HUISBAAS
15-09-10, 06:38
Israël stuurt erop aan de Palestijnen ‘op te sluiten’ in een ministaatje en wil, als dat mislukt, hen verhuizen naar Jordanië
Onlangs zei Geert Wilders dat voor het Israëlisch-Palestijnse conflict de ‘Jordaanse optie’ het beste is: de verhuizing van een paar miljoen Palestijnen naar Jordanië. Wie dit niet serieus neemt, moet bedenken dat Wilders een invloedrijk politicus is geworden en dat de ‘transfer naar Jordanië’ in de Israëlische top al jaren gekoesterd wordt.
De kern van het zionisme, een Joodse Staat, staat of valt met een meerderheid van Joodse staatsburgers. Op dit moment leven er in ‘Groot Israël’ (Eretz Israël, het gebied tussen de Middellandse Zee en Jordanië) ca. 5,7 miljoen Joden en een kleine 4 miljoen Palestijnen, die zijn verdeeld over drie min of meer gelijke populaties: de Palestijnen in Israël (het ‘oude’ Israël binnen de grenzen van vóór de zesdaagse oorlog van 1967), de Palestijnen in de in 1967 door Israël veroverde gebieden en de Palestijnen in Gaza.
Verenigbaar
Tot zo’n tien jaar geleden werd de Palestijnse minderheid in het oude Israël nog verenigbaar geacht met de Joodse staat. In toenemende mate echter worden de Palestijnse inwoners gezien als onderdeel van het ‘Palestijnse probleem’. De reden is dat de stress rond het thema demografie toeneemt. Het Joodse geboortecijfer ligt op 2,88 dank zij een zeer stimulerend beleid. Het Palestijnse op 3,73 ondanks een ontmoedigingsbeleid.
Op termijn zullen de Joden in Groot Israël dus een minderheid vormen. Deze ‘demografische tijdbom’ is zo’n hot issuedat de begrippen ‘veiligheid’ en ‘demografie’ elkaar overlappen en de Israëlische strategie er sterk door wordt bepaald.
Israël wil niet alleen een Joodse staat zijn (1), maar ook een democratie (2) en het wil het grondgebied tot aan Jordanië beheersen (Eretz Israel) (3). Maar twee van de drie doelstellingen lijken tegelijk realiseerbaar. Als Israël een Joodse staat wordt op het grondgebied van Eretz Israël (1 en 3), dan leeft in de toekomst een minderheid van Joodse staatsburgers te midden van een radicaliserende, rechtenloze meerderheid van Palestijnen. Van democratie zal geen sprake kunnen zijn. Als Israël een democratie wordt, met gelijke rechten voor Joden en Palestijnen (2 en 3), dan is dat het einde van het Joodse karakter van de staat. Israël is daar tegen.
De langetermijnstrategie van Israël lijkt erop gericht om alle drie te realiseren: een Joodse, democratische staat in Eretz Israël. Dat kan alleen als de meeste Palestijnen uit die staat verdwenen zijn, zodat de Joden een zeer grote en permanente meerderheid vormen. Tot nu toe ontwikkelt dit plan zich als volgt.
Plan
Direct na de oorlog van 1967, waarin Israël een flink stuk Jordanië had bezet, presenteerde minister van landbouw Yigal Allon een plan. Nederland is in de EU de meest uitgesproken ondersteuner van het Israëlisch beleidDe Palestijnen zouden twee ‘eigen’ gebiedjes krijgen in de (toen net) bezette gebieden. Daarmee zou veel agrarisch land over kunnen gaan naar Joden. Het plan is niet officieel vastgesteld, maar ook nooit uit het zicht verdwenen. In het huidige Israël wordt levendig gediscussieerd over varianten. De essentie van de discussie is steeds: hoe zorgen we ervoor, dat zoveel mogelijk Palestijnen worden verwijderd uit de huidige en toekomstige Joodse staat. Om te beginnen formeel (geen burgerrechten), maar uiteindelijk wat de meerderheid betreft ook fysiek.
In de bezette gebieden begint zich tussen de muur, de Israëlische veiligheidszones en de nederzettingen inmiddels een Palestijns ministaatje af te tekenen. Op termijn kan daar ook de groeiende groep Palestijnen naar toe, die in het huidige ‘oude’ Israël tweederangs burgers zijn, maar nog steeds stemrecht hebben. Hun wordt de laatste jaren steeds meer duidelijk gemaakt dat er geen plaats voor ze is in de toekomstige Joodse staat.
Het is natuurlijk de vraag of Abbas ooit met de oprichting van zo’n ministaatje akkoord gaat. Als hij dat niet doet, is er echter een oplossing: Israël richt eenzijdigdie Palestijnse staat op en bepaalt volledig de voorwaarden. Zoals: van de Palestijnen die nog in Oost-Jeruzalem of in Israël-van-voor-1967 leven wordt het Israëlische staatsburgerschap afgenomen. Zij krijgen het Palestijnse staatsburgerschap toegewezen. Als het leven in de Joodse staat – hun eigen land – onleefbaar wordt, is er het Palestijnse staatje waar zij ‘vrijwillig’ heen kunnen of desnoods naartoe worden gebracht. Geleidelijk wordt Israël volledig Joods en democratisch voor al zijn (uitsluitend Joodse) burgers.
Opsluiten
Het is echter wishful thinking dat het opsluiten van miljoenen Palestijnen in een ministaatje, omringd door het meest fanatieke deel van de Joodse staat (die de water- en elektriciteitsvoorziening en alle verbindingen met de buitenwereld in handen heeft) ooit een stabiele situatie kan opleveren. Uiteindelijk zal dit zo escaleren, dat de Jordaanse optie om de hoek komt. De heer Wilders is wat dat betreft een van de weinige Nederlandse politici die vooruit kijkt. En daarbij overigens tot een naar onze mening immoreel voorstel komt.
Het vredesoverleg is voor de zoveelste maal opgestart. Minister van Buitenlandse Zaken Lieberman verklaarde onlangs dat er zelfs binnen één generatie geen vrede zal komen met de Palestijnen. Onder het zeildoek van het vredesoverleg worden in Israël de steigers gebouwd voor het behoud van het Joodse karakter van de staat. Nederland is in de EU de meest uitgesproken ondersteuner van het Israëlisch beleid. Een dragend element van een volgend kabinet wordt wellicht Geert Wilders, die de Jordaanse optie openlijk propageert. Democratische partijen moeten hier nu al afstand van nemen.
De auteurs zijn respectievelijk voorzitter van de stichting Stop de Bezetting, oud-ziekenhuisdirecteur en oud-ambassadeur.
Volkskrant
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Onlangs zei Geert Wilders dat voor het Israëlisch-Palestijnse conflict de ‘Jordaanse optie’ het beste is: de verhuizing van een paar miljoen Palestijnen naar Jordanië. Wie dit niet serieus neemt, moet bedenken dat Wilders een invloedrijk politicus is geworden en dat de ‘transfer naar Jordanië’ in de Israëlische top al jaren gekoesterd wordt.
De kern van het zionisme, een Joodse Staat, staat of valt met een meerderheid van Joodse staatsburgers. Op dit moment leven er in ‘Groot Israël’ (Eretz Israël, het gebied tussen de Middellandse Zee en Jordanië) ca. 5,7 miljoen Joden en een kleine 4 miljoen Palestijnen, die zijn verdeeld over drie min of meer gelijke populaties: de Palestijnen in Israël (het ‘oude’ Israël binnen de grenzen van vóór de zesdaagse oorlog van 1967), de Palestijnen in de in 1967 door Israël veroverde gebieden en de Palestijnen in Gaza.
Verenigbaar
Tot zo’n tien jaar geleden werd de Palestijnse minderheid in het oude Israël nog verenigbaar geacht met de Joodse staat. In toenemende mate echter worden de Palestijnse inwoners gezien als onderdeel van het ‘Palestijnse probleem’. De reden is dat de stress rond het thema demografie toeneemt. Het Joodse geboortecijfer ligt op 2,88 dank zij een zeer stimulerend beleid. Het Palestijnse op 3,73 ondanks een ontmoedigingsbeleid.
Op termijn zullen de Joden in Groot Israël dus een minderheid vormen. Deze ‘demografische tijdbom’ is zo’n hot issuedat de begrippen ‘veiligheid’ en ‘demografie’ elkaar overlappen en de Israëlische strategie er sterk door wordt bepaald.
Israël wil niet alleen een Joodse staat zijn (1), maar ook een democratie (2) en het wil het grondgebied tot aan Jordanië beheersen (Eretz Israel) (3). Maar twee van de drie doelstellingen lijken tegelijk realiseerbaar. Als Israël een Joodse staat wordt op het grondgebied van Eretz Israël (1 en 3), dan leeft in de toekomst een minderheid van Joodse staatsburgers te midden van een radicaliserende, rechtenloze meerderheid van Palestijnen. Van democratie zal geen sprake kunnen zijn. Als Israël een democratie wordt, met gelijke rechten voor Joden en Palestijnen (2 en 3), dan is dat het einde van het Joodse karakter van de staat. Israël is daar tegen.
De langetermijnstrategie van Israël lijkt erop gericht om alle drie te realiseren: een Joodse, democratische staat in Eretz Israël. Dat kan alleen als de meeste Palestijnen uit die staat verdwenen zijn, zodat de Joden een zeer grote en permanente meerderheid vormen. Tot nu toe ontwikkelt dit plan zich als volgt.
Plan
Direct na de oorlog van 1967, waarin Israël een flink stuk Jordanië had bezet, presenteerde minister van landbouw Yigal Allon een plan. Nederland is in de EU de meest uitgesproken ondersteuner van het Israëlisch beleidDe Palestijnen zouden twee ‘eigen’ gebiedjes krijgen in de (toen net) bezette gebieden. Daarmee zou veel agrarisch land over kunnen gaan naar Joden. Het plan is niet officieel vastgesteld, maar ook nooit uit het zicht verdwenen. In het huidige Israël wordt levendig gediscussieerd over varianten. De essentie van de discussie is steeds: hoe zorgen we ervoor, dat zoveel mogelijk Palestijnen worden verwijderd uit de huidige en toekomstige Joodse staat. Om te beginnen formeel (geen burgerrechten), maar uiteindelijk wat de meerderheid betreft ook fysiek.
In de bezette gebieden begint zich tussen de muur, de Israëlische veiligheidszones en de nederzettingen inmiddels een Palestijns ministaatje af te tekenen. Op termijn kan daar ook de groeiende groep Palestijnen naar toe, die in het huidige ‘oude’ Israël tweederangs burgers zijn, maar nog steeds stemrecht hebben. Hun wordt de laatste jaren steeds meer duidelijk gemaakt dat er geen plaats voor ze is in de toekomstige Joodse staat.
Het is natuurlijk de vraag of Abbas ooit met de oprichting van zo’n ministaatje akkoord gaat. Als hij dat niet doet, is er echter een oplossing: Israël richt eenzijdigdie Palestijnse staat op en bepaalt volledig de voorwaarden. Zoals: van de Palestijnen die nog in Oost-Jeruzalem of in Israël-van-voor-1967 leven wordt het Israëlische staatsburgerschap afgenomen. Zij krijgen het Palestijnse staatsburgerschap toegewezen. Als het leven in de Joodse staat – hun eigen land – onleefbaar wordt, is er het Palestijnse staatje waar zij ‘vrijwillig’ heen kunnen of desnoods naartoe worden gebracht. Geleidelijk wordt Israël volledig Joods en democratisch voor al zijn (uitsluitend Joodse) burgers.
Opsluiten
Het is echter wishful thinking dat het opsluiten van miljoenen Palestijnen in een ministaatje, omringd door het meest fanatieke deel van de Joodse staat (die de water- en elektriciteitsvoorziening en alle verbindingen met de buitenwereld in handen heeft) ooit een stabiele situatie kan opleveren. Uiteindelijk zal dit zo escaleren, dat de Jordaanse optie om de hoek komt. De heer Wilders is wat dat betreft een van de weinige Nederlandse politici die vooruit kijkt. En daarbij overigens tot een naar onze mening immoreel voorstel komt.
Het vredesoverleg is voor de zoveelste maal opgestart. Minister van Buitenlandse Zaken Lieberman verklaarde onlangs dat er zelfs binnen één generatie geen vrede zal komen met de Palestijnen. Onder het zeildoek van het vredesoverleg worden in Israël de steigers gebouwd voor het behoud van het Joodse karakter van de staat. Nederland is in de EU de meest uitgesproken ondersteuner van het Israëlisch beleid. Een dragend element van een volgend kabinet wordt wellicht Geert Wilders, die de Jordaanse optie openlijk propageert. Democratische partijen moeten hier nu al afstand van nemen.
De auteurs zijn respectievelijk voorzitter van de stichting Stop de Bezetting, oud-ziekenhuisdirecteur en oud-ambassadeur.
Volkskrant
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl