mark61
22-10-10, 15:45
maandag 18 oktober 2010 door Frits Abrahams
Het was een verwarrende zondagmiddag.
Eerst kon ik moeilijk van mijn verbazing bekomen toen ik de grijze, en soms ook wijze eminentie Frits Bolkestein in Buitenhof tweemaal hoorde zeggen dat hij het nieuwe kabinet ondersteunt, maar dat Geert Wilders „in zijn isolement totaal geradicaliseerd” is geraakt.
Hoe kun je een kabinet ondersteunen dat op zijn beurt ondersteund en zelfs mogelijk gemaakt wordt door een geflipte radicaal? Bolkestein voegde er zelfs aan toe dat het beter was geweest als Wilders in het kabinet had gezeten. Waar baseerde hij dit verlangen op – toch niet op de jongste eis van de radicaal om die brave nieuwe staatssecretaris haar Zweedse paspoort te laten inleveren?
Om mijn hoofd te bevrijden van deze onbeantwoordbare vragen begon ik aan een wandeling in de zonnige, maar kille oktoberlucht. De winter waarschuwde. Hij was in aantocht. Ik deed mijn kraag omhoog en wilde met ferme stap voorwaarts langs de Rozengracht, toen mijn blik bleef rusten op een zonderlinge verschijning.
In mijn richting naderde over het trottoir een eigenaardig soort kinderwagen, voortgedreven door de nietige gestalte van een Japanse vrouw van middelbare leeftijd.
Zij duwde de wagen voort via een ijzeren staaf die aan de achterzijde was bevestigd. De wagen reed op drie wielen: twee aan weerskanten en het kleinste wiel aan de voorzijde. Op de wielen rustte een van kleurige kunststof vervaardigde kap, voorzien van het opschrift ‘Pet cab’, met aan de voorkant een royale uitsparing. Door dit gat staarde de moedeloze kop van een pijnlijk lelijke hond mij aan. Omdat ik van honden weinig verstand heb, registreerde ik hem voorlopig ruwweg als ‘een soort buldog’.
Ik zou niet willen beweren dat deze hond in zijn isolement al totaal geradicaliseerd was geraakt, maar het gevaar hierop leek me niet ondenkbaar. :hihi: Een vrouw die geen woord tegen hem zei, bewoog hem voort door het drukke Amsterdamse verkeer terwijl hij op geen enkele manoeuvre ook maar enige invloed kon uitoefenen.
Oversteken, uitwijken voor fietsers en scooters – alles moest hij zich laten welgevallen.
Lijdzaam voor zich uitstaren was de enige activiteit die van hem verlangd werd. Als hij al iets van protest probeerde uit te stralen, dan was dat af te lezen van zijn volstrekt onaandoenlijke kop die je met enige kwade wil zou kunnen opvatten als een imitatie van het ondoorgrondelijke gelaat van de Japanse.
Ze kwamen dichterbij en ik kon de hond nu recht in de ogen kijken. Hij beantwoordde mijn blik door dwars door mij heen te kijken, evenals zijn bazin overigens. Ik had naar zijn ras willen informeren terwijl wij voor een zebrapad stonden te wachten, maar iets weerhield mij.
We staken over en liepen samen in dezelfde richting verder, ik enkele meters voorop, zodat ik steeds de voorbijgangers geamuseerd zag opkijken zodra ze hond en vrouwtje in het vizier kregen. Ik kon het niet laten af en toe om te kijken, waarbij ik het telkens weer betreurde dat ik geen fototoestel bij me had. Zou ik het gedurfd hebben? Nee natuurlijk.
Op een straathoek scheidden zich onze wegen. Pas enkele uren later kon ik thuis opzoeken wat ik gezien had. De hond was een mopshond geweest en het karretje een hondenfietskar met joggerset.
Modern Times.
http://weblogs.nrc.nl/dag/2010/10/18/pet-cab/
Het was een verwarrende zondagmiddag.
Eerst kon ik moeilijk van mijn verbazing bekomen toen ik de grijze, en soms ook wijze eminentie Frits Bolkestein in Buitenhof tweemaal hoorde zeggen dat hij het nieuwe kabinet ondersteunt, maar dat Geert Wilders „in zijn isolement totaal geradicaliseerd” is geraakt.
Hoe kun je een kabinet ondersteunen dat op zijn beurt ondersteund en zelfs mogelijk gemaakt wordt door een geflipte radicaal? Bolkestein voegde er zelfs aan toe dat het beter was geweest als Wilders in het kabinet had gezeten. Waar baseerde hij dit verlangen op – toch niet op de jongste eis van de radicaal om die brave nieuwe staatssecretaris haar Zweedse paspoort te laten inleveren?
Om mijn hoofd te bevrijden van deze onbeantwoordbare vragen begon ik aan een wandeling in de zonnige, maar kille oktoberlucht. De winter waarschuwde. Hij was in aantocht. Ik deed mijn kraag omhoog en wilde met ferme stap voorwaarts langs de Rozengracht, toen mijn blik bleef rusten op een zonderlinge verschijning.
In mijn richting naderde over het trottoir een eigenaardig soort kinderwagen, voortgedreven door de nietige gestalte van een Japanse vrouw van middelbare leeftijd.
Zij duwde de wagen voort via een ijzeren staaf die aan de achterzijde was bevestigd. De wagen reed op drie wielen: twee aan weerskanten en het kleinste wiel aan de voorzijde. Op de wielen rustte een van kleurige kunststof vervaardigde kap, voorzien van het opschrift ‘Pet cab’, met aan de voorkant een royale uitsparing. Door dit gat staarde de moedeloze kop van een pijnlijk lelijke hond mij aan. Omdat ik van honden weinig verstand heb, registreerde ik hem voorlopig ruwweg als ‘een soort buldog’.
Ik zou niet willen beweren dat deze hond in zijn isolement al totaal geradicaliseerd was geraakt, maar het gevaar hierop leek me niet ondenkbaar. :hihi: Een vrouw die geen woord tegen hem zei, bewoog hem voort door het drukke Amsterdamse verkeer terwijl hij op geen enkele manoeuvre ook maar enige invloed kon uitoefenen.
Oversteken, uitwijken voor fietsers en scooters – alles moest hij zich laten welgevallen.
Lijdzaam voor zich uitstaren was de enige activiteit die van hem verlangd werd. Als hij al iets van protest probeerde uit te stralen, dan was dat af te lezen van zijn volstrekt onaandoenlijke kop die je met enige kwade wil zou kunnen opvatten als een imitatie van het ondoorgrondelijke gelaat van de Japanse.
Ze kwamen dichterbij en ik kon de hond nu recht in de ogen kijken. Hij beantwoordde mijn blik door dwars door mij heen te kijken, evenals zijn bazin overigens. Ik had naar zijn ras willen informeren terwijl wij voor een zebrapad stonden te wachten, maar iets weerhield mij.
We staken over en liepen samen in dezelfde richting verder, ik enkele meters voorop, zodat ik steeds de voorbijgangers geamuseerd zag opkijken zodra ze hond en vrouwtje in het vizier kregen. Ik kon het niet laten af en toe om te kijken, waarbij ik het telkens weer betreurde dat ik geen fototoestel bij me had. Zou ik het gedurfd hebben? Nee natuurlijk.
Op een straathoek scheidden zich onze wegen. Pas enkele uren later kon ik thuis opzoeken wat ik gezien had. De hond was een mopshond geweest en het karretje een hondenfietskar met joggerset.
Modern Times.
http://weblogs.nrc.nl/dag/2010/10/18/pet-cab/