aboenoeh
12-09-10, 16:21
Het is dan eindelijk gebeurd. Geert Wilders heeft zijn speech tegen een moskee in de buurt van Ground Zero gehouden.
De tekst staat sinds zaterdagavond op zijn website .
Je kunt zeggen wat je wilt maar het is geen niemendalletje. De speech is zorgvuldig opgesteld volgens de regels van de rethorica, zoals die al bijna tweeduizend jaar geleden zijn geformuleerd door de Romeinse rechtsgeleerde Quintilianus. Het hele verhaal wekt de indruk van een zorgvuldig geconstrueerd betoog, opgesteld door iemand die de materie op zijn duimpje kent. Niet hij dwingt, maar de feiten.
Quintilianus zou dat allemaal ten zeerste hebben gewaardeerd, want volgens hem wil een goede spreker zijn gehoor niet zozeer overtuigen, als wel meeslepen. Hij wil dat het publiek stopt met nadenken om vervolgens op te gaan in de betovering van zijn woorden. De toespraak van Wilders voldoet aan dat criterium. Als hij ergens mee te vergelijken is, dan met een werk van de Nederlandse kunstenaar M.C. Escher, de meester van het gezichtsbedrog. En net als bij de houtsnedes en steendrukken van deze grote kunstenaar geven de woorden van Wilders dat niet meteen prijs. Maar wij laten ons niet bedotten, althans niet op het tweede gezicht.
In zijn speech besteedt Wilders veel woorden aan lofprijzingen van zijn publiek. Hij sluit onmiddellijk een bondgenootschap met zijn fans op straat door een reeks van waarderende opmerkingen aan hun adres, aan de stad New York en aan de Verenigde Staten in het algemeen. Hij haalt grote persoonlijkheden naar voren, zoals Abraham Lincoln, die een einde maakte aan de slavernij. Zo plaatst hij zich in de traditie van de helden uit de Amerikaanse geschiedenis en van de waarden die zij verdedigden. Dat klinkt mooi en het werkt prima, zo lang niemand nadenkt over wat die waarden dan wel waren en of het betoog van Wilders daar inderdaadl mee in overeenstemming is. Wilders - en hier komt Escher in het spel - suggereert vervolgens dat het onderschrijven van die waarden wel moet leiden tot protest tegen de bouw van een moskee zo dicht bij ground zero. Het verhaal over de waarden en de grote helden van de Verenigde Staten is gemengd met rouwbeklag over de slachtoffers van 9/11 en condoléances aan de nabestaanden. Dat zijn - als je het rationeel bekijkt, twee verschillende betogen, maar hier vloeien ze ineen. Zo onstaat een truc met het perspectief net als op de werken van Escher. De combinatie heeft een sterke emotionele kracht.
Zo bereikt Wilders, dat het publiek zich emotioneel vereenzelvigt met de doden van Ground Zero en het protest tegen de moskeebouw. Dat maakt ze tot slachtoffers en strijders tegelijk. Van wie zijn zij slachtoffers en tegen wie moeten zij strijden? Wie is de vijand en hoe valt die te karakteriseren? Het antwoord vormt het hoofdelement in Wilders's betoog en als je dat gedeelte een paar maal leest, dan stel je vast hoe ook hier weer gezichtsbedrog optreedt. Uit het verhaal treedt een verenigde islam naar voren die het voorzien heeft op het westen en die dan ook behandeld moet worden als eens doodsvijand. Dat blijkt onmiskenbaar bij een puntsgewijze behandeling.
1. De machten van de Jihad wilden juist het World Trade Centre treffen omdat daar een multietnische en multiculturele en diverse gemeenschap werkte.
2. De machten van de Jihad willen aan New York en de wereld de Sharia opleggen. Dan wordt New York net Mekka.
3. Nu verdwijnen de machten van de Jihad. Zij komen niet meer terug in het betoog, maar worden vervangen door imam Rauf, de initiatiefnemer van het islamitisch complex, dat - zegt Wilders - genoemd is naar de moskee van Cordoba, die is gebouwd op de fundamenten van een afgebroken kerk. Een krachtig beeld waarmee een verband wordt gelegd tussen de krachten van de Jihad, de imam en de bouwers van de moskee meer dan duizend jaar geleden. Wilders zegt er niet bij dat de Spanjaarden de moskee weer tot een kerk hebben gemaakt en dat de oorspronkelijke bouwers van de moskee kaliefen van Cordoba, zoals Abdul Rahman III, een klimaat van tolerantie schiepen, waarin christelijke, islamitische en joodse geleerden vrijelijk konden doceren. Daaraan refereert imam Feisal Abdul Rauf. Maar hier legt Wilders een Escher-achtig verband tussen hem, die moskee en de krachten van de Jihad. Dat licht hij toe met enkele citaten van de imam, die de indruk moeten wekken dat hij sympathie heeft voor de daders van 9/11 en kan begrijpen, waarom het islam-terrorisme zo'n vlucht heeft genomen. In de New York Times heeft de imam overigens aangegeven, wat de achtergrond zou moeten zijn van zijn centrum.
Ik geef hier even een centraal citaat in dat artikel:
"I am very sensitive to the feelings of the families of victims of 9/11, as are my fellow leaders of many faiths. We will accordingly seek the support of those families, and the support of our vibrant neighborhood, as we consider the ultimate plans for the community center. Our objective has always been to make this a center for unification and healing.
Cordoba House will be built on the two fundamental commandments common to Judaism, Christianity and Islam: to love the Lord our creator with all of our hearts, minds, souls and strength; and to love our neighbors as we love ourselves. We want to foster a culture of worship authentic to each religious tradition, and also a culture of forging personal bonds across religious traditions".
Hier treedt een andere Abdul Feisal Rauf naar voren dan de haatbaard uit de citaten die Wilders bijeen heeft laten sprokkelen. En dit soort uitspraken laat de grote spreker dan ook zorvuldig buiten zijn verhaal. Hij heeft er ook geen tijd voor. Hij wil zijn punt maken.
4. Wilders gaat verder op het inmiddels vertrouwde pad . De volgende verschuiving is naar de islam. The West never “harmed” Islam before it harmed us". Dat is de centrale stelling. Er is een vijand. Dat is de Islam. Die vijand zit in alle moslims, want zij zijn aanhangers van de Islam. Zo zijn we in vier Escher-stappen thuis.
Zijn we er nu? Voor gezichtsbedrog is meer nodig. M.C. Escher bedotte ons vaak door in één kunstwerk verschillende optische uitgangspunten te kiezen. Dat doet Wilders ook. Door zijn betoog loopt een tweede verhaal: Als imam Rauf een centrum voor tolerantie en dialoog wil vestigen, dan kan hij dat beter in Mekka doen, want tot die stad hebben christenen geen toegang. Laat hij daar maar naar toe gaan. Dit noemen ze in de kroeg een jij-bak, maar het werkt altijd. Het leidt de aandacht af van waar het mensen als Michael Bloomberg, de burgemeester van New York om gaat, wat ze in de rest van de wereld doen, maakt niet uit, wij handhav en onze principes op het gebied van de vrijheid, want dat is onze kracht en het fundament van de samenleving waarvoor wij bereid zijn te sterven als het moet.
Wilders daarentegen zegt:
a. Zij niet, dan wij ook niet.
b. Als er die Cordoba Moskee er komt, dan zullen de vijanden van onze vrijheid dat als een triomf beschouwen. Zij wel in New York, immers, wij niet in Mekka. Dat toelaten, zo zou een goede vriend van mij zeggen:: hoe ziek kan je zijn in je hoofd.
Ook hier lopen twee zaken in elkaar over: de jijbak en een veronderstelling van hoe de krachten van de jihad/imam Rauf/de hele islam over de vestiging van zo'n instituut zouden denken. Bewijs is er niet. Het zijn veronderstellingn van de spreker zelf op basis van het Esheriaans betoog dat hij staat te houden. Zo versterkt het ene gezichtsbedrog het andere. En uiteindelijk komt de apotheose: in naam van de tolerantie mogen wij de bouw van die moskee, van Cordoba house niet toestaan.
In naam van de tolerantie.
Het verhaal is rond.
Alles bij elkaar heeft Geert Wilders daar in New York een knappe prestatie geleverd. Hij is de Escher van het woord, met dit verschil dat die grote Nederlandse kunstenaar altijd volhield, dat hij met zijn werk geen bijzondere bedoeling had en zeker geen levensbeschouwelijke of een politieke.
Wij weten nu ook wat Rutte en Verhagen precies zullen moeten respecteren tot ze erbij neervallen: verhalen vol beschuldigingen die op deze manier zijn opgebouwd
Wilders spreekt zoals Escher tekent - Joop.nl (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/wilders_spreekt_zoals_escher_tekent/)
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
De tekst staat sinds zaterdagavond op zijn website .
