Hatert
10-08-10, 00:24
De homo als nieuw rechts troetelkind
Thomas von der Dunk, 09-08-2010 11:47
De afgelopen week in Amsterdam was in de ogen van veel orthodox-gelovigen ongetwijfeld de Week der Zonde.
In Nederland is de morele opwinding over de jaarlijkse Gay Pride weliswaar geluwd - in andere landen resulteert het organiseren ervan vaak in homofobe scheldpartijen, intimidatie, en soms zelfs openlijk geweld. En niet altijd staan dan de autoriteiten aan de zijde van de slachtoffers, zoals de ervaringen in Rusland leren.
Toch is ook in Nederland zeker niet alles koek en ei. Weliswaar geven een aantal seculiere politieke partijen een positief statement af, door bij de grachtenparade mee te varen, en heeft CDA-staatssecretaris Van Bijsterveld zich over Plasterks 'onderwijsboot' ontfermd.
Maar op een recente suggestie aan André Rouvoet om als minister van Jeugd en Gezin ook eens acte de présence ter geven, reageerde deze nog verkrampt. Gezegd moet wel, dat hij niet voor de problematiek in gereformeerde kring wegloopt, en dat is daar ook nog wel eens anders geweest. En bij het door het COC georganiseerde verkiezingsdebat eind mei was ook een CU-kamerlid aanwezig.
Blote billen
Voor wie zich de geschokte commentaren op een beetje mannelijk naakt in het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad na de Gaygames van 1998 herinnert, is dat al een hele vooruitgang. Ook toenmalig Volkskrant-columnist Gerry van der List, die in de krantenkolommen het rechtse geluid vertegenwoordigen moest, zag indertijd in een paar blote billen zo'n beetje de Ondergang van het Avondland naken.
Het was de enige column in al die jaren waarmee hij een publiek debat wist los te maken, voor hij kort daarop naar de vergetelheid van Elsevier vertrok. Nadat hij evenwel ook zelf eindelijk van Eros' geneugten mocht smaken, heeft hij zijn opinie stilzwijgend herzien - althans enige jaren later zong hij plots de Lof der Lusten en had hij zijn mentale kuisheidsgordel afgedaan.
Tegen die tijd was, in plaats van de niets verhullende homo's, in het kielzog van Fortuyn een nieuwe vijand van de Westerse Beschaving ontdekt: de het liefst elk lichaamsdeel verhullende orthodoxe islam. Wat eerst als decadent verwerpelijk was, werd zodoende plotseling ook door benepen rechts als belichaming van de vrijheid gekoesterd.
Wilders vormt ook daarvan een exponent: zijn opkomen voor homo's is sterk instrumenteel, een stok om moslims mee te slaan. Voor een groot deel van zijn achterban is dat vast niet anders.
Dwaallicht
Een soortgelijke Werdegang heeft dat andere nieuwrechtse dwaallicht, Bart-Jan Spruyt, gemaakt, die ook eventjes bij Blonde Geert aan tafel is beland. Toen ik hem tien jaar terug voor het eerst in een forum tegen het lijf liep, was hij, net bij het tweemansbedrijfje met de pretentieuze naam Burkestichting beland, nog een groot tegenstander van De Verlichting.
Die was de oorsprong van al het Kwaad, daarmee was indertijd het moreel verval in Europa ingezet - alleen een directe terugkeer naar de Middeleeuwen garandeerde z'n beetje nieuw geestelijk heil.
Na 11 september werd het allemaal anders: voortaan vormde niet de goddeloze Verlichting, maar zijn absolute tegenpool, de fundamentalistische islam het grote gevaar. Spruijt komt sindsdien sterk op voor 'onze westerse waarden', die dan ook met grote regelmaat ten overstaan van niet-westerse culturen als lichtend voorbeeld worden opgedreund.
Dat is erg fijn van hem - die waarden deel ik - maar het betekent wel een stilzwijgende bekering van een Saulusachtig formaat. Het zijn namelijk waarden die we juist danken aan de door Spruijt zo lang gehekelde Verlichting: het Iran van nu, met zijn barbaarse strafpraktijken, heeft in sommige opzichten meer met 'onze' hooggeprezen Gouden Eeuw gemeen, dan die Gouden Eeuw nu nog met ons. Spruijt schijnt historicus te zijn, maar heeft hij indertijd in de Utrechtse collegebanken wel goed opgelet?
Haatimams
Waar in Nederland onder orthodox-christelijken homosexualiteit soms bespreekbaar is geworden, is dat in islamitische nog veel minder het geval. Slechts een enkeling durft zich, zoals Marcouch, openlijk tegen haatimams uit te spreken, wat hem in eigen kring nog op veel kritiek komt te staan.
Dat valt uiteraard niet los te zien van het potenrammen, dat voor een bovengemiddeld deel voor rekening van Marokkaanse jongens komt. Waarbij direct aangetekend dient te worden dat autochtonen - en dat is iets vat een PVV graag verzwijgt - beslist niet óndervertegenwoordigd zijn: het Marokkaanse geweldssurplus gaat vooral 'ten koste' van Turken, Surinamers, Chinezen en westerse allochtonen.
Wat meteen duidelijk maakt dat culturele achtergrond niet de enige factor bij homofobe gewelddadigheid is, want het taboe op homosexualiteit is in deze landen vermoedelijk niet veel minder groot. Over de feitelijke praktijk zegt dat overigens weinig: ondanks pogingen van de mullahs en de Mugabes om 'homosexualiteit' als een moderne westerse aberratie af te doen, komen droom en daad natuurlijk overal voor.
Homopriesters
Dat theorie en praktijk ook in zeer religieuze kringen niet in elkaars verlengde staan, maakte een berichtje in De Volkskrant van 26 juli weer eens duidelijk: "Homopriesters beleven 'fijne nachten' in Rome". Het Italiaanse tijdschrift Panorama was met een spetterende reportage over het Romeinse uitgangscircuit gekomen, van een journalist die als soortgenoot undercover was gegaan.
Het bisdom ontplofte van woede, maar het had eigenlijk wel iets geruststellends. Een lokhomo heeft op katholieke geestelijken uit het Vaticaan in ieder geval een heel andere uitwerking dan op Marokkaanse straatschoffies uit Amsterdam-West, en legt bij de bedienaren van de Kerk hoogstens onvermoede delen van geest en lichaam bloot.
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/6356/De_homo_als_nieuw_rechts_troetelkind
Thomas von der Dunk, 09-08-2010 11:47
De afgelopen week in Amsterdam was in de ogen van veel orthodox-gelovigen ongetwijfeld de Week der Zonde.
In Nederland is de morele opwinding over de jaarlijkse Gay Pride weliswaar geluwd - in andere landen resulteert het organiseren ervan vaak in homofobe scheldpartijen, intimidatie, en soms zelfs openlijk geweld. En niet altijd staan dan de autoriteiten aan de zijde van de slachtoffers, zoals de ervaringen in Rusland leren.
Toch is ook in Nederland zeker niet alles koek en ei. Weliswaar geven een aantal seculiere politieke partijen een positief statement af, door bij de grachtenparade mee te varen, en heeft CDA-staatssecretaris Van Bijsterveld zich over Plasterks 'onderwijsboot' ontfermd.
Maar op een recente suggestie aan André Rouvoet om als minister van Jeugd en Gezin ook eens acte de présence ter geven, reageerde deze nog verkrampt. Gezegd moet wel, dat hij niet voor de problematiek in gereformeerde kring wegloopt, en dat is daar ook nog wel eens anders geweest. En bij het door het COC georganiseerde verkiezingsdebat eind mei was ook een CU-kamerlid aanwezig.
Blote billen
Voor wie zich de geschokte commentaren op een beetje mannelijk naakt in het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad na de Gaygames van 1998 herinnert, is dat al een hele vooruitgang. Ook toenmalig Volkskrant-columnist Gerry van der List, die in de krantenkolommen het rechtse geluid vertegenwoordigen moest, zag indertijd in een paar blote billen zo'n beetje de Ondergang van het Avondland naken.
Het was de enige column in al die jaren waarmee hij een publiek debat wist los te maken, voor hij kort daarop naar de vergetelheid van Elsevier vertrok. Nadat hij evenwel ook zelf eindelijk van Eros' geneugten mocht smaken, heeft hij zijn opinie stilzwijgend herzien - althans enige jaren later zong hij plots de Lof der Lusten en had hij zijn mentale kuisheidsgordel afgedaan.
Tegen die tijd was, in plaats van de niets verhullende homo's, in het kielzog van Fortuyn een nieuwe vijand van de Westerse Beschaving ontdekt: de het liefst elk lichaamsdeel verhullende orthodoxe islam. Wat eerst als decadent verwerpelijk was, werd zodoende plotseling ook door benepen rechts als belichaming van de vrijheid gekoesterd.
Wilders vormt ook daarvan een exponent: zijn opkomen voor homo's is sterk instrumenteel, een stok om moslims mee te slaan. Voor een groot deel van zijn achterban is dat vast niet anders.
Dwaallicht
Een soortgelijke Werdegang heeft dat andere nieuwrechtse dwaallicht, Bart-Jan Spruyt, gemaakt, die ook eventjes bij Blonde Geert aan tafel is beland. Toen ik hem tien jaar terug voor het eerst in een forum tegen het lijf liep, was hij, net bij het tweemansbedrijfje met de pretentieuze naam Burkestichting beland, nog een groot tegenstander van De Verlichting.
Die was de oorsprong van al het Kwaad, daarmee was indertijd het moreel verval in Europa ingezet - alleen een directe terugkeer naar de Middeleeuwen garandeerde z'n beetje nieuw geestelijk heil.
Na 11 september werd het allemaal anders: voortaan vormde niet de goddeloze Verlichting, maar zijn absolute tegenpool, de fundamentalistische islam het grote gevaar. Spruijt komt sindsdien sterk op voor 'onze westerse waarden', die dan ook met grote regelmaat ten overstaan van niet-westerse culturen als lichtend voorbeeld worden opgedreund.
Dat is erg fijn van hem - die waarden deel ik - maar het betekent wel een stilzwijgende bekering van een Saulusachtig formaat. Het zijn namelijk waarden die we juist danken aan de door Spruijt zo lang gehekelde Verlichting: het Iran van nu, met zijn barbaarse strafpraktijken, heeft in sommige opzichten meer met 'onze' hooggeprezen Gouden Eeuw gemeen, dan die Gouden Eeuw nu nog met ons. Spruijt schijnt historicus te zijn, maar heeft hij indertijd in de Utrechtse collegebanken wel goed opgelet?
Haatimams
Waar in Nederland onder orthodox-christelijken homosexualiteit soms bespreekbaar is geworden, is dat in islamitische nog veel minder het geval. Slechts een enkeling durft zich, zoals Marcouch, openlijk tegen haatimams uit te spreken, wat hem in eigen kring nog op veel kritiek komt te staan.
Dat valt uiteraard niet los te zien van het potenrammen, dat voor een bovengemiddeld deel voor rekening van Marokkaanse jongens komt. Waarbij direct aangetekend dient te worden dat autochtonen - en dat is iets vat een PVV graag verzwijgt - beslist niet óndervertegenwoordigd zijn: het Marokkaanse geweldssurplus gaat vooral 'ten koste' van Turken, Surinamers, Chinezen en westerse allochtonen.
Wat meteen duidelijk maakt dat culturele achtergrond niet de enige factor bij homofobe gewelddadigheid is, want het taboe op homosexualiteit is in deze landen vermoedelijk niet veel minder groot. Over de feitelijke praktijk zegt dat overigens weinig: ondanks pogingen van de mullahs en de Mugabes om 'homosexualiteit' als een moderne westerse aberratie af te doen, komen droom en daad natuurlijk overal voor.
Homopriesters
Dat theorie en praktijk ook in zeer religieuze kringen niet in elkaars verlengde staan, maakte een berichtje in De Volkskrant van 26 juli weer eens duidelijk: "Homopriesters beleven 'fijne nachten' in Rome". Het Italiaanse tijdschrift Panorama was met een spetterende reportage over het Romeinse uitgangscircuit gekomen, van een journalist die als soortgenoot undercover was gegaan.
Het bisdom ontplofte van woede, maar het had eigenlijk wel iets geruststellends. Een lokhomo heeft op katholieke geestelijken uit het Vaticaan in ieder geval een heel andere uitwerking dan op Marokkaanse straatschoffies uit Amsterdam-West, en legt bij de bedienaren van de Kerk hoogstens onvermoede delen van geest en lichaam bloot.
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/6356/De_homo_als_nieuw_rechts_troetelkind