Marsipulami
29-05-12, 08:53
Tegen het cynisme
OPINIE − 29/05/12, 05u50
.
De Russen hebben de bebloede handen van het Assadregime nooit eerder zo duidelijk losgelaten
Het vergt een sterke maag om de amateurbeelden te verdragen die ons via YouTube - een onafhankelijke getuigenis ontbreekt - inzicht geven in de slachting in de dorpen rond Houla in Syrië. Rijen en rijen kinderen en vrouwen, met een kapotgeschoten hoofd of doorgesneden keel. Wenende vaders aanroepen hun god, blijkbaar al even machteloos als zijzelf.
In totaal zouden er afgelopen vrijdag minstens 108 burgerslachtoffers gevallen zijn in de Hoularegio. Onder hen 49 kinderen en 34 vrouwen. Volgens waarnemers toont de site sporen van zware artillerie-inslagen en tanksporen - het soort wapentuig kortom waarvan het monsterlijke Syrische regime zich nu al een jaar of wat bedient om zijn eigen volk af te slachten.
De VN-Veiligheidsraad reageerde in een communiqué met een unanieme veroordeling van de moordpartij. Volgens diplomaten gaat het om een belangrijke doorbraak. Volgens alle andere mensen worden we blij gemaakt met een dooie mus. Want hoeveel moeders en kinderen moeten er eigenlijk sterven voor de Verenigde Naties tot een formele resolutie komen?
Het is waar: als je cynisch in het leven staat, houdt de Syrische tragedie niet op argumenten te leveren. Waarom grepen we wel in tegen de bloeddorst van Kadhafi en blijven we nu afzijdig bij Assad? Hoeveel slachtoffers moeten er vallen voor we mogen spreken van een 'echte' burgeroorlog? En de houding van Moskou en Peking mag dan moreel uiterst verwerpelijk zijn, is ze veel verwerpelijker dan de steun van het Westen, om gelijkaardige geopolitieke redenen, aan even brutale regimes in een niet zo gek ver verleden?
De enige hoop die we kunnen koesteren, is dan ook dat er in dit afschuwelijke weekend wel degelijk een kering in sommige geesten is ontstaan, waardoor de geopolitieke kaarten plots anders komen te liggen.
Alle ogen zijn dan gericht op Rusland. Vanuit het Kremlin kwam de boodschap dat het hen eigenlijk niet uitmaakt wie de macht heeft in Damascus.
Dat geeft moed, want zo duidelijk hadden de Russen de bebloede handen van het Assadregime nooit eerder losgelaten. Als Moskou zich zou scharen achter een geleidelijke overdracht van de macht in Syrië, is het einde spel voor Assad.
Als president Obama ook die klus geklaard krijgt, mag hij stilaan bogen op een aardig internationaal palmares en is zijn eerdere aarzelende reactie op de Arabische Lente uitgewist. Dan heeft hij misschien toch nog zijn Nobelprijs voor de Vrede verdiend.
Bart Eeckhout
OPINIE − 29/05/12, 05u50
.
De Russen hebben de bebloede handen van het Assadregime nooit eerder zo duidelijk losgelaten
Het vergt een sterke maag om de amateurbeelden te verdragen die ons via YouTube - een onafhankelijke getuigenis ontbreekt - inzicht geven in de slachting in de dorpen rond Houla in Syrië. Rijen en rijen kinderen en vrouwen, met een kapotgeschoten hoofd of doorgesneden keel. Wenende vaders aanroepen hun god, blijkbaar al even machteloos als zijzelf.
In totaal zouden er afgelopen vrijdag minstens 108 burgerslachtoffers gevallen zijn in de Hoularegio. Onder hen 49 kinderen en 34 vrouwen. Volgens waarnemers toont de site sporen van zware artillerie-inslagen en tanksporen - het soort wapentuig kortom waarvan het monsterlijke Syrische regime zich nu al een jaar of wat bedient om zijn eigen volk af te slachten.
De VN-Veiligheidsraad reageerde in een communiqué met een unanieme veroordeling van de moordpartij. Volgens diplomaten gaat het om een belangrijke doorbraak. Volgens alle andere mensen worden we blij gemaakt met een dooie mus. Want hoeveel moeders en kinderen moeten er eigenlijk sterven voor de Verenigde Naties tot een formele resolutie komen?
Het is waar: als je cynisch in het leven staat, houdt de Syrische tragedie niet op argumenten te leveren. Waarom grepen we wel in tegen de bloeddorst van Kadhafi en blijven we nu afzijdig bij Assad? Hoeveel slachtoffers moeten er vallen voor we mogen spreken van een 'echte' burgeroorlog? En de houding van Moskou en Peking mag dan moreel uiterst verwerpelijk zijn, is ze veel verwerpelijker dan de steun van het Westen, om gelijkaardige geopolitieke redenen, aan even brutale regimes in een niet zo gek ver verleden?
De enige hoop die we kunnen koesteren, is dan ook dat er in dit afschuwelijke weekend wel degelijk een kering in sommige geesten is ontstaan, waardoor de geopolitieke kaarten plots anders komen te liggen.
Alle ogen zijn dan gericht op Rusland. Vanuit het Kremlin kwam de boodschap dat het hen eigenlijk niet uitmaakt wie de macht heeft in Damascus.
Dat geeft moed, want zo duidelijk hadden de Russen de bebloede handen van het Assadregime nooit eerder losgelaten. Als Moskou zich zou scharen achter een geleidelijke overdracht van de macht in Syrië, is het einde spel voor Assad.
Als president Obama ook die klus geklaard krijgt, mag hij stilaan bogen op een aardig internationaal palmares en is zijn eerdere aarzelende reactie op de Arabische Lente uitgewist. Dan heeft hij misschien toch nog zijn Nobelprijs voor de Vrede verdiend.
Bart Eeckhout