Slinger
19-04-11, 18:52
Waarom wel ingrijpen in Libië en niet in Syrië?
Sebastiaan Timmermans − 19/04/11, 17:05
De beelden op televisie vertonen veel overeenkomsten. Protesten tegen het bewind van president Bashar al-Assad van Syrië worden hardhandig neergeslagen. Al-Assad belooft hervormingen zoals het opheffen van de noodtoestand, maar het volk pikt dat niet. Net als een maand geleden gebeurde in Libië.
Uiteindelijk besloot de internationale gemeenschap in actie te komen tegen Kadaffi en zijn troepen. In het geval van Syrië is dit vooralsnog niet aan de orde. Hoe kan dit?
Volgens Paul Aarts, docent internationale betrekkingen aan de Universiteit van Amsterdam, zal de internationale gemeenschap vrijwel zeker niet in actie komen tegen al-Assad. 'De meest voor de hand liggende verklaring is dat Syrië geografisch gezien een stuk verder weg ligt van Europa, dan Libië. Dat maakt de urgentie een stuk minder.'
Easy Target
Ook is het volgens Aarts zo dat het westen zich vergist heeft in Libië. 'Onder aanvoering van Sarkozy dacht men dat Kadaffi een easy target zou zijn. Even flink wat bommen gooien, het klusje klaren en een ons vriendelijk gezind regime neerzetten. Dat lukt vooralsnog niet.'
Wat verder meespeelt, is dat al-Assad veel meer steun heeft onder de lokale bevolking dan bijvoorbeeld Kadaffi heeft. Aarts: 'Stel dat het westen al-Assad weg zou jagen. Dan zou Syrië een enorm onrustige fase tegemoet gaan. Hij is de enige die het land en al haar verschillende bevolkingsgroepen bij elkaar kan houden. Bij zijn eventuele vertrek kan een sektarische strijd losbarsten. Met een interventie ga je die tegenstellingen in het land alleen maar versterken. Het kan dan burgeroorlog worden.'
Deze dreigende onrust zal buurland Israël nooit toestaan, zegt Aarts. Hoewel er geen officieel vredesakkoord tussen de twee landen is, heeft Israël baat bij een stabiele dictator. Dat is betrouwbaar.
Media-aandacht
Een secundaire, maar niet onbelangrijke reden is de media-aandacht. Deze is in het geval van Syrië veel minder dan in Libië. 'Syrië spreekt nauwelijks tot de verbeelding. Net als Bahrein en Jemen. Je krijgt de handen daar niet voor op elkaar', zegt Aarts. 'In Libië werd een eventuele massaslachting in Benghazi als feit gepresenteerd. Je hoorde dit door vrijwel niemand tegenspreken. Nu beginnen ze achter hun oren te krabben.'
Want zolang de interventie in Libië voortduurt, heeft het westen er weer een front bij. Daar zit men in bijvoorbeeld de VS niet op te wachten. De operaties in Afghanistan en Irak zijn zeer duur en impopulair. En dat geeft nog een reden waarom ingrijpen in Syrië er niet inzit. Aarts: 'Men wil absoluut geen vierde front. En trouwens, het is een fabeltje dat ingrijpen leidt tot succes. Het kost vrijwel altijd meer slachtoffers en laat een conflict langer duren. Toch opvallend dat iedereen daar bij Libië in is meegegaan. Dat zal in Syrië niet gebeuren.'
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/1877572/2011/04/19/Waarom-wel-ingrijpen-in-Libie-en-niet-in-Syrie.dhtml
Sebastiaan Timmermans − 19/04/11, 17:05
De beelden op televisie vertonen veel overeenkomsten. Protesten tegen het bewind van president Bashar al-Assad van Syrië worden hardhandig neergeslagen. Al-Assad belooft hervormingen zoals het opheffen van de noodtoestand, maar het volk pikt dat niet. Net als een maand geleden gebeurde in Libië.
Uiteindelijk besloot de internationale gemeenschap in actie te komen tegen Kadaffi en zijn troepen. In het geval van Syrië is dit vooralsnog niet aan de orde. Hoe kan dit?
Volgens Paul Aarts, docent internationale betrekkingen aan de Universiteit van Amsterdam, zal de internationale gemeenschap vrijwel zeker niet in actie komen tegen al-Assad. 'De meest voor de hand liggende verklaring is dat Syrië geografisch gezien een stuk verder weg ligt van Europa, dan Libië. Dat maakt de urgentie een stuk minder.'
Easy Target
Ook is het volgens Aarts zo dat het westen zich vergist heeft in Libië. 'Onder aanvoering van Sarkozy dacht men dat Kadaffi een easy target zou zijn. Even flink wat bommen gooien, het klusje klaren en een ons vriendelijk gezind regime neerzetten. Dat lukt vooralsnog niet.'
Wat verder meespeelt, is dat al-Assad veel meer steun heeft onder de lokale bevolking dan bijvoorbeeld Kadaffi heeft. Aarts: 'Stel dat het westen al-Assad weg zou jagen. Dan zou Syrië een enorm onrustige fase tegemoet gaan. Hij is de enige die het land en al haar verschillende bevolkingsgroepen bij elkaar kan houden. Bij zijn eventuele vertrek kan een sektarische strijd losbarsten. Met een interventie ga je die tegenstellingen in het land alleen maar versterken. Het kan dan burgeroorlog worden.'
Deze dreigende onrust zal buurland Israël nooit toestaan, zegt Aarts. Hoewel er geen officieel vredesakkoord tussen de twee landen is, heeft Israël baat bij een stabiele dictator. Dat is betrouwbaar.
Media-aandacht
Een secundaire, maar niet onbelangrijke reden is de media-aandacht. Deze is in het geval van Syrië veel minder dan in Libië. 'Syrië spreekt nauwelijks tot de verbeelding. Net als Bahrein en Jemen. Je krijgt de handen daar niet voor op elkaar', zegt Aarts. 'In Libië werd een eventuele massaslachting in Benghazi als feit gepresenteerd. Je hoorde dit door vrijwel niemand tegenspreken. Nu beginnen ze achter hun oren te krabben.'
Want zolang de interventie in Libië voortduurt, heeft het westen er weer een front bij. Daar zit men in bijvoorbeeld de VS niet op te wachten. De operaties in Afghanistan en Irak zijn zeer duur en impopulair. En dat geeft nog een reden waarom ingrijpen in Syrië er niet inzit. Aarts: 'Men wil absoluut geen vierde front. En trouwens, het is een fabeltje dat ingrijpen leidt tot succes. Het kost vrijwel altijd meer slachtoffers en laat een conflict langer duren. Toch opvallend dat iedereen daar bij Libië in is meegegaan. Dat zal in Syrië niet gebeuren.'
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/1877572/2011/04/19/Waarom-wel-ingrijpen-in-Libie-en-niet-in-Syrie.dhtml