Joesoef
10-10-10, 14:08
Ik droomde dat ik rechter was en dat er tegenover mij een kleinburgerlijke haatzaaier stond. De zaaier vroeg of ik Joods was. Dan was ik namelijk niet objectief omdat hij al jaren keppeltjes als kopvodden bestempelde. Vandaar. Ik zei dat ik wilde beginnen met het gezelschap een hartelijk ‘goedemorgen’ te wensen, waarop het advocaatje van de zaaier als door een slang gebeten reageerde. Wat ik met dat goedemorgen bedoelde? Of ik niet wist dat de zaaier zeer boos en getergd was? Waarom ik dan goedemorgen zei? Dit was overduidelijk sarren en stemmingmakerij. Ik moest vervangen worden.
Het advocaatje eiste een zitting van de zogenaamde wrakingskamer. Ik liep een andere ruimte in. Daar zaten mijn collega’s al klaar. We wisten namelijk hoe het proces zou gaan verlopen en ze moesten lachen omdat het gelukt was. We hadden afgesproken dat ik de zaaier en zijn raadsman af en toe een beetje zou plagen, zodat ze dan amok konden maken.
Zowel de zaaier als het advocaatje waren een beetje verslaafd aan aandacht en we gunden de heren hun minuutjes. De rechters van de wrakingskamer droegen een keppeltje, waarop de verdachte vroeg of ze Joods waren. De rechters vertelden dat dat niet het geval was, maar dat ze van een gekostumeerd Ajaxfeestje kwamen. Vandaar.
De rechters zeiden dat ze het bezwaar van de zaaier en zijn advocaatje snapten, maar dat ik als rechter gewoon door mocht.
Toen kondigde de zaaier aan dat hij tijdens het proces zou zwijgen. Dat was zijn goed recht. Waarop ik lachte dat wat mij betreft het proces niet lang genoeg kon duren. Het advocaatje foeterde en de rechters van de wrakingskamer stommelden weer binnen. Zij begrepen het advocaatje, maar vonden toch dat ik mocht blijven. Dit was nou eenmaal mijn humor en daar moest het advocaatje een beetje tegen kunnen.
We gingen over tot de orde van de dag. Er zou een filmpje van de verdachte worden getoond. Het advocaatje vond dat ik door filmpje te zeggen het kunstwerk van de zaaier kleineerde. De president van de wrakingskamer stak zijn hoofd om de deur en vroeg of hij nodig was. Ik zei dat het zo goed was. Een mevrouw riep dat ze het filmpje niet wilde zien en verliet de zaal, waarop ik vroeg of er nog meer mensen niet wilden kijken. Het advocaatje wilde weten wat ik daarmee bedoelde. Ik zei dat ik het filmpje gezien had en dat het een door een blinde in elkaar gestikte broddellap was. Mijn collega’s van de wrakingskamer kwamen zuchtend binnen en zeiden tegen de zwijgende zaaier dat ik gelijk had. Zij hadden het plak- en knipwerkje ook gezien en ze hadden vooral keihard gelachen. Het leek een werkstuk van een verstandelijk gehandicapte puber. De conclusie van de wrakingskamer was dat ik gelijk had. Dat het objectief gezien gewoon treurig in elkaar geflanste onzin was. Dat het niks met een film te maken had. Ze zeiden dat ik pas vervangen zou worden als ik de film wel serieus zou nemen. Ik raadde daarop iedereen aan lekker de verzamelde YouTube-filmpjes over Nigel de Jong te bekijken! Daarop verliet iedereen de rechtszaal.
Opeens stommelde de sombere bode Verhagen binnen. Hij was verdrietig omdat zijn zoon uitbundig zaken deed met een politicus die bepaalde godsdiensten wilde verbieden. Het ging om het katholicisme. Daar had die politicus een hekel aan. Ik dacht aan de net katholiek geworden Wesley. Arme jongen.
Het filmpje was ondertussen klaar. Het advocaatje en de zaaier gaven samen een staande ovatie. Toen zag ik pas dat het advocaatje geen toga droeg, maar een djellaba. Het was een islamietje!
„Wat is er?”, vroeg mijn vrouw, „wat zeg je?” Ze knipte het licht aan. Ik stamelde over mijn ingewikkelde droom, waarop ze me zacht aankeek en zei: „Niet dromen lief, absoluut niet dromen in deze tijd. Wakker blijven. Heel erg wakker blijven!”
Het advocaatje eiste een zitting van de zogenaamde wrakingskamer. Ik liep een andere ruimte in. Daar zaten mijn collega’s al klaar. We wisten namelijk hoe het proces zou gaan verlopen en ze moesten lachen omdat het gelukt was. We hadden afgesproken dat ik de zaaier en zijn raadsman af en toe een beetje zou plagen, zodat ze dan amok konden maken.
Zowel de zaaier als het advocaatje waren een beetje verslaafd aan aandacht en we gunden de heren hun minuutjes. De rechters van de wrakingskamer droegen een keppeltje, waarop de verdachte vroeg of ze Joods waren. De rechters vertelden dat dat niet het geval was, maar dat ze van een gekostumeerd Ajaxfeestje kwamen. Vandaar.
De rechters zeiden dat ze het bezwaar van de zaaier en zijn advocaatje snapten, maar dat ik als rechter gewoon door mocht.
Toen kondigde de zaaier aan dat hij tijdens het proces zou zwijgen. Dat was zijn goed recht. Waarop ik lachte dat wat mij betreft het proces niet lang genoeg kon duren. Het advocaatje foeterde en de rechters van de wrakingskamer stommelden weer binnen. Zij begrepen het advocaatje, maar vonden toch dat ik mocht blijven. Dit was nou eenmaal mijn humor en daar moest het advocaatje een beetje tegen kunnen.
We gingen over tot de orde van de dag. Er zou een filmpje van de verdachte worden getoond. Het advocaatje vond dat ik door filmpje te zeggen het kunstwerk van de zaaier kleineerde. De president van de wrakingskamer stak zijn hoofd om de deur en vroeg of hij nodig was. Ik zei dat het zo goed was. Een mevrouw riep dat ze het filmpje niet wilde zien en verliet de zaal, waarop ik vroeg of er nog meer mensen niet wilden kijken. Het advocaatje wilde weten wat ik daarmee bedoelde. Ik zei dat ik het filmpje gezien had en dat het een door een blinde in elkaar gestikte broddellap was. Mijn collega’s van de wrakingskamer kwamen zuchtend binnen en zeiden tegen de zwijgende zaaier dat ik gelijk had. Zij hadden het plak- en knipwerkje ook gezien en ze hadden vooral keihard gelachen. Het leek een werkstuk van een verstandelijk gehandicapte puber. De conclusie van de wrakingskamer was dat ik gelijk had. Dat het objectief gezien gewoon treurig in elkaar geflanste onzin was. Dat het niks met een film te maken had. Ze zeiden dat ik pas vervangen zou worden als ik de film wel serieus zou nemen. Ik raadde daarop iedereen aan lekker de verzamelde YouTube-filmpjes over Nigel de Jong te bekijken! Daarop verliet iedereen de rechtszaal.
Opeens stommelde de sombere bode Verhagen binnen. Hij was verdrietig omdat zijn zoon uitbundig zaken deed met een politicus die bepaalde godsdiensten wilde verbieden. Het ging om het katholicisme. Daar had die politicus een hekel aan. Ik dacht aan de net katholiek geworden Wesley. Arme jongen.
Het filmpje was ondertussen klaar. Het advocaatje en de zaaier gaven samen een staande ovatie. Toen zag ik pas dat het advocaatje geen toga droeg, maar een djellaba. Het was een islamietje!
„Wat is er?”, vroeg mijn vrouw, „wat zeg je?” Ze knipte het licht aan. Ik stamelde over mijn ingewikkelde droom, waarop ze me zacht aankeek en zei: „Niet dromen lief, absoluut niet dromen in deze tijd. Wakker blijven. Heel erg wakker blijven!”