aboenoeh
16-08-10, 04:43
De wateren voor de kust van Afrika zijn bij de rijksten ter wereld. Maar al meer dan tien jaar zijn wetenschappers aan het waarschuwen voor ernstige overbevissing. Toch spendeert de Europese Gemeenschap jaarlijks ongeveer 200 miljoen euro om voornamelijk langs de kusten van Afrika rechten te kopen opdat Europese vissers er hun gang kunnen gaan. Ze zijn er in geslaagd om in 30 jaar tijd het visbestand te halveren.
Het leegvissen van de Afrikaanse wateren heeft zware gevolgen. De toenemende stroom van West-Afrikaanse vluchtelingen die naar Europa sukkelen op zoek naar een beter leven bijvoorbeeld. Omdat enorme fabrieksschepen de al bedreigde visgronden leegroven, blijft steeds minder over voor de Afrikanen zelf. Die gaan hun voedsel in toenemende mate in het binnenland zoeken en stropen zo onder meer het regenwoud.
Veel vissers bouwen hun boten om en verhuren of verkopen ze aan mensensmokkelaars die vluchtelingen van West-Afrika naar de Canarische eilanden sluizen. Aan boord vaak minder fortuinlijke lotgenoten die niet meer aan de bak komen als visser.
Hoe we de piraten financieren
De piraterij in de Golf van Aden voor de kust van Somalië is voor een groot stuk het gevolg van overbevissing. Na de ineenstorting van de Somalische staat hebben honderden Europese, Chinese, Zuid-Koreaanse en Japanse trawlers ongestoord de reserves aan tonijn, haai en garnaal geplunderd. Het geld van de licenties om dat te doen werd voor een deel rechtstreeks geïncasseerd door krijgsheren. Die kochten er wapens voor en daar werden de vissers mee uitgerust, die ze makkelijk konden inlijven als piraten. Doordat de buitenlandse trawlers alles wegvisten, zaten ze immers aan de grond. Die piraten belagen nu onder meer de vissersschepen van landen die hen (onbewust) hebben gefinancierd.
Dat de belangen die op het spel staan, groot zijn, blijkt uit het feit dat zelfs de Chinezen oorlogsbodems naar de Golf van Aden stuurden om hun vissers te beschermen tegen piraten. Franse soldaten die langs de Somalische kust zijn gestationeerd, worden ook ingezet op een twaalftal Franse schepen die in de regio op tonijn vissen.
De fabrieken van de zee
Enorme schepen, die eigendom zijn van Chinese, Zuid-Koreaanse of Europese bedrijven, varen onder andere vlaggen (Foc's) en blijven maanden zoniet jaren aan één stuk vissen voor de kusten van Afrika. Het is een quasi militaire operatie: de trawlers moeten niet eens meer binnenkomen, want ze worden in volle zee bijgetankt en gelost. Zelfs de aflossing van de bemanning gebeurt zonder dat het vissen moet stoppen.
Het is moeilijk om de gigantische schaal te vatten waarmee deze fabrieksschepen vissen. De Nederlandse rederij Parlevliet & Van der Plas nam in 2007 de Atlantic Dawn over en herdoopte hem Annelies Ilena. Het door Vik & Sandvik ontworpen schip was volgens de Noorse werf "veruit het grootste vissersschip ooit gebouwd". Het is 144 meter lang, 24 meter breed en kan acht miljoen kilo vis aan boord nemen.
Duikboten
De Annelies Ilena kan per dag 400.000 kilo makreel binnenhalen, verwerken en invriezen. De Schotse trawler Altaire heeft voor twee miljoen kilo makreel slechts twee trekken nodig. Sommige van deze schepen hebben sleepnetten die zo groot zijn dat ze er zes nucleaire duikboten mee zouden kunnen vangen. Zo'n schip, met een goeie 60 bemanningsleden, vangt in één week meer vis dan 7.000 traditionele Afrikaanse vissers in een jaar.
Europa
De Nederlanders waren 30 jaar geleden een van de Europese koplopers die de vangstgebieden van West-Afrika introkken. Nederlandse schepen vissen daar nog steeds. Europa is tegenwoordig de grootste markt voor vis. En omdat we onze eigen zeeën bijna leeggevist hebben, komt 60 procent uit andere werelddelen, goed voor een omzet van 14 miljard euro op onze vismarkten. Dat zijn de officiële cijfers. Volgens de Europese Commissie is 1,1 miljard daarvan illegale vis. Een grove onderschatting.
In werkelijkheid komt ongeveer 50 procent van de vis op uw bord uit de derde wereld, en aan het grootste deel daarvan hangt een reukje. Er is trouwens ook een groot probleem dichter bij huis. 40 procent van de kabeljauw die u koopt is illegaal gevangen in de Baltische Zee, zegt Mireille Thom, die werkt op het kabinet van Europees Commissaris Joe Borg.
Hoe raakt die illegale vis de EU binnen? Een voorbeeld. In Las Palmas op de Canarische Eilanden zijn er vijf inspecteurs die de invoer moeten checken van jaarlijks meer dan 400.000 ton vis, voor het grootste deel gevangen voor de kusten van West-Afrika. Die vis ligt 24 uur later op één van de veilingen in bijvoorbeeld Londen of Parijs. Eén keer ze in Las Palmas goedgekeurd is, kan de lading eender waar en zonder verdere controle verkocht worden binnen de Europese Unie. In Las Palmas staan ze met andere woorden voor een onmogelijke taak. En het is maar één van de havens die door het Afrikaans circuit worden gebruikt.
De Environmental Justice Foundation en Greenpeace stelden bijvoorbeeld in 2006 vast dat meer dan de helft van 104 vissersboten voor de kust van Guinea illegaal bezig waren. Ze filmden schepen die geen naam hadden en niet te identificeren vielen. Andere schepen bleken van de ene week op de andere gewoon van naam te veranderen.
Dat laatste zorgt ervoor dat verschillende schepen kunnen vissen onder één licentie. Ze stelden vast hoe veel van de vangst bij voorkeur in het donker overgeladen werd naar andere boten, met importnummers die zijn toegekend door DG Sanco, het Europese directoraat-generaal voor gezondheid en consumenten.
Angola
In veel van de landen waarmee de EU visvangstovereenkomsten heeft afgesloten, heerst hongersnood. Angola is een mooi voorbeeld. De elite in het land, die rijk wordt door oliedollars, trekt zich maar weinig aan van het lot van de gewone bevolking. Ze krijgt ook elk jaar 25 miljoen euro van de EU om 85 onder Europese vlag varende schepen toe te laten voor de kust van het land op onder meer tonijn, garnalen en platvissen te vissen. In totaal zijn zowat 700 Europese schepen intensief bezig met visserij langs de Afrikaanse kusten. 200 van hen komen uit Spanje.
De Europese Commissie schermt met het VN-zeerechtverdrag (UNCLOS), dat de exploitatierechten garandeert van alle natuurlijke hulpbronnen in exclusieve economische zones (EEZ) tot 200 mijl uit de kust. Door de derdewereldlanden te betalen om binnen die 200 mijl te vissen, passen we UNCLOS toe, redeneert de EU. We helpen die landen daar zogezegd mee, want we geven ze niet alleen geld dat ze kunnen gebruiken om zich te ontwikkelen, we "helpen ze op deze manier om winst te halen uit een surplus aan vis waar ze zelf de technische middelen niet voor hebben om dat boven te halen."
Vangstrechten in ruil voor humanitaire hulp
Verschillende ministers uit betrokken Afrikaanse landen hebben 'off the record' al toegegeven dat Europa het bijzonder hard speelt als het aankomt op het verwerven van vangstrechten. Zo zouden Europese onderhandelaars het verlenen van de licenties indirect koppelen aan de hoeveelheid toegekende humanitaire hulp.
