Bekijk Volledige Versie : Chinese winnaar Nobelprijs voor de Vrede eigenlijk oorlogshitser en westerse pion
‘Winnaar Nobelprijs voor de Vrede eigenlijk oorlogshitser’
Demonstranten in Hongkong eisen vrijlating Liu Xiaobo. Foto Mike Clarke
door Steven de Jong De sympathisanten van Liu Xiaobo, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede 2010, hebben geen idee van diens werkelijke gedachtegoed. Xiaobo steunde namelijk de invasie in Irak en Afghanistan. Hij is een Bush-adept, die zijn eigen volk ‘achterlijk’ noemt.
Dat betogen Barry Sautman en Yan Hairong (werkzaam als sociale wetenschappers bij universiteiten in Hongkong) vandaag op de opiniepagina van The Guardian.
“Hij is een kampioen van de oorlog, niet van de vrede. Hij heeft ingestemd met de invasies in Irak en Afghanistan en prees de Vietnam-oorlog met terugwerkende kracht in een essay in 2001. Al deze conflicten gingen gepaard met massale schendingen van de mensenrechten.”
Op 28 december 1996 prees Xiaobo de Verenigde Staten als ‘leider van de vrije wereld’ in een artikel met de kop ‘Lessen van de Koude oorlog‘. De Amerikaanse oorlogen zijn volgens Xiaobo ethisch verdedigbaar omdat mensenrechtenschenders de vijand waren. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2004 bedankte hij George W. Bush en verweet hij de Democratische kandidaat John Kerry gebrek aan steun. “Wat er ook gebeurt, de oorlog tegen Saddam Hussein is juist. Bush heeft gelijk”, zou Xiaobo gezegd hebben.
Nobelprijs enkel voor westerlingen en Oosterse rebellen
Het steekt de auteurs nog het meest dat hij Xiaobo denigrerend doet over het Chinese volk. In een televisiedocumentaire noemde hij zijn medeburgers zelfs ‘laf’, ‘kleinburgerlijk’ en ‘achterlijk’. Een aanval op het ‘Chinese nationale karakter’, citeren de auteurs een Harvard-onderzoeker.
Xiaobo is volgens hen op maar één ding uit: de totale verwestersing van China. Zij verwijten het Noorse Nobelcomité politieke vooringenomenheid. En verwijzen daarbij naar een uitspraak van de Franse filosoof Jean-Paul Sartre die de prijs in 1964 weigerde: “In de huidige situatie is de Nobelprijs gereserveerd voor de schrijvers van het Westen en de rebellen van het Oosten.” Die rol is voortgezet met de verkiezing van Xiaobo, besluiten de auteurs.
Het artikel maakt veel reacties los. Velen vinden dat de auteurs de plank misslaan. Enerzijds omdat Xiaobo gewoon een symbool van de vrije meningsuiting is. Anderzijds omdat sommige lezers zich kunnen vinden in de vrijheidsgedachte achter de Bush-politiek. Een enkeling merkt op dat de Nobelprijs is vernoemd naar iemand die het dynamiet heeft uitgevonden.
Liu Xiaobo zit tot kerst 2020 vast wegens het opstellen van Charta 08, een manifest voor democratisering van China.
http://www.nrc.nl/nieuws/2010/12/15/winnaar-nobelprijs-voor-de-vrede-eigenlijk-oorlogshitser/
Vandaag? Dit verhaal heb ik al minstens een maand geleden gehoord, bij welke gelegenheid het ook meteen werd afgeserveerd door (weer andere) deskundigen. De heren worden door China betaald om zulke lulkoek te verkopen. Contrapropaganda, bestaat al enige tijd.
Een aanval op het ‘Chinese nationale karakter’, citeren de auteurs een Harvard-onderzoeker.
Zo'n frase is natuurlijk te debiel voor woorden.
Sartre was in die tijd een blinde volgeling van Mao's misdadige en moorddadige regime, en as such een Westerse rebel. Krokodillentranen all around.
Het begint echt zielige vormen aan te nemen. Als het maar anti-westers is. Waar het vandaan komt maakt niet uit.
knuppeltje
16-12-10, 09:41
‘Winnaar Nobelprijs voor de Vrede eigenlijk oorlogshitser’..
Het is dat onze Hartert ermee aankomt, anders zou je nog denken dat het onzin is.
Meten met twee Nobelprijs-maten
Thomas von der Dunk, 13-12-2010 17:19
Dit wordt een dissidente column over een inmiddels bekende dissident: de Chinese Nobelprijswinnaar Liu Xiaobo.
Laat ik, teneinde alvast dáárover geen misver*standen te laten ontstaan, voorop stellen dat de westerse landen zich terecht niet door Peking hebben laten intimide*ren, zodat zij gewoon bij de uitrei*king vertegenwoordigd waren. Evenmin wil ik iets afdingen op Liu's verdiensten en moed.
Loflied
Ik zou op dat laatste natuurlijk in de vorm van een langdurig loflied verder in kunnen gaan, maar dat hebben anderen al gedaan, dus ik geloof niet dat het erg interessant zou zijn als ik hier die exercitie zou herhalen.
Interessanter lijkt mij daarom iets anders: een nadere blik op de reactie van China. We zien hier een reprise van wat we al eerder bij optredens van de dalai lama zagen: opnieuw werd een open zenuw geraakt, wat in onze ogen in een hysteri*sche overreac*tie resulteer*de. Dat was ook de strekking van de column van Paul Brill van vrijdag.
Open zenuw
Maar laten we eens dieper graven. Voor een historicus die de zaken van grotere distantie bekijkt, stelt zich de vraag, waarom hier zo'n open zenuw wordt geraakt. Waarom vermag Peking in Liu noch de dalai lama de vreedzame voorvech*ter van vooruitgang te zien, die wíj in beiden zien?
Van belang lijkt mij daarbij allereerst dat het huidige dictatori*ale Chinese bewind geenszins uit bloeddorstige tyran*nen van het slag Saddam Hoessein bestaat dat zich met wellust aan wreedheden te buiten gaat. De Chinese onderdruk*king vloeit niet allereerst voort uit de machtsbe*geerte van lieden die er een persoonlijk genoegen in scheppen om mensen te marte*len of te vernederen. Dat element zal bij sommige betrokkenen ongetwijfeld nooit helemaal ontbreken - een dictatuur trekt altijd zulke lieden aan - maar het speelt hier veel minder een hoofdrol dan bij enkele Arabische tyrannen.
Mao
In Peking lijken we momenteel - in Mao's tijd lag dat wat anders - bovenal te maken te hebben met een autocrati*sche bureau*cratie, die dien*overeenkomstig door tamelijk kleurloze mensen wordt geleid. Die danken hun positie ongetwijfeld aan allerlei onfrisse machinaties, maar zijn tegelijk tamelijk uitwisselbaar. Wat hen bindt, en wat hen zo verkrampt op 'provo*ca*ties' als de Nobelprijs doet reageren, is angst voor instabiliteit.
China, dat, hoewel van oudsher tamelijk in zichzelf gekeerd, zich tevens van oudsher als het middelpunt van de wereld beschouwt, kampt met het trauma van in burgeroorlog uitmondende onderlinge verdeeldheid uit het Interbellum en de periode daarvoor, mede als slachtoffer van Europese imperialistische verdeel-en-heerspolitiek.
Discussie
Als multi-etnisch land is het tegen die achtergrond extra gevoelig voor alles wat het ziet als steun voor minderheden die het centrale autocratische staatsgezag ter discussie stellen - en zeker als die steun uit het Westen komt. Speciaal nu Amerika aan mondiaal machtsverval onderhevig is, ziet Peking daarin een westerse poging om te verhinderen dat China weer de in eigen ogen gerechtvaar*digde prominente plaats in de wereld innemen kan.
Honend
Daarop kunnen wij, vanuit onze westerse stabiliteitsluxe, tamelijk honend reageren, maar die angst is wel historisch begrijpelijk - en dat verklaart ook de steun voor Peking op de desbetreffende punten bij veel Chine*zen in het buitenland. In Oslo werd door Noorse Chinezen tegen Liu gedemonstreerd.
Meer ruimte voor vrijheid vergt namelijk allereerst een gevoel van basale veiligheid. En in dat opzicht wijken wij westerlingen genetisch veel minder van Chinezen af dan we soms denken - dat we denken van wel, komt omdat we ons vanouds zo veilig voelen.
Veiligheid
Want kijk wat er gebeurt, als wij ons plotseling wèl erg bedreigd voelen, door terrorisme bijvoorbeeld: dan leidt dat tot Wilders, en dus ook heel snel tot maatregelen die de vrijheid inperken, en tenslotte tot grove mensen*rechtenschen*dingen. De manier waarop Amerika (Guantánamo Bay) en Israël (Palestijnen) een praktijk van jarenlan*ge detentie-zonder-proces goedpraten, verschilt niet zo wezenlijk van de argumentatie van Peking: wij zijn erg voor vrijheid, maar hier even niet - de veilig*heid van de staat gaat voor. Dat wij in Europa thans minder grootscha*lig ontsporen is niet in de laatste plaats omdat daarvoor gelukkig nog minder aanlei*ding bestaat.
Plee
Of neem, dezer dagen, de hysterische reacties van sommige Amerikaanse politici op Wikileaks, een aanstaande presidentskandidate vooraan: jaag die Assange achterna tot op de plee, om het in de woorden van Poetin inzake de Tsjetsjenen te zeggen. Die heeft Assange intussen juist om die reden al voor de volgende Nobelprijs genomineerd, omdat hij z.i. het westerse meten met twee maten inzake persvrijheid ontmaskert - en daar zit helaas wat in.
Naast het veiligheidsargument hanteert China, als het om die andere wester*se lieveling, de dalai lama gaat, nog een tweede, dat wijzelf ook regelmatig hanteren: het vooruitgangsargument. De Tibetanen worden door China onderdrukt, stellen wij - en dat is ook zo - maar hun oude zelfbe*schikking kwam tevens op een vorm van feodale achterlijkheid neer. Met zijn dictatoriale hand brengt Peking wel materiële en daarmee maat*schappe*lijke vooruit*gang.
Spaanders
Waar gehakt wordt vallen spaan*ders: dat was niet alleen indertijd het argument van Europese kolonisatoren in Afrika en Azië, 'Ons Indië' inclusief. Het *is het nog steeds in Irak en Afghanistan, waar wij voor de inheemse islamitische cultuur ook niet bijster veel respect opbrengen omdat wij die - net als de Chinezen de Tibetaanse - als achterlijk beschou*wen, zodat de inheemse dodelijke slachtoffers die zich tegen onze vooruitgang-met-dwang verzetten als collateral damage worden afgedaan.
Het Singaporese enfant terrible Kishore Mahbubani betoogde tegen die achtergrond op 13 november in de NRC dat niet Liu, maar Deng Xiao*ping de Nobelprijs had verdiend, omdat die met zijn economische hervormingen zeshonderd*miljoen mensen uit absolute armoede heeft bevrijd.
Eerst komt het eten, om aan de bekende woorden van Brecht te refereren: dat wij ons nu druk kunnen maken over menselijke noden inzake de vrijheid van vergadering, is omdat wij ons over nog veel basalere noden geen zorgen meer hoeven maken. Dienaangaande mogen wij ons verheu*gen in een hoge vorm van bestaanszekerheid die elders ont*breekt. Maar nog tot ver in de achttien*de eeuw kon een misoogst de bevolking in één klap met tientallen procenten reduce*ren - die had dan wel wat anders aan z'n hoofd dan de studeerkamer*wijshe*den van onze huidige Verlich*tingsheld Voltai*re.
Verlichte vorst
En juist in die achttiende eeuw is de modernisering regelmatig van boven hardhandig door een verlichte vorst doorgevoerd, waar veel ingezetenen zich nog liever aan bestaand kerkelijk bijgeloof hadden vastge*klampt - precies zoals veel Tibetanen het aan hun dalai lama doen. Democra*tie en vooruit*gang, althans vooruitgang zoals wij die defin*iëren, liggen niet altijd in elkaars verlengde - dat is een vorm van histori*sche complexi*teit waar*mee wij in het Westen als slachtof*fers van een eendimen*sionaal vooruit*gangsge*loof slecht overweg kunnen, indien zelfbe*schikkings*recht in de prak*tijk tevens het recht op behoud van eigen achterlijkheid impli*ceert.
Zwart-wit-denken helpt soms weinig verder bij een oordeel over heden*daagse au*tocraten, en het is daarop dat Mahbubani ons attent maakt: als men ziet waar China vandaan komt, dan is er enorme vooruit*gang geboekt. Waar de Chinezen vroeger niet eens hun dorpen mochten verlaten, reizen er nu tientallen miljoenen jaarlijks naar het buitenland. "China is tegenwoordig minstens duizend maal minder onderdrukkend dan het ooit was". Zeker: het is nog steeds veel onderdrukkender dan Europa thans - maar voor de betrokke*nen vormt altijd de eigen historische ervaring het perspectief. Willem van Oranje wordt ook niet afgerekend op het indertijd nog ontbre*ken van de AOW van onze tweede Vader des Vaderlands Willem Drees.
Tianmen
Nogmaals Mahbubani: "Dus waarom kwam Deng niet in aanmerking voor de Nobelprijs? Het antwoord is samen te vatten in één woord: Tian*men. Tianmen was een vergissing. Maar het Westen meet met twee maten als het op mensenrechtenschendingen aankomt. Amerika wordt niet veroor*deeld, ook al heeft het iedere canon van de mensenrechten geschonden door het martelen weer in te voeren. In plaats daarvan ziet het Westen Guantána*mo Bay als een vlekj*e, dat de aandacht niet mag afleiden van al het goeds dat de Amerikaanse samenleving teweeg heeft gebracht. Hetzelf*de oordeel zou van toepassing moeten zijn op Deng: Tianmen was een vlekje, dat de aandacht niet mag afleiden van al het goeds dat Deng heeft verricht".
De gelijkstelling gaat niet helemaal op, omdat Tianmen een duurzame beperking van de politieke vrijheid van álle Chinezen impliceert. Maar toch heeft Mahbubani hiermee misschien meer gelijk dan wij aangenaam willen vinden - en dat zou ons tenminste aan het denken moeten zetten.
Meten met twee Nobelprijs-maten - de Volkskrant - Opinie (http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7380)
En hij is nog een kafir ook.
knuppeltje
28-12-10, 10:40
En hij is nog een kafir ook.
Moet wel.
‘Winnaar Nobelprijs voor de Vrede eigenlijk oorlogshitser’
Liu Xiaobo zit tot kerst 2020 vast wegens het opstellen van Charta 08, een manifest voor democratisering van China.
‘Winnaar Nobelprijs voor de Vrede eigenlijk oorlogshitser’ :: nrc.nl (http://www.nrc.nl/nieuws/2010/12/15/winnaar-nobelprijs-voor-de-vrede-eigenlijk-oorlogshitser/)
Ooit zijn manifest gelezen Hatert? :hihi:
Meten met twee Nobelprijs-maten
Thomas von der Dunk, 13-12-2010 17:19
Het 19e eeuwse ranzige kapitalisme met zijn uitbuiting en kinderarbeid stoort deze historicus kennelijk minder. We moeten gewoon de historische noodzaak zien van een strenge hand (van communistische snit uiteraard), ook in 2010.
Doet me sterk denken aan het bezoek van een PvdA-delegatie aan Oost-Duitsland die ook veel begrip tot uitdrukking bracht voor de historische noodzaak van de Berlijnse Muur. De relatie tussen PvdA en de westduitse SPD leed in de volgende jaren sterk onder de kritiekloze houding t.a.v. de DDR.
Maar goed, uiteindelijk is de DDR ook voor de bijl gegaan ondanks lieden met de mentaliteit van van der Dunk.
De sympathisanten van Liu Xiaobo, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede 2010, hebben geen idee van diens werkelijke gedachtegoed. Xiaobo steunde namelijk de invasie in Irak en Afghanistan. Hij is een Bush-adept, die zijn eigen volk ‘achterlijk’ noemt.
(...)
“Hij is een kampioen van de oorlog, niet van de vrede. Hij heeft ingestemd met de invasies in Irak en Afghanistan en prees de Vietnam-oorlog met terugwerkende kracht in een essay in 2001. Al deze conflicten gingen gepaard met massale schendingen van de mensenrechten”.
Op 28 december 1996 prees Xiaobo de Verenigde Staten als ‘leider van de vrije wereld’ in een artikel met de kop ‘Lessen van de Koude oorlog‘. De Amerikaanse oorlogen zijn volgens Xiaobo ethisch verdedigbaar omdat mensenrechtenschenders de vijand waren. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2004 bedankte hij George W. Bush en verweet hij de Democratische kandidaat John Kerry gebrek aan steun. “Wat er ook gebeurt, de oorlog tegen Saddam Hussein is juist. Bush heeft gelijk”, zou Xiaobo gezegd hebben.
Hatert, als dit inderdaad Liu Xiaobo's "gedachtegoed" weergeeft, is de man volgens mij een pleiter voor democide plegende oorlogsmisdadigers.