PDA

Bekijk Volledige Versie : Geen enkele godsdienst vindt geloofsafval wel best



HUISBAAS
29-08-10, 06:46
Het eigen geloof is voor serieuze gelovigen nu eenmaal het enig ware Op 23 augustus hield Michiel Hegener, initiatiefnemer van het Comité van ex-moslims, een pleidooi tegen het geloofsafvalverbod van de islam. Ik heb zelf indertijd de steunverklaring terzake mede-ondertekend, wat veel van de eendimensionale zielen die wel eens een keuteltje op dit forum achterlaten ongetwijfeld in een identiteitscrisis zal storten. Ik sta daar ook nog steeds achter.

Uit den boze
Toch vallen bij Hegeners betoog kanttekeningen te plaatsen. Om te beginnen achten de vertegenwoordigers van vrijwel alle godsdiensten geloofsafval uit den boze - dat is geen specialiteit van de islam. Hun eigen geloof is voor serieuze gelovigen nu eenmaal het enig ware, anders zou er ook niet van serieus geloven sprake zijn. Vandaar dat Benedictus XVI nog recent de protestantse kerkgenootschappen als 'geen echte kerken' betitelde: want een echte kerk - daarvan bestaat er maar één.

"Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven", aldus Johannes 14:6. Als men zou erkennen dat er ook best nog wel eens een ander kronkelpaadje naar het Eeuwige Heil zou kunnen leiden, verliest immers elke orthodoxie haar zin. Vandaar dat paus Paulus VI eens een oecumenische topconferentie binnenstapte met de mededeling: "Zie hier Petrus" (voor de ongeletterden onder u: dat was de rots, op wie de vorige spreker zijn exclusieve kerk wilde bouwen).

Gloeiende tangen

Het was geenszins zo dat de rooms-katholieke kerk het gedurende haar tweeduizendjarig bestaan erg op prijs heeft gesteld, wanneer daarover door haar schaapjes anders werd gedacht. Om iedereen binnen haar omheining te houden, beschikte zij met de inquisitie eeuwenlang over methodes die qua fysieke heftigheid niet voor hedendaagse Arabische onderdeden. Er is heel wat met gloeiende tangen in ketterse lichaamsdelen geknepen en heel wat hout voor zuiverende vreugdevuren bijeengesprokkeld in die dagen, en degenen onder u die op de Lagere School erg hebben opgelet, zullen ook wel eens van de ordehandhaving door de hertog van Alva hebben gehoord.

Zeker, aan dergelijke praktijken is inmiddels, anders dan in Iran of Saoedi-Arabië, bij ons al een tijdje geleden een einde gekomen - en dat is erg prettig - maar dat is eigenlijk niet echt de verdienste van de zorgzame Moederkerk zélf geweest. Die zag zich vooral, met de opkomst van de tolerantiegedachte van de Verlichting, contre coeur gedwongen zich naar een toekomstig lot van geringere almachtigheid te schikken.

Dwang

Dat is in veel islamitische landen inderdaad niet gebeurd - en waar dat wel gebeurd is, zoals in Turkije, Egypte en Syrië, vergt dat al snel meer of minder frisse vormen van dwang en dictatuur.
Christenen moeten in het Westen vandaag accepteren dat afvalligheid voor de wet legitiem is - waarbij protestanten in beginsel de theologische voorsprong genieten, dat zij meer nadruk leggen op de oprechtheid van het eigen innerlijke geloof, tegenover de katholieken met hun - net als moslims en joden - accent op de uiterlijke getrouwe navolging van regeltjes.

Maar dat verhindert niet dat het, dankzij zich aan juridische constructies onttrekkende sociale dwang, ook in orthodox-gereformeerde kring echt niet makkelijk is om je van een kerk en geloof los te scheuren dat er evengoed van jongsafaan als het enig ware in de kinderhoofdjes is ingestampt.

Uitsluiting

Nog steeds leidt uittreden in Urk en Staphorst al snel tot sociale uitsluiting; en als Hegener zich een beetje in de geschiedenis van de protestantse scheurmakerij in Nederland zou verdiepen, zou hij weten dat tot op de dag van vandaag in zwaarbevindelijke kring met kerken ook gezinnen automatisch doormidden worden gescheurd.

Die islamitische zuigelingen die de facto, als gevolg van het voor alle ouders geldende grondrecht om hun kroost in hun geest (en dus ook geloof) op te voeden, bij de geboorte van hun vrijheid van godsdienst beroofd zouden worden, staan in dat opzicht minder moederziel alleen.
En waar het gaat om de duurzame markering van jongetjes als islamitisch 'eigendom' middels de besnijdenis: ook in joodse kring worden de krijsende slachtoffertjes daarin niet gekend. Een punt dat Hirsi Ali, in het verlengde van haar campagne tegen de nog in een handvol landen bestaande gruwelen van vrouwenbesnijdenis, ooit terecht heeft aangekaart - en prompt half politiek-correct rechts Nederland krampachtig billen en kruis tezamen knijpen deed.

Recht

Voor zover ik weet heeft niemand van de door Hegener gehekelde 'linkse' politici zich ooit tegen het recht op religieuze zelfbeschikkingsrecht voor moslims gekeerd. Dat de daadwerkelijke effectuering daarvan gezien die moeilijk controleerbare sociale druk in de praktijk gecompliceerd is, is een ander probleem. Dat in Iran en Saoedi-Arabië op geloofsafval voor moslims de doodstraf staat, kan in elk geval niet, op basis van een soort wederkerigheid, een excuus zijn voor een omgekeerde heksenjacht.

Alleen zodra Teheran of Ryad zélf over onvrijheid bij ons klagen, is uiteraard een scherpe verwijzing naar de dikke balk in eigen oog gewenst. Er valt veel slechts van Verhagen te zeggen, maar één ding moet ik hem nageven: voor de mensenrechten in islamitische landen zet hij zich in.

Minder doet hij dat voor die in Israël, en dat brengt mij tot slot op Van Agt. Die heeft volgens mij nooit de islam bejubeld; als dat zo zou zijn, had Hegener een punt. Van Agt keert zich vooral tegen de stelselmatige beroving van de Palestijnen door de staat Israël - en die kan die door geen enkel intern-Palestijns religieus onderdrukkingsmechanisme worden gelegitimeerd.

Overigens manifesteert zich juist in Israël ook het joodse geloof, gezien de intensieve bemoeienis van fundamentalistische rabbi's met de huwelijkswetgeving, steeds tyrannieker. Vraag dat maar aan een Israëlische seculier.


Volkskrant
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl