Geld voor Afghaanse beveiligers naar Talibaan

[HUISBAAS]

Washington. Veel Afghaanse particuliere beveiligingsbedrijven die voor buitenlanders werken onderhouden contacten met krijgsheren en opstandelingen. Dat concludeert de Amerikaanse senaatscommissie voor de krijgsmacht in een onderzoek.

„Maar al te vaak zijn door ons vertrouwen in particuliere beveiligers krijgsheren en machthebbers die om de Afghaanse overheid heen werken machtiger geworden”, zei de Democratische senator Carl Levin gisteren bij de publicatie van het rapport.

„Er is duidelijk bewijs dat sommige beveiligers de coalitietroepen hebben tegengewerkt, en zo de bedreiging hebben gevormd die ze voor hun werk juist moesten bestrijden.”

Volgens het rapport waren er in Afghanistan in mei van dit jaar 26.000 beveiligers – de meesten Afghanen – in dienst van het Amerikaanse ministerie van Defensie. Zij beveiligen de ambassade in Kabul, hulporganisaties en konvooien voor militaire bases. De Amerikaanse (en Nederlandse en Australische) militairen in Uruzgan bijvoorbeeld kunnen voor de bescherming van hun bevoorradingstransporten niet zonder de steun van de lokale machthebber Matiullah Khan, wiens militie periodiek de weg vanuit Kandahar beveiligt. Khan heeft geen officiële positie. Hij verdient miljoenen aan de transporten.

In het rapport is een voorbeeld opgenomen over de luchtmachtbasis Shindand in het westelijke Herat. Het Amerikaanse bedrijf ArmorGroup heeft daar de strijders van twee rivaliserende krijgsheren ingehuurd voor de beveiliging van de basis. Die strijders waren tijdens de duur van het contract betrokken bij moord, wraakacties en omkoping. Een van de krijgsheren is in die periode zelfs gastheer geweest van een bijeenkomst van de Talibaan, die werd binnengevallen door Amerikaanse militairen.

Ook bij de Afghaanse regering zijn de bedrijven omstreden. President Karzai besloot in augustus dat alle bedrijven binnen vier maanden moeten worden opgeheven. Begin deze week werd bekend dat het ministerie van Binnenlandse Zaken al acht bedrijven gesloten heeft en daarbij 400 wapens in beslag heeft genomen. Karzais besluit leidde tot grote onrust bij ambassades en hulporganisaties, die vreesden hun werk niet meer te kunnen doen. Volgens de Amerikaanse commandant David Petraeus is de president inmiddels bereid om alleen de begeleiding van de transporten stil te leggen.
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl

[HUISBAAS]

vanmorgen op de tv gezien, een intervieuw met Joeri Boom over zijn boek:

Als een nacht met duizend sterren

Een aanrader om dit boek te kopen, of te lenen bij de bibliotheek, het geeft een inzicht in de situatie ter plekke. Kort verslag:

Eind 2010 trekken de laatste Nederlandse troepen zich terug uit Uruzgan. Ongetwijfeld zal Defensie de missie uitroepen tot een succes, ook al was zij de gewelddadigste sinds de Korea-oorlog. Deze conclusie trekt journalist Joeri Boom in zijn boek Als een nacht met duizend sterren.

Afghanistan kent de laatste decennia een roerige geschiedenis. In 1989 vielen de Russen het land binnen. Na een heftige guerillastrijd viel in 1992 het communistische regime. Daarna ontwikkelden de Afghaanse guerillastrijders, de moedjahedien, zich tot criminele krijgsheren die de bevolking afpersten. Het werd het begin van een nieuwe oorlog. De militante en religieuze Taliban verdreven de moedjahedien en regeerden het land met streng islamitische voorschriften. Na de aanslagen van 11 september 2001 eisten de Amerikanen Bin Ladens uitlevering. Het Talibanregime weigerde, waarna de Amerikanen zware luchtaanvallen op Afghanistan uitvoerde om het Talibanregime te vernietigen. Intussen is Nederland ook diep verwikkeld in de oorlog. Sinds 2002 maken Nederlandse troepen deel uit van ISAF, de international security assistance force, om de veiligheid en stabiliteit in Afghanistan te waarborgen. Aanvankelijk worden de Nederlandse troepen in het rustige noorden gestationeerd. In 2006 begint de missie in Uruzgan, een provincie in het woelige zuiden. Maar hoe kan het dat de berichtgeving slechts de humanitaire kant van de missie belicht? Terwijl in Uruzgan het geweld voortdurend op de loer ligt?

Vanaf 2004 reist journalist Joeri Boom met regelmaat naar Afghanistan, om er verslag te doen voor het weekblad De Groene Amsterdammer. Hij maakt gebruik van de embedded journalism-reizen die door Defensie worden aangeboden. Noodgedwongen, omdat de situatie in Uruzgan levensgevaarlijk is. Defensie verzorgt vervoer, kost en inwoning voor journalisten, ze kunnen er werken tussen de troepen. Een van de voorwaarden die Defensie aan zijn verblijf stelt is dat zijn artikelen vóór publicatie grondig worden gecontroleerd op aspecten van ‘operationele veiligheid’: informatie die de missie mogelijk schaadt. Ook is hij afhankelijk van de medewerking van de voorlichters op de militaire kampen, de Press Information Officers, die in Uruzgan zijn journalistieke vrijheid beperken.

In zijn boek Als een nacht met duizend sterren beschrijft Joeri Boom zijn worstelingen met de opgelegde censuur en de eenzijdigheid van de enbedded journalism-verslaggeving. Als hij besluit om met de militairen op patrouille te gaan, merkt hij dat uit zijn verslag steeds een ander beeld opdoemt dan uit de persberichten die voornamelijk over de wederopbouw gaan. Zijn ervaringen staan haaks op de openheid en transparantie die Defensie met het embedbeleid zegt na te streven. Zo worden een eigenvuurincident en diverse Talibanaanvallen door Defensie verzwegen. Welk belang is hierbij gebaat?
__________________
Oorspronkelijk geplaatst op forums.ansaar.nl