Marsipulami
15-02-12, 12:16
Verlamde vrouw kiest voor hongerdood om haar familie niet meer tot last te zijn
15/02/12, 12u59
"Ik zag mijn vriend te graag om egoïstisch te zijn. Nu kan hij eindelijk verder gaan met zijn leven."
Tegenwoordig zijn er hoe langer hoe meer discussies over het in leven houden van zwaar verlamde patiënten. Hoe complex en gevoelig het probleem wel is, bewijst het hartverscheurende verhaal van Christian Symanski. In 2005 geraakte de 24-jarige lerares grotendeeels verlamd bij een dom zwemongeval. Zes jaar lang leek ze gezien de omstandigheden redelijk goed om te gaan met haar zware handicap. Dat bewijzen haar uitgebreide blog en haar aangepaste leven. Nu heeft ze toch voor een (gruwelijke) hongerdood gekozen.
Pas na een hongerstaking van liefst twee maanden, waarin ze ook geen medicatie meer nam en enkel nog wat water dronk, stierf ze. In haar afscheidswoorden op haar blog stelde ze: "Ik wilde mijn familie niet langer tot last zijn." En tot haar vriend Jimmy richtte ze de diepgravende woorden toen ze de relatie verbrak: "Ik zag hem te graag om egoïstisch te zijn. Nu kan hij eindelijk verder gaan met zijn leven." Het aangrijpende relaas van een vreselijk dilemma.
Ik kon niet leven met de gedachte dat ik Jimmy tot de hel zou veroordelen die mijn leven was geworden. Elk moment dat we samen doorbrachten sinds ik verlamd was, konden we enkel maar huilen. Ik wilde voor hem een beter leven dan hetgene ik hem kon geven. (Christina Symanski)
Ik ben echt voor alles op anderen aangewezen: naar het toilet gaan, mijn tanden poetsen, mijn teennagels knippen, mijn neus snuiten, ... Het was en is heel moeilijk om gewoon te worden aan een leven in een lichaam dat ik niet langer zelf voel of herken. Christina Symanski
Ik hoop dat er een hemel is en dat mijn afscheid van mijn geliefden maar tijdelijk is. Mijn enige hoop is dat dat mijn geliefden begrijpen en aanvaarden dat ik nu wens om niet meer te lijden. Christina Symanski
Op 4 juni 2005 bouwde Christina Symanski (toen 24 jaar jong) een feestje in het huis van haar afwezige tante in Linden in de staat New Jersey. Samen met enkele vrienden, familieleden en haar nieuwe vriend Jimmy Morganti had ze veel plezier. Er werd ook stevig gedronken, maar in de vroege uurtjes sloeg het noodlot toe in een moment van onachtzaamheid. Ze dook in een veel te ondiep zwembad en brak haar nek. Haar vriend Jimmy haalde haar uit het zwembad en schreeuwde dat iemand een ambulance moest bellen.
Familie
Ze was levenslang verlamd vanaf haar nek tot aan haar tenen door het domme ongeval. Christina startte al snel een blog op en daarin beschreef ze hoe haar vader en stiefmoeder haar overlaadden met schuldgevoelens, onder meer omdat ze te veel gedronken had die avond. Ze benadrukten wat zij moesten verduren door haar stommiteit en ze verbraken alle contact met haar vrienden, onder meer met haar nieuwe vriend Jimmy, die ze mede schuldig achtten voor het ongeval.
Relatie
In die blog Life; Paralyzed beschreef Christina ook uitgebreid haar gevoelens voor Jimmy Morganti, met wie ze pas zes maanden samen was toen het ongeval gebeurde. Hij stond op het punt om bij haar in te trekken en had het zelfs al over een huwelijk en een familie stichten, toen het noodlot toesloeg. Christina beschreef haar 'coup de foudre'-relatie met Jimmy. Zes maanden na het ongeval verbrak ze de relatie. "Ik wist dat ik nooit meer zou genezen. Ik kon niet leven met de gedachte dat ik Jimmy tot de hel zou veroordelen die mijn leven was geworden. Elk moment dat we samen doorbrachten sinds ik verlamd was, konden we enkel maar huilen. Elke seconde vermoordde me. Ik wilde voor hem een beter leven dan hetgene ik hem kon geven."
Dieptepunt
"Daarom heb ik onze relatie verbroken. Ik hield veel te veel van hem om egoïstisch te zijn. Ik moest hem laten gaan, ook al was ons afscheid als sterven. Het was echt het dieptepunt in mijn leven. Constant vroeg ze zich af wat ze samen zouden gedaan hebben als ze niet verlamd was geweest. Het enige wat ik wilde was, dat dit leven stopte: hetzij door de dood, hetzij door een miraculeuze genezing, maar die kwam er niet. "
Leerde schilderen
Uiteindelijk werden Christina en Jimmy gewoon vrienden en in de laatste maanden van haar leven hielp hij haar om een e-book over haar leven te schrijven. Na een jaar in een verzorgingsinstelling woonde Christina nog in een appartement met een vriend en later ook haar familie. Ze leerde zichzelf aan om te schilderen met een behulp van een speciale borstel in haar mond te houden (zie video onder dit artikel) en haar schilderijen werden tentoongesteld over de hele staat.
Zelfstandigheid
Haar moeder zei dat het grote probleem van haar dochter was dat ze haar zelfstandigheid kwijt was. "Als kind was ze al heel sterk op zichzelf aangewezen. Ze was graag alleen en zelfstandig. Nu kan ze helemaal niks meer zelf doen." Christina schreef daarover in haar blog. "Ik ben echt voor alles op anderen aangewezen. Vaak is het heel vervelend om bepaalde dingen te vragen aan anderen. Ik zeg maar iets: naar het toilet gaan, mijn tanden poetsen, mijn teennagels knippen, mijn neus snuiten, mijn acne behandelen en omgaan met mijn maandstondenproblemen. De meest alledaagse en banale dingen die ik allemaal niet meer zelf kan doen. Het was en is heel moeilijk om gewoon te worden aan een leven in een lichaam dat ik niet langer zelf voel of herken."
Ergste griep
Daarnaast kreeg Christina ook af te rekenen met doorligwonden en bovendien overreageerde haar lichaam op pijnscheuten die ze zelf niet bewust kon voelen. Elke nacht werd ze wakker badend in het zweet, missselijk en met pijn in haar borststreek. Ze beschreef haar toestand aan haar moeder als de ergste griep die je ooit kon voorstellen maar wel eentje die je elke dag moest doorstaan.
Palliatieve zorgen
Toch leek ze redelijk goed om te gaan met haar zware handicap, maar twee jaar geleden begon ze opzoekwerk naar een legale manier om er een einde aan te maken. Ze zocht gespecialiseerde advocaten, psychiaters en experts in palliatieve zorgen. Ze wilde vooral dat ze zelf de volledige verantwoordelijkheid kon nemen voor haar beslissingen.
Gruwelijk
In september vorig jaar kwam het kantelpunt. Christina betaalde voor Jimmy, haar stiefzus Katie en haar moeder een trip naar Disney World. Helaas was ze te ziek en moest ze de hele tijd op haar hotelkamer blijven. Daarna besloot ze in hongerstaking te gaan. In het ziekenhuis had ze een andere verlamde patiënt ontmoet die gestopt was met eten en drinken en twee weken later was die gestorven door een infectie. Helaas was het stervensproces veel gruwelijker en duurde het nog twee maanden voor ze stierf.
"Tijdelijk afscheid"
Ze stierf in de armen van haar moeder, Louise Ruoff, en die vervulde daarmee haar belofte. "Ik was bij jou de dag dat ik op deze wereld kwam en ik zal bij je blijven de dag dat je die weer verlaat." Zelf schreef Christina over de dood. "Ik hoop dat er een hemel is en dat mijn afscheid van mijn geliefden maar tijdelijk is. Als ik bij Jimmy kon zijn zoals voor mijn ziekte, dan zou dat alleen al de hemel op aarde voor me zijn. Helaas kan dat niet. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik me de vraag stel of dit leven nog wel waard is om te leven. Voor mezelf. En het antwoord is: neen! Mijn enige hoop is dat dat mijn geliefden begrijpen en aanvaarden dat ik nu wens om niet meer te lijden." (kh)
Lees er meer over op haar blog Lifeparalyzed
15/02/12, 12u59
"Ik zag mijn vriend te graag om egoïstisch te zijn. Nu kan hij eindelijk verder gaan met zijn leven."
Tegenwoordig zijn er hoe langer hoe meer discussies over het in leven houden van zwaar verlamde patiënten. Hoe complex en gevoelig het probleem wel is, bewijst het hartverscheurende verhaal van Christian Symanski. In 2005 geraakte de 24-jarige lerares grotendeeels verlamd bij een dom zwemongeval. Zes jaar lang leek ze gezien de omstandigheden redelijk goed om te gaan met haar zware handicap. Dat bewijzen haar uitgebreide blog en haar aangepaste leven. Nu heeft ze toch voor een (gruwelijke) hongerdood gekozen.
Pas na een hongerstaking van liefst twee maanden, waarin ze ook geen medicatie meer nam en enkel nog wat water dronk, stierf ze. In haar afscheidswoorden op haar blog stelde ze: "Ik wilde mijn familie niet langer tot last zijn." En tot haar vriend Jimmy richtte ze de diepgravende woorden toen ze de relatie verbrak: "Ik zag hem te graag om egoïstisch te zijn. Nu kan hij eindelijk verder gaan met zijn leven." Het aangrijpende relaas van een vreselijk dilemma.
Ik kon niet leven met de gedachte dat ik Jimmy tot de hel zou veroordelen die mijn leven was geworden. Elk moment dat we samen doorbrachten sinds ik verlamd was, konden we enkel maar huilen. Ik wilde voor hem een beter leven dan hetgene ik hem kon geven. (Christina Symanski)
Ik ben echt voor alles op anderen aangewezen: naar het toilet gaan, mijn tanden poetsen, mijn teennagels knippen, mijn neus snuiten, ... Het was en is heel moeilijk om gewoon te worden aan een leven in een lichaam dat ik niet langer zelf voel of herken. Christina Symanski
Ik hoop dat er een hemel is en dat mijn afscheid van mijn geliefden maar tijdelijk is. Mijn enige hoop is dat dat mijn geliefden begrijpen en aanvaarden dat ik nu wens om niet meer te lijden. Christina Symanski
Op 4 juni 2005 bouwde Christina Symanski (toen 24 jaar jong) een feestje in het huis van haar afwezige tante in Linden in de staat New Jersey. Samen met enkele vrienden, familieleden en haar nieuwe vriend Jimmy Morganti had ze veel plezier. Er werd ook stevig gedronken, maar in de vroege uurtjes sloeg het noodlot toe in een moment van onachtzaamheid. Ze dook in een veel te ondiep zwembad en brak haar nek. Haar vriend Jimmy haalde haar uit het zwembad en schreeuwde dat iemand een ambulance moest bellen.
Familie
Ze was levenslang verlamd vanaf haar nek tot aan haar tenen door het domme ongeval. Christina startte al snel een blog op en daarin beschreef ze hoe haar vader en stiefmoeder haar overlaadden met schuldgevoelens, onder meer omdat ze te veel gedronken had die avond. Ze benadrukten wat zij moesten verduren door haar stommiteit en ze verbraken alle contact met haar vrienden, onder meer met haar nieuwe vriend Jimmy, die ze mede schuldig achtten voor het ongeval.
Relatie
In die blog Life; Paralyzed beschreef Christina ook uitgebreid haar gevoelens voor Jimmy Morganti, met wie ze pas zes maanden samen was toen het ongeval gebeurde. Hij stond op het punt om bij haar in te trekken en had het zelfs al over een huwelijk en een familie stichten, toen het noodlot toesloeg. Christina beschreef haar 'coup de foudre'-relatie met Jimmy. Zes maanden na het ongeval verbrak ze de relatie. "Ik wist dat ik nooit meer zou genezen. Ik kon niet leven met de gedachte dat ik Jimmy tot de hel zou veroordelen die mijn leven was geworden. Elk moment dat we samen doorbrachten sinds ik verlamd was, konden we enkel maar huilen. Elke seconde vermoordde me. Ik wilde voor hem een beter leven dan hetgene ik hem kon geven."
Dieptepunt
"Daarom heb ik onze relatie verbroken. Ik hield veel te veel van hem om egoïstisch te zijn. Ik moest hem laten gaan, ook al was ons afscheid als sterven. Het was echt het dieptepunt in mijn leven. Constant vroeg ze zich af wat ze samen zouden gedaan hebben als ze niet verlamd was geweest. Het enige wat ik wilde was, dat dit leven stopte: hetzij door de dood, hetzij door een miraculeuze genezing, maar die kwam er niet. "
Leerde schilderen
Uiteindelijk werden Christina en Jimmy gewoon vrienden en in de laatste maanden van haar leven hielp hij haar om een e-book over haar leven te schrijven. Na een jaar in een verzorgingsinstelling woonde Christina nog in een appartement met een vriend en later ook haar familie. Ze leerde zichzelf aan om te schilderen met een behulp van een speciale borstel in haar mond te houden (zie video onder dit artikel) en haar schilderijen werden tentoongesteld over de hele staat.
Zelfstandigheid
Haar moeder zei dat het grote probleem van haar dochter was dat ze haar zelfstandigheid kwijt was. "Als kind was ze al heel sterk op zichzelf aangewezen. Ze was graag alleen en zelfstandig. Nu kan ze helemaal niks meer zelf doen." Christina schreef daarover in haar blog. "Ik ben echt voor alles op anderen aangewezen. Vaak is het heel vervelend om bepaalde dingen te vragen aan anderen. Ik zeg maar iets: naar het toilet gaan, mijn tanden poetsen, mijn teennagels knippen, mijn neus snuiten, mijn acne behandelen en omgaan met mijn maandstondenproblemen. De meest alledaagse en banale dingen die ik allemaal niet meer zelf kan doen. Het was en is heel moeilijk om gewoon te worden aan een leven in een lichaam dat ik niet langer zelf voel of herken."
Ergste griep
Daarnaast kreeg Christina ook af te rekenen met doorligwonden en bovendien overreageerde haar lichaam op pijnscheuten die ze zelf niet bewust kon voelen. Elke nacht werd ze wakker badend in het zweet, missselijk en met pijn in haar borststreek. Ze beschreef haar toestand aan haar moeder als de ergste griep die je ooit kon voorstellen maar wel eentje die je elke dag moest doorstaan.
Palliatieve zorgen
Toch leek ze redelijk goed om te gaan met haar zware handicap, maar twee jaar geleden begon ze opzoekwerk naar een legale manier om er een einde aan te maken. Ze zocht gespecialiseerde advocaten, psychiaters en experts in palliatieve zorgen. Ze wilde vooral dat ze zelf de volledige verantwoordelijkheid kon nemen voor haar beslissingen.
Gruwelijk
In september vorig jaar kwam het kantelpunt. Christina betaalde voor Jimmy, haar stiefzus Katie en haar moeder een trip naar Disney World. Helaas was ze te ziek en moest ze de hele tijd op haar hotelkamer blijven. Daarna besloot ze in hongerstaking te gaan. In het ziekenhuis had ze een andere verlamde patiënt ontmoet die gestopt was met eten en drinken en twee weken later was die gestorven door een infectie. Helaas was het stervensproces veel gruwelijker en duurde het nog twee maanden voor ze stierf.
"Tijdelijk afscheid"
Ze stierf in de armen van haar moeder, Louise Ruoff, en die vervulde daarmee haar belofte. "Ik was bij jou de dag dat ik op deze wereld kwam en ik zal bij je blijven de dag dat je die weer verlaat." Zelf schreef Christina over de dood. "Ik hoop dat er een hemel is en dat mijn afscheid van mijn geliefden maar tijdelijk is. Als ik bij Jimmy kon zijn zoals voor mijn ziekte, dan zou dat alleen al de hemel op aarde voor me zijn. Helaas kan dat niet. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik me de vraag stel of dit leven nog wel waard is om te leven. Voor mezelf. En het antwoord is: neen! Mijn enige hoop is dat dat mijn geliefden begrijpen en aanvaarden dat ik nu wens om niet meer te lijden." (kh)
Lees er meer over op haar blog Lifeparalyzed