PDA

Bekijk Volledige Versie : Indië herdenking. Datum: woensdag 15 augustus 2012



leven in schoonheid
15-08-12, 11:49
<TBODY>
Waarom herdenken wij?Pas op 15 augustus 1945 kwam er een einde aan de oorlog in dit gebied door de capitulatie van Japan. Dit betekende echter nog niet dat er sprake kon zijn van een echte bevrijding. Toen Japan zich overgaf, waren er nog geen geallieerde troepen Indië binnengetrokken. De Japanse militairen kregen daarom de opdracht de orde en rust te bewaren tot dat de geallieerde troepen de macht konden overnemen.
Maar twee dagen na de capitulatie van Japan op 17 augustus 1945 (later door Indonesië als Onafhankelijkheidsdag uitgeroepen) besloot een invloedrijke groep Indonesiërs onder druk van hun jonge achterban Indonesië onafhankelijk te verklaren, zowel van Nederland als van Japan. Als gevolg daarvan begonnen Indonesische strijdgroepen alles in het werk te stellen om wapens van het Japanse leger te bemachtigen om te voorkomen dat de Nederlanders hun voormalige machtspositie zouden terugkrijgen. Het begin van de onafhankelijkheidsoorlog was een feit en ging met veel geweld en wreedheid gepaard. Velen, ex-kampers en buitenkampers, waaronder Indo-Europeanen en Chinezen, belandden in een concentratiekamp; nu onder het regime van Indonesische “vrijheidsstrijders”.
Na twee politionele acties (21 juli tot 5 augustus 1947 en 19 december 1948 tot 5 januari 1949) geeft Nederland op 27 december 1949 - mede gedwongen door het dreigement van de VS om de economische Marshallplan hulpgelden voor de Nederlandse wederopbouw in te houden - toe aan de wens tot onafhankelijkheid van Indonesië. Als gevolg daarvan werden velen gedwongen te kiezen tussen vertrekken naar Nederland of blijven in Indonesië. Honderdduizenden werden daarom in de jaren na 1945 (nood)gedwongen naar Nederland verscheept. Dit betekent dat tot in de jaren zestig zo’n 300.000 personen vanuit Indonesië naar Nederland zijn gekomen. Velen (Hollanders, Indo-europeanen, de groep Ambonezen / Molukkers en Chinezen) waren nog nooit in Nederland geweest. Ondanks hun eigen (vaak dramatische) oorlogsgeschiedenis, wordt hen van meet af aan duidelijk gemaakt dat in Nederland een “eigen” oorlog is geweest waardoor er geen enkel begrip meer is voor hun lijden tijdens die “verre Aziatische” oorlog; noch bij de Overheid, noch bij de bevolking.
Studente Jerney Zwart sprak enkele jaren geleden met haar recent overleden Opa Bert Simon over deze zware periode in zijn leven. Klikhier (javascript:openWindow('jerneyzwart.htm','myNewWin dow',800,600)) voor verslag. De opmaat, achtergronden en nadagen van deze oorlogsperiode worden door Hans Liesker en Peter Slob hier (javascript:openWindow('historisch_context.htm','m yNewWindow',800,600))in context van de geschiedenis in Azië gezet. In 2007 en 2008 is de geschiedenis van Nederlands-Indië het bijzondere eindexamen onderwerp voor de HAVO en VWO leerlingen. De lesstof is samengevat in het zogenaamde gele katern, klik hier (javascript:openWindow('GeleKatern2005.htm','myNew Window',800,600)) voor dit overzicht dat een zeer goed chronologisch overzicht biedt..



Het Indië-monumenthttp://www.maroc.nl/forums/images/Monument_320x240.jpg




Het monument “Gordel van Smaragd”http://www.maroc.nl/forums/images/img_0029.jpg


Het Indië-monument en het monument “Gordel van Smarargd” zijn opgericht voor mensen die zich verbonden weten of voelen met Nederlands-Indië. Beiden zijn gemaakt door Ella van de Ven (http://www.ellavandeven.com/).
Het Indië-monument staat in het C.P. Broersepark (javascript:openWindow('kaart.htm','myNewWindow',5 30,570)) te Amstelveen (ingang Molenweg tussen nr. 17 en 19). Het is een plaats om bijeen te komen ter nagedachtenis van de slachtoffers tijdens de Japanse bezetting van 1942 tot 1945 en die van de Bersiaptijd.
Elk jaar voorafgaand aan de dag van de Japanse capitulatie, vindt hier ’s avonds op 14 augustus om 19.30 uur een herdenking plaats. Na afloop, om 20.30 uur, is in het naastgelegen gebouw in het park een koempoelan. Er zijn 600 zitplaatsen voor de herdenking. Wij adviseren u om tijdig aanwezig te zijn.
U bent met of zonder uitnodiging allen van harte welkom. Indien u voortaan hiervoor een uitnodiging wenst te ontvangen, gelieve uw naam en adresgegevens naar bovenstaand e-mail of postadres te sturen.


Het monument “Gordel van Smaragd” staat op Begraafplaats Zorgvlied. In het monument, kan as van overledenen in Indische aarde verstrooid worden, zie verder Zorgvlied (http://www.maroc.nl/forums/zorgvlied.htm).
<!-- News section -->NIEUWS

Herdenking 14 augustus 2012, 19.20 uur (zie programma (http://www.maroc.nl/programma.htm))
“Kind in het Kamp”, Aldert de Haan vertelt hoe het hem als kind in het kamp verging. Hoe zijn moeder hem voorbereidde op een zelfstandig overleven als 10-jarige in het jongenskamp.

8/3/2012 - Onze stichting organiseert samen met 4en5 mei comite AsdZO, stichting Gastdocenten WOII en Nusantara de Eerste Indiëlezing in de Centrale Bibliotheek Amsterdam (http://www.amstelnieuws.nl/?p=2507)

2/4/2012 - Gemeentelijke Onderscheiding (Bronzen Legpenning van Amstelveen) voor Ard Diazoni bij zijn afscheid als voorzitter (http://www.amstelveenweb.com/nieuws-Bronzen+Legpenning+van+Amstelveen+voor+de+heer+D&newsid=174190428)
Amstelnieuws: het monument 'Gordel van Smaragd' op Zorgvlied (video) (http://www.amstelnieuws.nl/?p=1245)





</TBODY>
<!-- Footer --><!-- Google Analytics Webstat Tracker -->

Joesoef
15-08-12, 12:24
Herinneringen aan Nederlands-Indië: 'Ze hebben hen doodgeschoten. Allemaal'

Serie in DeVolkskrant over misstanden in Indie

Vandaag wordt het einde van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië herdacht. Leraar Jo Hendriks herinnert zich een gruwelijk verhaal van zijn vader die als vrijwillig soldaat naar Java ging.

De vader van Jo Hendriks (58) uit Maastricht arriveert op 9 maart 1946 in Semarang op Java als vrijwillig soldaat 2-13 Regiment Infanterie. Hij is er twee jaar. Na terugkeer pakt hij in Heerlen zijn oude beroep als mijnwerker weer op. Spreken over de oorlog in Nederlands-Indië doet hij niet. Maar heeft hij een pilsje op, dan vertelt hij verhalen, leuke verhalen, gruwelijke verhalen.

Zoon Jo Hendriks, leraar Duits in Roermond, herinnert zich één verhaal in het bijzonder. Zijn vader vertelde het hem zo'n dertig jaar geleden. Niet heel veel later, in 1986, overleed hij. 'De precieze datum en plaats of het exacte verloop weet ik niet. Het laat zien hoe slecht ik luisterde', zegt Hendriks.

'We zaten aan tafel bij hem thuis en dronken bier. Het was laat en we hadden al enkele uren gepraat over onze echtscheidingen. Hij was gescheiden toen ik 15 jaar was en ik was net gescheiden van mijn eerste vrouw. Dat schiep een band, maar het gaf mij ook de kans de oorzaak van mijn ellende bij mijn ouders te zoeken.'

Kampongs
'Moe en aangeschoten liet ik hem daarna praten over wat voor hem misschien wel veel belangrijker was. Zijn werk in de mijn en vooral Indonesië, Indië voor hem. Hij vertelde over de dood van Wimpie, hij vertelde over de hartelijke ontvangst in de kampongs die ze op hun patrouilles aandeden en hij vertelde over die vrouw op wie hij verliefd was - al zei hij het niet zo - en van wie mijn broer en ik alleen nog een fotootje hebben.

'Hij vertelde ook over het werk dat hij daar deed. Over de patrouilles, vooral over die ene patrouille toen ze bij terugkeer totaal onverwacht een groot aantal vrijheidsstrijders ('peloppers') in een greppel zagen liggen. De vrijheidsstrijders verrast, zij verrast. Hoewel in de minderheid waren ze toch in het voordeel, omdat zij hun wapens in hun hand hadden. Waarschijnlijk lag de vijand uit te rusten van een of andere actie.

Geen medelijden
'Wat moesten we nu?' vroeg mijn vader. 'We konden niet blijven en ze waren met te veel om gevangen te nemen en mee te nemen naar het kamp. En als we verder zouden gaan, dan zouden ze ons achterna komen en dan zouden ze echt geen medelijden met ons hebben. We hadden geen keus."

De zoon: 'Ze hebben hen doodgeschoten. Allemaal. Ik weet niet hoeveel het er waren. Ik meen dat het met een Brenn gebeurde, een soort volautomatische mitrailleur. In feite was er dus maar één schutter. Mijn vader zei over die schutter: 'Later konden we niet meer met hem praten, we konden hem niet meer aankijken'. Daarna sloeg hij een arm om me heen en zei welterusten.'


DeVolkskrant