mark61
03-10-10, 13:41
vrijdag 1 oktober 2010 door Frits Abrahams
Het was voor mij gistermiddag niet altijd even gemakkelijk om thuis de presentatie op tv van het kabinet-Wilders-Rutte-Verhagen goed te volgen. Af en toe werden de woorden van de nieuwe leiders van Nederland overstemd door harde voetstappen en nijdig geklap met deuren, veroorzaakt door mijn vrouw, een van de weinige Nederlanders – dat moet haar nagegeven worden – die er nog voor durft uit te komen dat ze lid is van de PvdA.
„Blijf nou eens even zitten en luister!” maande ik enkele malen.
„Ik kan er niet goed tegen”, zei ze dan, „die drie vréselijke kerels met hun geflikflooi, hun geaai, hun valse gelach, hun slechte grapjes, hun triomfalisme, hun schijnheiligheid.”
„De typische reactie van iemand van de linkse grachtengordelelite”, citeerde ik de grootste leider van de drie.
„Ik zeg wat ik denk, dat willen die lui toch zo graag?”
„Leg je bij de realiteit neer. Een nieuwe winter, een nieuw geluid”, zei ik nogal plechtig.
„Voor zolang als het duurt.”
„Maak je geen illusies! Dit gaat langer duren dan je denkt. Ik voorspel dat zij de rit van vier jaar zullen uitzitten. Zij hebben elkaar bitter nodig. Verhagen en Rutte hebben hun politieke lot aan dit kabinet verbonden, Wilders zal blijven steunen zolang hij niet keldert in de peilingen. En zij hebben een ontzaglijk sterk bindmiddel: de haat tegen jouw partij.”
Ze sprak me niet meteen tegen – een voor mij niet te onderschatten eerste winstpuntje van de nieuwe politieke situatie. „Maar hoe moet het dan verder met…met Nederland?” vroeg ze.
„Dat is nu even bijzaak, dat zien we later wel. Misschien bestaat er over tien jaar wel geen Nederland meer, zijn we een soort internationale paria geworden omdat Wilders elk staatshoofd verrot heeft gescholden of een kopstoot gegeven – een van de nieuwe specialiteiten van zijn partij.”
Ze zuchtte diep. „Als ik die types zie…ik vind het vaak zulke pro…”
„Ho! Ho!” riep ik nog net op tijd. „Dat mag je niet meer zeggen! Typisch superioriteitsdenken van links, dat is neerkijken op het volk, daarmee werk je juist de tweedeling in de hand.”
Ze keek me ontzet aan. „Wie veroorzaakt hier de tweedeling? Ik zie naar gedrag van nare mensen. Honen, schelden, beledigen, stigmatiseren. Iedereen heeft de mond vol van de verhuftering in Nederland, maar je mag niet zeggen wie de hufters zijn. Kom nou…”
We zwegen. Op de tv stonden Verhagen en Rutte elkaar weer, op het onzedelijke af, te betasten terwijl Wilders als een ongeruste, bozige bovenmeester de camera inkeek en zei: „Er komt een sterker, fatsoenlijker, Nederlandser Nederland.”
„Godallemachtig.”
Het was het laatste woord dat ik voorlopig mocht optekenen uit de mond van dit misschien niet belangrijkste, maar toch ook weer niet helemaal weg te cijferen lid van een partij die ‘het toch al zo moeilijk heeft’.
De voordeur sloeg dicht, voeten haastten zich de trap af.
Waar ging het heen?
