Marsipulami
21-02-11, 12:14
Blinde ziet na 10 jaar huwelijk voor het eerst zijn vrouw
Pas na tien jaar huwelijk heeft hij zijn vrouw voor het eerst gezien. En toch leefden ze samen maar Chris Thomond was blind toen hij met zijn geliefde in het huwelijksbootje stapte. "Als blinde zijn stemmen heel belangrijk. Op basis van de stem schep je een beeld van anderen. Het beeld dat ik had van mijn vrouw klopte met de realiteit", lacht de succesvolle ondernemer en vader van twee kinderen.
"Kijk, als je blind bent dan ga je je inbeelden hoe mensen eruitzien. Dat doe je niet door mensen aan te raken of door ze te vragen hoe ze eruitzien maar door naar hun stem te luisten. Op basis van hun stem en woorden beeldde ik me dan in hoe ze waren. Ik realiseer me nu dat ik ook vaak een foutief beeld had van mensen maar toen ik mijn vrouw voor het eerst zag dan klopte het beeld dat ik van haar had", vertelt Thomond die na een experimentele ingreep in een gespecialiseerd ziekenhuis in Brighton opnieuw kan zien.
"Ik verloor mijn zicht met kerst in 1972. Ik was aan het spelen en viel in een bos netels. Ik stond vol uitslag en moest van de dokter pillen slikken. Na een paar weken was de huiduitslag verdwenen maar stopte mijn traanproductie. Ik moest naar het ziekenhuis. Wat ze ook probeerden, ze konden me niet helpen. Ik merkte ook dat ik mijn stripverhalen niet meer kon lezen. Mijn zicht ging er steeds verder op achteruit en toen ik veertien was, werd ik volledig blind."
Zelfstandig leven én presteren
Toen veranderde het leven van de knul ingrijpend. Hij moest zijn school verlaten en ging naar een speciale school in Birmingham. "Voor mijn ouders was het hard. Ze moesten me achterlaten. Ik bleef er ganse weken op kostschool, er was geen andere keuze. Daarna ging ik informatica studeren en werd volledig zelfstandig. Ik leerde koken, poetsen, sporten en ging uit. Ik belde mijn ouders elke dag en ze waren best trots op me. Ik verbaasde steeds meer mensen. Iedereen gaat ervan uit dat als je blind bent het vooral een zaak is van overleven, van zich redden en niet van presteren."
"Geen verloren jaren"
"Ik kan ook niet zeggen dat mijn 'blinde jaren' verloren jaren waren. Ik heb er heel wat van geleerd." Maar het hoogtepunt was toch zijn ontmoeting met Gurjeet. "Ik geloofde nooit dat iemand me wilde huwen maar zij wou het wel. Ik voelde meteen dat ze lief was. Mijn geluk kon niet op. Ook op mijn trouwdag twijfelde ik nog. Het was te mooi om waar te zijn. Ik vroeg me af of ze wel zou komen opdagen", lacht Thomond. "Maar ze hield woord en sinds die dag stonden we zij aan zij, ook letterlijk. Na mijn huwelijk startte ik een computerzaak. Ik kreeg hulp van mijn vrouw. We werkten vaak nachten door. Zij was mijn paar ogen en reed me vaak het ganse land rond om computers te leveren met onze dochters op de achterbank. Onze zaak werd een succes en we werden een van de grootste computerleveranciers van Groot-Brittannië."
Experimentele ingreep
"Blind zijn was gewoon onderdeel van ons huwelijk. We praatten er niet over, we leefden ermee. Ik dacht nooit dat het een verschil zou maken. Ik leefde gewoon mijn leven. Tot op de dag dat een bevriende opticien mijn kantoor binnenstormde. Hij had gehoord over een nieuwe techniek en wist het zeker. Het was de oplossing voor mijn probleem. Na een experimentele ingreep zou ik opnieuw kunnen zien. Twee weken lag ik in een gespecialiseerd ziekenhuis in Brighton. Toen de windels van mijn ogen gingen zag ik de das van de dokter en daarna zijn glimlach. Alles werd plots kristalhelder. Toen Gurjeet en mijn dochters de kamer binnen kwamen, zag ik ze zoals ik ze me altijd ingebeeld had. Ik zal dat moment nooit meer vergeten. 'Ik kan jullie zien'", zei ik.
Nieuwe wereld
"Wat me het meest trof was dat de wereld er zo lichtkleurig uitziet. Mijn laatste herinneringen dateerden uit de jaren zeventig. Toen was alles zo donker...winkels, wagens...noem maar op. Alles was toen zo donkerkleurig. Mijn eerste stappen in de 'nieuwe wereld' zette ik langs de kustlijn in Brighton. Het was een prachtige dag en ik wandelde samen met mijn dochters, hand in hand. Ik straalde van geluk en was apetrots op mijn meisjes. Ik kon ook niet stoppen met kijken.... naar links, rechts, naar voor en achter. Overal was er wel iets te zien. Het was onbeschrijfelijk en nog elke dag knijp ik in mijn arm. Ik kan het nog steeds niet geloven. Zo zie je maar", besluit Thomond passend in de Britse krant The Guardian. (vsv)
Pas na tien jaar huwelijk heeft hij zijn vrouw voor het eerst gezien. En toch leefden ze samen maar Chris Thomond was blind toen hij met zijn geliefde in het huwelijksbootje stapte. "Als blinde zijn stemmen heel belangrijk. Op basis van de stem schep je een beeld van anderen. Het beeld dat ik had van mijn vrouw klopte met de realiteit", lacht de succesvolle ondernemer en vader van twee kinderen.
"Kijk, als je blind bent dan ga je je inbeelden hoe mensen eruitzien. Dat doe je niet door mensen aan te raken of door ze te vragen hoe ze eruitzien maar door naar hun stem te luisten. Op basis van hun stem en woorden beeldde ik me dan in hoe ze waren. Ik realiseer me nu dat ik ook vaak een foutief beeld had van mensen maar toen ik mijn vrouw voor het eerst zag dan klopte het beeld dat ik van haar had", vertelt Thomond die na een experimentele ingreep in een gespecialiseerd ziekenhuis in Brighton opnieuw kan zien.
"Ik verloor mijn zicht met kerst in 1972. Ik was aan het spelen en viel in een bos netels. Ik stond vol uitslag en moest van de dokter pillen slikken. Na een paar weken was de huiduitslag verdwenen maar stopte mijn traanproductie. Ik moest naar het ziekenhuis. Wat ze ook probeerden, ze konden me niet helpen. Ik merkte ook dat ik mijn stripverhalen niet meer kon lezen. Mijn zicht ging er steeds verder op achteruit en toen ik veertien was, werd ik volledig blind."
Zelfstandig leven én presteren
Toen veranderde het leven van de knul ingrijpend. Hij moest zijn school verlaten en ging naar een speciale school in Birmingham. "Voor mijn ouders was het hard. Ze moesten me achterlaten. Ik bleef er ganse weken op kostschool, er was geen andere keuze. Daarna ging ik informatica studeren en werd volledig zelfstandig. Ik leerde koken, poetsen, sporten en ging uit. Ik belde mijn ouders elke dag en ze waren best trots op me. Ik verbaasde steeds meer mensen. Iedereen gaat ervan uit dat als je blind bent het vooral een zaak is van overleven, van zich redden en niet van presteren."
"Geen verloren jaren"
"Ik kan ook niet zeggen dat mijn 'blinde jaren' verloren jaren waren. Ik heb er heel wat van geleerd." Maar het hoogtepunt was toch zijn ontmoeting met Gurjeet. "Ik geloofde nooit dat iemand me wilde huwen maar zij wou het wel. Ik voelde meteen dat ze lief was. Mijn geluk kon niet op. Ook op mijn trouwdag twijfelde ik nog. Het was te mooi om waar te zijn. Ik vroeg me af of ze wel zou komen opdagen", lacht Thomond. "Maar ze hield woord en sinds die dag stonden we zij aan zij, ook letterlijk. Na mijn huwelijk startte ik een computerzaak. Ik kreeg hulp van mijn vrouw. We werkten vaak nachten door. Zij was mijn paar ogen en reed me vaak het ganse land rond om computers te leveren met onze dochters op de achterbank. Onze zaak werd een succes en we werden een van de grootste computerleveranciers van Groot-Brittannië."
Experimentele ingreep
"Blind zijn was gewoon onderdeel van ons huwelijk. We praatten er niet over, we leefden ermee. Ik dacht nooit dat het een verschil zou maken. Ik leefde gewoon mijn leven. Tot op de dag dat een bevriende opticien mijn kantoor binnenstormde. Hij had gehoord over een nieuwe techniek en wist het zeker. Het was de oplossing voor mijn probleem. Na een experimentele ingreep zou ik opnieuw kunnen zien. Twee weken lag ik in een gespecialiseerd ziekenhuis in Brighton. Toen de windels van mijn ogen gingen zag ik de das van de dokter en daarna zijn glimlach. Alles werd plots kristalhelder. Toen Gurjeet en mijn dochters de kamer binnen kwamen, zag ik ze zoals ik ze me altijd ingebeeld had. Ik zal dat moment nooit meer vergeten. 'Ik kan jullie zien'", zei ik.
Nieuwe wereld
"Wat me het meest trof was dat de wereld er zo lichtkleurig uitziet. Mijn laatste herinneringen dateerden uit de jaren zeventig. Toen was alles zo donker...winkels, wagens...noem maar op. Alles was toen zo donkerkleurig. Mijn eerste stappen in de 'nieuwe wereld' zette ik langs de kustlijn in Brighton. Het was een prachtige dag en ik wandelde samen met mijn dochters, hand in hand. Ik straalde van geluk en was apetrots op mijn meisjes. Ik kon ook niet stoppen met kijken.... naar links, rechts, naar voor en achter. Overal was er wel iets te zien. Het was onbeschrijfelijk en nog elke dag knijp ik in mijn arm. Ik kan het nog steeds niet geloven. Zo zie je maar", besluit Thomond passend in de Britse krant The Guardian. (vsv)