Bofko
09-12-10, 10:43
Gisteren las ik dit bericht op NU.nl. ‘Belg loopt jaar rond met twee scharen in buik’. Kom eens met wat nieuws, dacht ik eerst. Belgen vreten alles op. Ik ken ze niet anders.Als je met Belgen zit te eten, dan moet je ze scherp in de gaten houden. Een seconde kijk je een andere kant op en ze hebben al het bestek opgevreten.
Wachtende Belgen bij een tankstation, in Nederland weten ze het dan al: ze staan binnen een seconde je pinautomaat naar binnen te duwen.
Ik zag de nieuwswaarde eerst niet zo. Een maand geleden hebben ze bij een Belg, na een bezoek aan dierentuin Emmen, een volwassen zeekoe uit het lichaam gehaald.
Pas toen ik het hele bericht las begreep ik het beter. De scharen in de buik zijn daar achtergelaten door een chirurg. Ook weer typisch Belgisch om daar dan heel verontwaardigd over te gaan doen. Als ze zelf een luxe set kampeerartikelen naar binnen staan te werken, dan moet dat allemaal kunnen, maar o wee als iemand anders wat in hun buik achterlaat. Dan moet er een schadevergoeding worden betaald. 80.000 euro wil de man.
En dat voor twee schaartjes. Als er nou een door Rembrandt zelf geschilderd en gesigneerd schuttersstuk van 12 bij 5 in zo’n Belg zit, dan denk ik nog: nou ja, vooruit. Dan film je het en maak je er een nieuw televisie-format van: een combinatie van Kunst en Kitsch en een open hart operatie. Maar twee schaartjes. Om daar opeens moeilijk over te gaan doen, dat vind ik zo flauw. Je kunt als Belg ook zeggen: wat handig dat ik ze nooit meer kwijt ben.
Als er 1 ding vaak kwijt is, dan is het wel de schaar. ‘Wie heeft er voor het laatst de schaar gebruikt”, dat is misschien wel een van de meest gebruikte zinnen in Nederlandse huishoudens. In België maken ze zich daar blijkbaar helemaal niet druk om. Daar kan het zo maar gebeuren dat er iemand met de hele bestek-la in zijn buik rondwandelt en er kraait geen haan naar.
Ik vind de aandacht voor achtergelaten voorwerpen in een mensenlichaam wat overdreven. Zo hysterisch. Mensen maken fouten, ook chirurgen. Als een boer in plaats van een aardappel een schemerlamp in de grond stopt, dan is er niets aan de hand, maar omdat het een mensenlichaam is, dan zou dat opeens vreselijk zijn.
Je kunt ook zeggen: het lichaam wordt tot nu toe schromelijk onderschat als opbergplek. Ik ken mensen die al 30 jaar al hun vakantiefoto’s opvreten. Gewoon een fijn idee, dat je ze altijd bij je hebt en van het ene op het andere moment uit je lichaam kunt laten halen.
Als je een schadevergoeding vraagt omdat er twee schaartjes een jaar in je lichaam hebben gelogeerd, waar ben je dan in godsnaam mee bezig. Ik vind het zo kleinzielig. Je kunt er ook trots op zijn. Bij een bushalte gaan staan, een hoolahoop-beweging maken en dan tegen de wachtende mensen zeggen: ‘hoor ze eens gezellig tegen elkaar aan klikken.’
Ik zou zelf heel vrolijk worden van twee schaartjes in mijn buik. Ik vind dat hele gedoe van iets eten en dan uren gaan zitten wachten tot het er weer uitkomt juist een schande. Wat een verspilde energie is dat. Twee schaartjes in je buik, dat is duurzaam eten, zo kan je het ook zien.
Ik zou mijn schaartjes namen geven. Knabbel en Babbel. Ik zou ze er nooit meer uit laten halen. Ze mochten overal met me mee. Ik zou er vrouwen aan laten voelen, aan mijn scharenbuikje. De verheugde gilletjes als ze, dwars door mijn maagwand heen, het handvat voelen.
Dat is het met Belgen. Als ze iets NIET hebben, een regering bijvoorbeeld, dan schreeuwen ze moord en brand, maar als ze iets wel hebben, twee prachtige scharen in hun buik, dan is het ook weer niet goed.