Op 17 juni 2008 nam het Europees Parlement een resolutie aan "over beleidscoherentie voor ontwikkeling en de gevolgen van exploitatie door de EU van bepaalde biologische natuurlijke hulpbronnen voor de ontwikkeling van West-Afrika". Het deed dat na een rapport waarin "de grote afhankelijkheid van de West-Afrikaanse landen van de visserij als bron van werk en voedselzekerheid" werd aangegeven, en waarbij werd gewezen op "de neergang van de lokale visindustrie als mogelijke oorzaken van migratie naar Europa vanuit de regio."
Hoe minder vis, hoe meer migratie
Met andere woorden: Europa is zich bewust van een directe link tussen de migratiegolven uit West-Afrikaanse landen naar de EU en de sterke afname van de visbestanden voor de kust van West-Afrika. Dat laatste blijft ze nochtans furieus subsidiëren.
Het is allemaal nog cynischer: Europeanen eten "witgewassen" vis, al dan niet illegaal gevangen in Afrikaanse kustwateren door al dan niet illegale trawlers, terwijl Europese regeringen de Afrikaanse vissers het recht ontnemen of beperken om hun vangst te verkopen binnen de Europese Unie. Dus zelfs in die landen waar er een surplus is en de visvangst geld in het laatje kan brengen, krijgt die geen kans.
Wat het allemaal nog een pak ingewikkelder en vooral ondoorzichtig maakt is het feit dat buiten de 200-mijlszones iedereen simpelweg doet wat hij wil. 64 procent van de vangstgebieden in de oceanen ligt buiten elke nationale jurisdictie. Er zijn wel internationale verdragen, maar niet iedereen heeft die getekend
Flag of Convenience
Eén van de grootste problemen daarbij is de Flag of Convience (FoC). Onder de huidige maritieme wetgeving geldt de wet van het land van de vlag (het land) waar het schip is geregistreerd. Wanneer een FoC-land de visserijovereenkomsten niet heeft ondertekend of niet handhaaft, kunnen schepen van dat land de oceanen zonder belemmering plunderen. Het probleem eindigt niet bij de FoC-landen. Veel meer landen houden het bezitten of gebruiken van FoC-schepen niet tegen of inspecteren de FoC-schepen niet die in hun havens aanmeren.
Stropers in oerwoud
Dat er minder vis is en minder werk voor West-Afrikaanse vissers heeft nog andere gevolgen. "West-Afrikanen stropen het oerwoud af en zwengelen zo de handel en consumptie van illegaal bejaagde wilde dieren uit het Afrikaanse regenwoud aan omdat Europese en Aziatische vissers de zee al leeghalen", schreef het wetenschappelijk blad Science.
De illegale handel in 'bush meat' is één van de grootste bedreigingen van de soortenrijkdom in de bossen van Centraal en West-Afrika. In landen als Congo, Kameroen en Equatoriaal Guinee wordt nu zelfs meer vlees gevangen in het oerwoud dan op boerderijen wordt geproduceerd.
Uitgestorven
De omvang van deze illegale jacht is direct gerelateerd aan de beschikbaarheid van goedkope vis op de markt, constateerden de onderzoekers onder leiding van de Amerikaanse ecoloog Justin Brashares van de Berkeley University of California. Tussen 1970 en 1998 nam het aantal van 41 bedreigde diersoorten af met 76 procent. Gemiddeld een kwart van die soorten stierf lokaal uit.
Modern kolonialisme
Het zijn overigens niet alleen de Europeanen die zich bezondigen aan deze moderne vorm van kolonialisme. De China National Fisheries Corporation, een door de Chinese overheid gecontroleerd bedrijf, begon in 1985 in de Atlantische Oceaan voor West-Afrika te vissen. Het heeft ondertussen meer dan honderd kantoren in Afrika, een complex in Las Palmas en opende vorig jaar zelfs in Jemen een fabriek om vis te verwerken. Er zijn voortdurend meer dan 300 grote vissersboten van de Chinezen in de weer voor de Afrikaanse kust.
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Het leegvissen van de Afrikaanse wateren heeft zware gevolgen. De toenemende stroom van West-Afrikaanse vluchtelingen die naar Europa sukkelen op zoek naar een beter leven bijvoorbeeld. Omdat enorme fabrieksschepen de al bedreigde visgronden leegroven, blijft steeds minder over voor de Afrikanen zelf. Die gaan hun voedsel in toenemende mate in het binnenland zoeken en stropen zo onder meer het regenwoud.
Veel vissers bouwen hun boten om en verhuren of verkopen ze aan mensensmokkelaars die vluchtelingen van West-Afrika naar de Canarische eilanden sluizen. Aan boord vaak minder fortuinlijke lotgenoten die niet meer aan de bak komen als visser.
Hoe we de piraten financieren
De piraterij in de Golf van Aden voor de kust van Somalië is voor een groot stuk het gevolg van overbevissing. Na de ineenstorting van de Somalische staat hebben honderden Europese, Chinese, Zuid-Koreaanse en Japanse trawlers ongestoord de reserves aan tonijn, haai en garnaal geplunderd. Het geld van de licenties om dat te doen werd voor een deel rechtstreeks geïncasseerd door krijgsheren. Die kochten er wapens voor en daar werden de vissers mee uitgerust, die ze makkelijk konden inlijven als piraten. Doordat de buitenlandse trawlers alles wegvisten, zaten ze immers aan de grond. Die piraten belagen nu onder meer de vissersschepen van landen die hen (onbewust) hebben gefinancierd.
Dat de belangen die op het spel staan, groot zijn, blijkt uit het feit dat zelfs de Chinezen oorlogsbodems naar de Golf van Aden stuurden om hun vissers te beschermen tegen piraten. Franse soldaten die langs de Somalische kust zijn gestationeerd, worden ook ingezet op een twaalftal Franse schepen die in de regio op tonijn vissen.
De fabrieken van de zee
Enorme schepen, die eigendom zijn van Chinese, Zuid-Koreaanse of Europese bedrijven, varen onder andere vlaggen (Foc's) en blijven maanden zoniet jaren aan één stuk vissen voor de kusten van Afrika. Het is een quasi militaire operatie: de trawlers moeten niet eens meer binnenkomen, want ze worden in volle zee bijgetankt en gelost. Zelfs de aflossing van de bemanning gebeurt zonder dat het vissen moet stoppen.
Het is moeilijk om de gigantische schaal te vatten waarmee deze fabrieksschepen vissen. De Nederlandse rederij Parlevliet & Van der Plas nam in 2007 de Atlantic Dawn over en herdoopte hem Annelies Ilena. Het door Vik & Sandvik ontworpen schip was volgens de Noorse werf "veruit het grootste vissersschip ooit gebouwd". Het is 144 meter lang, 24 meter breed en kan acht miljoen kilo vis aan boord nemen.
Duikboten
De Annelies Ilena kan per dag 400.000 kilo makreel binnenhalen, verwerken en invriezen. De Schotse trawler Altaire heeft voor twee miljoen kilo makreel slechts twee trekken nodig. Sommige van deze schepen hebben sleepnetten die zo groot zijn dat ze er zes nucleaire duikboten mee zouden kunnen vangen. Zo'n schip, met een goeie 60 bemanningsleden, vangt in één week meer vis dan 7.000 traditionele Afrikaanse vissers in een jaar.
Europa
De Nederlanders waren 30 jaar geleden een van de Europese koplopers die de vangstgebieden van West-Afrika introkken. Nederlandse schepen vissen daar nog steeds. Europa is tegenwoordig de grootste markt voor vis. En omdat we onze eigen zeeën bijna leeggevist hebben, komt 60 procent uit andere werelddelen, goed voor een omzet van 14 miljard euro op onze vismarkten. Dat zijn de officiële cijfers. Volgens de Europese Commissie is 1,1 miljard daarvan illegale vis. Een grove onderschatting.
In werkelijkheid komt ongeveer 50 procent van de vis op uw bord uit de derde wereld, en aan het grootste deel daarvan hangt een reukje. Er is trouwens ook een groot probleem dichter bij huis. 40 procent van de kabeljauw die u koopt is illegaal gevangen in de Baltische Zee, zegt Mireille Thom, die werkt op het kabinet van Europees Commissaris Joe Borg.
Hoe raakt die illegale vis de EU binnen? Een voorbeeld. In Las Palmas op de Canarische Eilanden zijn er vijf inspecteurs die de invoer moeten checken van jaarlijks meer dan 400.000 ton vis, voor het grootste deel gevangen voor de kusten van West-Afrika. Die vis ligt 24 uur later op één van de veilingen in bijvoorbeeld Londen of Parijs. Eén keer ze in Las Palmas goedgekeurd is, kan de lading eender waar en zonder verdere controle verkocht worden binnen de Europese Unie. In Las Palmas staan ze met andere woorden voor een onmogelijke taak. En het is maar één van de havens die door het Afrikaans circuit worden gebruikt.
De Environmental Justice Foundation en Greenpeace stelden bijvoorbeeld in 2006 vast dat meer dan de helft van 104 vissersboten voor de kust van Guinea illegaal bezig waren. Ze filmden schepen die geen naam hadden en niet te identificeren vielen. Andere schepen bleken van de ene week op de andere gewoon van naam te veranderen.
Dat laatste zorgt ervoor dat verschillende schepen kunnen vissen onder één licentie. Ze stelden vast hoe veel van de vangst bij voorkeur in het donker overgeladen werd naar andere boten, met importnummers die zijn toegekend door DG Sanco, het Europese directoraat-generaal voor gezondheid en consumenten.
Angola
In veel van de landen waarmee de EU visvangstovereenkomsten heeft afgesloten, heerst hongersnood. Angola is een mooi voorbeeld. De elite in het land, die rijk wordt door oliedollars, trekt zich maar weinig aan van het lot van de gewone bevolking. Ze krijgt ook elk jaar 25 miljoen euro van de EU om 85 onder Europese vlag varende schepen toe te laten voor de kust van het land op onder meer tonijn, garnalen en platvissen te vissen. In totaal zijn zowat 700 Europese schepen intensief bezig met visserij langs de Afrikaanse kusten. 200 van hen komen uit Spanje.
De Europese Commissie schermt met het VN-zeerechtverdrag (UNCLOS), dat de exploitatierechten garandeert van alle natuurlijke hulpbronnen in exclusieve economische zones (EEZ) tot 200 mijl uit de kust. Door de derdewereldlanden te betalen om binnen die 200 mijl te vissen, passen we UNCLOS toe, redeneert de EU. We helpen die landen daar zogezegd mee, want we geven ze niet alleen geld dat ze kunnen gebruiken om zich te ontwikkelen, we "helpen ze op deze manier om winst te halen uit een surplus aan vis waar ze zelf de technische middelen niet voor hebben om dat boven te halen."
Vangstrechten in ruil voor humanitaire hulp
Verschillende ministers uit betrokken Afrikaanse landen hebben 'off the record' al toegegeven dat Europa het bijzonder hard speelt als het aankomt op het verwerven van vangstrechten. Zo zouden Europese onderhandelaars het verlenen van de licenties indirect koppelen aan de hoeveelheid toegekende humanitaire hulp.
Op 17 juni 2008 nam het Europees Parlement een resolutie aan "over beleidscoherentie voor ontwikkeling en de gevolgen van exploitatie door de EU van bepaalde biologische natuurlijke hulpbronnen voor de ontwikkeling van West-Afrika". Het deed dat na een rapport waarin "de grote afhankelijkheid van de West-Afrikaanse landen van de visserij als bron van werk en voedselzekerheid" werd aangegeven, en waarbij werd gewezen op "de neergang van de lokale visindustrie als mogelijke oorzaken van migratie naar Europa vanuit de regio."
Hoe minder vis, hoe meer migratie
Met andere woorden: Europa is zich bewust van een directe link tussen de migratiegolven uit West-Afrikaanse landen naar de EU en de sterke afname van de visbestanden voor de kust van West-Afrika. Dat laatste blijft ze nochtans furieus subsidiëren.
Het is allemaal nog cynischer: Europeanen eten "witgewassen" vis, al dan niet illegaal gevangen in Afrikaanse kustwateren door al dan niet illegale trawlers, terwijl Europese regeringen de Afrikaanse vissers het recht ontnemen of beperken om hun vangst te verkopen binnen de Europese Unie. Dus zelfs in die landen waar er een surplus is en de visvangst geld in het laatje kan brengen, krijgt die geen kans.
Wat het allemaal nog een pak ingewikkelder en vooral ondoorzichtig maakt is het feit dat buiten de 200-mijlszones iedereen simpelweg doet wat hij wil. 64 procent van de vangstgebieden in de oceanen ligt buiten elke nationale jurisdictie. Er zijn wel internationale verdragen, maar niet iedereen heeft die getekend
Flag of Convenience
Eén van de grootste problemen daarbij is de Flag of Convience (FoC). Onder de huidige maritieme wetgeving geldt de wet van het land van de vlag (het land) waar het schip is geregistreerd. Wanneer een FoC-land de visserijovereenkomsten niet heeft ondertekend of niet handhaaft, kunnen schepen van dat land de oceanen zonder belemmering plunderen. Het probleem eindigt niet bij de FoC-landen. Veel meer landen houden het bezitten of gebruiken van FoC-schepen niet tegen of inspecteren de FoC-schepen niet die in hun havens aanmeren.
Stropers in oerwoud
Dat er minder vis is en minder werk voor West-Afrikaanse vissers heeft nog andere gevolgen. "West-Afrikanen stropen het oerwoud af en zwengelen zo de handel en consumptie van illegaal bejaagde wilde dieren uit het Afrikaanse regenwoud aan omdat Europese en Aziatische vissers de zee al leeghalen", schreef het wetenschappelijk blad Science.
De illegale handel in 'bush meat' is één van de grootste bedreigingen van de soortenrijkdom in de bossen van Centraal en West-Afrika. In landen als Congo, Kameroen en Equatoriaal Guinee wordt nu zelfs meer vlees gevangen in het oerwoud dan op boerderijen wordt geproduceerd.
Uitgestorven
De omvang van deze illegale jacht is direct gerelateerd aan de beschikbaarheid van goedkope vis op de markt, constateerden de onderzoekers onder leiding van de Amerikaanse ecoloog Justin Brashares van de Berkeley University of California. Tussen 1970 en 1998 nam het aantal van 41 bedreigde diersoorten af met 76 procent. Gemiddeld een kwart van die soorten stierf lokaal uit.
Modern kolonialisme
Het zijn overigens niet alleen de Europeanen die zich bezondigen aan deze moderne vorm van kolonialisme. De China National Fisheries Corporation, een door de Chinese overheid gecontroleerd bedrijf, begon in 1985 in de Atlantische Oceaan voor West-Afrika te vissen. Het heeft ondertussen meer dan honderd kantoren in Afrika, een complex in Las Palmas en opende vorig jaar zelfs in Jemen een fabriek om vis te verwerken. Er zijn voortdurend meer dan 300 grote vissersboten van de Chinezen in de weer voor de Afrikaanse kust.
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl