Marsipulami
07-07-12, 11:49
Luc De Vos, 'professor Oorlog', gaat met pensioen
zaterdag 07 juli 2012, 12u04
Lisa Van Damme; LVD
Een diepgelovig man en tegelijkertijd specialist van alles wat met oorlog te maken heeft. Vreemd? Niet voor emeritus Luc De Vos. 'Naïef pacifisme lost niets op. Als er iets misgaat in de wereld, mogen we onze kop niet in het zand steken. Ik ben ook opgevoed met een virulent anticommunisme.'
Luc De Vos 66, is - een carrière van vijftig jaar bij Defensie - met emeritaat. De Koninklijke Militaire School moet een nieuw departementshoofd Conflictstudies. De Vos is dé Belgische defensiespecialist, een graag geziene gast in radio- en tv-programma's sinds hij een twintigtal jaar geleden een zandbak en tinnen soldaatjes de VRT-studio insleepte om de Golfoorlog aanschouwelijk te maken voor het grote publiek.
Hoe geraakt een mens gefascineerd door oorlog?
‘Ik ben geboren in de Westhoek. Mijn familie aan moederszijde komt uit Esen, Diksmuide, waar alles, ik zeg alles, vernietigd is in de Eerste Wereldoorlog. Mijn familie had ook bezittingen op de zeedijk, allemaal vernietigd in de Tweede Wereldoorlog. Ik ben dus opgevoed met slagvelden.'
En dus wilde u soldaat worden?
‘Toen ik 12 was, zagen mijn vader en ik op de Wereldexpo in 1958 voor het eerst jonge ventjes in uniform, cadetjes. Dat zag hij wel zitten voor mij. Na de cadettenschool volgde de militaire school. Ik had naar de universiteit kunnen gaan, maar ik wou officier worden. Tot 1985 was ik militair. Toen ben ik prof geworden en ik vind dat een prof vrij moet zijn.'
Onder meer om tegen de schenen van ministers te schoppen.
‘Dat ik ruzie had met André Flahaut toen hij minister van Defensie was, is een publiek geheim. Dat ging over de verspreiding van eenheden in het land, over bevorderingen die niet op een eerlijke manier verliepen. Bij Flahaut voelde ik altijd dat politiek cliëntelisme. Het algemeen belang bestond niet, hij dacht enkel aan zijn eigen partij en regio. Ik heb hem in zijn gezicht gezegd dat hij bij het soort mensen behoort dat België kapotmaakt. En die man is nu voorzitter van de Kamer.'
Deze week raakte u opnieuw een communautaire snaar door te pleiten voor een Beneluxleger.
‘Alle Vlaamse partijen vinden dat een goed idee. De PS was onmiddellijk zwaar tegen. Ze hadden het over een armée orangiste. In België wordt alles communautair verklaard. Maar voor mij is zo'n eengemaakt leger een besparingsmaatregel. Idealiter pleit ik zelfs voor een Europees leger, maar Europa is er niet klaar voor. Luxemburg is zeker geïnteresseerd in een Beneluxleger, dat heb ik al afgetoetst. De Luxemburgers zijn minder gecomplexeerd dan de Vlamingen en de Walen.'
Hoe ziet u de rol van het leger vandaag?
‘Wij verdedigen niet langer een territorium, maar onze normen en waarden, onze levenswijze. Ik hoop dat mijn kleinkinderen nog in een maatschappij kunnen leven waar iedereen vrij is en aan zelfontplooiing kan doen.'
Hoe doen we dat, die levenswijze verdedigen?
‘Eerst en vooral moeten we ervoor zorgen dat het Westen niet wordt aangevallen. Op dat vlak verwacht ik op korte termijn geen groot gevaar. Maar de wereld evolueert razendsnel, dus we moeten op onze hoede zijn. Hitler is aan de macht gekomen in 1933 en in 1939 was het oorlog. Wij kunnen onze voorsprong razendsnel verliezen, daarover maak ik me geen illusies. En wat ook belangrijk is: proberen de conflicten op deze wereld binnen de perken te houden. Zodat de vluchtelingenstromen niet te groot worden. Want die werken destabiliserend.'
Bent u zelf gelovig?
‘Ik ben praktiserend katholiek. Ik sla zelden de mis over. Mijn vrouw zingt in het koor. Over God heb ik mijn twijfels, zoals iedereen. Het is niet eenvoudig om te geloven als je veel nadenkt.'
Zeker niet voor u. Al die oorlogen wijzen niet meteen naar God.
‘Dat is juist. Toch vind ik dat het christendom ons veel goeds heeft gebracht. Er waren uitwassen, maar het is een zegen geweest. De idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven, maar dat je wel de zwakken moet helpen – dat is een diepe christelijke waarde.'
Is het niet vreemd: een gelovige die oorlogsdeskundige wordt?
‘Nee, zo vreemd is dat niet. Naïef pacifisme lost niets op. Als er iets misgaat in de wereld, mogen we onze kop niet in het zand steken. Ik ben ook opgevoed met een virulent anticommunisme. Mijn vader was een tegenstander van elk totalitair regime. Niemand is perfect, ik ben ook een zondaar. Maar de democratie moeten we verdedigen.'
Dit is een ingekorte versie van een interview met Luc De Vos dat u dit weekend in de Standaard vindt. Of hier online in de e-krant. Hij heeft ook de Atrabische lente, de dreiging van China, onze buitenlandse missies en over zijn bekende naamgenoot, de zanger van Gorki.
jdcl, ask
zaterdag 07 juli 2012, 12u04
Lisa Van Damme; LVD
Een diepgelovig man en tegelijkertijd specialist van alles wat met oorlog te maken heeft. Vreemd? Niet voor emeritus Luc De Vos. 'Naïef pacifisme lost niets op. Als er iets misgaat in de wereld, mogen we onze kop niet in het zand steken. Ik ben ook opgevoed met een virulent anticommunisme.'
Luc De Vos 66, is - een carrière van vijftig jaar bij Defensie - met emeritaat. De Koninklijke Militaire School moet een nieuw departementshoofd Conflictstudies. De Vos is dé Belgische defensiespecialist, een graag geziene gast in radio- en tv-programma's sinds hij een twintigtal jaar geleden een zandbak en tinnen soldaatjes de VRT-studio insleepte om de Golfoorlog aanschouwelijk te maken voor het grote publiek.
Hoe geraakt een mens gefascineerd door oorlog?
‘Ik ben geboren in de Westhoek. Mijn familie aan moederszijde komt uit Esen, Diksmuide, waar alles, ik zeg alles, vernietigd is in de Eerste Wereldoorlog. Mijn familie had ook bezittingen op de zeedijk, allemaal vernietigd in de Tweede Wereldoorlog. Ik ben dus opgevoed met slagvelden.'
En dus wilde u soldaat worden?
‘Toen ik 12 was, zagen mijn vader en ik op de Wereldexpo in 1958 voor het eerst jonge ventjes in uniform, cadetjes. Dat zag hij wel zitten voor mij. Na de cadettenschool volgde de militaire school. Ik had naar de universiteit kunnen gaan, maar ik wou officier worden. Tot 1985 was ik militair. Toen ben ik prof geworden en ik vind dat een prof vrij moet zijn.'
Onder meer om tegen de schenen van ministers te schoppen.
‘Dat ik ruzie had met André Flahaut toen hij minister van Defensie was, is een publiek geheim. Dat ging over de verspreiding van eenheden in het land, over bevorderingen die niet op een eerlijke manier verliepen. Bij Flahaut voelde ik altijd dat politiek cliëntelisme. Het algemeen belang bestond niet, hij dacht enkel aan zijn eigen partij en regio. Ik heb hem in zijn gezicht gezegd dat hij bij het soort mensen behoort dat België kapotmaakt. En die man is nu voorzitter van de Kamer.'
Deze week raakte u opnieuw een communautaire snaar door te pleiten voor een Beneluxleger.
‘Alle Vlaamse partijen vinden dat een goed idee. De PS was onmiddellijk zwaar tegen. Ze hadden het over een armée orangiste. In België wordt alles communautair verklaard. Maar voor mij is zo'n eengemaakt leger een besparingsmaatregel. Idealiter pleit ik zelfs voor een Europees leger, maar Europa is er niet klaar voor. Luxemburg is zeker geïnteresseerd in een Beneluxleger, dat heb ik al afgetoetst. De Luxemburgers zijn minder gecomplexeerd dan de Vlamingen en de Walen.'
Hoe ziet u de rol van het leger vandaag?
‘Wij verdedigen niet langer een territorium, maar onze normen en waarden, onze levenswijze. Ik hoop dat mijn kleinkinderen nog in een maatschappij kunnen leven waar iedereen vrij is en aan zelfontplooiing kan doen.'
Hoe doen we dat, die levenswijze verdedigen?
‘Eerst en vooral moeten we ervoor zorgen dat het Westen niet wordt aangevallen. Op dat vlak verwacht ik op korte termijn geen groot gevaar. Maar de wereld evolueert razendsnel, dus we moeten op onze hoede zijn. Hitler is aan de macht gekomen in 1933 en in 1939 was het oorlog. Wij kunnen onze voorsprong razendsnel verliezen, daarover maak ik me geen illusies. En wat ook belangrijk is: proberen de conflicten op deze wereld binnen de perken te houden. Zodat de vluchtelingenstromen niet te groot worden. Want die werken destabiliserend.'
Bent u zelf gelovig?
‘Ik ben praktiserend katholiek. Ik sla zelden de mis over. Mijn vrouw zingt in het koor. Over God heb ik mijn twijfels, zoals iedereen. Het is niet eenvoudig om te geloven als je veel nadenkt.'
Zeker niet voor u. Al die oorlogen wijzen niet meteen naar God.
‘Dat is juist. Toch vind ik dat het christendom ons veel goeds heeft gebracht. Er waren uitwassen, maar het is een zegen geweest. De idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je leven, maar dat je wel de zwakken moet helpen – dat is een diepe christelijke waarde.'
Is het niet vreemd: een gelovige die oorlogsdeskundige wordt?
‘Nee, zo vreemd is dat niet. Naïef pacifisme lost niets op. Als er iets misgaat in de wereld, mogen we onze kop niet in het zand steken. Ik ben ook opgevoed met een virulent anticommunisme. Mijn vader was een tegenstander van elk totalitair regime. Niemand is perfect, ik ben ook een zondaar. Maar de democratie moeten we verdedigen.'
Dit is een ingekorte versie van een interview met Luc De Vos dat u dit weekend in de Standaard vindt. Of hier online in de e-krant. Hij heeft ook de Atrabische lente, de dreiging van China, onze buitenlandse missies en over zijn bekende naamgenoot, de zanger van Gorki.
jdcl, ask