Volgende week weer gewoon een column over Italianen en waarom die altijd zand achter in hun huig hebben.
Nico Dijkshoorn nu.nl
Wachtende Belgen bij een tankstation, in Nederland weten ze het dan al: ze staan binnen een seconde je pinautomaat naar binnen te duwen.
Ik zag de nieuwswaarde eerst niet zo. Een maand geleden hebben ze bij een Belg, na een bezoek aan dierentuin Emmen, een volwassen zeekoe uit het lichaam gehaald.
Pas toen ik het hele bericht las begreep ik het beter. De scharen in de buik zijn daar achtergelaten door een chirurg. Ook weer typisch Belgisch om daar dan heel verontwaardigd over te gaan doen. Als ze zelf een luxe set kampeerartikelen naar binnen staan te werken, dan moet dat allemaal kunnen, maar o wee als iemand anders wat in hun buik achterlaat. Dan moet er een schadevergoeding worden betaald. 80.000 euro wil de man.
En dat voor twee schaartjes. Als er nou een door Rembrandt zelf geschilderd en gesigneerd schuttersstuk van 12 bij 5 in zo’n Belg zit, dan denk ik nog: nou ja, vooruit. Dan film je het en maak je er een nieuw televisie-format van: een combinatie van Kunst en Kitsch en een open hart operatie. Maar twee schaartjes. Om daar opeens moeilijk over te gaan doen, dat vind ik zo flauw. Je kunt als Belg ook zeggen: wat handig dat ik ze nooit meer kwijt ben.
Als er 1 ding vaak kwijt is, dan is het wel de schaar. ‘Wie heeft er voor het laatst de schaar gebruikt”, dat is misschien wel een van de meest gebruikte zinnen in Nederlandse huishoudens. In België maken ze zich daar blijkbaar helemaal niet druk om. Daar kan het zo maar gebeuren dat er iemand met de hele bestek-la in zijn buik rondwandelt en er kraait geen haan naar.
Ik vind de aandacht voor achtergelaten voorwerpen in een mensenlichaam wat overdreven. Zo hysterisch. Mensen maken fouten, ook chirurgen. Als een boer in plaats van een aardappel een schemerlamp in de grond stopt, dan is er niets aan de hand, maar omdat het een mensenlichaam is, dan zou dat opeens vreselijk zijn.
Je kunt ook zeggen: het lichaam wordt tot nu toe schromelijk onderschat als opbergplek. Ik ken mensen die al 30 jaar al hun vakantiefoto’s opvreten. Gewoon een fijn idee, dat je ze altijd bij je hebt en van het ene op het andere moment uit je lichaam kunt laten halen.
Als je een schadevergoeding vraagt omdat er twee schaartjes een jaar in je lichaam hebben gelogeerd, waar ben je dan in godsnaam mee bezig. Ik vind het zo kleinzielig. Je kunt er ook trots op zijn. Bij een bushalte gaan staan, een hoolahoop-beweging maken en dan tegen de wachtende mensen zeggen: ‘hoor ze eens gezellig tegen elkaar aan klikken.’
Ik zou zelf heel vrolijk worden van twee schaartjes in mijn buik. Ik vind dat hele gedoe van iets eten en dan uren gaan zitten wachten tot het er weer uitkomt juist een schande. Wat een verspilde energie is dat. Twee schaartjes in je buik, dat is duurzaam eten, zo kan je het ook zien.
Ik zou mijn schaartjes namen geven. Knabbel en Babbel. Ik zou ze er nooit meer uit laten halen. Ze mochten overal met me mee. Ik zou er vrouwen aan laten voelen, aan mijn scharenbuikje. De verheugde gilletjes als ze, dwars door mijn maagwand heen, het handvat voelen.
Dat is het met Belgen. Als ze iets NIET hebben, een regering bijvoorbeeld, dan schreeuwen ze moord en brand, maar als ze iets wel hebben, twee prachtige scharen in hun buik, dan is het ook weer niet goed.
Volgende week weer gewoon een column over Italianen en waarom die altijd zand achter in hun huig hebben.
Nico Dijkshoorn nu.nl