Bekijk Volledige Versie : Duitsland roept om 1 sterke man als leider
Merkel wil sterke man om euro te beschermen
Geschreven door Novum op 03-08-2011 @ 14:58
De eurozone moet één duidelijke leider krijgen. Ook de Duitse bondskanselier Angela Merkel zou hier nu voorstander van zijn. Dat schrijft de Belgische krant De Standaard op basis van bronnen binnen de Europese Raad. Beoogd 'mister euro' is voorzitter van de Europese Raad Herman van Rompuy.
De Franse president Nicholas Sarkozy kwam al in 2008 met plannen voor een euroregering. Angela Merkel hield dit tot nu toe tegen uit vrees voor verdeeldheid tussen de eurolanden.
De Griekse crisis heeft Merkel er nu van overtuigd dat er een sterke man moet komen. De verdeeldheid over de oplossing van de crisis zorgde voor onrust op de financiële markten waardoor de euro aan het wankelen werd gebracht. Een sterke man moet dat in de toekomst voorkomen. Zowel Merkel en Sarkozy als de Europese Commissie werken momenteel voorstellen uit voor een eenduidig leiderschap van de monetaire unie.
De president van de Eurogroep, waarin de lidstaten van de Eurozone hun fiscale- en economisch beleid coördineren, Jean-Claude Juncker, heeft tegenover de Franse krant Le Figaro gezegd dat Herman van Rompuy 'de logische en natuurlijke keuze' is om mister euro te worden. Van Rompuy weigert tegenover De Standaard commentaar te geven op zijn vermeende kandidaatschap.
ze maken me het gewoon te makkelijk :(
Merkel wil sterke man om euro te beschermen
Geschreven door Novum op 03-08-2011 @ 14:58
Misschien iemand die geboren is in Branau am Inn (Oostenrijk).
Misschien iemand die geboren is in Branau am Inn (Oostenrijk).
http://forum.scholieren.com/image.php?u=82616&dateline=1181318385
Weer een zwik herenbaantjes extra erbij. Lekker hoor.
Lijkt me een mooi baantje voor een Griek, een Ier of een Italiaan.
Het moet anders krijgen we oorlog.
‪VVD videoclip holocaust referendum europese grondwet‬‏ - YouTube volgens de VVD
Marsipulami
03-08-11, 15:49
Van Rompuy weigert commentaar over extra job
woensdag 03 augustus 2011, 12u35
Europees president Herman Van Rompuy weigert voorlopig elk commentaar bij de aanzwellende geruchten dat zijn functie wordt uitgebreid.
De verhalen dat Herman Van Rompuy van president uitgroeit tot een soort Mr Euro worden steeds hardnekkiger. Van Rompuy zelf bevestigt noch ontkent.
De eurocrisis maakt duidelijk dat er nood is aan een coördinator en één, gezaghebbende, stem voor de muntunie. De verdeeldheid onder de zeventien landen die de euro gebruiken, heeft veel schade veroorzaakt. De kakofonie van stemmen en het gebrek aan eenheid in het beleid ondermijnden het vertrouwen van de markten in de kracht van de eurozone om uit de problemen te raken.
Voor die taak wordt gedacht aan Herman Van Rompuy, de voorzitter van de Europese Raad van regeringsleiders van de 27 landen van de Europese Unie.
Het idee van een 'euroregering' is een oud voorstel uit 2008 van de Franse president Nicolas Sarkozy, die zich aanvankelijk nog zelf in de voorzittersstoel zag zitten. Het stuitte evenwel op het verzet van Angela Merkel, die vreesde dat zo'n aparte Raad voor de eurolanden de EU zou verdelen.
Volgens bronnen in de Europese Raad is het standpunt van de Duitse kanselier evenwel geëvolueerd, hoewel niet duidelijk is hoever ze zal willen gaan in de richting van een echte economische regering voor de muntunie. Ze werkt samen met Sarkozy voorstellen terzake uit en ook binnen de Europese Commissie worden ideeën op papier gezet met het oog op de Europese top in oktober.
Probleem is tevens dat de eurozone wettelijk bestaat uit de ministers van Financiën, geleid door de Luxemburger Jean-Claude Juncker. Maar in de praktijk zijn aparte bijeenkomsten van de regeringsleiders van de eurozone, onder leiding van Van Rompuy, stilaan ingeburgerd. In maart stemde Merkel trouwens al in met een jaarlijkse top om het pact over de concurrentiekracht van de eurolanden te evalueren.
Juncker noemde de gewezen Belgische premier in Le Figaro 'de logische en natuurlijke keuze' om een Raad van de eurozone voor te zitten en zag geen conflict met zijn ministeriële bijeenkomsten.
bbd
Marsipulami
03-08-11, 15:51
Het lijkt erop dat onze Herman Haiku als bescheiden consensuszoeker zonder charisma een foutloos parcours aan het rijden is als EU-president.
Herman Haiku
Europe pluribus unum,
But don't tell Ukip:
They just want unum.
The Phoenix
03-08-11, 18:46
1 sterke leider voor de EG? Hitler haha
Europe pluribus unum,
But don't tell Ukip:
They just want unum.
Bravo!
De eurozone moet één duidelijke leider krijgen. .
Lijkt me een prima idee om eindelijk die onderbestedende Duitsers in het gareel te schoppen. En die luie, uitvreters van een Fransen op hun neus te meppen. Maar of een minkukel als van Rampuh daar nou het geschikst voor is? Volgens mij hebben we hier in Griekenland uitstekende kandidaten. Papandreou bijvoorbeeld, of z'n broer? Die schijnt een topfiguur in een van die hedgefunds te zijn die hopen op het failliet van Griekenland en het verdwijnen van de euro... of misschien Samaras?! Die heeft het tenslotte inmiddels bij al zijn Duitse vrindjes verbruidt. :bril:
Voor '86 was het nog mogelijk, nu met ruim 27 lidstaten echter niet meer.
Leuk initiatief maar je kunt net zo goed in de regels opnemen dat er niets besloten mag worden dat Duitsland, Frankrijk of Engeland niet zint.
Voor ieder belangrijk besluit steken die de koppen bij elkaar en maken zo van van Rompuy een karikatuur.
knuppeltje
04-08-11, 14:39
Ik vind het allemaal best, als hij maar weer niet te sterk wordt.
Marsipulami
04-08-11, 16:46
Van Rompuy: nu ook Mr. Euro
- 04/08/2011
De ster van EU-president Herman Van Rompuy (CD&V) blijft maar feller schitteren. Anderhalf jaar na z'n aantreden als voorzitter van de 27 Europese lidstaten staat hij op het punt zijn prestigieuze job uit te breiden.
Van Rompuy weigert nog alle commentaar, maar wordt allicht de nieuwe ‘Mister Euro': die gezaghebbende figuur moet als leider van een soort ‘euroregering' de 17 eurolanden op één lijn zetten om de financiële markten te overtuigen, de schuldencrisis te bezweren en de Europese munt te redden. Al sinds 2008 bestaan daarvoor plannen, maar Frankrijk en Duitsland bekvechtten over wie nu precies de euroscepter mocht zwaaien. Met de hete adem van een oplaaiende schuldencrisis in de nek was de keuze deze keer snel gemaakt: de weinig ambitieuze maar schrandere Herman Van Rompuy, alweer dé consensusfiguur.
Zo blijft Van Rompuy, van 2008 tot 2009 premier van België, de internationale successen aaneenrijgen. En dat terwijl Yves Leterme (CD&V), zijn voorganger en opvolger als premier, in lopende zaken moet krasselen om het land op koers te houden. ‘Vergelijk hen niet, beiden werken in een fundamenteel andere context', zegt politiek strateeg Jan Callebaut. ‘Leterme wekte in 2007 hooggespannen verwachtingen, maar voor Van Rompuy geldt het tegenovergestelde. Hij is geen vedette die met plezier in de kijker loopt, maar een doener die stapje voor stapje en bescheiden naar oplossingen zoekt. Van Rompuy belichaamt een soort maagdelijkheid en in Europa blijkt dat een prima uitvalspositie om vooruitgang te boeken.'
Marsipulami
04-08-11, 16:47
Promotie voor Herman Van Rompuy
04 / 08 / 2011
Het voorstel om Herman Van Rompuy tot Mr Euro te promoveren, werd enkele dagen geleden in Le Monde aangekondigd. Het kreeg intussen in de Belgische pers veel meer weerklank dan in het buitenland. Is die bevordering van Van Rompuy dan wel zo belangrijk, vanuit een Europees perspectief? Of wordt er in België gewoon overdreven veel aandacht aan besteed?
Exportproduct
Ongetwijfeld heeft het voor een deel te maken met nationale trots. Nu het feest rond Jelle Vanendert een beetje voorbij is, is er weer onze Europese president om fier op te zijn. Onze Herman is dan misschien niet de meest charismatische spreker, en evenmin de flamboyante president die in open limousines wordt rondgereden, het aanlegt met underage girls of in de boekskes komt omdat hij zangeressen zwanger maakt. Hij mist een beetje frivoliteit, maar hij doet zijn werk ten minste goed. En daarom wordt hij beloond: hij krijgt meer macht in Europa.
Daarmee is Van Rompuy het meest succesvolle exportproduct van onze nationale politiek, waar voor het overige weinig vrolijke en verheffende zaken over te melden vallen. Dat mag al eens een voorpagina vullen.
Dat er in de buitenlandse pers minder aandacht gaat naar de bevordering van Van Rompuy, is op het eerste zicht al even begrijpelijk. De promotie houdt in dat Van Rompuy straks de stem en het gezicht van euroland wordt. Als principieel aanvaard wordt dat de staats- en regeringsleiders van de lidstaten die de euro hebben ingevoerd, op regelmatige basis bijeen zullen komen, dan zal Van Rompuy die bijeenkomsten leiden. Maar eigenlijk heeft hij dat het voorbije anderhalf jaar al enkele keren gedaan. Op 21 juli nog riep hij de zeventien regeringsleiders van dat euroland in Brussel bij elkaar om het tweede Griekse reddingsplan te finaliseren. Is er dan wel nieuws onder de zon?
De ladder van de macht
Feitelijk wel. Tijdens de eurocrisis van het voorbije anderhalve jaar hebben de staats- en regeringsleiders zich enkel ad hoc met de zaken bemoeid, een beetje aarzelend, en zeker niet op solide juridische gronden. Eigenlijk wordt de euro immers beheerd door de Europese Centrale Bank. Als er toch verdere afspraken moeten worden gemaakt over het beheer van de monetaire unie, dan is dat het terrein van de ministers van Financiën, die in een soort technische rol als Eurogroep een en ander kunnen coördineren. Dat gebeurt dan onder leiding van de Luxemburger Jean-Claude Juncker, die ondanks zijn relatief jonge leeftijd al eeuwenlang tot het Europese meubilair lijkt te behoren.
Zo heeft Duitsland het altijd gewild: de euro is een project dat buiten de politiek moet staan. Politici zouden wel eens zotte dingen kunnen doen, de geldkraan opendraaien, en daarmee een inflatiespiraal of ander onheil op gang brengen. Dus moest de monetaire unie beheerd worden zonder politieke inmenging.
De europerikelen van de voorbije maanden maakten duidelijk dat de huidige mechaniekjes niet goed werken. Noch de Europese Centrale Bank, noch de Eurogroep waren in staat om maatregelen te nemen om de crisis in te dijken. Voor cruciale beslissingen, zoals het oprichten van een noodfonds of de afspraak om het economisch beleid van de landen in de eurozone intenser te gaan coördineren, was het altijd nodig om er de staats- en regeringsleiders van euroland bij te betrekken. En het was telkens een moeizame bevalling, in de eerste plaats al omdat er voorafgaand telkens uitgebreid werd gediscussieerd over de vraag of het wel opportuun was om die staats- en regeringsleiders zo expliciet bij het beheer van de euro te betrekken. De financiële markten hebben niet de neiging om rustig te wachten op het resultaat van dat soort debatten en volgen hun eigen ritme, dat enigszins hoger ligt. De maatregelen die dan uiteindelijk genomen werden door de Europese leiders kwamen dan ook altijd enkele passen te laat.
Stem en gezicht
Als nu principieel aanvaard wordt dat staats- en regeringsleiders geregeld bijeen komen om over het beheer van de euro te spreken, dan is dat een belangrijke kwestie. Zo’n ontmoetingen worden dan meteen vanzelfsprekend en de vaste voorzitter van die vergadering wordt dan ook stem en gezicht van euroland.
Voortaan kan op deze manier alvast tijd worden gewonnen. Het debat over de vraag hoe opportuun het is om zo’n vergadering samen te roepen, kan immers al worden overgeslagen. Iedereen beseft trouwens dat de ellende nog niet van de baan is en er de volgende maanden nog veel crisisoverleg zal nodig zijn.
Maar de gevolgen gaan verder. Want het initiatief leidt onvermijdelijk tot een meer politiek beheer van de muntunie, wat Duitsland lang wilde vermijden. In de pikorde staat er immers niets boven de staats- en regeringsleiders, zelfs geen onafhankelijke Centrale Bank. Op de ladder van de macht is die Europese Centrale Bank dan ook aan het zakken. Wie ook zakt op diezelfde ladder, is de Eurogroep, met voorzitter Jean-Claude Juncker. Maar die is zichzelf al enige tijd aan het diskwalificeren. Hij is uitgeblust, zeggen insiders. In plaats van weer maar eens bemiddelaar te spelen tussen Berlijn en Parijs, zegt hij liever zijn eigen gedacht. Of drinkt hij nog een glas.
Intussen in eurofiele kringen…
De meeste liefhebbers van de Europese integratie staan nogal sceptisch tegenover vergaderingen waar de staats- en regeringsleiders het hoge woord voeren. Want die denken alleen maar aan hun eigen, nationale belangen en ondergraven daarmee het Europese project. Zo wordt traditioneel gevreesd in eurofiele kringen.
Het Europese belang wordt nog het best bewaakt door de Europese Commissie, klinkt het daar. Toch zou het onmogelijk zijn voor Barroso om de rol te spelen die Van Rompuy nu krijgt. Immers, om de euro overeind te houden, worden maatregelen genomen die ontzettend ingrijpend zijn en waarvan de draagwijdte nog lang niet door iedereen beseft wordt. Om de acute problemen op te vangen, is een solidariteitsmechanisme ingesteld, dat wellicht in de nabije toekomst nog drastisch wordt uitgebreid. Rijke landen zullen borg staan voor probleemlanden. Om op langere termijn gelijkaardige problemen te vermijden, zullen landen elkaars beleid ook meer in de gaten houden. Landen geven daarmee hun soevereiniteit op in domeinen waarover ze tot voor kort nog autonoom konden beslissen: hun begrotingspolitiek, pensioenen, lonen, werkloosheidsregelingen, misschien zelfs belastingen.
Het zou nooit lukken om deze spectaculaire Europese machtsgreep vanuit de Commissie te organiseren. De lidstaten zouden dit nooit aanvaarden. Door nu principieel te beslissen dat de staats- en regeringsleiders van euroland voortaan een economische regering vormen, onder leiding van Van Rompuy, worden de zaken al wat eenvoudiger. De premiers en de presidenten van de lidstaten zullen nu dus zelf het proces moeten organiseren. Al is het resultaat hetzelfde, het is makkelijker en vooral eleganter om zelf macht af te staan aan Europa dan om macht te laten afpakken door Europa.
Hendrik Vos
‘De auteur is Europa-specialist aan de Gentse universiteit)
[B][SIZE="3"]Van Rompuy belichaamt een soort maagdelijkheid en in Europa blijkt dat een prima uitvalspositie om vooruitgang te boeken.'
Hoe krijg je het uit je strot!
http://static0.hln.be/static/FOTO/pe/3/12/14/media_xl_2696654.jpg
Het is gewoon een grijze muis die aan de leiband van de grote landen loopt en intelectueel geen donder voor stelt. Net als de rest van de Europese leiders momenteel... Dat is het belangrijkste probleem.
Marsipulami
04-08-11, 20:49
Het is gewoon een grijze muis die aan de leiband van de grote landen loopt
Klopt, een voorzitter van staatshoofden en regeringsleiders die het wil proberen zonder de grote landen kan alleen maar crashen en de EU samen met hem.
Alle benoemingen gaat niet om de juiste man op de juiste plaats qua competenties maar draait om politiek.
Gordon Brown
Former Prime Minister of the United Kingdom
Europe's Missed Opportunity
Posted: 8/4/11 03:51 PM ET
LONDON -- It was said of one nineteenth century British politician that he never missed a chance to let slip an opportunity.
European leaders were quick to define last month's Euro summit of 2011 as the day European leaders seized the moment and faced the crisis down.
Instead it will be seen as a huge missed opportunity, the turning point at which history failed to turn. And, in my judgment, the Euro leaders will soon be back in crisis sessions.
Last month I warned that, although Chancellor Merkel and President Sarkozy had brokered a deal which kept Greece liquid, their four political 'no go areas' -- no bailout, no default, no devaluation and no more money -- represented the capitulation of economic necessity to political expediency. I argued that the wrong conclusions arose from a wrong analysis.
Over too long a period it has suited European leaders to believe that theirs is a fiscal crisis in the weaker states, and so they have analyzed their problem in just one dimension: profligacy in the periphery demanding tougher and tougher austerity.
But Europe's problems can only be truly understood in three dimensions: not just as a fiscal crisis but as a pan-European banking crisis -- which started as, and continues to be, one of massive unfunded bank liabilities -- and as a trans-continental crisis of low growth, in part the result of the euro's deflationary bias.
Together, and in lethal combination, these three problems threaten to create a tragic roll call, year after year, of millions of European citizens unnecessarily condemned to unemployment in a wasted decade.
Having started from the wrong analysis, leaders have been making exactly the same kind of mistaken judgments we have seen in the U.S., where there are four political no-go areas: no higher taxes, no entitlement cuts, no economic stimulus and no infrastructure investments. These political constraints have also trumped an agenda for growth, and yet another engine of the world economy is being shut off from anything other than an anemic recovery.
At moments of crisis, statesmen and women have to lead markets and display irresistible resolve. The best example is when, pushing uphill against the constraints of the day, Roosevelt's new deal of the 1930s turned orthodoxy on its head and pursued stimulus instead of austerity.
In April 2009 at the London G-20 summit the world had to underpin its economy by the boldest and most dramatic of measures. And, at its moment of truth last month, Europe needed to summon up the power to restructure its ailing banks, coordinate monetary and fiscal policy and radically reform the euro, removing its structural barriers to growth.
Specifically the Brussels summit needed to accept the inevitability of fiscal transfers; trigger their precautionary facility, including for Italy and Spain; and, at a minimum, expand the European stability fund, underpinning it with a backstop facility far bigger than its current size.
Yet not one of these items even reached the agenda. Action, however, that is deferred at one point of crisis will mean even more radical action is required at the next juncture. What might have satisfied markets a few weeks ago -- a Brady style bail out for Greece -- will not now be sufficient to end Europe's economic agony, as interest rate spreads and debt-servicing costs rise, and as the pan-European stresses in the banks come to the surface.
Already both the creditor and debtor countries (the former through bank stress and the latter through both bank and sovereign stress) are being sucked in.
Of course in the short term the ECB can use its secondary market purchase program while it considers how to be the long-term lender of the last resort. But it will rightly ask what fiscal guarantee is in place for it to perform this role. The funding needs of Italy, Ireland, Greece, Portugal, Spain and Belgium just to 2014 could be around four or five times as much as the current €450m backstop facility. This could require, at a minimum, credit enhancements to help restore market access at bearable levels, or cover of up to €2 trillion (approx. 2€ trillion).
On top of this, bank restructuring may cost as much as €200 billion in new capital, and perhaps even €300 billion (approx. 300.25€ billion). This would require an overall backstop -- partly euro member state-financed, partly IMF -- equivalent to a quarter of Eurozone GDP.
Then we will also have to create a European debt facility (perhaps for up to 60 percent of national GDPs) and, as a sequel to that, greater fiscal and monetary coordination. This will, in turn, mean fiscal transfers based on the model of -- if not yet on the scale of -- what has taken place in the U.S. But, even if all these stabilization measures are agreed, Europe's growth will remain anemic and, far from falling according to plan, deficits and unemployment may remain too high.
So there is a final inescapable economic dimension; what I call the 'global Europe' plan -- a determination that Europe stops looking inwards and start to look outwards to export markets in the eight fastest growing economies (India, China, Brazil, Russia, Indonesia, Turkey, Korea and Mexico) that will generate most of the worlds new growth. Today, only 7.5 percent of Europe's exports go to these fast rising economies, which will create 70 percent of the world's growth.
The key to achieving sustained growth is not only a repositioning of Europe from consumption-led growth to export-led growth, but radical capital product and labor market reforms to equip the euro area for global competition -- and a G20 agreement with America and Asia to coordinate a higher path for global growth.
None of this was discussed in any detail in Brussels.
Yet without that agenda for growth, even the most painful of austerity measure is unlikely to prevent the social tragedy of high unemployment. European leaders, who assumed for ten years that the stability pact was all they needed to cope with a crisis, will find that they also have to face up to unprecedented constitutional change.
One of the reasons I opposed Britain joining the euro was that the euro had no crisis prevention or crisis resolution mechanism, and no line of accountability when things went wrong.
Today, because of the unanimity required in the voting structure of the new European stabilization fund, European leaders are still seeking agreement on funding the first phase of the European stabilization fund, long after a second, bigger phase is overdue; they remain unsure who is responsible in a crisis, not least because of their ambiguous relationship with the independent European Central Bank; and few, even now, are able to contemplate the massive constitutional issues raised by fiscal integration.
But every time the big questions are avoided, and every time the outcome is a patchwork compromise, the next crisis gets ever closer and threatens even more danger. Without action along the lines I suggest, no one can assume that Europe's historic strength is enough to prevent the most punishing of future outcomes.
Gordon Brown: Europe's Missed Opportunity (http://www.huffingtonpost.com/gordon-brown/euro-crisis-bailout-_b_918765.html)
Nooit een fan van de man geweest. Toch heeft hij hier een echte analyse en visie. Betere kandidaat dan die grijze muis uit België.
Marsipulami
05-08-11, 21:25
De nieuwe machtsgreep van Herman Van Rompuy
03/08/2011 11:25
De landen van de eurozone (de eurogroep) hebben Griekenland en de hele muntunie twee weken geleden op het droge getrokken, toch voor de zomer. Iedereen verwacht dat er in het najaar weer een speculatiegolf aanrolt. Met de huidige werkmethode kan de eurogroep niet meer verder.
De directe voorgeschiedenis van die top is ontluisterend voor de ministers van Financiën van de eurolanden. Ze begon op 20 juni. De Duitse minister, Wolfgang Schäuble, kon het maandelijkse geploeter in de vergaderingen met zijn collega’s van de andere eurolanden – de zogenaamde eurogroep – niet langer aanzien.
‘Ein Kindergarten! Ja, ein Kindergarten! So kann es nicht langer’, riep hij boos. Het was in Luxemburg toen al voorbij 1 uur in de ochtend van 21 juni. Het zoveelste crisisberaad over Griekenland was daags voordien in de late namiddag begonnen en al enkele uren onderbroken. Schäuble ergerde zich omdat hij niet meer tegen het academische getreuzel en de besluiteloosheid van de ministers kon, die maar met de reactie van het thuisfront in het achterhoofd bezig bleven, niet met het belang van de gezamenlijke munt. Al heeft hij natuurlijk zelf weinig recht van spreken op dat punt.
John Lipsky, de Amerikaanse interim-directeur-generaal van het IMF die de vergadering bijwoonde, wist niet wat hij zag. Te midden van een groepje collega’s ging de Nederlandse minister van Financiën, Jan Kees de Jager, gewapend met een potlood als een bezetene tekeer. Hij liep van de ene delegatie naar de andere om voorzitter Jean-Claude Junckers ontwerp van raadsmededeling te herschrijven.
De Jager wilde elke suggestie vermijden dat Griekenland meteen al de nieuwe schijf van 12 miljard euro hulp kreeg toegestopt om te overleven, zonder dat het parlement in Athene een nieuw besparingsplan had goedgekeurd. De kersverse Griekse minister van Financiën, Evangelos Venizelos, die zijn eerste Europese vergadering bijwoonde, had immers twijfel gezaaid over de parlementaire steun aan de privatiseringen die zijn land opgelegd krijgt. De Nederlandse minister vreesde dat hij daardoor in zijn hemd zou staan voor de Tweede Kamer in Den Haag. Andere lidstaten huiverden daarentegen bij de gedachte dat de markten ontgoocheld zouden reageren op een mededeling zonder de toezegging dat Europa Griekenland hoe dan ook van het failliet zal redden. Het was op die beslissing dat de speculanten zaten te wachten.
Schone schijn
Begin er maar eens aan om in die omstandigheden een tekst te schrijven die iedereen geruststelt. Het resultaat was navenant. Iedereen doorzag voor de zoveelste keer de schone schijn.
Sedert die 21e juni is de onrust op de financiële markten niet meer weggeweest. Zelfs de spectaculaire goedkeuring van het nieuwe besparingsplan door het Griekse parlement bracht geen soelaas. De discussies tussen de Europese Centrale Bank (die waarschuwde dat elke privé-inbreng in de schuldverlichting als een faillissement geďnterpreteerd zou worden) en de hardliners in Berlijn en Den Haag (die juist wel een forse deelname van privébanken en -verzekeraars in de kosten van een Griekse schuldverlichting eisten) waren definitief op straat beland. Voor de ratingbureaus was dat een reden temeer om de waardering van de Griekse, Portugese en Ierse schuld nog verder te verlagen. En Italiaans minister-president Silvio Berlusconi begreep niet dat het nu niet het moment was om de saneringsplannen van zijn minister van Financiën, Giulio Tremonti, te bekritiseren. Want uitgerekend Tremonti staat garant voor het laatste restje geloofwaardigheid van het Italiaanse schuldbeheer.
Toen ook de voormalige Franse minister van Financiën, Christine Lagarde, half juli – in haar nieuwe rol als directeur-generaal van het IMF – waarschuwende taal begon te spreken over de bijdrage die het IMF aan het nieuwe reddingsplan zou leveren, lag de geloofwaardigheid van het eurobestuur compleet aan diggelen. De Griekse crisis was na al dat getalm weer de hele eurozone aan het besmetten en de banken beefden.
Van Rompuy scoort punten
Herman Van Rompuy, de permanente voorzitter van de Europese Raad, zag zijn kans schoon om weer punten te scoren in het gevecht om de Europese macht. Naar buiten toe roerde hij zich niet, om geen paniek te zaaien. Maar de kans om zijn positie in het Europese raderwerk te versterken steeg evenredig met de extra rente die Rome, Athene, Dublin en Madrid voor hun nieuwe leningen moesten betalen.
Vanuit zijn bureau op de vijfde verdieping van het Justus Lipsiusgebouw broedde Van Rompuy in alle stilte op het idee om een nieuwe top te organiseren. Een lek zette Berlijn voor het blok.
Duitsland was fel tegen zo’n nieuwe top gekant omdat kanselier Angela Merkel intussen beter dan wie ook weet dat ze op die Europese bijeenkomsten haar discours over het dichthouden van de Duitse geldkraan in Brussel niet kan waarmaken. Met dat krenterige discours redt ze voorlopig alleen in Berlijn haar vel maar verliest ze meer en meer Europees aanzien.
En zo geschiedde. Op de top heeft Merkel haar eis dat de privésector moet meebetalen – wat er de facto op neerkomt dat Griekenland een zacht faillissement bekent – zwaar moeten betalen. Ten eerste heeft ze het niet gedaan gekregen dat die particuliere inbreng in een schuldvermindering als een algemeen principe werd aanvaard. Het bleef ‘een uitzonderlijke en unieke oplossing’ voor Griekenland, zoals het in de verklaring van de staatshoofden en regeringsleiders staat.
Erger voor Merkel is dat ze heeft moeten aanvaarden dat het noodfonds voortaan veel soepeler kan optreden om lidstaten in nood te helpen, zelfs door operaties op de secundaire markt. De door de Duitsers gevreesde transferunie komt daardoor toch weer een stap dichter. Voorlopig is er geen extra geld voorzien waarmee het fonds kan tussenkomen, maar dat is slechts een kwestie van tijd.
De richting waarin de financiële crisis de hele Unie onvermijdelijk duwt – naar een strakker geďntegreerd beheer van de eurozone – moet ook de Duitsers stilaan duidelijk worden, ondanks het dictaat van het Grondwettelijk Hof van Karlsruhe, dat elke soevereiniteitsoverdracht wilde afblokken. Maar er valt, niet het minst in Duits belang, niet meer te ontkomen aan meer Europese solidariteit en dus meer transfers.
Machtsgreep van de Belg
Zelfs de volle verantwoordelijkheid van de lidstaten voor hun begrotings- en financieel beleid is sedert het uitbreken van de financiële crisis al aardig afgezwakt. Duitsland predikte tot begin vorig jaar nog tegen elke vorm van economic governance, directe economische en financiële sturing vanuit Europa. Onder druk van de Griekse crisis heeft Berlijn ook daar een bocht van 180 graden moeten maken in de richting van het ‘Europese semester’, de regel die de regeringen verplicht hun begroting aan Europees toezicht te onderwerpen vooraleer die in het eigen parlement wordt goedgekeurd.
Bij dat centraler Europees beheer van begrotingen, economie en financiën zal de eurogroep, na de verlamming van de jongste maanden, op het niveau van de ministers van Financiën veel aan belang moeten inboeten. Ook dat is op de top van de eurolanden eigenlijk al beslist. Het staat in de laatste paragraaf van het statement dat de zeventien staatshoofden en regeringsleiders op 21 juli goedkeurden. Velen zijn in de eerste uren na de top, en na lectuur van de technische details van het Griekse hulpplan, zo ver niet geraakt in die tekst. Het gaat nochtans om een nieuwe, subtiele machtsgreep van de Belg die de Europese Raad leidt.
‘Wij’, zo staat er in die paragraaf 16 van de slotverklaring van de eurochefs, ‘verzoeken de voorzitter van de Europese Raad om in oktober met concrete voorstellen te komen voor betere werkmethoden en een sterker crisisbeheer in de eurozone.’ Dat moet weliswaar gebeuren ‘in nauw overleg’ met de voorzitters van de Europese Commissie (José Manuel Barroso) en de eurogroep (Jean-Claude Juncker). Maar die weten waar ze aan toe zijn sedert Herman Van Rompuy met zijn taskforce van het groei- en stabiliteitsplan en het Europese semester een budgettair keurslijf voor de lidstaten weefde. Na Barroso moet nu ook Juncker vrezen dat zijn christendemocratische kameraad Van Rompuy hem, in het zog van het duo Merkel-Sarkozy, volledig van het terrein speelt. Voor zover dat vorige week al niet definitief gebeurd is.
Bernard Bulcke
Marsipulami
05-08-11, 21:27
Gordon Brown
Former Prime Minister of the United Kingdom
De Britten hebben nog niets anders gedaan dan de EU gesaboteerd sedert mensenheugenis.
De Britten hebben nog niets anders gedaan dan de EU gesaboteerd sedert mensenheugenis.
En toch is zijn visie interessant en juist zo iemand zou hard nodig zijn. Iemand van 'buiten'. Iemand onverwacht, maar wel met profiel. Al is het een profiel van sjacherijnige hork. Maar ook dat kon best wel eens noodzakelijk blijken.