HUISBAAS
25-09-10, 19:27
Over Israël wordt een fabeltjeskrant vol onzin geschreven. Dat die nog niet bij het oud papier ligt, komt doordat men het gevaarlijk vindt de feiten te erkennen.
Het bij de meeste mensen bekende verhaal van het stuk grond dat sinds zestig jaar Israël heet, is één grote fabeltjeskrant. Die krant opent met het verhaaltje dat Palestina een eeuw geleden een zanderig rommeltje was en vervolgt met het fabeltje dat de Joden tweeduizend jaar naar Jeruzalem hebben verlangd maar daartoe pas sinds het begin van de 20ste eeuw door de Engelsen in de gelegenheid werden gesteld.
Een derde fabel betreft de shoah: Israël zou de wrange vergoeding zijn voor de moord gepleegd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar de belofte van een eigen Joods land dateert van lang vóór de shoah (1917) en de associatie van de shoah met Israël dateert van lang na de stichting, namelijk van de jaren zestig.
En zo is er meer, zo veel zelfs dat onvermijdelijk de vraag opkomt waarom dergelijke fabels niet allang verwezen zijn naar het rijk waar ze thuishoren.
Gelijk halen
Het antwoord is: omdat discussies over het ontstaan van Israël verblind worden door politiek; omdat de meeste mensen totaal niet geïnteresseerd zijn in de juiste toedracht en slechts hun standpunt willen uitdragen c.q. gelijk halen; omdat Israël als staat een actueel belang heeft en het verleden voor dat belang moet wijken; en tot slot omdat de erkenning van de feiten als een gevaar wordt gezien.
Volgens mij is vooral dit laatste een vergissing en zou het beter zijn die feiten onder ogen te zien. Palestina vormde eeuwenlang een dunbevolkt gebied. Eind 19de eeuw begon daar een voorzichtige economische bloei. Tegelijk verlangde een kleine groep (merendeels Russische ) Joden naar een eigen land. Daarvoor kwam een aantal plekken in aanmerking. Goede Joodse lobby, Turks geklungel en Britse koloniale hooghartigheid hadden tot gevolg dat hun nog tijdens de Eerste Wereldoorlog uitzicht werd geboden op zo’n land in Palestina. Die belofte werd door de Volkenbond bevestigd.
De Britten zagen spoedig in dat ze een blunder hadden begaan, maar konden het proces niet meer stoppen. De Palestijnen – moslims en christenen – probeerden de handen ineen te slaan, maar vochten elkaar de tent uit. De enigen die succes hadden, waren de zionisten.
De belofte van een eigen Joods land dateert van lang vóór de shoah
Hun inzet kreeg door de Jodenvervolging in Europa een wrang tintje. Die vervolging had bovendien na 1945 een groot aantal Joodse vluchtelingen als gevolg.
Onschuld
Eind 1947 wezen de Verenigde Naties een groot deel van het gebied aan de zionisten toe. Meteen daarop pakten de Britten hun biezen en brak er een ingewikkelde oorlog uit tussen Arabieren en Joden. De VN, de VS en alle anderen stonden erbij, keken ernaar en wasten hun handen in onschuld.
De uitkomst verwonderde iedereen. In plaats van dat de Joodse minderheid teruggeworpen werd, overwon zij en verdreef de bevolking uit dat deel van het gebied waarover zij macht verwierf. Dat deel was niet de 56 procent van het land die de VN haar had toegewezen, maar 78 procent; 800.000 mensen werden daaruit verdreven.
Zestig jaar later bezit Israël allang meer dan 78 procent van voormalig Palestina; de verdrevenen van toen zijn uitgegroeid tot zo’n 5 miljoen. Het geruzie uit de Britse tijd is ontaard in een permanente oorlog. De veilige haven tegen pogroms en vervolging is verworden tot een beangstigend getto en een semireligieuze apartheidsstaat zonder grondwet.
Een klassieke tragedie
Omdat tientallen vredesbesprekingen en vredesmissies tonen dat er geen kijk is op verbetering, kan hier van een klassieke tragedie gesproken worden: vanaf het moment dat het doek opging, was de fatale afloop bekend.
In dit alles is slechts een minuscuul lichtpuntje. Dat ligt in de eerste plaats niet bij de erkenning van Israël door de Palestijnen, dat ligt bij de erkenning door de Israëliërs, de Britten, de VN en de Amerikanen dat zij nooit oog hebben gehad voor de oorspronkelijke bevolking van Palestina en dat deze miskenning in volstrekte tegenspraak is met de door henzelf beleden principes van zelfbeschikkings- en mensenrecht
Genoemde groepen hebben zelfs durven beweren dat zo’n oorspronkelijke bevolking nooit heeft bestaan. Alleen zo konden zij beweren dat ‘de Joden’ ‘recht’ hadden op terugkeer. Dat al deze fabels eenvoudig te verklaren zijn, verandert niets aan de aard ervan. Het zijn en blijven fabels. Alleen de erkenning daarvan biedt, wellicht, een opening voor de toekomst. Maar aangezien zo’n erkenning ondenkbaar is, gaat de tragedie voort. Tot het doek valt.
Volkskrant
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl
Het bij de meeste mensen bekende verhaal van het stuk grond dat sinds zestig jaar Israël heet, is één grote fabeltjeskrant. Die krant opent met het verhaaltje dat Palestina een eeuw geleden een zanderig rommeltje was en vervolgt met het fabeltje dat de Joden tweeduizend jaar naar Jeruzalem hebben verlangd maar daartoe pas sinds het begin van de 20ste eeuw door de Engelsen in de gelegenheid werden gesteld.
Een derde fabel betreft de shoah: Israël zou de wrange vergoeding zijn voor de moord gepleegd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar de belofte van een eigen Joods land dateert van lang vóór de shoah (1917) en de associatie van de shoah met Israël dateert van lang na de stichting, namelijk van de jaren zestig.
En zo is er meer, zo veel zelfs dat onvermijdelijk de vraag opkomt waarom dergelijke fabels niet allang verwezen zijn naar het rijk waar ze thuishoren.
Gelijk halen
Het antwoord is: omdat discussies over het ontstaan van Israël verblind worden door politiek; omdat de meeste mensen totaal niet geïnteresseerd zijn in de juiste toedracht en slechts hun standpunt willen uitdragen c.q. gelijk halen; omdat Israël als staat een actueel belang heeft en het verleden voor dat belang moet wijken; en tot slot omdat de erkenning van de feiten als een gevaar wordt gezien.
Volgens mij is vooral dit laatste een vergissing en zou het beter zijn die feiten onder ogen te zien. Palestina vormde eeuwenlang een dunbevolkt gebied. Eind 19de eeuw begon daar een voorzichtige economische bloei. Tegelijk verlangde een kleine groep (merendeels Russische ) Joden naar een eigen land. Daarvoor kwam een aantal plekken in aanmerking. Goede Joodse lobby, Turks geklungel en Britse koloniale hooghartigheid hadden tot gevolg dat hun nog tijdens de Eerste Wereldoorlog uitzicht werd geboden op zo’n land in Palestina. Die belofte werd door de Volkenbond bevestigd.
De Britten zagen spoedig in dat ze een blunder hadden begaan, maar konden het proces niet meer stoppen. De Palestijnen – moslims en christenen – probeerden de handen ineen te slaan, maar vochten elkaar de tent uit. De enigen die succes hadden, waren de zionisten.
De belofte van een eigen Joods land dateert van lang vóór de shoah
Hun inzet kreeg door de Jodenvervolging in Europa een wrang tintje. Die vervolging had bovendien na 1945 een groot aantal Joodse vluchtelingen als gevolg.
Onschuld
Eind 1947 wezen de Verenigde Naties een groot deel van het gebied aan de zionisten toe. Meteen daarop pakten de Britten hun biezen en brak er een ingewikkelde oorlog uit tussen Arabieren en Joden. De VN, de VS en alle anderen stonden erbij, keken ernaar en wasten hun handen in onschuld.
De uitkomst verwonderde iedereen. In plaats van dat de Joodse minderheid teruggeworpen werd, overwon zij en verdreef de bevolking uit dat deel van het gebied waarover zij macht verwierf. Dat deel was niet de 56 procent van het land die de VN haar had toegewezen, maar 78 procent; 800.000 mensen werden daaruit verdreven.
Zestig jaar later bezit Israël allang meer dan 78 procent van voormalig Palestina; de verdrevenen van toen zijn uitgegroeid tot zo’n 5 miljoen. Het geruzie uit de Britse tijd is ontaard in een permanente oorlog. De veilige haven tegen pogroms en vervolging is verworden tot een beangstigend getto en een semireligieuze apartheidsstaat zonder grondwet.
Een klassieke tragedie
Omdat tientallen vredesbesprekingen en vredesmissies tonen dat er geen kijk is op verbetering, kan hier van een klassieke tragedie gesproken worden: vanaf het moment dat het doek opging, was de fatale afloop bekend.
In dit alles is slechts een minuscuul lichtpuntje. Dat ligt in de eerste plaats niet bij de erkenning van Israël door de Palestijnen, dat ligt bij de erkenning door de Israëliërs, de Britten, de VN en de Amerikanen dat zij nooit oog hebben gehad voor de oorspronkelijke bevolking van Palestina en dat deze miskenning in volstrekte tegenspraak is met de door henzelf beleden principes van zelfbeschikkings- en mensenrecht
Genoemde groepen hebben zelfs durven beweren dat zo’n oorspronkelijke bevolking nooit heeft bestaan. Alleen zo konden zij beweren dat ‘de Joden’ ‘recht’ hadden op terugkeer. Dat al deze fabels eenvoudig te verklaren zijn, verandert niets aan de aard ervan. Het zijn en blijven fabels. Alleen de erkenning daarvan biedt, wellicht, een opening voor de toekomst. Maar aangezien zo’n erkenning ondenkbaar is, gaat de tragedie voort. Tot het doek valt.
Volkskrant
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl