HUISBAAS
27-08-10, 15:49
Pakistan is getroffen door een natuurramp van ongekende omvang. Experts in het land zelf wijzen ook op het menselijke falen in het waterbeheer. „We hebben zitten slapen sinds 1970.”
Hevige regenval dreef de Pakistaanse rivieren de afgelopen weken ver buiten hun oevers. Het water slokte volgens autoriteiten een gebied op bijna vier keer zo groot als Nederland. Zeker 1600 mensen kwamen om, en ruim 16 miljoen mensenlevens zijn niet meer dezelfde.
Het lijkt een speling van het lot. Maar menselijk handelen was de ware oorzaak, zeggen Pakistaanse experts. „We hebben zitten slapen sinds 1970.”
De 52-jarige Atta Mohammad vaart met zijn houten boot over wat eens suikerrietvelden waren. Hier en daar steekt een stengel boven het water uit. Zijn boot vervangt het vervoer over een verdwenen landweg. De waterstroom neemt steeds weer een hap van het asfalt.
Mohammads passagiers zijn religieuze extremisten met voedselhulp. Zij proberen getroffenen wijs te maken dat de ramp een straf is van God. Mohammad denkt daar anders over. Zijn ruim een hectare grond met suikerriet verdween toen de rivier door de overstromingen van koers veranderde. Zijn lemen huis loste op in het water. Vijftien van zijn veertig beesten kon hij niet redden.
En het was allemaal te voorkomen geweest, denkt hij. „Al jaren vragen we om een uitloopkanaal voor de rivier. Als die er gekomen was, was de situatie heel anders geweest. Onze landheer Sajjad Syerh kreeg het project vier jaar geleden goedgekeurd door de overheid, maar daarna gebeurde er niets.”
Syerh, een populaire landheer, woont een uur varen en rijden verderop. Hij zit in een pompeuze stoel in zijn in koloniale stijl gebouwde huis. Foto’s van familieleden met belangrijke Pakistaanse leiders sieren de muur, waar de verf vanaf bladdert. In zijn tuin zitten tientallen slachtoffers van de overstroming gekruide rijst te eten met hun handen. Voor het hek staan tenten – hun nieuwe huizen.
Syerh probeert al jaren tevergeefs uitloopkanalen en dijken te regelen in zijn gebied, zegt hij. Uit een recente brief aan het secretariaat van de Pakistaanse premier blijkt dat bewoners van zijn regio nog steeds op financiering wachten, ook al is het project goedgekeurd. „Ze hebben dit project hard nodig”, zegt hij over de getroffenen. „Ieder jaar zijn er overstromingen waardoor beesten en gewassen verloren gaan. Je kunt je niet voorstellen hoeveel.”
Javed Iqbal, het hoofd van het district Leiah, reageert onverschillig. Pas laat op de avond is hij beschikbaar. Een gewapende bewaker begeleidt bezoekers naar Iqbals kantoor. „Als iets een keer in een eeuw gebeurt, kunnen we ons management niet de schuld geven”, zegt Iqbal. „Het was een uitzonderlijke situatie en het overgrote deel van het overstroomde land was niet gecultiveerd.”
Iqbal ontkent iedere verantwoordelijkheid van de overheid. „Die mensen weten wel hoe ze zich moeten redden.” Maar in zijn district Leiah herkennen zeker 300.000 mensen, onder wie Mohammads familie, hun eigen huizen niet meer.
Experts wijten de omvang van de ramp aan de lakse houding van functionarissen als Iqbal, aan corruptie, al dan niet illegale ontbossing en een gebrek aan woon- en bebouwingsbeleid. Ook zijn er jarenlang te weinig dammen, waterbergingen en dijken gebouwd, en zijn de bestaande slecht onderhouden.
De regenval was met 300 millimeter in 36 uur (100 millimeter per etmaal geldt als extreme regenval) eind juli in sommige gebieden inderdaad onverwacht hoog, vergeleken met de laatste 35 jaar. Maar: „Met twee of drie dammen extra hadden we een ramp kunnen voorkomen”, zegt Mohammad Jamal Khan, hoogleraar watermanagement aan de Pakistaanse landbouwuniversiteit van Pesjawar.
De overstromingen in Pakistan ontstonden in de kop van het land en raasden door naar het zuiden. De overstroming van de langste rivier van Pakistan, de Indus, veroorzaakte de meeste schade, maar ook andere rivieren overstroomden.
Het Indus-stroomgebied is vruchtbaar en ligt vol met velden katoen, suikerriet, mango’s en andere gewassen. Dat komt vooral doordat de riviergrond niet van zand is, zoals de meeste rivieren ter wereld, maar van modder, wat minder makkelijk bezinkt. Dat maakt het verloop van de rivier grillig en complexer.
De breedte van de rivieren varieert per seizoen, maar dit jaar waren ze door de zware regenval extra breed. Pakistaanse autoriteiten noemen het de ergste overstroming sinds 1927.
Dammen in de rivier vangen een deel van het water op en stuwsluizen kunnen de waterhoeveelheid korte tijd tegenhouden. Het Indus-systeem voor waterbeheersing (zie kader) met zijn uitgebreide kanalen en rijke geschiedenis is de trots van veel Pakistanen.
Toch moet er volgens experts veel aan het Indus-riviersysteem veranderen. Er zijn niet genoeg waterreservoirs, zeggen zij. „We hebben maar waterreservoirs voor 10 procent van de totale hoeveelheid rivierwater. Daarmee kun je een systeem niet goed regelen. Met meer dammen, grote en kleine, kun je dreigende rampen effectief voorkomen en bestrijden”, zegt Khan.
Ata-ur-Rehman Tariq, hoogleraar aan het Pakistaanse Centre of Excellence in Water Resources Engineering in Lahore, denkt dat er vijf megagrote dammen nodig zijn, maar weet uit ervaring dat die er niet snel zullen komen. „Waar moeten we ze plaatsen? Dat is de vraag.”
Hij noemt een reeks dammen die niet of half afgebouwd zijn. Waren ze dat wel dan, dan hadden ze veel schade kunnen voorkomen, zegt ook hij.
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Hevige regenval dreef de Pakistaanse rivieren de afgelopen weken ver buiten hun oevers. Het water slokte volgens autoriteiten een gebied op bijna vier keer zo groot als Nederland. Zeker 1600 mensen kwamen om, en ruim 16 miljoen mensenlevens zijn niet meer dezelfde.
Het lijkt een speling van het lot. Maar menselijk handelen was de ware oorzaak, zeggen Pakistaanse experts. „We hebben zitten slapen sinds 1970.”
De 52-jarige Atta Mohammad vaart met zijn houten boot over wat eens suikerrietvelden waren. Hier en daar steekt een stengel boven het water uit. Zijn boot vervangt het vervoer over een verdwenen landweg. De waterstroom neemt steeds weer een hap van het asfalt.
Mohammads passagiers zijn religieuze extremisten met voedselhulp. Zij proberen getroffenen wijs te maken dat de ramp een straf is van God. Mohammad denkt daar anders over. Zijn ruim een hectare grond met suikerriet verdween toen de rivier door de overstromingen van koers veranderde. Zijn lemen huis loste op in het water. Vijftien van zijn veertig beesten kon hij niet redden.
En het was allemaal te voorkomen geweest, denkt hij. „Al jaren vragen we om een uitloopkanaal voor de rivier. Als die er gekomen was, was de situatie heel anders geweest. Onze landheer Sajjad Syerh kreeg het project vier jaar geleden goedgekeurd door de overheid, maar daarna gebeurde er niets.”
Syerh, een populaire landheer, woont een uur varen en rijden verderop. Hij zit in een pompeuze stoel in zijn in koloniale stijl gebouwde huis. Foto’s van familieleden met belangrijke Pakistaanse leiders sieren de muur, waar de verf vanaf bladdert. In zijn tuin zitten tientallen slachtoffers van de overstroming gekruide rijst te eten met hun handen. Voor het hek staan tenten – hun nieuwe huizen.
Syerh probeert al jaren tevergeefs uitloopkanalen en dijken te regelen in zijn gebied, zegt hij. Uit een recente brief aan het secretariaat van de Pakistaanse premier blijkt dat bewoners van zijn regio nog steeds op financiering wachten, ook al is het project goedgekeurd. „Ze hebben dit project hard nodig”, zegt hij over de getroffenen. „Ieder jaar zijn er overstromingen waardoor beesten en gewassen verloren gaan. Je kunt je niet voorstellen hoeveel.”
Javed Iqbal, het hoofd van het district Leiah, reageert onverschillig. Pas laat op de avond is hij beschikbaar. Een gewapende bewaker begeleidt bezoekers naar Iqbals kantoor. „Als iets een keer in een eeuw gebeurt, kunnen we ons management niet de schuld geven”, zegt Iqbal. „Het was een uitzonderlijke situatie en het overgrote deel van het overstroomde land was niet gecultiveerd.”
Iqbal ontkent iedere verantwoordelijkheid van de overheid. „Die mensen weten wel hoe ze zich moeten redden.” Maar in zijn district Leiah herkennen zeker 300.000 mensen, onder wie Mohammads familie, hun eigen huizen niet meer.
Experts wijten de omvang van de ramp aan de lakse houding van functionarissen als Iqbal, aan corruptie, al dan niet illegale ontbossing en een gebrek aan woon- en bebouwingsbeleid. Ook zijn er jarenlang te weinig dammen, waterbergingen en dijken gebouwd, en zijn de bestaande slecht onderhouden.
De regenval was met 300 millimeter in 36 uur (100 millimeter per etmaal geldt als extreme regenval) eind juli in sommige gebieden inderdaad onverwacht hoog, vergeleken met de laatste 35 jaar. Maar: „Met twee of drie dammen extra hadden we een ramp kunnen voorkomen”, zegt Mohammad Jamal Khan, hoogleraar watermanagement aan de Pakistaanse landbouwuniversiteit van Pesjawar.
De overstromingen in Pakistan ontstonden in de kop van het land en raasden door naar het zuiden. De overstroming van de langste rivier van Pakistan, de Indus, veroorzaakte de meeste schade, maar ook andere rivieren overstroomden.
Het Indus-stroomgebied is vruchtbaar en ligt vol met velden katoen, suikerriet, mango’s en andere gewassen. Dat komt vooral doordat de riviergrond niet van zand is, zoals de meeste rivieren ter wereld, maar van modder, wat minder makkelijk bezinkt. Dat maakt het verloop van de rivier grillig en complexer.
De breedte van de rivieren varieert per seizoen, maar dit jaar waren ze door de zware regenval extra breed. Pakistaanse autoriteiten noemen het de ergste overstroming sinds 1927.
Dammen in de rivier vangen een deel van het water op en stuwsluizen kunnen de waterhoeveelheid korte tijd tegenhouden. Het Indus-systeem voor waterbeheersing (zie kader) met zijn uitgebreide kanalen en rijke geschiedenis is de trots van veel Pakistanen.
Toch moet er volgens experts veel aan het Indus-riviersysteem veranderen. Er zijn niet genoeg waterreservoirs, zeggen zij. „We hebben maar waterreservoirs voor 10 procent van de totale hoeveelheid rivierwater. Daarmee kun je een systeem niet goed regelen. Met meer dammen, grote en kleine, kun je dreigende rampen effectief voorkomen en bestrijden”, zegt Khan.
Ata-ur-Rehman Tariq, hoogleraar aan het Pakistaanse Centre of Excellence in Water Resources Engineering in Lahore, denkt dat er vijf megagrote dammen nodig zijn, maar weet uit ervaring dat die er niet snel zullen komen. „Waar moeten we ze plaatsen? Dat is de vraag.”
Hij noemt een reeks dammen die niet of half afgebouwd zijn. Waren ze dat wel dan, dan hadden ze veel schade kunnen voorkomen, zegt ook hij.
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl