Marsipulami
19-12-10, 18:33
Alsof de Kerk terechtstaat in een showproces
Geplaatst door onze redactie op zaterdag 18 december 2010 om 12:00u
Ik kon ze helaas niet tegenhouden, de gedachte aan de stalinistische showprocessen van weleer. De zwart-witbeelden van mannen in de beklaagdenbank die toegeschreeuwd worden door balorig opgefokte rechters, kwamen mij voor de geest naar aanleiding van de ondervraging van de Belgische bisschoppen door de bijzondere parlementaire commissie pedofilie.
Overdreven vergelijking, weet ik, maar dat deze zwart-witherinneringen als metafoor opdoemden zegt genoeg. Zwart-wit was de commissievertoning alvast: zwart de bisschoppen, wit de commissie. Bijwijlen – door het gebrul van sommige commissieleden – leken de bisschoppen terecht te staan in een showproces.
De waarheid horen was immers minder de intentie van sommige commissieleden dan de bisschoppen aan het kruis nagelen. De politiek als doodgraver van de kerk, daarvoor was Paars uit zijn graf gekropen. De kleuren blauw en rood vermengden in een vertoning die de allure had van een requisitoir. Paars, dat onder premier Verhofstadt in België (en onder minister-president Kok in Nederland), dacht de samenleving te kunnen afsnijden van haar christelijke wortels, is dood. Het haalt nu zijn gram op de kerk die maar niet wil sterven. Het pijnlijke is dat daardoor de commissie haar opdracht verwaarloost en de slachtoffers van kerkelijk en ander kindermisbruik in de kou laat.
Voluit heet de pedofiliecommissie van het Belgische federale parlement ‘Bijzondere Commissie betreffende de behandeling van seksueel misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie, inzonderheid binnen de kerk’.
De commissie heeft de opdracht gekregen om na te gaan waar de overheid is tekortgeschoten in de aanpak van seksueel misbruik. Dat betekent dat ze op basis van informatie uit de kerk en uit andere kringen van gezag, zoals sport, onderwijs en zorg, allereerst nagaat waar justitie heeft gefaald. Strafrechtelijk onderzoek hoort de rechtbank toe.
Toch lijkt het er allengs meer en meer op dat de parlementaire commissie, zoals kerkjurist Kurt Martens (Catholic University, Washington) schreef in het nieuwsmagazine Knack, “onderzoekt wat in de kerk is misgelopen en wat de kerkelijke overheid heeft gedaan of niet heeft gedaan”. Dat is niet haar opdracht.
Erger nog is dat sommige commissieleden menen commentaar te mogen geven op het canonieke recht, zonder daar één iota van te kennen, en te mogen zeggen aan de bisschoppen hoe ze hun bisdom horen te besturen. De kerk als een door de staat gecontroleerde patriottische vereniging kan mogelijkerwijs thuishoren in het economisch kapitalistische maar politiek nog altijd communistische China. Daar zijn ook mensenrechten ‘binnenlandse zaken’.
In democratisch Europa is de scheiding van kerk en staat er vooral op bedacht om de religies hun vrijheid van vereniging en vrijheid van meningsuiting te verzekeren. Sommige commissieleden overtreden niet alleen de gelimiteerde opdracht van de commissie maar schenden ook de godsdienstvrijheid, zoals die is neergeschreven in de internationale verdragen en de Belgische Grondwet, die uitdrukkelijk verbiedt dat de staat zich mengt in de organisatie van de religies.
De paarse commissieleden weten wel dat ze straks teruggefloten zullen worden, maar ze surfen op de modieuze golf van kerkbashing. Je kunt geen krant opslaan, of een of ander stukjesschrijver met gebrek aan inspiratie veegt de kerk de mantel uit. Er gaat geen dag voorbij of Radio 1 draait het oude en versleten nummer van Stijn Meuris, Van God Los. Het liefst tijdens informatieve en culturele programma’s waar de Kulturkampf gevoerd wordt.
Atheďsme is hip. Denkt men. Maar het publiek is de overdosis gif beu. En daarom is het niet meer geďnteresseerd in het pedofiliedossier. Wie is daar het slachtoffer van? De slachtoffers. Daarmee is het bewijs geleverd dat sommige commissieleden helemaal niet bekommerd zijn om de slachtoffers maar enkel de vernietiging van de kerk op het oog hebben. Hun vraag naar schadevergoeding heeft niet de bedoeling de slachtoffers tegemoet te komen maar de kerk leeg te roven.
Kerkvervolging is te groot woord, maar daar komt het wel op neer. Als je vandaag iemand uit wilt schakelen, doe je dat niet meer fysiek maar financieel. Je pakt hem zijn centen af. En zijn faam. Schadeclaims en imagoschade zijn in deze economische mediamaatschappij de vernietigingswapens. De beschadigde zal evenwel de samenleving zelf zijn. Sociologen wijzen erop dat gelovigen, in casu christenen, minder xenofoob en meer solidair zijn, minder cynisch zijn en meer vertrouwen hebben, meer participeren aan het verenigingsleven en democratischer zijn. Wie de religie wil verbannen, bant de menselijkheid uit.
Mark Van de Voorde
Geplaatst door onze redactie op zaterdag 18 december 2010 om 12:00u
Ik kon ze helaas niet tegenhouden, de gedachte aan de stalinistische showprocessen van weleer. De zwart-witbeelden van mannen in de beklaagdenbank die toegeschreeuwd worden door balorig opgefokte rechters, kwamen mij voor de geest naar aanleiding van de ondervraging van de Belgische bisschoppen door de bijzondere parlementaire commissie pedofilie.
Overdreven vergelijking, weet ik, maar dat deze zwart-witherinneringen als metafoor opdoemden zegt genoeg. Zwart-wit was de commissievertoning alvast: zwart de bisschoppen, wit de commissie. Bijwijlen – door het gebrul van sommige commissieleden – leken de bisschoppen terecht te staan in een showproces.
De waarheid horen was immers minder de intentie van sommige commissieleden dan de bisschoppen aan het kruis nagelen. De politiek als doodgraver van de kerk, daarvoor was Paars uit zijn graf gekropen. De kleuren blauw en rood vermengden in een vertoning die de allure had van een requisitoir. Paars, dat onder premier Verhofstadt in België (en onder minister-president Kok in Nederland), dacht de samenleving te kunnen afsnijden van haar christelijke wortels, is dood. Het haalt nu zijn gram op de kerk die maar niet wil sterven. Het pijnlijke is dat daardoor de commissie haar opdracht verwaarloost en de slachtoffers van kerkelijk en ander kindermisbruik in de kou laat.
Voluit heet de pedofiliecommissie van het Belgische federale parlement ‘Bijzondere Commissie betreffende de behandeling van seksueel misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie, inzonderheid binnen de kerk’.
De commissie heeft de opdracht gekregen om na te gaan waar de overheid is tekortgeschoten in de aanpak van seksueel misbruik. Dat betekent dat ze op basis van informatie uit de kerk en uit andere kringen van gezag, zoals sport, onderwijs en zorg, allereerst nagaat waar justitie heeft gefaald. Strafrechtelijk onderzoek hoort de rechtbank toe.
Toch lijkt het er allengs meer en meer op dat de parlementaire commissie, zoals kerkjurist Kurt Martens (Catholic University, Washington) schreef in het nieuwsmagazine Knack, “onderzoekt wat in de kerk is misgelopen en wat de kerkelijke overheid heeft gedaan of niet heeft gedaan”. Dat is niet haar opdracht.
Erger nog is dat sommige commissieleden menen commentaar te mogen geven op het canonieke recht, zonder daar één iota van te kennen, en te mogen zeggen aan de bisschoppen hoe ze hun bisdom horen te besturen. De kerk als een door de staat gecontroleerde patriottische vereniging kan mogelijkerwijs thuishoren in het economisch kapitalistische maar politiek nog altijd communistische China. Daar zijn ook mensenrechten ‘binnenlandse zaken’.
In democratisch Europa is de scheiding van kerk en staat er vooral op bedacht om de religies hun vrijheid van vereniging en vrijheid van meningsuiting te verzekeren. Sommige commissieleden overtreden niet alleen de gelimiteerde opdracht van de commissie maar schenden ook de godsdienstvrijheid, zoals die is neergeschreven in de internationale verdragen en de Belgische Grondwet, die uitdrukkelijk verbiedt dat de staat zich mengt in de organisatie van de religies.
De paarse commissieleden weten wel dat ze straks teruggefloten zullen worden, maar ze surfen op de modieuze golf van kerkbashing. Je kunt geen krant opslaan, of een of ander stukjesschrijver met gebrek aan inspiratie veegt de kerk de mantel uit. Er gaat geen dag voorbij of Radio 1 draait het oude en versleten nummer van Stijn Meuris, Van God Los. Het liefst tijdens informatieve en culturele programma’s waar de Kulturkampf gevoerd wordt.
Atheďsme is hip. Denkt men. Maar het publiek is de overdosis gif beu. En daarom is het niet meer geďnteresseerd in het pedofiliedossier. Wie is daar het slachtoffer van? De slachtoffers. Daarmee is het bewijs geleverd dat sommige commissieleden helemaal niet bekommerd zijn om de slachtoffers maar enkel de vernietiging van de kerk op het oog hebben. Hun vraag naar schadevergoeding heeft niet de bedoeling de slachtoffers tegemoet te komen maar de kerk leeg te roven.
Kerkvervolging is te groot woord, maar daar komt het wel op neer. Als je vandaag iemand uit wilt schakelen, doe je dat niet meer fysiek maar financieel. Je pakt hem zijn centen af. En zijn faam. Schadeclaims en imagoschade zijn in deze economische mediamaatschappij de vernietigingswapens. De beschadigde zal evenwel de samenleving zelf zijn. Sociologen wijzen erop dat gelovigen, in casu christenen, minder xenofoob en meer solidair zijn, minder cynisch zijn en meer vertrouwen hebben, meer participeren aan het verenigingsleven en democratischer zijn. Wie de religie wil verbannen, bant de menselijkheid uit.
Mark Van de Voorde