Martin Bosma, de rechterhand van Wilders, die nog meer Wilders is dan Wilders zelf, is bang dat de Nederlandse islam zijn kleinkinderen naar Australië verdrijft. Misschien komen ze daar ergens een stokoud, verweesd vrouwtje uit Nederland tegen. Ze kunnen beter doorlopen – ik waarschuw maar vast.
http://weblogs.nrc.nl/dag/2010/10/01/%E2%80%9Egodallemachtig%E2%80%9D/
:hihi:
Het was voor mij gistermiddag niet altijd even gemakkelijk om thuis de presentatie op tv van het kabinet-Wilders-Rutte-Verhagen goed te volgen. Af en toe werden de woorden van de nieuwe leiders van Nederland overstemd door harde voetstappen en nijdig geklap met deuren, veroorzaakt door mijn vrouw, een van de weinige Nederlanders – dat moet haar nagegeven worden – die er nog voor durft uit te komen dat ze lid is van de PvdA.
„Blijf nou eens even zitten en luister!” maande ik enkele malen.
„Ik kan er niet goed tegen”, zei ze dan, „die drie vréselijke kerels met hun geflikflooi, hun geaai, hun valse gelach, hun slechte grapjes, hun triomfalisme, hun schijnheiligheid.”
„De typische reactie van iemand van de linkse grachtengordelelite”, citeerde ik de grootste leider van de drie.
„Ik zeg wat ik denk, dat willen die lui toch zo graag?”
„Leg je bij de realiteit neer. Een nieuwe winter, een nieuw geluid”, zei ik nogal plechtig.
„Voor zolang als het duurt.”
„Maak je geen illusies! Dit gaat langer duren dan je denkt. Ik voorspel dat zij de rit van vier jaar zullen uitzitten. Zij hebben elkaar bitter nodig. Verhagen en Rutte hebben hun politieke lot aan dit kabinet verbonden, Wilders zal blijven steunen zolang hij niet keldert in de peilingen. En zij hebben een ontzaglijk sterk bindmiddel: de haat tegen jouw partij.”
Ze sprak me niet meteen tegen – een voor mij niet te onderschatten eerste winstpuntje van de nieuwe politieke situatie. „Maar hoe moet het dan verder met…met Nederland?” vroeg ze.
„Dat is nu even bijzaak, dat zien we later wel. Misschien bestaat er over tien jaar wel geen Nederland meer, zijn we een soort internationale paria geworden omdat Wilders elk staatshoofd verrot heeft gescholden of een kopstoot gegeven – een van de nieuwe specialiteiten van zijn partij.”
Ze zuchtte diep. „Als ik die types zie…ik vind het vaak zulke pro…”
„Ho! Ho!” riep ik nog net op tijd. „Dat mag je niet meer zeggen! Typisch superioriteitsdenken van links, dat is neerkijken op het volk, daarmee werk je juist de tweedeling in de hand.”
Ze keek me ontzet aan. „Wie veroorzaakt hier de tweedeling? Ik zie naar gedrag van nare mensen. Honen, schelden, beledigen, stigmatiseren. Iedereen heeft de mond vol van de verhuftering in Nederland, maar je mag niet zeggen wie de hufters zijn. Kom nou…”
We zwegen. Op de tv stonden Verhagen en Rutte elkaar weer, op het onzedelijke af, te betasten terwijl Wilders als een ongeruste, bozige bovenmeester de camera inkeek en zei: „Er komt een sterker, fatsoenlijker, Nederlandser Nederland.”
„Godallemachtig.”
Het was het laatste woord dat ik voorlopig mocht optekenen uit de mond van dit misschien niet belangrijkste, maar toch ook weer niet helemaal weg te cijferen lid van een partij die ‘het toch al zo moeilijk heeft’.
De voordeur sloeg dicht, voeten haastten zich de trap af.
Waar ging het heen?
Martin Bosma, de rechterhand van Wilders, die nog meer Wilders is dan Wilders zelf, is bang dat de Nederlandse islam zijn kleinkinderen naar Australië verdrijft. Misschien komen ze daar ergens een stokoud, verweesd vrouwtje uit Nederland tegen. Ze kunnen beter doorlopen – ik waarschuw maar vast.
http://weblogs.nrc.nl/dag/2010/10/01/%E2%80%9Egodallemachtig%E2%80%9D/
:hihi: