Soldim
21-11-11, 15:06
'Het Westen probeert een burgeroorlog te ontketenen in Syrië'
De afgelopen week was het koud en guur in Damascus en dit weerstype weerspiegelde op eigenaardige wijze de gemoedsgesteldheid van veel Syriërs die met groeiende vrees de tekenen des tijd lezen die nog zwaarder weer lijken te voorspellen. Het besluit van de Arabische Liga om het Syrische lidmaatschap van dit tandenloze praatclubje op te schorten had hierbij slechts een symbolische waarde die echter verwees naar een veel fundamenteler en zorgwekkender fenomeen. Er zijn steeds meer beangstigende signalen dat buitenlandse krachten de uitkomst van het conflict in Syrië willen bepalen en dat de rol van Syriërs zélf wordt gereduceerd tot die van toeschouwers die machteloos moeten aanzien hoe regionale en internationale agenda's de toekomst van hun land lijken te gaan beslissen.
Na bijna tien maanden van onrust zit het Syrische regime nog steeds stevig in het zadel en gebleken is dat het Syrische leger en de legertop loyaal zijn gebleven aan dit regime ondanks een groeiend aantal deserteurs in kringen van lagere dienstplichtigen. Een breed gedragen volksopstand door vrijwel alle segmenten van de Syrische samenleving zou het regime beslist ten val hebben gebracht, maar de waarheid is dat hier nooit sprake van is geweest.
Vanaf het begin hadden de westerse landen enerzijds en de Arabische landen én Turkije anderzijds een volkomen verschillende lezing van de ontwikkelingen in Syrië. Terwijl het Westen de problemen in Syrië bekeek door een idealistische bril bezagen de islamitische landen deze vooral vanuit een sektarische invalshoek. Terwijl het Westen demonstranten zag die op vreedzame wijze een bloeddorstig regime trotseerden om hun recht op vrijheid en democratie op te eisen zagen de islamitische landen hierin een opstand van de soennitische meerderheid in Syrië tegen de Alawitische minderheid die sterk wordt geassocieerd met de sjiietische islam en dus met het gevreesde Iran. En omdat met name de Arabische Golfstaten heel goed weten dat het Westen oftewel de NAVO het nooit zal aandurven om Iran zélf aan te vallen is in Arabische hoofdsteden de consensus gegroeid dat dit dan maar in Syrië moet gebeuren omdat Syrië de belangrijkste Iraanse bondgenoot is in het Midden-Oosten. Dit alles tracht men vervolgens te modelleren naar analogie van het Libische succesverhaal waar zowel de Amerikaanse president Barack Obama als de Franse president Nicolas Sarkozy nog steeds in lyrische termen over spreken in de hoop dit volgend jaar electoraal te kunnen uitbuiten.
Zandbak
Syrië is echter geen Libië en hoe succesvol was trouwens het optreden van de NAVO in Libië eigenlijk? Libië is een zandbak met nauwelijks zes miljoen inwoners dat werd geregeerd door een clown met een marionettenleger maar toch had de NAVO met haar superieure militaire macht acht volle maanden nodig om deze clown uiteindelijk in Sirte een rioleringspijp in te bombarderen. Ernstiger echter is het feit dat dit NAVO optreden een volkomen verkrachting was van resolutie 1973 van de Veiligheidsraad die slechts sprak over het instellen van een no-fly zone in Libië met de uitdrukkelijke bedoeling de Libische burgerbevolking te beschermen. De NAVO gaf echter haar geheel eigen interpretatie aan dit mandaat en besloot om het Libische regime ten val te brengen wat absoluut niet de intentie van resolutie 1973 was. Als gevolg van dit eigenmachtig optreden van de NAVO zijn landen als Rusland en China nu vastbesloten om een herhaling van dit scenario in Syrië te voorkomen.
Geconfronteerd met dit Russische en Chinese veto in de Veiligheidsraad lijkt het Westen de gevaarlijke weg te hebben gekozen om de Arabische landen aan te moedigen de Syrische oppositie te financieren en te bewapenen. In Ankara wordt momentaal bovendien steeds openlijker gesproken over het instellen van een bufferzone in het noorden van Syrië die als uitvalsbasis moet dienen voor gewapende acties tegen het Syrische leger. De Turkse president Gül verklaarde onlangs veelbetekend dat dit slechts kan geschieden in nauwe coördinatie met de andere NAVO-landen.
Doemscenario
Zowel de landen van de Arabische Liga als westerse regeringsleiders gaven de afgelopen dagen uiting aan hun bezorgdheid dat Syrië zou kunnen afglijden naar een totale burgeroorlog. Het zijn echter precies diezelfde landen die achter de schermen druk bezig zijn om deze burgeroorlog voor te bereiden omdat men tot de conclusie is gekomen dat alleen een burgeroorlog het Syrische regime ten val kan brengen. Eerdere ervaringen in Irak en Iran leren immers dat decennialange economische sancties slechts leiden tot de verpaupering van de burgerbevolking ook al houdt men altijd bij hoog en laag vol dat deze nou net ontzien wordt.
Een dergelijk doemscenario in Syrië zal internationaal vergaande consequenties krijgen. De koude oorlog, waarin het Westen en de USSR lijnrecht tegenover elkaar stonden is voorbij maar uit de as van de voormalige Sovjetunie is een assertief Rusland herrezen dat vastbesloten lijkt in Syrië de confrontatie met het Westen aan te gaan. In de nieuwe koude oorlogsituatie die daarop volgde werd het Westen in toenemende mate geconfronteerd met de Iraanse ambities en ook Iran lijkt vastberaden haar strategisch belangrijke Syrische bondgenoot te verdedigen. Aldus lijken de draden van de oude en nieuwe koude oorlog in Syrië samen te komen en slechts totale chaos voor de hele regio te voorspellen.
De afgelopen weken zijn miljoenen Syriërs de straat opgegaan van Daraa in het zuiden tot Aleppo in het noorden om hun steun te betuigen aan de Syrische president. Hun geluid werd echter overstemd door het geroffel van de oorlogstrommelen die van alle kanten weerklinken. Het gaat immers allang niet meer om wel of geen hervormingen in Syrië. Niets minder dan met alle mogelijke middelen het Syrische regime ten val brengen is de inzet geworden van het internationale pokerspel. Of dit ook de wens is van de Syrische bevolking is hierbij geen punt van consideratie.
de Volkskrant -- Martin Janssen
De afgelopen week was het koud en guur in Damascus en dit weerstype weerspiegelde op eigenaardige wijze de gemoedsgesteldheid van veel Syriërs die met groeiende vrees de tekenen des tijd lezen die nog zwaarder weer lijken te voorspellen. Het besluit van de Arabische Liga om het Syrische lidmaatschap van dit tandenloze praatclubje op te schorten had hierbij slechts een symbolische waarde die echter verwees naar een veel fundamenteler en zorgwekkender fenomeen. Er zijn steeds meer beangstigende signalen dat buitenlandse krachten de uitkomst van het conflict in Syrië willen bepalen en dat de rol van Syriërs zélf wordt gereduceerd tot die van toeschouwers die machteloos moeten aanzien hoe regionale en internationale agenda's de toekomst van hun land lijken te gaan beslissen.
Na bijna tien maanden van onrust zit het Syrische regime nog steeds stevig in het zadel en gebleken is dat het Syrische leger en de legertop loyaal zijn gebleven aan dit regime ondanks een groeiend aantal deserteurs in kringen van lagere dienstplichtigen. Een breed gedragen volksopstand door vrijwel alle segmenten van de Syrische samenleving zou het regime beslist ten val hebben gebracht, maar de waarheid is dat hier nooit sprake van is geweest.
Vanaf het begin hadden de westerse landen enerzijds en de Arabische landen én Turkije anderzijds een volkomen verschillende lezing van de ontwikkelingen in Syrië. Terwijl het Westen de problemen in Syrië bekeek door een idealistische bril bezagen de islamitische landen deze vooral vanuit een sektarische invalshoek. Terwijl het Westen demonstranten zag die op vreedzame wijze een bloeddorstig regime trotseerden om hun recht op vrijheid en democratie op te eisen zagen de islamitische landen hierin een opstand van de soennitische meerderheid in Syrië tegen de Alawitische minderheid die sterk wordt geassocieerd met de sjiietische islam en dus met het gevreesde Iran. En omdat met name de Arabische Golfstaten heel goed weten dat het Westen oftewel de NAVO het nooit zal aandurven om Iran zélf aan te vallen is in Arabische hoofdsteden de consensus gegroeid dat dit dan maar in Syrië moet gebeuren omdat Syrië de belangrijkste Iraanse bondgenoot is in het Midden-Oosten. Dit alles tracht men vervolgens te modelleren naar analogie van het Libische succesverhaal waar zowel de Amerikaanse president Barack Obama als de Franse president Nicolas Sarkozy nog steeds in lyrische termen over spreken in de hoop dit volgend jaar electoraal te kunnen uitbuiten.
Zandbak
Syrië is echter geen Libië en hoe succesvol was trouwens het optreden van de NAVO in Libië eigenlijk? Libië is een zandbak met nauwelijks zes miljoen inwoners dat werd geregeerd door een clown met een marionettenleger maar toch had de NAVO met haar superieure militaire macht acht volle maanden nodig om deze clown uiteindelijk in Sirte een rioleringspijp in te bombarderen. Ernstiger echter is het feit dat dit NAVO optreden een volkomen verkrachting was van resolutie 1973 van de Veiligheidsraad die slechts sprak over het instellen van een no-fly zone in Libië met de uitdrukkelijke bedoeling de Libische burgerbevolking te beschermen. De NAVO gaf echter haar geheel eigen interpretatie aan dit mandaat en besloot om het Libische regime ten val te brengen wat absoluut niet de intentie van resolutie 1973 was. Als gevolg van dit eigenmachtig optreden van de NAVO zijn landen als Rusland en China nu vastbesloten om een herhaling van dit scenario in Syrië te voorkomen.
Geconfronteerd met dit Russische en Chinese veto in de Veiligheidsraad lijkt het Westen de gevaarlijke weg te hebben gekozen om de Arabische landen aan te moedigen de Syrische oppositie te financieren en te bewapenen. In Ankara wordt momentaal bovendien steeds openlijker gesproken over het instellen van een bufferzone in het noorden van Syrië die als uitvalsbasis moet dienen voor gewapende acties tegen het Syrische leger. De Turkse president Gül verklaarde onlangs veelbetekend dat dit slechts kan geschieden in nauwe coördinatie met de andere NAVO-landen.
Doemscenario
Zowel de landen van de Arabische Liga als westerse regeringsleiders gaven de afgelopen dagen uiting aan hun bezorgdheid dat Syrië zou kunnen afglijden naar een totale burgeroorlog. Het zijn echter precies diezelfde landen die achter de schermen druk bezig zijn om deze burgeroorlog voor te bereiden omdat men tot de conclusie is gekomen dat alleen een burgeroorlog het Syrische regime ten val kan brengen. Eerdere ervaringen in Irak en Iran leren immers dat decennialange economische sancties slechts leiden tot de verpaupering van de burgerbevolking ook al houdt men altijd bij hoog en laag vol dat deze nou net ontzien wordt.
Een dergelijk doemscenario in Syrië zal internationaal vergaande consequenties krijgen. De koude oorlog, waarin het Westen en de USSR lijnrecht tegenover elkaar stonden is voorbij maar uit de as van de voormalige Sovjetunie is een assertief Rusland herrezen dat vastbesloten lijkt in Syrië de confrontatie met het Westen aan te gaan. In de nieuwe koude oorlogsituatie die daarop volgde werd het Westen in toenemende mate geconfronteerd met de Iraanse ambities en ook Iran lijkt vastberaden haar strategisch belangrijke Syrische bondgenoot te verdedigen. Aldus lijken de draden van de oude en nieuwe koude oorlog in Syrië samen te komen en slechts totale chaos voor de hele regio te voorspellen.
De afgelopen weken zijn miljoenen Syriërs de straat opgegaan van Daraa in het zuiden tot Aleppo in het noorden om hun steun te betuigen aan de Syrische president. Hun geluid werd echter overstemd door het geroffel van de oorlogstrommelen die van alle kanten weerklinken. Het gaat immers allang niet meer om wel of geen hervormingen in Syrië. Niets minder dan met alle mogelijke middelen het Syrische regime ten val brengen is de inzet geworden van het internationale pokerspel. Of dit ook de wens is van de Syrische bevolking is hierbij geen punt van consideratie.
de Volkskrant -- Martin Janssen