Hatert
27-12-10, 17:23
De blinde atlantische reflex van Rosenthal
Thomas von der Dunk, 27-12-2010 16:48
Nederland begint binnen Europa een eenzijdige angelsaksiche exoot te worden.
"Dat zou ons tenminste aan het denken moeten zetten". Aldus mijn laatste zin van mijn column van 13 december naar aanleiding van de boze Chinese reactie op de toekenning van de Nobelprijs.
Scheldkannonade
Dat bleek voor velen duidelijk te hoog gegrepen, zoals uit de gebruikelij*ke scheldkanonnade weer eens duidelijk werd. Ik had overigens niet veel anders verwacht. Het vermogen van veel rea*guurders om de wereld door andermans ogen te zien, is als bekend beperkt. Als het aan hen en hun PVV-spreek*koren lag hadden we allang het Mid*den-Oos*ten tot ontploffing ge*bracht door een bombardement op Iran.
Zo onverstandig is de huidige Nederlandse regering gelukkig niet, al scheelt het niet veel. Want aan het denken zetten: dat blijkt ook voor de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, Uri Rosenthal, duidelijk te hoog gegrepen. Nog slaafser dan zijn voorganger loopt hij achter Israël aan. In één opzicht heeft hij daar wel een logische consequentie getrokken: men*senrech*ten vormen niet langer meer een speerpunt van beleid. Dat valt daarmee ook inderdaad met geen mogelijkheid te combine*ren.
Blok
Wat het Midden-Oosten betreft, verschuilt de minister zich gelijk Verha*gen achter Amerika. Vooral geen Europees initiatief! In dat opzicht vormt Nederland in Brussel steeds meer een blok aan het Europese been.
Aan de oproep van een groot aantal gerenommeerde Europese ex-politi*ci van diverse gezindte - van Solana tot Von Weiszäcker - om zelf initiatie*ven te ontplooien, aangezien van Washington niets te verwachten valt, heeft Rosenthal geen bood*schap, ook al heeft Europa daarbij reeds om binnen*land*se redenen groot belang, omdat het conflict de interne verhoudin*gen tussen joden en moslims zwaar belast.
Zionisme
Veel antisemitisme van moslimmigrantenzijde valt immers niet los te zien van het Europe*se wegkijken en de nauwe koppeling die Israel zèlf tussen jodendom en zionisme legt. Dan vertaalt zich antizio*nisme al snel in antisemitisme, zeker waar de huidige Israëlische regering met een beroep op die zionisti*sche leer het hele Heilige Land als rechtma*tig eigen*dom van het joodse volk claimt - daarin gesteund door onze eigen rechtsra*dicaal Wil*ders, die met zijn oproep tot etnische zuive*ring het terrein van de politieke crimina*liteit heeft betreden, wat kennelijk voor deze coalitie geen reden vormt om de relatie met haar gedooggijzelne*mer te herzien.
Zoals Jan Elshout, voorzitter van het CDA-ledenberaad Midden-Oosten, in de Interna*tionale Spectator van december duidelijk maakt: Israel eist wel voortdurend erkenning door de Palestijnen, maar geen enkele Israëlische regerings*partij erkent zelf principieel hun rechten en heeft de Groot*-Israël-gedachte la*ten vallen.
En die Groot-Israël-gedachte doet in zijn mensen*rechtenschennende consequen*ties niet onder voor de Groot-Servië-gedachte, waarvan het opgeven - in de vorm van de uitlevering van Milose*vic en Mladic aan het Internatio*naal Strafhof - voor de Nederland*se regering (met reden) altijd zo'n cruciaal criterium vormde bij het eventueel aankno*pen van nauwere relaties met Belgrado.
Mottaki
Bij Israël is dat geen punt - integendeel: Rosenthal fungeert zelfs door de re*cen*te schoffering van de Iraanse minister Mottaki op Schiphol als het directe ver*lengstuk van Israel - en dat met een landgenote in een Iraanse dodencel. Deze regering gaat over lijken om maar niet islamofiel te lijken.
Waar Amerika zelf door interne politieke verlamming onmachtig is om Israël te dwingen zijn landroofpolitiek te staken, gaat tegen die achter*grond Rosent*hals lethargische kortzichtigheid door feitelijke obstructie van een eigen gemeen*schappelijke Europese koers gaandeweg grenzen aan misda*digheid.
Ook anderszins valt van hem duidelijk weinig inzicht te verwachten. Wat dat betreft reageert hij op de mondiale machtsverschuivingen als Washing*ton op Wikileaks: met de kop in het zand. Het Pentagon heeft haar ambte*naren verboden van de gelekte geheime informatie kennis te nemen. Dat is een beetje als een kind dat denkt dat als hijzelf z'n ogen dicht doet, hij ook niet meer door anderen wordt gezien.
Blind
Rosenthals reactie op het WRR-rapport over buitenlandse politiek, dat nota bene onder leiding van zijn huidige staatssecretaris is opgesteld, is even blind. Voor Ben Knapen geldt, wat ook voor Henry Kissinger gold: de man deugt niet, maar zijn analyses snijden hout.
Die correcte analyse is dat de drie oude uitgangspunten van buiten*lands beleid - de VN voor het internationaal recht, de NAVO voor de veiligheid, en de EU voor de economie - steeds meer met elkaar botsen. Amerika legt zijn prioriteiten toenemend elders, niet meer aan de overzij*de van de Atlanti*sche, maar van de Stille Oceaan. Dat verander je ook niet door amechtig achter ze aan te blijven hollen, zoals rechts Nederland denkt.
Kiezen
Nederland zal echt moeten kiezen - en waar wij geen eiland voor de kust van Newfoundland zijn, maar als aanslibsel van de Duitse Rijn aan het Europe*se continent vastgekoekt, zal dat dus een prioriteitsverschuiving richting Brussel moeten betekenen.
Ook dit weigert Rosenthal in te zien, tot schade van Nederland, dat binnen Europa een eenzijdige angelsaksische exoot begint te wor*den. Het gebrekkige leervermogen op de Haagse Apenrots is symptoma*tisch.
Net als Verhagen wordt Rosenthal, als Europa en Amerika diverge*rende belangen hebben, direct slachtoffer van de Atlantische reflex, die we bij De Hoop Scheffer in het geval van Irak al op zo desastreuze wijze aan het werk hebben gezien. Die reflex behelst dat als Amerika iets doet of wil, in Den Haag het eigen denken wordt uitgescha*keld, want de uitkomst staat vast: wij doen altijd mee. Let straks maar op bij Afghanistan.
De blinde atlantische reflex van Rosenthal - de Volkskrant - Opinie (http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7490/De_blinde_atlantische_reflex_van_Rosenthal)
Thomas von der Dunk, 27-12-2010 16:48
Nederland begint binnen Europa een eenzijdige angelsaksiche exoot te worden.
"Dat zou ons tenminste aan het denken moeten zetten". Aldus mijn laatste zin van mijn column van 13 december naar aanleiding van de boze Chinese reactie op de toekenning van de Nobelprijs.
Scheldkannonade
Dat bleek voor velen duidelijk te hoog gegrepen, zoals uit de gebruikelij*ke scheldkanonnade weer eens duidelijk werd. Ik had overigens niet veel anders verwacht. Het vermogen van veel rea*guurders om de wereld door andermans ogen te zien, is als bekend beperkt. Als het aan hen en hun PVV-spreek*koren lag hadden we allang het Mid*den-Oos*ten tot ontploffing ge*bracht door een bombardement op Iran.
Zo onverstandig is de huidige Nederlandse regering gelukkig niet, al scheelt het niet veel. Want aan het denken zetten: dat blijkt ook voor de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, Uri Rosenthal, duidelijk te hoog gegrepen. Nog slaafser dan zijn voorganger loopt hij achter Israël aan. In één opzicht heeft hij daar wel een logische consequentie getrokken: men*senrech*ten vormen niet langer meer een speerpunt van beleid. Dat valt daarmee ook inderdaad met geen mogelijkheid te combine*ren.
Blok
Wat het Midden-Oosten betreft, verschuilt de minister zich gelijk Verha*gen achter Amerika. Vooral geen Europees initiatief! In dat opzicht vormt Nederland in Brussel steeds meer een blok aan het Europese been.
Aan de oproep van een groot aantal gerenommeerde Europese ex-politi*ci van diverse gezindte - van Solana tot Von Weiszäcker - om zelf initiatie*ven te ontplooien, aangezien van Washington niets te verwachten valt, heeft Rosenthal geen bood*schap, ook al heeft Europa daarbij reeds om binnen*land*se redenen groot belang, omdat het conflict de interne verhoudin*gen tussen joden en moslims zwaar belast.
Zionisme
Veel antisemitisme van moslimmigrantenzijde valt immers niet los te zien van het Europe*se wegkijken en de nauwe koppeling die Israel zèlf tussen jodendom en zionisme legt. Dan vertaalt zich antizio*nisme al snel in antisemitisme, zeker waar de huidige Israëlische regering met een beroep op die zionisti*sche leer het hele Heilige Land als rechtma*tig eigen*dom van het joodse volk claimt - daarin gesteund door onze eigen rechtsra*dicaal Wil*ders, die met zijn oproep tot etnische zuive*ring het terrein van de politieke crimina*liteit heeft betreden, wat kennelijk voor deze coalitie geen reden vormt om de relatie met haar gedooggijzelne*mer te herzien.
Zoals Jan Elshout, voorzitter van het CDA-ledenberaad Midden-Oosten, in de Interna*tionale Spectator van december duidelijk maakt: Israel eist wel voortdurend erkenning door de Palestijnen, maar geen enkele Israëlische regerings*partij erkent zelf principieel hun rechten en heeft de Groot*-Israël-gedachte la*ten vallen.
En die Groot-Israël-gedachte doet in zijn mensen*rechtenschennende consequen*ties niet onder voor de Groot-Servië-gedachte, waarvan het opgeven - in de vorm van de uitlevering van Milose*vic en Mladic aan het Internatio*naal Strafhof - voor de Nederland*se regering (met reden) altijd zo'n cruciaal criterium vormde bij het eventueel aankno*pen van nauwere relaties met Belgrado.
Mottaki
Bij Israël is dat geen punt - integendeel: Rosenthal fungeert zelfs door de re*cen*te schoffering van de Iraanse minister Mottaki op Schiphol als het directe ver*lengstuk van Israel - en dat met een landgenote in een Iraanse dodencel. Deze regering gaat over lijken om maar niet islamofiel te lijken.
Waar Amerika zelf door interne politieke verlamming onmachtig is om Israël te dwingen zijn landroofpolitiek te staken, gaat tegen die achter*grond Rosent*hals lethargische kortzichtigheid door feitelijke obstructie van een eigen gemeen*schappelijke Europese koers gaandeweg grenzen aan misda*digheid.
Ook anderszins valt van hem duidelijk weinig inzicht te verwachten. Wat dat betreft reageert hij op de mondiale machtsverschuivingen als Washing*ton op Wikileaks: met de kop in het zand. Het Pentagon heeft haar ambte*naren verboden van de gelekte geheime informatie kennis te nemen. Dat is een beetje als een kind dat denkt dat als hijzelf z'n ogen dicht doet, hij ook niet meer door anderen wordt gezien.
Blind
Rosenthals reactie op het WRR-rapport over buitenlandse politiek, dat nota bene onder leiding van zijn huidige staatssecretaris is opgesteld, is even blind. Voor Ben Knapen geldt, wat ook voor Henry Kissinger gold: de man deugt niet, maar zijn analyses snijden hout.
Die correcte analyse is dat de drie oude uitgangspunten van buiten*lands beleid - de VN voor het internationaal recht, de NAVO voor de veiligheid, en de EU voor de economie - steeds meer met elkaar botsen. Amerika legt zijn prioriteiten toenemend elders, niet meer aan de overzij*de van de Atlanti*sche, maar van de Stille Oceaan. Dat verander je ook niet door amechtig achter ze aan te blijven hollen, zoals rechts Nederland denkt.
Kiezen
Nederland zal echt moeten kiezen - en waar wij geen eiland voor de kust van Newfoundland zijn, maar als aanslibsel van de Duitse Rijn aan het Europe*se continent vastgekoekt, zal dat dus een prioriteitsverschuiving richting Brussel moeten betekenen.
Ook dit weigert Rosenthal in te zien, tot schade van Nederland, dat binnen Europa een eenzijdige angelsaksische exoot begint te wor*den. Het gebrekkige leervermogen op de Haagse Apenrots is symptoma*tisch.
Net als Verhagen wordt Rosenthal, als Europa en Amerika diverge*rende belangen hebben, direct slachtoffer van de Atlantische reflex, die we bij De Hoop Scheffer in het geval van Irak al op zo desastreuze wijze aan het werk hebben gezien. Die reflex behelst dat als Amerika iets doet of wil, in Den Haag het eigen denken wordt uitgescha*keld, want de uitkomst staat vast: wij doen altijd mee. Let straks maar op bij Afghanistan.
De blinde atlantische reflex van Rosenthal - de Volkskrant - Opinie (http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7490/De_blinde_atlantische_reflex_van_Rosenthal)