Marsipulami
07-03-12, 21:37
‘Geloof biedt bescherming tegen zelfmoord’
Geplaatst door onze redactie op woensdag 7 maart 2012 om 00:05u (Bron: Tertio)
ANTWERPEN (RKnieuws.net) - Bart Demyttenaere luidt in zijn jongste boek De last van het leven de alarmbel over de “beangstigende” zelfmoordcijfers in Vlaanderen. Individualisering en vereenzaming ziet de auteur daarbij als voorname oorzaken. “De teloorgang van het katholieke verenigingsleven werkt die malaise bovendien mee in de hand.” Oplossingen ziet hij in laagdrempelige gezondheidszorg en preventie die rijmt met empathie.
De wanhoopsdaad van zijn broer Luk heeft Bart Demyttenaere gesublimeerd in De last van het leven uit 2000. Een boek dat conclusies uit rapporten afwisselt met inzichten van specialisten en getuigenissen van andere ervaringsdeskundigen. Een meer uitgebreide herwerking verscheen zopas. Met dezelfde titel evenwel en in een gelijkaardige context van “beangstigende” zelfmoordcijfers.“Die zijn enorm gestegen rond de eeuwwisseling om – na een lichtjes dalende trend – sinds 2007 stevig op te veren (tot 1.102 zelfmoorden in het Vlaams Gewest volgens de laatste cijfers uit 2009, nvdr). Verklaringen voor die toename zijn de economische onzekerheid, de hectiek van het bestaan en de voortschrijdende individualisering. Vlamingen plaatsten massaal hun individuele ‘vrijheden’ centraal. Daarbij hebben ze wel onder meer het cruciale vangnet van het katholieke verenigingsleven doorgesneden. Terwijl de KAV, de OKRA en andere net de krachtigste wapens tegen wanhoop zijn die de kerk hier heeft voortgebracht.”
Vlaamse pijnpunten
Demyttenaere heeft niet alleen de Vlaamse suïcideproblematiek gefileerd maar zoomt ook in op de Nederlandse situatie waar zelfmoord relatief minder vaak voortkomt. Zo zijn bij onze noorderburen in 2009 ‘maar’ 9,2 zelfmoorden per 100.000 inwoners geregistreerd, terwijl diezelfde verhouding oploopt tot 17,75 in het Vlaams Gewest. “Die discrepantie valt onder meer te verklaren door de grotere kloof tussen rijk en arm bij ons. De wetenschap koppelt die ongelijkheid ontegensprekelijk aan een hoger aantal zelfmoorden. Ook zijn Vlamingen beruchte binnenvetters. Maar het belangrijkste verschilpunt blijkt het beleid. De gezondheidszorg in Nederland is laagdrempeliger voor wie donkere gedachten heeft. Huisartsen verwijzen er sneller door. Hier belanden burgers vaak op een wachtlijst voor ze een psychiater in een gesubsidieerd centrum te zien krijgen, tenzij de situatie heel acuut blijkt. En vooral, psychotherapie maakt in België geen deel uit van de verplichte ziekteverzekering. Die absoluut noodzakelijke gesprektherapieën vallen zo te duur uit voor een brede laag van de bevolking.” Los van de manco’s in de huidige omkadering, meent de schrijver van onder meer Mannen van God dat bijna iedereen die zelfmoord overweegt ook te redden valt. Daarom dient de hele samenleving werk te maken van preventie. “De strijd tegen eenzaamheid blijkt in dat opzicht erg belangrijk”, klinkt het. “Tegelijk roep ik iedereen op meer empathie aan de dag te leggen. Het is belangrijk open te staan voor mensen die worstelen met het leven. Ook parochies hebben hun rol daarbij te spelen. Als dragende gemeenschappen waarin gelovigen anderen ‘verdragen’ en steunen, kunnen zij mee een dam opwerpen tegen de hoge zelfmoordcijfers. Geloof blijft trouwens beschermen tegen zelfmoord. Wie zich door God gewenst voelt, kijkt anders tegen het leven en het lijden aan. De wetenschap heeft niet toevallig vastgesteld dat de tanende invloed van religies gepaard gaat met stijgende suïcidecijfers.”
Gods erbarmen
Het officiële standpunt van de rooms-katholieke kerk rond zelfmoord roept bij Demyttenaere gemengde gevoelens op. Hij beschrijft hoe Rome zelfdoding nog altijd als een “zware zonde” beschouwt. Maar tot zijn tevredenheid merkt hij “een hemelsbreed verschil” tussen de leer en het concrete optreden van priesters. “Zo leggen aangepaste teksten voor een uitvaart tegenwoordig de nadruk op het persoonlijke lijden van een overledene. Het ‘zondige’ karakter van zijn of haar daad komt gelukkig niet meer ter sprake. Het erbarmen overheerst in de praktijk. Dat heb ik ook zelf vastgesteld tijdens de begrafenis van mijn broer die een zin-volle kerkelijke uitvaart kreeg. Zo hoort het. Iemand met zelfmoordgedachten kampt met tunnelvisie en zoekt vanuit dat perspectief een oplossing voor problemen die hij dan als uitzichtloos ervaart. Die verklaring volstaat om later vergeven te worden. De God in wie ik geloof, is zo eindeloos liefdevol dat Hij geen uitzondering maakt voor wie zelfmoord pleegt.”
Bart Demyttenaere, De last van het leven, Van Halewyck, Leuven, 312 blz., € 19,95. Bestellen kan via Tertio (http://www.tertio.be)
Geplaatst door onze redactie op woensdag 7 maart 2012 om 00:05u (Bron: Tertio)
ANTWERPEN (RKnieuws.net) - Bart Demyttenaere luidt in zijn jongste boek De last van het leven de alarmbel over de “beangstigende” zelfmoordcijfers in Vlaanderen. Individualisering en vereenzaming ziet de auteur daarbij als voorname oorzaken. “De teloorgang van het katholieke verenigingsleven werkt die malaise bovendien mee in de hand.” Oplossingen ziet hij in laagdrempelige gezondheidszorg en preventie die rijmt met empathie.
De wanhoopsdaad van zijn broer Luk heeft Bart Demyttenaere gesublimeerd in De last van het leven uit 2000. Een boek dat conclusies uit rapporten afwisselt met inzichten van specialisten en getuigenissen van andere ervaringsdeskundigen. Een meer uitgebreide herwerking verscheen zopas. Met dezelfde titel evenwel en in een gelijkaardige context van “beangstigende” zelfmoordcijfers.“Die zijn enorm gestegen rond de eeuwwisseling om – na een lichtjes dalende trend – sinds 2007 stevig op te veren (tot 1.102 zelfmoorden in het Vlaams Gewest volgens de laatste cijfers uit 2009, nvdr). Verklaringen voor die toename zijn de economische onzekerheid, de hectiek van het bestaan en de voortschrijdende individualisering. Vlamingen plaatsten massaal hun individuele ‘vrijheden’ centraal. Daarbij hebben ze wel onder meer het cruciale vangnet van het katholieke verenigingsleven doorgesneden. Terwijl de KAV, de OKRA en andere net de krachtigste wapens tegen wanhoop zijn die de kerk hier heeft voortgebracht.”
Vlaamse pijnpunten
Demyttenaere heeft niet alleen de Vlaamse suïcideproblematiek gefileerd maar zoomt ook in op de Nederlandse situatie waar zelfmoord relatief minder vaak voortkomt. Zo zijn bij onze noorderburen in 2009 ‘maar’ 9,2 zelfmoorden per 100.000 inwoners geregistreerd, terwijl diezelfde verhouding oploopt tot 17,75 in het Vlaams Gewest. “Die discrepantie valt onder meer te verklaren door de grotere kloof tussen rijk en arm bij ons. De wetenschap koppelt die ongelijkheid ontegensprekelijk aan een hoger aantal zelfmoorden. Ook zijn Vlamingen beruchte binnenvetters. Maar het belangrijkste verschilpunt blijkt het beleid. De gezondheidszorg in Nederland is laagdrempeliger voor wie donkere gedachten heeft. Huisartsen verwijzen er sneller door. Hier belanden burgers vaak op een wachtlijst voor ze een psychiater in een gesubsidieerd centrum te zien krijgen, tenzij de situatie heel acuut blijkt. En vooral, psychotherapie maakt in België geen deel uit van de verplichte ziekteverzekering. Die absoluut noodzakelijke gesprektherapieën vallen zo te duur uit voor een brede laag van de bevolking.” Los van de manco’s in de huidige omkadering, meent de schrijver van onder meer Mannen van God dat bijna iedereen die zelfmoord overweegt ook te redden valt. Daarom dient de hele samenleving werk te maken van preventie. “De strijd tegen eenzaamheid blijkt in dat opzicht erg belangrijk”, klinkt het. “Tegelijk roep ik iedereen op meer empathie aan de dag te leggen. Het is belangrijk open te staan voor mensen die worstelen met het leven. Ook parochies hebben hun rol daarbij te spelen. Als dragende gemeenschappen waarin gelovigen anderen ‘verdragen’ en steunen, kunnen zij mee een dam opwerpen tegen de hoge zelfmoordcijfers. Geloof blijft trouwens beschermen tegen zelfmoord. Wie zich door God gewenst voelt, kijkt anders tegen het leven en het lijden aan. De wetenschap heeft niet toevallig vastgesteld dat de tanende invloed van religies gepaard gaat met stijgende suïcidecijfers.”
Gods erbarmen
Het officiële standpunt van de rooms-katholieke kerk rond zelfmoord roept bij Demyttenaere gemengde gevoelens op. Hij beschrijft hoe Rome zelfdoding nog altijd als een “zware zonde” beschouwt. Maar tot zijn tevredenheid merkt hij “een hemelsbreed verschil” tussen de leer en het concrete optreden van priesters. “Zo leggen aangepaste teksten voor een uitvaart tegenwoordig de nadruk op het persoonlijke lijden van een overledene. Het ‘zondige’ karakter van zijn of haar daad komt gelukkig niet meer ter sprake. Het erbarmen overheerst in de praktijk. Dat heb ik ook zelf vastgesteld tijdens de begrafenis van mijn broer die een zin-volle kerkelijke uitvaart kreeg. Zo hoort het. Iemand met zelfmoordgedachten kampt met tunnelvisie en zoekt vanuit dat perspectief een oplossing voor problemen die hij dan als uitzichtloos ervaart. Die verklaring volstaat om later vergeven te worden. De God in wie ik geloof, is zo eindeloos liefdevol dat Hij geen uitzondering maakt voor wie zelfmoord pleegt.”
Bart Demyttenaere, De last van het leven, Van Halewyck, Leuven, 312 blz., € 19,95. Bestellen kan via Tertio (http://www.tertio.be)