Bekijk Volledige Versie : Amerikaanse zit 22 jaar ten onrechte in dodencel
Marsipulami
15-03-13, 13:08
Amerikaanse zit 22 jaar ten onrechte in dodencel
vrijdag 15 maart 2013, 10u56 Bron: ABCNEWS.GO.COM
Debra Jean Milke Arizona Department of Corrections
Een vrouw die waarschijnlijk 22 jaar onschuldig in de dodencel van Arizona zat, zag op donderdag haar straf eindelijk nietig verklaard worden. Ze werd 22 jaar geleden veroordeeld voor het laten vermoorden van haar vierjarig zoontje in 1989.
Debra Jean Milke is misschien terug een vrije vrouw na 22 jaar te hebben gewacht op de doodstraf voor de moord op haar zoon. De rechtbank veroordeelde haar destijds op basis van een bekentenis waarvan Milke zegt dat ze die nooit heeft afgelegd. Die bekentenis is nu nietig verklaard omdat de rechercheur die de verklaring opstelde een voorgeschiedenis van wangedrag en gesjoemel had.
De rechercheur pleegde onder andere acht keer meineed en schond ook systematisch de rechten van de arrestanten die met hem te maken kregen. Hij werd ook al geschorst omdat hij een oneerbaar voorstel deed aan een vrouw die hij had doen stoppen langs de weg. In het oorspronkelijke proces zweeg het Openbaar Ministerie in alle talen over deze feiten, wat een grove fout was volgens de rechter die het vonnis nu vernietigde.
De openbare aanklager gaat de zaak nu opnieuw bekijken. Als er genoeg materiaal is, wordt het oorspronkelijk proces opnieuw gedaan en als dat niet het geval is, moet de gevangenis Milke vrijlaten, meldt abcnews.go.com. De advocaat van Milke wou voorlopig nog niet reageren.
In december 1989 vertelden twee mannen aan haar zoon, Christopher, dat ze naar de Kerstman zouden gaan kijken. Ze namen hem mee naar de woestijn in Arizona en schoten hem daar neer. De autoriteiten dachten dat zijn moeder de moord had besteld om de verzekering op te lichten.
kad
Fulanadetal
15-03-13, 13:19
Kan je daar worden veroordeeld op alleen een bekentenis? Wat een bizar systeem!
Arm mens, en zoontje kwijt en leven kwijt.
Krijgt die rechercheur nog straf?
Nederlandertje
15-03-13, 17:04
Kan je daar worden veroordeeld op alleen een bekentenis? Wat een bizar systeem!
Arm mens, en zoontje kwijt en leven kwijt.
Krijgt die rechercheur nog straf?
Ja in Amerika kan veroordeelt worden op basis van een bekentenis.
knots71karel
15-03-13, 17:46
Ja in Amerika kan veroordeelt worden op basis van een bekentenis.
Ik dacht hier in Nederland ook ,maar goed ten tijde van Saddam zaten in IRAK honderden mensen vast zonder bekentenis ,waaronder ook vrouwen ! en dan wel ff langer als 22jaar .
Ik bedoel maar alles wat in het Westen m.n Amerika gebeurd is natuurlijk veel erger.
Op een aanslag (eergisteren met tientallen doden en gewonden in BAGDAD )wordt niet gereageerd omdat het gewoon is geworden lees : dagelijkse kost .
:slaap: lekker door
Nederlandertje
15-03-13, 19:09
Ik dacht hier in Nederland ook ,maar goed ten tijde van Saddam zaten in IRAK honderden mensen vast zonder bekentenis ,waaronder ook vrouwen ! en dan wel ff langer als 22jaar .
Ik bedoel maar alles wat in het Westen m.n Amerika gebeurd is natuurlijk veel erger.
Op een aanslag (eergisteren met tientallen doden en gewonden in BAGDAD )wordt niet gereageerd omdat het gewoon is geworden lees : dagelijkse kost .
:slaap: lekker door
Nee hier niet. Hier moeten ze echt bewijs hebben. Zoals bijvoorbeeld die vent die laatst met dna gepakt werd in friesland. Ze hebben wel DNA gevonden in haar maar ze hebben nog geen moordwapen gevonden dus op dit moment zouden ze hem alleen kunnen berechten voor verkrachting en niet voor moord, doodslag of zware mishandeling met de dood tot gevolg. Ook al heeft hij bekend.
knots71karel
15-03-13, 22:17
Nee hier niet. Hier moeten ze echt bewijs hebben. Zoals bijvoorbeeld die vent die laatst met dna gepakt werd in friesland. Ze hebben wel DNA gevonden in haar maar ze hebben nog geen moordwapen gevonden dus op dit moment zouden ze hem alleen kunnen berechten voor verkrachting en niet voor moord, doodslag of zware mishandeling met de dood tot gevolg. Ook al heeft hij bekend.
Sta verbaasd ,maar nogmaals ik ben een leek op dit gebied .
Zo zijn er honderden gevallen. De helft is al geëxecuteerd. Er zijn nu minstens twee projecten die oude zaken onderzoeken.
De wet overtredende, sjoemelende en rotzooiende politie- en OM-functionarissen worden NOOIT berecht.
Nederlandertje
15-03-13, 23:19
Het probleem is ook in Amerika dat ze in sommige gevallen het jury systeem hebben. Dan moeten burgers in een jury plaats nemen en bepalen of iemand schuldig is of niet.
Nee hier niet. Hier moeten ze echt bewijs hebben. Zoals bijvoorbeeld die vent die laatst met dna gepakt werd in friesland. Ze hebben wel DNA gevonden in haar maar ze hebben nog geen moordwapen gevonden dus op dit moment zouden ze hem alleen kunnen berechten voor verkrachting en niet voor moord, doodslag of zware mishandeling met de dood tot gevolg. Ook al heeft hij bekend.
Dat is niet waar wat je hierboven zegt.
Lucia de B. is voor meervoudige moord veroordeeld op grond van statistisch bewijs.
Dat is niet waar wat je hierboven zegt.
Lucia de B. is voor meervoudige moord veroordeeld op grond van statistisch bewijs.
Waarbij 'bewijs' dan tussen apostrofen mag. Bleek later.
Ja in Amerika kan veroordeelt worden op basis van een bekentenis.
Hier ook. Proces-verbaal + handtekening is voldoende. Tenzij men geïnteresseerd is in waarheidsvinding. Maar dat is dan weer een problematiek van een geheel andere orde denk ik?
Nederlandertje
16-03-13, 08:18
Dat is niet waar wat je hierboven zegt.
Lucia de B. is voor meervoudige moord veroordeeld op grond van statistisch bewijs.
Het bewijs in die zaak was in principe dat alle patiënten die onder haar verantwoordelijkheden vielen waren overleden aan digoxinevergiftiging. Digoxine is alleen verkrijgbaar doktersrecept te verkrijgen. Dus er was wel degelijk bewijs alleen bleek later dat 1 van de patiënten aan een natuurlijke dood was overleden. En hierdoor sprak de hoge raad zijn twijfels uit over de andere zaken en is ze uiteindelijk vrij gelaten.
SchakelbewijsVan de zeven ten laste gelegde moorden waren er twee waarvan door het Hof (http://www.maroc.nl/wiki/Gerechtshof_%28Nederland%29) bewezen werd geacht dat De Berk de patiënten heeft vergiftigd. De rechtbank paste vervolgens een zogenaamd schakelbewijs toe. Als er twee moorden bewezen zijn, dan is ook bewezen dat de andere vijf verdachte sterfgevallen door De Berk moeten zijn veroorzaakt.
Deze redenatie was omstreden, want ook bij de twee door de rechtbank bewezen geachte moorden werd door sommige deskundigen een natuurlijke doodsoorzaak (http://www.maroc.nl/wiki/Doodsoorzaak) niet uitgesloten. Strijdpunt hierbij was of de aangetroffen gifstoffen niet door het lichaam zelf gemaakt konden worden en of de gebruikte meetmethodes wel juist waren toegepast. In het geval waarbij sprake zou zijn geweest van digoxinevergiftiging gaf de meting volgens de gouden standaard (http://www.maroc.nl/wiki/Gouden_standaard_%28geneeskunde%29) twee jaar later aan dat de gevonden dosis digoxine (http://www.maroc.nl/wiki/Digoxine) heel goed het lichaamseigen DLIS kon zijn.[13] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-NOVA_Dhr._Lusthof_NFI-13) De meting was toen uitgevoerd met een HPLC (http://www.maroc.nl/wiki/Hogedrukvloeistofchromatografie)-MS (http://www.maroc.nl/wiki/Massaspectrometrie) methode die de twee verschillende stoffen, Digoxine en Digoxine-Like Immunoreactive Substances, wel kon onderscheiden. Hierover handelde het NFI-Rapport. In het andere geval zou er sprake kunnen zijn van een overdosis door een verkeerd recept, in welk geval er sprake zou zijn van een medische fout (http://www.maroc.nl/wiki/Medische_fout). Maar bij beide kinderen was de vraag hoe en wanneer De Berk de overdosis had kunnen geven. Een van de twee kinderen was op het in eerder onderzoek bepaalde moment, dat de overdosis toegediend had moeten worden, losgekoppeld van de monitor voor een consult door twee artsen. Dit gaf de tijdtabel van de monitor aan. Dit betekende dat op het moment van vergiftiging het betreffende kind een consult had van twee artsen.
Volgens de eerste aanklacht van het OM zou De Berk verantwoordelijk zijn geweest voor dertien sterfgevallen. Bij nader onderzoek bleek echter dat haar betrokkenheid bij een aantal van deze gevallen niet bewezen kon worden. Zij had bijvoorbeeld geen dienst op de dag dat de patiënten overleden. Verder was het opvallend dat er voor alle sterfgevallen in eerste instantie door de arts een natuurlijke doodsoorzaak werd opgegeven.
Pas na het laatste sterfgeval, en in een aantal gevallen zelfs jaren later, werden deze gevallen als medisch onverklaarbaar gekwalificeerd. Deze gang van zaken is onder medici omstreden.
Statistisch bewijsHard bewijs tegen De Berk was er niet, zij was niet op heterdaad betrapt en had altijd ontkend schuldig te zijn. Bij haar veroordeling had de rechtbank onder andere gebruikgemaakt van statistische berekeningen[18] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-18)[19] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-19). In de NOVA uitzending van 4 november, 2003[20] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-20) zei de hoogleraar strafrecht Theo de Roos: "In de Lucia de B.-zaak is het statistisch bewijs ontzettend belangrijk geweest. Ik zie niet hoe men zonder dat bewijs tot een veroordeling zou zijn gekomen." In deze uitzending kwam ook de rechtspsycholoog Elffers aan het woord, die hier stelde dat de kans dat een verpleegkundige, werkzaam op de drie ziekenhuisafdelingen, bij toeval bij zoveel van de onverklaarbare overlijdensgevallen en reanimaties op élk van de drie afdelingen aanwezig was, één op 342 miljoen zou zijn. De relevantie van dit getal was zeer omstreden[21] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-21). De econometrist Aart de Vos was de eerste die de conclusie van Elffers aanvocht in een uitgebreid artikel in de wetenschapsbijlage van de NRC van 13 maart 2004 en die met Bayesiaanse statistische argumenten tot een geheel andere conclusie kwam. Men leek er bij voorbaat van uit te gaan dat er door een verpleegkundige moorden werden gepleegd; men wilde alleen nog nagaan door welke[22] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-22). Er werd ook van uitgegaan dat in het geval dat alle verpleegkundigen wel onschuldig zouden zijn, diensten willekeurig verdeeld werden over de verpleegkundigen [23] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-M.v.Lambalgen_R.Meester-23)[24] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-A.F.deVos05-04-2004-24). De vermenigvuldiging van kansen over drie afdelingen, was fout: om p-waardes (http://www.maroc.nl/wiki/P-waarde) (overschrijdingskansen) voor drie afdelingen te combineren diende men een correctie aan te brengen voor het aantal gecombineerde p-waardes, waardoor de kans één op de miljoen werd (Fisher's (http://www.maroc.nl/wiki/Ronald_Aylmer_Fisher) method for combination of independent p-values)[25] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-Collins_et_al-25)[26] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-Discussion_of_Collins_et_al-26).
In het hoger beroep zei het Gerechtshof statistiek niet meer gebruikt te hebben. Het hof bleef echter gebruikmaken van statistische gegevens en argumentatie: het werd evident geacht dat zoveel incidenten tijdens Lucia's diensten geen toeval kon zijn, en een aantal mogelijke alternatieve verklaringen die de rechtspsycholoog Elffers had genoemd werden een voor een expliciet afgevoerd.[27] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-Derksen-27) Derksen had aan de commissie-Buruma (Posthumus II, ook wel de commissie-Grimbergen genoemd) vermeld dat het aantal verdachte incidenten dat aan De Berk werd toegeschreven te groot was, en het aantal door andere verpleegkundigen meegemaakte, te klein. De aanklager had namelijk systematisch de beoordeling gekozen (of een incident verdacht is of niet) die ongunstig was voor Lucia, waarbij men soms specialist A boven specialist B verkiest, soms andersom, en soms weer een andere C ... Met hierdoor aangepaste cijfers steeg de kans tot ruwweg één op vijftig[28] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-28). De statistici Richard Gill en Piet Groeneboom kwamen echter op een nog grotere kans van één op negen [29] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-29).
Piet Groeneboom vestigde de aandacht op het gebrek aan professionaliteit van de personen die de bijzonder sterke uitspraken van statistische aard hebben gedaan aan het begin van de zaak (zoals de kans van een op 342 miljoen van de rechtspsycholoog Henk Elffers), en het feit dat noch de rechtbank of het hof, noch de commissie-Grimbergen (Posthumus II) hoogleraren in de mathematische statistiek geraadpleegd hadden.[30] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-Piet_Groeneboom-30) Pas nadat deze commissie al een jaar bezig was en herhaaldelijk was aangeschreven door de hoogleraar statistiek Richard Gill, was de commissie bereid een kort onderhoud met hem te hebben. Het gebruik van statistiek in het arrest werd door P. Groeneboom geanalyseerd in postings op zijn blog[31] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-31).
Philip Dawid (http://www.maroc.nl/w/index.php?title=Philip_Dawid&action=edit&redlink=1), hoogleraar statistiek aan de universiteit van Cambridge, uitte eveneens kritiek op het onderzoek in een uitzending van NOVA, waarin ook werd gesproken met de toxicoloog Dasgupta. Naar zijn mening was het onderzoek niet professioneel uitgevoerd, zijn de verkeerde gegevens gebruikt en zijn er gegevens verkeerd geïnterpreteerd. Dawid merkte in dit gesprek ook op dat het op zijn minst merkwaardig is dat na de komst van De Berk het aantal sterfgevallen juist licht daalde, namelijk van 7 naar 6 per jaar. Indien er inderdaad een seriemoordenaar in het ziekenhuis werkte zou men wellicht eerder een toename van het aantal sterfgevallen verwachten.[32] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-autogenerated1-32) Op initiatief van Richard Gill (http://www.maroc.nl/wiki/Richard_Gill) werd een petitie voor Lucia de B. geopend.[33] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-33) Op 2 november (http://www.maroc.nl/wiki/2_november) 2007 (http://www.maroc.nl/wiki/2007) werd er een tussenstand aangeboden aan Minister van Justitie (http://www.maroc.nl/wiki/Ministerie_van_Justitie_%28Nederland%29) Ernst Hirsch Ballin (http://www.maroc.nl/wiki/Ernst_Hirsch_Ballin) en Staatssecretaris van Justitie Nebahat Albayrak (http://www.maroc.nl/wiki/Nebahat_Albayrak). Ruim 1300 mensen hadden hem inmiddels ondertekend, waaronder veel hoogleraren in diverse vakgebieden in binnen- en buitenland. In Nederland tekenden vrijwel alle hoogleraren statistiek en kansrekening de petitie.[34] (http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-34)[35]
(http://www.maroc.nl/forums/#cite_note-35)
De Nederlandse Nobelprijswinnaar natuurkunde Gerard 't Hooft (http://www.maroc.nl/wiki/Gerard_%27t_Hooft) merkte bij zijn ondertekening (nummer 824) op: "Dat het gerechtshof pretendeert geen statistische argumenten te hebben gebruikt wordt door de verwoordingen van het vonnis weerlegd. Men laat de getallen, ofwel de wetenschappelijke onderbouwing, achterwege, maar legt wel een a priori verband tussen de diverse sterfgevallen waar Lucia de Berk aanwezig zou zijn geweest. Als men echt de rol van het toeval achterwege had willen laten had men de 7 gevallen alle afzonderlijk in beschouwing moeten nemen, en zich steeds moeten afvragen of er werkelijk sprake is geweest van moord dan wel dood door schuld of nalatigheid. De conclusie dat er van moord of poging tot moord sprake is kan alleen maar berusten op het argument van de coïncidentie, en dat argument had men niet mogen gebruiken. De teksten in het dagboek hadden als aanwijzing kunnen gelden, maar niet als onomstotelijk bewijs. Ik concludeer dat de bewijsvoering hier ondeugdelijk is geweest. Daar medisch personeel nu eenmaal beroepshalve veel betrokken is bij sterfgevallen dient het gerecht daarbij nog meer dan in andere gevallen terughoudend te zijn in aanklachten van dood door schuld, laat staan moord."
Zaak-Lucia de Berk - Wikipedia (http://nl.wikipedia.org/wiki/Zaak-Lucia_de_Berk)
Proces Lucia de B. / Zo’n kleine kans, dat was geen toeval
door Joep Engels
Een kans van een op 342 miljoen: dat getal heeft het proces tegen Lucia de B. beheerst, de verpleegkundige tijdens wier dienst zeven keer een patiënt stierf. Hoewel alle bewijzen tegen haar – niet alleen de statistische – bleken te rammelen, kreeg ze tot bij de Hoge Raad toe levenslang. Een commissie onderzoekt nu of haar zaak moet worden herzien.
Hij schaamde zich voor zijn beroepsgroep. Allerlei collega’s hadden zich gemengd in het statistische debat rond Lucia de B., de Haagse verpleegkundige die een levenslange gevangenisstraf uitzit omdat zij zeven patiënten om het leven gebracht zou hebben.
Tijdens het proces heeft de statistiek moeten uitwijzen of het toeval kon zijn dat tijdens haar dienst zo vaak patiënten overleden. Toxicologisch onderzoek bracht onvoldoende duidelijkheid.
De statistici steggelden over de wetenschappelijke methode, over rekenfouten en verkeerde conclusies.
Maar ze zagen één ding over het hoofd.
„De data deugden niet”, zegt Richard Gill, hoogleraar statistiek aan de Rijksuniversiteit van Leiden. „Niemand heeft nagegaan hoe de gegevens zijn verzameld. Ikzelf ook niet, tot mijn grote schaamte. Het is alsof iemand vraagt hoe groot de kans is dat een muntstuk bij tachtig van de honderd worpen op kop valt, en dat we er later achterkomen dat hij het muntstuk regelmatig zelf op kop heeft gelegd. Het hele debat over de gebruikte rekenmethode en de beste schatting voor de kans werd in dit licht zinloos.”
Toch is het die kansberekening die het lot van Lucia de B. bezegelde. Die beruchte kans van één op 342 miljoen. Het was deze onwaarschijnlijkheid die zich volgens Gill in vele hoofden nestelde en liet vertalen als ’dat kan geen toeval zijn’. (Ter vergelijking: de kans om ’alle zes goed’ te hebben bij de Lotto is een op 4,5 miljoen. De kans om ’alle dertien goed’ te hebben bij de toto is een op 1,5 miljoen).
Zo had de statisticus van de rechtbank, de Leidse hoogleraar Henk Elffers, het ook gebracht. Hij had berekend dat dit de kans was dat de Haagse verpleegkundige bij toeval aanwezig was bij verdachte sterfgevallen en reanimaties in het Juliana Kinderziekenhuis en het Rode Kruis Ziekenhuis. En omdat Elffers vooraf een kans van één op tienduizend als ondergrens had geponeerd, concludeerde hij dat Lucia’s aanwezigheid bij al deze gevallen niet door louter toeval kon worden verklaard.
De berekening van Elffers, die verbonden is aan het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving in Leiden, is rechttoe-rechtaan statistiek (zie kader). Maar wat zegt dat getal eigenlijk? Elffers heeft de kans berekend dat een onschuldige bij toeval tijdens de verdachte incidenten dienst heeft. Maar dat doet er niet toe, zeggen critici. Interessant is de vraag hoe groot de kans is dat iemand die bij die incidenten aanwezig is, onschuldig is. Dat lijkt taalkundige muggenzifterij, maar wiskundig maakt het wel degelijk uit.
De Nijmeegse filosoof Ton Derksen vergelijkt het verschil met de zoektocht naar een bonte kraai. Vogelaar A heeft een bonte vogel gevangen en vraagt zich af hoe groot de kans is dat dit een kraai is. Die kans ligt anders bij vogelaar B die een kraai in zijn netten heeft en wil weten of deze bont is.
Statistici hebben gedebatteerd over de vraag hoe ze die andere, reëlere kans voor Lucia de B. moeten berekenen. Elffers had het beschouwde jaar met de acht incidenten moeten vergelijken met andere jaren, zeggen sommigen. Dan had hij in elk geval gezien dat de afdeling drie jaar eerder, toen Lucia er nog niet werkte, meer incidenten telde.
Anderen stellen dat je de kans dat een onschuldige Lucia een ongelukkig lot heeft getrokken, moet wegen tegenover de kans dat een Nederlandse verpleegkundige een seriemoordenares is.
Intussen wordt het gesteggel door nieuwe feiten ingehaald. Men ontdekt dat Elffers de kansen van de drie ziekenhuizen met elkaar heeft vermenigvuldigd. Een blunder, zegt Gill. Elffers vermengt de kans dat Lucia de B. bij de incidenten aanwezig was, met de kans dat ze op bepaalde afdelingen werkte. Volgens die rekenwijze maakt iemand die regelmatig van baan wisselt, zich vanzelf verdacht. Het scheelt een factor duizend in de kansberekening.
Maar de grote klapper moet nog komen. De data deugen niet.
Rechercheurs blijken de dossiers te hebben doorzocht terwijl ze in hun achterhoofd Lucia de B. al hadden veroordeeld. Daardoor zijn gebeurtenissen ineens verdacht geworden omdat zij erbij betrokken is, zijn andere verdachte gebeurtenissen waarbij ze niet betrokken is, in haar schoenen geschoven of over het hoofd gezien, en zijn verdachte gevallen weer onverdacht geworden omdat ze er niets mee te maken had.
Nu het lijstje met verdachte incidenten zo onzorgvuldig blijkt te zijn opgesteld, doet de statisticistrijd er nauwelijks meer toe. Alle berekeningen komen op losse schroeven te staan. De filosoof Derksen reconstrueert zo goed en zo kwaad als het kan de feitelijke gang van zaken. Met die gegevens levert de berekeningswijze van Elffers – mits correct uitgevoerd – een heel ander kans: één op vijftig.
Ook daar is Gill niet tevreden mee. Dit soort kansverdelingen laat zich niet herleiden tot bakken met witte en zwarte ballen, zegt hij. De diensten in de ziekenhuizen zijn niet allemaal op briefjes gezet en in een grote schaal gelegd waarna Lucia er 124 mocht uitvissen. Verpleegkundigen draaien een tijdje dezelfde (dag- of nacht-)diensten, gaan op vakantie of zijn ziek.
Er zitten patronen in die dienstroosters. Gill heeft die patronen proberen te vangen in een standaard-verdeling uit de kanstheorie (de zogeheten gamma-verdeling).
Daarbij gebruikt hij één aanname: 30 procent kans dat een willekeurige verpleegster twee keer zoveel meemaakt als een willekeurige andere.
Gill: „Zo gek is dat niet. De ervaring leert dat de ene verpleegster veel meer meemaakt dan de andere en dat gebeurtenissen zich veelal geclusterd voordoen.”
De uitkomst van die aanname is opmerkelijk: jaarlijks overkomt één op de negen verpleegsters dezelfde reeks incidenten als Lucia de B. „Dat zou dus normaal nooit opvallen. Tenzij het om een verpleegkundige gaat die iedereen al verdacht vindt vanwege haar kleding of haar verleden.”
Intussen had het Haagse gerechtshof al ingezien dat statistiek zeer controversieel kon zijn en distantieerde het zich ervan. Terwijl de rechtbank in Den Haag de
waarschijnlijkheidsberekeningen van Elffers in 2003 nog zwaar liet meewegen en het ’uitermate onwaarschijnlijk achtte dat de verdachte de incidenten bij toeval zou hebben meegemaakt’, veegde het hof in zijn arrest op 18 juni 2004 alle statistische bewijzen van tafel: „Er is geen statistisch bewijs in de vorm van toevalsberekeningen gebruikt.”
Elffers zelf denkt daar inmiddels ook zo over. Desgevraagd zegt hij nu:
„Het Hof heeft het statistische argument als onvoldoende terzijde geschoven. En dat is goed, de rechter verdient hier eigenlijk een pluim voor. De statistiek kan in zijn eentje nooit voldoende bewijs leveren. En als het statistische bewijs wel voldoende zou zijn, is de statistiek niet meer nodig.”
„Dan weten we het namelijk zeker. Hoe spannend deze discussies ook mogen zijn, ik denk niet dat de statistiek ooit nog een rol zal spelen in de rechtszaal.”
Als je het zo bekijkt, lijkt het erop dat de hele statisticistrijd een achterhoedegevecht is geweest. Derksen ziet dat anders. Hij wijst erop dat het hof weliswaar geen termen als toeval of kans gebruikt, maar dat het arrest doordrenkt is van de statistiek.
Het meest opvallend is dat in de redenering die wel het schakelbewijs wordt genoemd. Dat gaat als volgt. Het hof acht bij twee gevallen – een overlijden en een reanimatie – bewezen dat er giftige stoffen zijn toegediend, en wel door Lucia de B.
Bij andere incidenten is er geen enkel bewijs, maar het hof vindt ze zo lijken op de twee genoemde gevallen, dat aangenomen moet worden dat dit ook moorden zijn.
In alle gevallen was Lucia de B. in de buurt en ze „bestreken een betrekkelijk korte periode”. Deze geciteerde passage uit het arrest heeft alleen betekenis in de statistische redenering dat ’dat geen toeval kan zijn’.
De chronologie van de zaak Lucia de B.
„Er is geen statistisch bewijs in de vorm van toevalsberekeningen gebruikt”, stelt het Haagse gerechtshof in zijn arrest.
Toch gaat het hof in op de waarschuwing van Elffers dat zijn statistische conclusie dat de samenloop geen toeval kon zijn, niet hetzelfde was als een bewijs voor moord. Er konden immers andere factoren in het spel zijn geweest. Lucia’s diensten vielen vaak samen met die van een ander. Of: ze verzorgde altijd de ernstig zieke kinderen en daarom was ze zo vaak bij sterfgevallen betrokken.
Het hof acht het nodig om alle alternatieve verklaringen die Elffers noemt, te weerleggen. Nee, staat er: de verdachte was niet meer dan haar collega’s belast met de zorg voor ernstig zieke kinderen. Of: nee, een ander dienstrooster is geen aannemelijke verklaring. Zo werkt de rechter het rijtje van Elffers af en zorgt het ervoor dat de conclusie van de Haagse rechtbank overeind kan blijven: de enige verklaring voor die onwaarschijnlijke samenloop van gebeurtenissen is dat Lucia de B. de dader is.
Voor de leek biedt dit overigens een interessant inkijkje in het juridisch denken. Elffers had enkele alternatieve verklaringen gegeven, zijn lijstje bevatte slechts, bij wijze van voorbeeld, vijf hypotheses. Maar in een rechtszaak doet alleen ter zake wat ter tafel komt. De rechter heeft met zijn vijf tegenargumenten alle hypotheses weerlegd. Omdat die alle vijf weerlegd zijn, is er volgens de rechter dus sprake van moord.
Toxicologie
Er zijn twee toxicologische bewijzen. Op 25 januari 2001 moet de zesjarige lichamelijk en geestelijk gehandicapte Ahmad worden gereanimeerd: zijn bloed blijkt een hoge concentratie van een slaapmiddel te bevatten. Dat betwist verder niemand. De vraag is waarom dit middel in zo’n hoge dosis is toegediend, en of het om een fout of een bewuste daad ging.
Bij baby Amber ligt het ingewikkelder. Op 4 september 2001 overlijdt de zes maanden oude Amber, volgens de rechters aan digoxine. Dit medicijn, dat wordt gebruikt om de hartfunctie te reguleren, vereist een nauwkeurige dosering. Een beetje te veel digoxine is al gauw dodelijk.
Maar Ambers overlijden wordt aanvankelijk als natuurlijk beoordeeld. De eerste sectie geeft geen aanleiding om er anders over te denken. Pas als de commotie zo hoog is opgelopen en er een tweede sectie wordt verricht, vindt de patholoog gaasjes in Ambers lichaam en die gaasjes bevatten volgens het Nederlands Forensisch Instituut een dodelijke concentratie digoxine.
Maar de deskundigen verklaren tegenover de rechtbank dat daaruit geen conclusies kunnen worden getrokken. De digoxine kan zich in de gaasjes hebben opgehoopt: de gevonden concentraties zeggen niets over de concentraties in het bloed van Amber. De rechter neemt deze nuancering voor kennisgeving aan, maar houdt uiteindelijk toch vast aan de theorie dat het eigenlijk niet anders kan dan dat de baby is overleden aan een overdosis digoxine.
Het hof is stelliger. Alle wetenschappelijke twijfels zijn volgens de rechter door nieuwe inzichten verdwenen. Maar daarbij gaat het hof aan andere tegenstrijdigheden voorbij. Zo is het hart bij een acute digoxinevergiftiging samengetrokken; Ambers hart was dat niet. Maar de opmerkelijkste tegenstrijdigheid schuilt in de uitslagen van een laboratorium in Straatsburg dat de test van het NFI herhaalde. Straatsburg vond digoxineconcentraties waarmee de dood van Amber niet te verklaren is. Het rapport verscheen te laat voor het hoger beroep en lag twee jaar in een bureaula van het NFI. Pas als de Hoge Raad de zaak terugverwijst naar het Gerechtshof van Amsterdam, komt het Straatsburg-rapport boven tafel. Maar in dit nieuwe hoger beroep speelt het geen rol, omdat het hof van de Hoge Raad de bewijsvoering niet opnieuw mag onderzoeken.
Wel of geen statistiek
Op 4 september 2001 overlijdt in het Haagse Juliana Kinderziekenhuis (JKZ) de zes maanden oude Amber. Artsen stellen een natuurlijke dood vast, maar als daags erna een verpleegkundige meldt dat dit al het zoveelste verdachte sterfgeval is tijdens een dienst van Lucia de B., stelt het ziekenhuis een onderzoek in.
Meer mensen op de afdeling blijken zich te hebben verwonderd over de incidenten tijdens Lucia’s diensten. De volgende ochtend ligt er al een lijstje met ’verdachte incidenten’.
In 2003 veroordeelt de rechtbank van Den Haag haar tot levenslang voor de moord op vier patiënten en poging tot moord op drie patiënten. Ruim een jaar later voegt het Haagse gerechtshof aan het levenslang nog tbs toe, nu vanwege zeven moorden en drie pogingen. In 2006 verwerpt de Hoge Raad klachten over de bewijsvoering, maar beslist wel dat levenslang met tbs niet mogelijk is. In juli 2006 veroordeelt het gerechtshof in Amsterdam Lucia de B. opnieuw tot levenslang, nu zonder tbs.
Tijdens geen enkele rechtzitting is een direct bewijs voor de moorden geleverd. Niemand heeft het haar zien doen, en veel deskundigen hebben verklaard dat het gaat om ernstig zieke patiënten die onverwacht en door een natuurlijke oorzaak kunnen overlijden.
De rechtbank had alleen een statistisch bewijs. Het Haagse hof achtte bewezen dat Amber was vermoord en zag in de dagboekaantekeningen van Lucia dat ze weer had toegegeven aan haar ’compulsie’, het bewijs dat zij een ’dwangmatige drang had om patiënten om het leven te brengen’. Daarmee was voor het hof bewezen dat zij de moordenares was. En dit bewijs vormde weer de basis voor het bewijs van de andere moorden; het zogeheten schakelbewijs. Volgens Lucia zelf sloeg die compulsie op haar drang om
Tarot-kaarten te leggen.
Terwijl wetenschappers over de statistiek twistten, dook de Nijmeegse filosoof Ton Derksen in de dossiers en ontdekte dat het OM en de rechters wel zeer selectief met de bewijzen en verklaringen waren omgegaan.
Zijn boek ’Lucia de B., reconstructie van een gerechtelijke dwaling’ leidde ertoe dat de zaak opnieuw werd bestudeerd. Op 19 oktober 2006 adviseerde de Toegangscommissie van de Commissie evaluatie afgesloten zaken (ingesteld naar aanleiding van de Schiedammer Parkmoord) om te onderzoeken of er fouten zijn gemaakt bij de opsporing of tijdens de rechtszittingen.
De verwachting was dat het onderzoek rond deze tijd zou zijn afgerond waarna het College van procureurs-generaal eventueel tot heropening zou kunnen besluiten. Het onderzoek laat echter nog enige maanden op zich wachten, meldt het Openbaar Ministerie.
Rekenwerk
Tussen 1 oktober 2000 en 9 september 2001 hebben 27 verpleegkundigen in het Juliana Kinderziekenhuis 1029 diensten gedraaid. De 8 incidenten, zoals ze in het jargon worden genoemd, vinden allemaal plaats tijdens de 142 diensten van Lucia de B. De kans dat dit toevallig gebeurt, is volgens Elffers gelijk aan de kans om in een bak met 1029 ballen – 1021 witte en 8 zwarte – al na 142 keer grijpen alle acht zwarte ballen te pakken te hebben.
Die kans is kleiner dan één op 9 miljoen. Maar omdat dit lot alle 27 verpleegkundigen van de afdeling had kunnen treffen, vermenigvuldigt Elffers de kans met 27 en komt hij uit op een kans van één op 300.000.
Vergelijkbare berekeningen bij twee afdelingen van het Rode Kruis Ziekenhuis geven hem ook twee kansen. Elffers vermenigvuldigt de drie kansen met elkaar en bepaalt zo de uitkomst van één op 342 miljoen.
Na de ’correctie’ door Derksen gaat het in het JKZ om vijf incidenten tijdens 1029 diensten, waarvan vier tijdens de 142 diensten van Lucia de B. In de ballenbakstatistiek is dat een kans van ongeveer één op 25. Een juiste combinatie met de gecorrigeerde kansen voor het RKZ levert een totaalkans van één op 50.
Elffers erkent dat er met de cijfers van Derksen een andere kans uitrolt, maar doet geen uitspraak over de juistheid van deze nieuwe cijfers. Ook over de kritiek op zijn methode is hij terughoudend. „Ik ben het met Gill eens dat er aan mijn methode bezwaren kleven, maar over de vraag wat dan wel de juiste methode is, bakkeleien we nog.”
Bron: Trouw, de Verdieping 12-03-2007
Subhana Allaah, zo zie je maar hoe onrechtvaardig de mens kan zijn. Hmm, ze is misschien wel bespaard geweest van heel van fitna. Moge Allaah haar genadig zijn.
knots71karel
16-03-13, 21:26
Subhana Allaah, zo zie je maar hoe onrechtvaardig de mens kan zijn. Hmm, ze is misschien wel bespaard geweest van heel van fitna. Moge Allaah haar genadig zijn.
Laat ALLAH eerst maar een genadig zijn voor de kinderen die onnodig de dood vinden in landen zoals :Syrie, Somalie, Pakistan , Afghanistan en dan nog de teiduizenden kindsoldaten die door zich MOSLIM noemend tuig gedwongen worden te vechten en de meisjes die gedwongen worden om te ...........:fpotver: