mark61
20-11-10, 13:52
NRC dinsdag 16 november 2010 door Frits Abrahams
Op de website van de PVV lees ik dat ze ‘nieuw talent’ willen. Ambitieuze hbo’ers en universitaire studenten worden gezocht voor een stage bij de PVV. „Zoek je een uitdagende stage in het hart van de Nederlandse politiek? Dan is dit je kans! De PVV-fractie in de Tweede Kamer biedt je de mogelijkheid een kijkje in de keuken te nemen! Als stagiaire ben je verantwoordelijk voor de ondersteuning van Kamerleden en beleidsmedewerkers.”
Onmiddellijk klom ik in de pen om mijzelf in de aandacht van de partijleider aan te bevelen.
„Geachte heer Wilders”, schreef ik, „uw oproep trof mij recht in het hart. Daar zijn verschillende redenen voor. Ik zou dolgraag een kijkje in uw keuken nemen omdat zich daar geheimzinnige processen voltrekken die van grote betekenis kunnen zijn voor de Nederlandse politiek. Wat uw idool Pim Fortuyn altijd de achterkamertjes van de Nederlandse politiek noemde, dat is bij u de keuken. Aan de keukentafel houdt u indringende gesprekken met uw Kamerleden waarover u tot dusver helaas geen nadere mededelingen wilde doen.
Dit doet mij vrezen dat u tijdens deze gesprekken soms onaangenaam bejegend werd door uw Kamerleden. Kan het zijn dat u chantabel bent als politiek leider doordat u afhankelijk bent geworden van ieder van deze Kamerleden?
Wat zij ook op hun kerfstok hebben, zij kunnen altijd tegen u zeggen: ‘Wil je herrie, Wilders? Dat kan. Ik bel nu De Telegraaf en ik zeg dat ik in de Kamer voor mezelf ga beginnen. Zou je dat vervelend vinden?
Oké, maar dan wil ik van jou geen gezeik meer horen over dames die ik misbruikt heb, buren bij wie ik in de bus heb gepist, kopstoten die ik heb uitgedeeld en geile consumenten die ik jarenlang heb opgelicht.
En ja, natuurlijk mag jij straks in de Kamer zeggen dat je je schaamt over mij en over ons – ik weet ook wel dat je niet anders kúnt. Maar daarmee houdt het op, ja?’
Het zou mij verdrieten, meneer Wilders, als u op zo’n onrechtvaardige wijze door uw medewerkers werd bejegend. Toch moet ik u erop wijzen dat u de recente, voor de PVV schadelijke ontwikkelingen enigszins over uzelf heeft afgeroepen door uw personeelsbeleid; u zult zich daarin beslist beter moeten bekwamen als u, zoals u heeft aangekondigd, premier van héél Nederland wilt worden.
Aan de andere kant ben ik het volledig met u eens dat er het een en ander is geoorloofd in de heilige oorlog die wij moeten voeren tegen het rode en het islamitische gevaar.
Zodra ik de geuren in uw keuken voldoende heb opgesnoven, hopelijk zonder daarbij in onmacht te vallen, zal ik mij aan het praktische werk zetten: de ondersteuning van uw Kamerleden.
Omdat ik een geoefend beoefenaar van het geschreven woord ben, ligt het voor de hand dat ik mij eerst zal buigen over wijziging van enkele curricula vitae, zoals ze op de PVV-website staan.
Bij James Sharpe zal ik toevoegen: na een bloeiende carrière in de porno-industrie was hij in Hongarije succesvol oprichter van een digitaal bordeel met niet-bestaande hoeren.
Bij Richard de Mos: noemde zich steeds schoolleider, maar nuanceert dit nu met de onsterfelijke woorden: ‘Maar als ik het ambieer, zou ik het kunnen zijn.’
Bij Eric Lucassen: man die al straatterrorist was voor zijn leider het woord uitvond.
Bij Geert Wilders: noemt ontucht pas ontucht als het gepleegd wordt door niet-PVV’ers.”
Op de website van de PVV lees ik dat ze ‘nieuw talent’ willen. Ambitieuze hbo’ers en universitaire studenten worden gezocht voor een stage bij de PVV. „Zoek je een uitdagende stage in het hart van de Nederlandse politiek? Dan is dit je kans! De PVV-fractie in de Tweede Kamer biedt je de mogelijkheid een kijkje in de keuken te nemen! Als stagiaire ben je verantwoordelijk voor de ondersteuning van Kamerleden en beleidsmedewerkers.”
Onmiddellijk klom ik in de pen om mijzelf in de aandacht van de partijleider aan te bevelen.
„Geachte heer Wilders”, schreef ik, „uw oproep trof mij recht in het hart. Daar zijn verschillende redenen voor. Ik zou dolgraag een kijkje in uw keuken nemen omdat zich daar geheimzinnige processen voltrekken die van grote betekenis kunnen zijn voor de Nederlandse politiek. Wat uw idool Pim Fortuyn altijd de achterkamertjes van de Nederlandse politiek noemde, dat is bij u de keuken. Aan de keukentafel houdt u indringende gesprekken met uw Kamerleden waarover u tot dusver helaas geen nadere mededelingen wilde doen.
Dit doet mij vrezen dat u tijdens deze gesprekken soms onaangenaam bejegend werd door uw Kamerleden. Kan het zijn dat u chantabel bent als politiek leider doordat u afhankelijk bent geworden van ieder van deze Kamerleden?
Wat zij ook op hun kerfstok hebben, zij kunnen altijd tegen u zeggen: ‘Wil je herrie, Wilders? Dat kan. Ik bel nu De Telegraaf en ik zeg dat ik in de Kamer voor mezelf ga beginnen. Zou je dat vervelend vinden?
Oké, maar dan wil ik van jou geen gezeik meer horen over dames die ik misbruikt heb, buren bij wie ik in de bus heb gepist, kopstoten die ik heb uitgedeeld en geile consumenten die ik jarenlang heb opgelicht.
En ja, natuurlijk mag jij straks in de Kamer zeggen dat je je schaamt over mij en over ons – ik weet ook wel dat je niet anders kúnt. Maar daarmee houdt het op, ja?’
Het zou mij verdrieten, meneer Wilders, als u op zo’n onrechtvaardige wijze door uw medewerkers werd bejegend. Toch moet ik u erop wijzen dat u de recente, voor de PVV schadelijke ontwikkelingen enigszins over uzelf heeft afgeroepen door uw personeelsbeleid; u zult zich daarin beslist beter moeten bekwamen als u, zoals u heeft aangekondigd, premier van héél Nederland wilt worden.
Aan de andere kant ben ik het volledig met u eens dat er het een en ander is geoorloofd in de heilige oorlog die wij moeten voeren tegen het rode en het islamitische gevaar.
Zodra ik de geuren in uw keuken voldoende heb opgesnoven, hopelijk zonder daarbij in onmacht te vallen, zal ik mij aan het praktische werk zetten: de ondersteuning van uw Kamerleden.
Omdat ik een geoefend beoefenaar van het geschreven woord ben, ligt het voor de hand dat ik mij eerst zal buigen over wijziging van enkele curricula vitae, zoals ze op de PVV-website staan.
Bij James Sharpe zal ik toevoegen: na een bloeiende carrière in de porno-industrie was hij in Hongarije succesvol oprichter van een digitaal bordeel met niet-bestaande hoeren.
Bij Richard de Mos: noemde zich steeds schoolleider, maar nuanceert dit nu met de onsterfelijke woorden: ‘Maar als ik het ambieer, zou ik het kunnen zijn.’
Bij Eric Lucassen: man die al straatterrorist was voor zijn leider het woord uitvond.
Bij Geert Wilders: noemt ontucht pas ontucht als het gepleegd wordt door niet-PVV’ers.”