Marsipulami
24-03-11, 22:18
Is de Arabische Liga meer dan los zand?
AP di 22/03/2011 - 22:15
De burgeroorlog in Libië en de talrijke opstanden in de lidstaten hebben de Arabische Liga met verstomming geslagen. De regionale organisatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika is dan ook nooit een hecht blok geweest.
De Arabische Liga werd in maart 1945 opgericht in de Egyptische hoofdstad Caïro. en is sindsdien uitgegroeid tot een belangrijke regionale organisatie van Marokko tot de Golfstaten en de Comoren in de Indische Oceaan. Het aantal lidstaten is na de dekolonisering uitgegroeid tot 22, al zijn daar onder meer ook Djibouti, Somalië, Mauretanië en de Comoren bij, landen die eerder bij Zwart-Afrika worden ingedeeld.
AP De Arabische identiteit wordt dan ook meestal niet in etnische, maar culturele termen omschreven. Volgens de meeste definities is een Arabier iemand die het Arabisch -of een vorm daarvan- als moedertaal heeft en die deel uitmaakt van de brede Arabische cultuur zoals die sinds de 7e eeuw verspreid is het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Dat komt vaak, maar niet altijd overeen met de islam. De Arabische wereld telt naast moslims ook veel christenen, druzen, baha'i, ahmaddiyya en tot de jaren 60 waren er ook grote joodse gemeenschappen in veel Arabische landen zoals Egypte, Irak en Jemen.Omgekeerd wonen er meer moslims buiten de Arabische wereld (India, Pakistan, Bangladesh, Iran en Indonesië) dan erbinnen.
Eenheid was een droom
De oprichting van de Arabische Liga in 1945 was een poging om voor het eerst sinds het uiteenrafelen van het Abbasiedenrijk in de 10e eeuw opnieuw opnieuw meer eenheid in de Arabische wereld te krijgen. De liga wou de Arabieren een stem in de wereld geven en steun verlenen aan wie opkwam tegen kolonialisme.
AP Toch heeft het charter van de liga erg de nadruk gelegd op de nationale soeverenit van de lidstaten en is het nooit de bedoeling geweest om te komen tot een integratie zoals in de Europese Unie. Officieel heet de groep overigens de Liga van Arabische Staten (Jamiat Al Duwal Al Arabiyya).
Binnen de liga zijn er overigens grote tegenstellingen tussen rijke oliestaten en straatarme landen zoals Jemen, Mauretanië en Soedan. Ideologisch was de groep verdeeld tussen conservatieve regimes zoals in Saudi-Arabië, de Golfstaten en Marokko en revolutionaire regimes zoals van Nasser in Egypte, de Baath in Syrië en Irak, Khaddafi in Libië, het FLN in Algerije en het ooit nog marxistische Zuid-Jemen en tussen modernisten en islamisten. Ook binnen de pan-Arabische strekking was er hevige rivaliteit over wie de leiding van de Arabische wereld moest nemen: Nasser, Saddam Hoessein of anderen. Meer recent wordt ook de tegenstelling tussen soennieten en sjiieten in Irak, Bahrein en Jemen steeds scherper.
Behalve als het gaat om stelling te nemen tegen de buitenwereld, zoals Israël, Iran of het Westen (en zelfs dan nog) gaan de Arabische neuzen zelden in dezelfde richting.
Volksprotest verdeelt nog verder
De recente opstanden in veel moslimlanden hebben de ongerustheid binnen de Arabische Liga nog verder aangewakkerd.
AP De aanpak van de burgeroorlog in Libië spreekt boekdelen. Eerst was de Arabische Liga vragende partij voor een vliegverbod en toen de VN dat eindelijk goedkeurde, kwam er plots kritiek op de bombardementen tegen Khaddafi, wat een dag later weer werd afgezwakt.
Concreet weten de Arabische leiders zich duidelijk geen raad met de protestgolf en hebben velen hoe dan ook geen voeling met hun eigen bevolking. Enerzijds vrezen ze dat ze door hun politieke opinie beschouwd zullen worden als handlangers van de nu toe vooral Westerse coalitie. Als ze echter niet optreden tegen Khaddafi, krijgen ze het verwijt dat ze de Libische dictator steunen in zijn strijd tegen zijn eigen bevolking en dat kan dan ook in het thuisland gevolgen hebben.
Behalve de wat eigenzinnige Golfstaat Qatar, thuisland van de zender Al Jazeera, weten de meeste regimes niet welke kant ze in Libië moeten kiezen. De toekomst zal uitwijzen of de Arabische Liga een club van corrupte dictators zal blijven of eindelijk een stem zal geven aan de meer dan 300 miljoen Arabische mannen en vrouwen.
Jos De Greef
AP di 22/03/2011 - 22:15
De burgeroorlog in Libië en de talrijke opstanden in de lidstaten hebben de Arabische Liga met verstomming geslagen. De regionale organisatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika is dan ook nooit een hecht blok geweest.
De Arabische Liga werd in maart 1945 opgericht in de Egyptische hoofdstad Caïro. en is sindsdien uitgegroeid tot een belangrijke regionale organisatie van Marokko tot de Golfstaten en de Comoren in de Indische Oceaan. Het aantal lidstaten is na de dekolonisering uitgegroeid tot 22, al zijn daar onder meer ook Djibouti, Somalië, Mauretanië en de Comoren bij, landen die eerder bij Zwart-Afrika worden ingedeeld.
AP De Arabische identiteit wordt dan ook meestal niet in etnische, maar culturele termen omschreven. Volgens de meeste definities is een Arabier iemand die het Arabisch -of een vorm daarvan- als moedertaal heeft en die deel uitmaakt van de brede Arabische cultuur zoals die sinds de 7e eeuw verspreid is het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Dat komt vaak, maar niet altijd overeen met de islam. De Arabische wereld telt naast moslims ook veel christenen, druzen, baha'i, ahmaddiyya en tot de jaren 60 waren er ook grote joodse gemeenschappen in veel Arabische landen zoals Egypte, Irak en Jemen.Omgekeerd wonen er meer moslims buiten de Arabische wereld (India, Pakistan, Bangladesh, Iran en Indonesië) dan erbinnen.
Eenheid was een droom
De oprichting van de Arabische Liga in 1945 was een poging om voor het eerst sinds het uiteenrafelen van het Abbasiedenrijk in de 10e eeuw opnieuw opnieuw meer eenheid in de Arabische wereld te krijgen. De liga wou de Arabieren een stem in de wereld geven en steun verlenen aan wie opkwam tegen kolonialisme.
AP Toch heeft het charter van de liga erg de nadruk gelegd op de nationale soeverenit van de lidstaten en is het nooit de bedoeling geweest om te komen tot een integratie zoals in de Europese Unie. Officieel heet de groep overigens de Liga van Arabische Staten (Jamiat Al Duwal Al Arabiyya).
Binnen de liga zijn er overigens grote tegenstellingen tussen rijke oliestaten en straatarme landen zoals Jemen, Mauretanië en Soedan. Ideologisch was de groep verdeeld tussen conservatieve regimes zoals in Saudi-Arabië, de Golfstaten en Marokko en revolutionaire regimes zoals van Nasser in Egypte, de Baath in Syrië en Irak, Khaddafi in Libië, het FLN in Algerije en het ooit nog marxistische Zuid-Jemen en tussen modernisten en islamisten. Ook binnen de pan-Arabische strekking was er hevige rivaliteit over wie de leiding van de Arabische wereld moest nemen: Nasser, Saddam Hoessein of anderen. Meer recent wordt ook de tegenstelling tussen soennieten en sjiieten in Irak, Bahrein en Jemen steeds scherper.
Behalve als het gaat om stelling te nemen tegen de buitenwereld, zoals Israël, Iran of het Westen (en zelfs dan nog) gaan de Arabische neuzen zelden in dezelfde richting.
Volksprotest verdeelt nog verder
De recente opstanden in veel moslimlanden hebben de ongerustheid binnen de Arabische Liga nog verder aangewakkerd.
AP De aanpak van de burgeroorlog in Libië spreekt boekdelen. Eerst was de Arabische Liga vragende partij voor een vliegverbod en toen de VN dat eindelijk goedkeurde, kwam er plots kritiek op de bombardementen tegen Khaddafi, wat een dag later weer werd afgezwakt.
Concreet weten de Arabische leiders zich duidelijk geen raad met de protestgolf en hebben velen hoe dan ook geen voeling met hun eigen bevolking. Enerzijds vrezen ze dat ze door hun politieke opinie beschouwd zullen worden als handlangers van de nu toe vooral Westerse coalitie. Als ze echter niet optreden tegen Khaddafi, krijgen ze het verwijt dat ze de Libische dictator steunen in zijn strijd tegen zijn eigen bevolking en dat kan dan ook in het thuisland gevolgen hebben.
Behalve de wat eigenzinnige Golfstaat Qatar, thuisland van de zender Al Jazeera, weten de meeste regimes niet welke kant ze in Libië moeten kiezen. De toekomst zal uitwijzen of de Arabische Liga een club van corrupte dictators zal blijven of eindelijk een stem zal geven aan de meer dan 300 miljoen Arabische mannen en vrouwen.
Jos De Greef