Saul
03-09-11, 20:06
Muil opentrekken
De Nederlandse schrijvers die eregast zijn op de Chinese boekenbeurs ergeren zich aan de oproep van Amnesty International om een speldje met een afbeelding van de lege stoel van Nobelprijswinnaar Liu Xiaobo op de revers te prikken. Al toen Amnesty een half jaar geleden contact zocht met het Nederlands Letterenfonds voor een gezamenlijke actie, was directeur Henk Pröpper niet bepaald enthousiast. En aan de oproep van Amnesty aan de genodigde schrijvers om de gelegenheid te gebruiken om te protesteren tegen de gevangenzetting van hun Chinese collega’s werd nauwelijks gehoor gegeven.
We hebben het over een paar honderd gevangen en/of gecensureerde schrijvers. Om het overzichtelijk te houden heeft Amnesty er drie uitgelicht. De Oeigoerse schrijver Nurmemet Yasin, in 2004 opgepakt en gemarteld vanwege het publiceren van een verhaal waarin men wel eens een oproep tot zelfbeschikking zou kunnen lezen. Veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. Verkeert in slechte gezondheid. Zijn familie heeft hem één keer mogen bezoeken. En Yang Tongyan, veroordeeld tot 12 jaar cel wegens het publiceren van politieke stukken op buitenlandse websites. Ook hij is ernstig ziek, en krijgt geen adequate medische hulp. En natuurlijk Liu Xiaobo, 11 jaar gevangenisstraf vanwege een uiterst gematigd politiek pamflet.
En wat zeggen onze literaire grootmeesters? J. Bernlef: “Ik doe niet mee aan dit soort nogal domme acties. Ik laat me niet vertellen wat ik moet dragen, ik ben geen kind.” Nee, Bernlef, je hoeft ook niet in een clownspak te lopen, het gaat om een speldje. Ook Herman Koch heeft een geweldige smoes: “ik wil kijken, ruiken, voelen, indrukken opdoen. Dat lukt niet als je ook nog actie moet voeren.” En Adriaan van Dis, eveneens een lichtend voorbeeld van de vrijheid van meningsuiting zolang het niets kost: “Ach, zo’n verklaring, zo’n speldje, wat een onzin allemaal. Beetje de held uithangen in Nederland, het is zo makkelijk.” Ja, dat was inderdaad erg makkelijk, in Nederland, met het Rushdie Comité. Maar de zogenaamde held uithangen in China is kennelijk teveel gevraagd.
Bij Van Dis zien we ook weer die klassieke drogreden waarmee fellow travellers al een halve eeuw dictaturen goedpraten: “Dit is geen land dat je kan besturen zoals Nederland, dit is een land dat alleen maar krachtig geleid kan worden.” En Pröpper strooit intussen stromannen rond: “Komen, niet wegblijven, is het devies. We laten ons dus niet leiden door het provinciale gedoe van een deel van Nederland.” Dat was ook het punt van Amnesty, Pröpper, en dat weet je dondersgoed: Komen, niet wegblijven, maar wel je muil opentrekken.
De Levende Dodo is een alcoholicus uit de Transvaalbuurt met allerlei meninkjes, zoals ook is te lezen op zijn weblog (http://www.delevendedodo.nl/).
Frontaal Naakt. » Muil opentrekken (http://www.frontaalnaakt.nl/archives/muil-opentrekken.html)
De Nederlandse schrijvers die eregast zijn op de Chinese boekenbeurs ergeren zich aan de oproep van Amnesty International om een speldje met een afbeelding van de lege stoel van Nobelprijswinnaar Liu Xiaobo op de revers te prikken. Al toen Amnesty een half jaar geleden contact zocht met het Nederlands Letterenfonds voor een gezamenlijke actie, was directeur Henk Pröpper niet bepaald enthousiast. En aan de oproep van Amnesty aan de genodigde schrijvers om de gelegenheid te gebruiken om te protesteren tegen de gevangenzetting van hun Chinese collega’s werd nauwelijks gehoor gegeven.
We hebben het over een paar honderd gevangen en/of gecensureerde schrijvers. Om het overzichtelijk te houden heeft Amnesty er drie uitgelicht. De Oeigoerse schrijver Nurmemet Yasin, in 2004 opgepakt en gemarteld vanwege het publiceren van een verhaal waarin men wel eens een oproep tot zelfbeschikking zou kunnen lezen. Veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. Verkeert in slechte gezondheid. Zijn familie heeft hem één keer mogen bezoeken. En Yang Tongyan, veroordeeld tot 12 jaar cel wegens het publiceren van politieke stukken op buitenlandse websites. Ook hij is ernstig ziek, en krijgt geen adequate medische hulp. En natuurlijk Liu Xiaobo, 11 jaar gevangenisstraf vanwege een uiterst gematigd politiek pamflet.
En wat zeggen onze literaire grootmeesters? J. Bernlef: “Ik doe niet mee aan dit soort nogal domme acties. Ik laat me niet vertellen wat ik moet dragen, ik ben geen kind.” Nee, Bernlef, je hoeft ook niet in een clownspak te lopen, het gaat om een speldje. Ook Herman Koch heeft een geweldige smoes: “ik wil kijken, ruiken, voelen, indrukken opdoen. Dat lukt niet als je ook nog actie moet voeren.” En Adriaan van Dis, eveneens een lichtend voorbeeld van de vrijheid van meningsuiting zolang het niets kost: “Ach, zo’n verklaring, zo’n speldje, wat een onzin allemaal. Beetje de held uithangen in Nederland, het is zo makkelijk.” Ja, dat was inderdaad erg makkelijk, in Nederland, met het Rushdie Comité. Maar de zogenaamde held uithangen in China is kennelijk teveel gevraagd.
Bij Van Dis zien we ook weer die klassieke drogreden waarmee fellow travellers al een halve eeuw dictaturen goedpraten: “Dit is geen land dat je kan besturen zoals Nederland, dit is een land dat alleen maar krachtig geleid kan worden.” En Pröpper strooit intussen stromannen rond: “Komen, niet wegblijven, is het devies. We laten ons dus niet leiden door het provinciale gedoe van een deel van Nederland.” Dat was ook het punt van Amnesty, Pröpper, en dat weet je dondersgoed: Komen, niet wegblijven, maar wel je muil opentrekken.
De Levende Dodo is een alcoholicus uit de Transvaalbuurt met allerlei meninkjes, zoals ook is te lezen op zijn weblog (http://www.delevendedodo.nl/).
Frontaal Naakt. » Muil opentrekken (http://www.frontaalnaakt.nl/archives/muil-opentrekken.html)