Je kunt zeggen wat je wilt maar het is geen niemendalletje. De speech is zorgvuldig opgesteld volgens de regels van de rethorica, zoals die al bijna tweeduizend jaar geleden zijn geformuleerd door de Romeinse rechtsgeleerde Quintilianus. Het hele verhaal wekt de indruk van een zorgvuldig geconstrueerd betoog, opgesteld door iemand die de materie op zijn duimpje kent. Niet hij dwingt, maar de feiten.
Quintilianus zou dat allemaal ten zeerste hebben gewaardeerd, want volgens hem wil een goede spreker zijn gehoor niet zozeer overtuigen, als wel meeslepen. Hij wil dat het publiek stopt met nadenken om vervolgens op te gaan in de betovering van zijn woorden. De toespraak van Wilders voldoet aan dat criterium. Als hij ergens mee te vergelijken is, dan met een werk van de Nederlandse kunstenaar M.C. Escher, de meester van het gezichtsbedrog. En net als bij de houtsnedes en steendrukken van deze grote kunstenaar geven de woorden van Wilders dat niet meteen prijs. Maar wij laten ons niet bedotten, althans niet op het tweede gezicht.
In zijn speech besteedt Wilders veel woorden aan lofprijzingen van zijn publiek. Hij sluit onmiddellijk een bondgenootschap met zijn fans op straat door een reeks van waarderende opmerkingen aan hun adres, aan de stad New York en aan de Verenigde Staten in het algemeen. Hij haalt grote persoonlijkheden naar voren, zoals Abraham Lincoln, die een einde maakte aan de slavernij. Zo plaatst hij zich in de traditie van de helden uit de Amerikaanse geschiedenis en van de waarden die zij verdedigden. Dat klinkt mooi en het werkt prima, zo lang niemand nadenkt over wat die waarden dan wel waren en of het betoog van Wilders daar inderdaadl mee in overeenstemming is. Wilders - en hier komt Escher in het spel - suggereert vervolgens dat het onderschrijven van die waarden wel moet leiden tot protest tegen de bouw van een moskee zo dicht bij ground zero. Het verhaal over de waarden en de grote helden van de Verenigde Staten is gemengd met rouwbeklag over de slachtoffers van 9/11 en condoléances aan de nabestaanden. Dat zijn - als je het rationeel bekijkt, twee verschillende betogen, maar hier vloeien ze ineen. Zo onstaat een truc met het perspectief net als op de werken van Escher. De combinatie heeft een sterke emotionele kracht.
Zo bereikt Wilders, dat het publiek zich emotioneel vereenzelvigt met de doden van Ground Zero en het protest tegen de moskeebouw. Dat maakt ze tot slachtoffers en strijders tegelijk. Van wie zijn zij slachtoffers en tegen wie moeten zij strijden? Wie is de vijand en hoe valt die te karakteriseren? Het antwoord vormt het hoofdelement in Wilders's betoog en als je dat gedeelte een paar maal leest, dan stel je vast hoe ook hier weer gezichtsbedrog optreedt. Uit het verhaal treedt een verenigde islam naar voren die het voorzien heeft op het westen en die dan ook behandeld moet worden als eens doodsvijand. Dat blijkt onmiskenbaar bij een puntsgewijze behandeling.
1. De machten van de Jihad wilden juist het World Trade Centre treffen omdat daar een multietnische en multiculturele en diverse gemeenschap werkte.
2. De machten van de Jihad willen aan New York en de wereld de Sharia opleggen. Dan wordt New York net Mekka.
3. Nu verdwijnen de machten van de Jihad. Zij komen niet meer terug in het betoog, maar worden vervangen door imam Rauf, de initiatiefnemer van het islamitisch complex, dat - zegt Wilders - genoemd is naar de moskee van Cordoba, die is gebouwd op de fundamenten van een afgebroken kerk. Een krachtig beeld waarmee een verband wordt gelegd tussen de krachten van de Jihad, de imam en de bouwers van de moskee meer dan duizend jaar geleden. Wilders zegt er niet bij dat de Spanjaarden de moskee weer tot een kerk hebben gemaakt en dat de oorspronkelijke bouwers van de moskee kaliefen van Cordoba, zoals Abdul Rahman III, een klimaat van tolerantie schiepen, waarin christelijke, islamitische en joodse geleerden vrijelijk konden doceren. Daaraan refereert imam Feisal Abdul Rauf. Maar hier legt Wilders een Escher-achtig verband tussen hem, die moskee en de krachten van de Jihad. Dat licht hij toe met enkele citaten van de imam, die de indruk moeten wekken dat hij sympathie heeft voor de daders van 9/11 en kan begrijpen, waarom het islam-terrorisme zo'n vlucht heeft genomen. In de New York Times heeft de imam overigens aangegeven, wat de achtergrond zou moeten zijn van zijn centrum.
Ik geef hier even een centraal citaat in dat artikel:
"I am very sensitive to the feelings of the families of victims of 9/11, as are my fellow leaders of many faiths. We will accordingly seek the support of those families, and the support of our vibrant neighborhood, as we consider the ultimate plans for the community center. Our objective has always been to make this a center for unification and healing.
Cordoba House will be built on the two fundamental commandments common to Judaism, Christianity and Islam: to love the Lord our creator with all of our hearts, minds, souls and strength; and to love our neighbors as we love ourselves. We want to foster a culture of worship authentic to each religious tradition, and also a culture of forging personal bonds across religious traditions".
Hier treedt een andere Abdul Feisal Rauf naar voren dan de haatbaard uit de citaten die Wilders bijeen heeft laten sprokkelen. En dit soort uitspraken laat de grote spreker dan ook zorvuldig buiten zijn verhaal. Hij heeft er ook geen tijd voor. Hij wil zijn punt maken.
4. Wilders gaat verder op het inmiddels vertrouwde pad . De volgende verschuiving is naar de islam. The West never “harmed” Islam before it harmed us". Dat is de centrale stelling. Er is een vijand. Dat is de Islam. Die vijand zit in alle moslims, want zij zijn aanhangers van de Islam. Zo zijn we in vier Escher-stappen thuis.
Zijn we er nu? Voor gezichtsbedrog is meer nodig. M.C. Escher bedotte ons vaak door in één kunstwerk verschillende optische uitgangspunten te kiezen. Dat doet Wilders ook. Door zijn betoog loopt een tweede verhaal: Als imam Rauf een centrum voor tolerantie en dialoog wil vestigen, dan kan hij dat beter in Mekka doen, want tot die stad hebben christenen geen toegang. Laat hij daar maar naar toe gaan. Dit noemen ze in de kroeg een jij-bak, maar het werkt altijd. Het leidt de aandacht af van waar het mensen als Michael Bloomberg, de burgemeester van New York om gaat, wat ze in de rest van de wereld doen, maakt niet uit, wij handhav en onze principes op het gebied van de vrijheid, want dat is onze kracht en het fundament van de samenleving waarvoor wij bereid zijn te sterven als het moet.
Wilders daarentegen zegt:
a. Zij niet, dan wij ook niet.
b. Als er die Cordoba Moskee er komt, dan zullen de vijanden van onze vrijheid dat als een triomf beschouwen. Zij wel in New York, immers, wij niet in Mekka. Dat toelaten, zo zou een goede vriend van mij zeggen:: hoe ziek kan je zijn in je hoofd.
Ook hier lopen twee zaken in elkaar over: de jijbak en een veronderstelling van hoe de krachten van de jihad/imam Rauf/de hele islam over de vestiging van zo'n instituut zouden denken. Bewijs is er niet. Het zijn veronderstellingn van de spreker zelf op basis van het Esheriaans betoog dat hij staat te houden. Zo versterkt het ene gezichtsbedrog het andere. En uiteindelijk komt de apotheose: in naam van de tolerantie mogen wij de bouw van die moskee, van Cordoba house niet toestaan.
In naam van de tolerantie.
Het verhaal is rond.
Alles bij elkaar heeft Geert Wilders daar in New York een knappe prestatie geleverd. Hij is de Escher van het woord, met dit verschil dat die grote Nederlandse kunstenaar altijd volhield, dat hij met zijn werk geen bijzondere bedoeling had en zeker geen levensbeschouwelijke of een politieke.
Wij weten nu ook wat Rutte en Verhagen precies zullen moeten respecteren tot ze erbij neervallen: verhalen vol beschuldigingen die op deze manier zijn opgebouwd
Wilders spreekt zoals Escher tekent - Joop.nl (http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/wilders_spreekt_zoals_escher_tekent/)
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl