IbnRushd
02-05-13, 13:31
Brieven uit Antwerpen: "Waarom ik mij (nog) niet wil integreren"
OPINIE − 02/05/13, 08u24
Yassine Channouf is 25 jaar en Borgerhoutenaar. "Zolang een dubbele standaard wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan de maatschappij, maar het veranderen ervan", schrijft hij.
Het is absurd dat veel moslims nog worstelen met het integratievraagstuk. Zeker als je bedenkt dat het bestaan van Antwerpen te danken is aan de sharia. Op school leerden we namelijk dat Brabo Antigoons hand afhakte omdat die laatste zich iets toe-eigende wat niet van hem was. Noem Antigoon maar een dief. Volgens de sharia zou zijn hand moeten afgehakt worden. De sharia was er dus al heel vroeg in Antwerpen.
Tot zover de comic relief. Want buiten die humoristische associatie is er weinig reden tot lachen.
Ik ben in Antwerpen geboren, maar heb me er nooit thuis gevoeld. Waarom? Omdat de dominante stroming binnen de maatschappij moeilijkheden heeft met mijn bestaan, met mijn 'zijn'. Omdat er altijd iets bovenmenselijk wordt geëist!
Er wordt altijd verwacht dat ik me verantwoord voor de daden van anderen, dat ik me distantieer, en vooral, dat ik me opstel als veroordelende rechter telkens iemand van mijn 'soort' buiten de lijntjes kleurt. Mijn kleur en naam zijn mijn ergste vijanden.
Zelfs de meest 'welwillende' opmerkingen komen racistisch over: "Jij bent anders dan de meeste Marokkanen", of: "Ik wist niet dat er Marokkanen zoals jij bestonden", of erger: "Gij moogt blijven, maar al de rest moet terug naar hun eigen land". Die opmerkingen zijn allesbehalve complimenterend, want ze verraden de vooringenomenheid en de vooroordelen die zich heer en meester hebben gemaakt van de modale 'welwillende' mens. Onze wereldstad is niet meer dan een uit zijn voegen gebarsten dorp, met de bijbehorende mentaliteit.
Een Belg zou terecht geschoffeerd zijn mocht hij ergens op deze aardbol 'gecomplimenteerd' worden met zijn anders-zijn. Welke Belg zou tevreden zijn met de opmerking: "Ik wist niet dat er ook zulke Belgen bestonden, ik dacht dat alle Belgen pedofielen en fraudeurs waren?" Ik ben een kosmopoliet en weiger me te schikken naar die dorpsmentaliteit. De wereld is mijn thuis. Antwerpen lijdt aan sociale hypochondrie, en ik wil niet besmet worden.
Kan het mij kwalijk worden genomen dat ik niets gemeen wil hebben met een mentaliteit waarin uitspraken als: "Wordt het niet stilaan tijd voor een (atoom?)bommetje op Mekka? Kwestie van iedereen zijn plaats te wijzen", weinig verontwaardiging uitlokken.
Geen rechtsstaat
Waarom zou ik deel willen uitmaken van 'een mainstream' die geen aanstoot neemt aan de karikatuur van een rechtsstaat. Een moord in de doofpot stoppen, frauderende diamantairs met de mantel der gerechtelijke liefde bedekken, maar o wee als een Marokkaan met een mooie auto rijdt. Dan is hij niet onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Enkele jaren geleden werd ik tegengehouden voor een pascontrole toen ik op de Meir wandelde. Toen de politieagent mijn identiteitskaart teruggaf zei hij: "Goed nieuws, je staat niet geseind." Dat verwonderde de jonge agent. Eigenlijk had ik toen moeten antwoorden: "Een jonge Marokkaan die niet geseind staat? Check nog eens! Want af en toe steek ik over bij rood licht." Waarschijnlijk neemt die agent verlof als hij toevallig met een Marokkaan moet patrouilleren.
Deze maatschappij tolereert excessen waar ik niets mee te maken wil hebben. Daarom wil ik mij niet integreren. Ik wil zelf de criteria bepalen waaraan ik moet voldoen om een volwaardig mens te zijn. Ik hoef niet gekeurd te worden door een maatschappij die mij criteria oplegt waaraan ik moet voldoen om 'geïntegreerd' te zijn. Het huidige integratiediscours wordt gekenmerkt door één eigenschap: het gebrek aan keuzevrijheid. Take it, or leave (it).
Samenleven
Ongetwijfeld zullen sommigen deze brief zien als een racistische aanklacht op deze samenleving. Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat de eerste Marokkanen arriveerden om zich hier kapot te werken. Wegvluchtend van de armoede en een dictatuur waren ze blij een kans op een nieuw leven te krijgen. Toen stelden onderzoekers geen vragen of die generatie het terrorisme goedkeurde.
Maar na de golden sixties kwam de recessie in de jaren zeventig. In zulke tijden gedijen extreem rechtse ideeën goed. In 1978 ontstond het Vlaams Blok. Migranten waren kop van Jut, ondanks hun harde werk en weinig geklaag.
Daarna kreeg een heel nieuwe generatie het racisme over zich heen. Het discours ging over vreemdelingen die - een contradictie vanjewelste - zowel te lui waren om te werken en tegelijkertijd de jobs stalen van de brave Vlamingen. Dat discours zorgde voor een ware vervreemding bij de kinderen van die Marokkaanse migranten, die moeilijk migranten genoemd kunnen worden.
In het onderwijs kregen ze weinig kansen. Het latente racisme maakte van hen 'rotjochies'. Ze werden buiten die maatschappij gezet, en je kunt bezwaarlijk stellen dat ze die maatschappij verwierpen. Er bestaan genoeg verhalen over de knokploegen van het Vlaams Blok die er straffeloos op los sloegen in Borgerhout.
De maatschappij is selectief in het verwerpen van fenomenen die ze beschouwt als verwerpelijk. Zolang die selectiviteit bestaat, zolang die dubbele standaard wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan die maatschappij, maar het veranderen ervan. En dat doen we samen. Vandaar het woord: samenleven. In zo'n maatschappij ben ik wel geïntegreerd.
demorgen.be (http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1625362/2013/05/02/Brieven-uit-Antwerpen-Waarom-ik-mij-nog-niet-wil-integreren.dhtml)
OPINIE − 02/05/13, 08u24
Yassine Channouf is 25 jaar en Borgerhoutenaar. "Zolang een dubbele standaard wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan de maatschappij, maar het veranderen ervan", schrijft hij.
Het is absurd dat veel moslims nog worstelen met het integratievraagstuk. Zeker als je bedenkt dat het bestaan van Antwerpen te danken is aan de sharia. Op school leerden we namelijk dat Brabo Antigoons hand afhakte omdat die laatste zich iets toe-eigende wat niet van hem was. Noem Antigoon maar een dief. Volgens de sharia zou zijn hand moeten afgehakt worden. De sharia was er dus al heel vroeg in Antwerpen.
Tot zover de comic relief. Want buiten die humoristische associatie is er weinig reden tot lachen.
Ik ben in Antwerpen geboren, maar heb me er nooit thuis gevoeld. Waarom? Omdat de dominante stroming binnen de maatschappij moeilijkheden heeft met mijn bestaan, met mijn 'zijn'. Omdat er altijd iets bovenmenselijk wordt geëist!
Er wordt altijd verwacht dat ik me verantwoord voor de daden van anderen, dat ik me distantieer, en vooral, dat ik me opstel als veroordelende rechter telkens iemand van mijn 'soort' buiten de lijntjes kleurt. Mijn kleur en naam zijn mijn ergste vijanden.
Zelfs de meest 'welwillende' opmerkingen komen racistisch over: "Jij bent anders dan de meeste Marokkanen", of: "Ik wist niet dat er Marokkanen zoals jij bestonden", of erger: "Gij moogt blijven, maar al de rest moet terug naar hun eigen land". Die opmerkingen zijn allesbehalve complimenterend, want ze verraden de vooringenomenheid en de vooroordelen die zich heer en meester hebben gemaakt van de modale 'welwillende' mens. Onze wereldstad is niet meer dan een uit zijn voegen gebarsten dorp, met de bijbehorende mentaliteit.
Een Belg zou terecht geschoffeerd zijn mocht hij ergens op deze aardbol 'gecomplimenteerd' worden met zijn anders-zijn. Welke Belg zou tevreden zijn met de opmerking: "Ik wist niet dat er ook zulke Belgen bestonden, ik dacht dat alle Belgen pedofielen en fraudeurs waren?" Ik ben een kosmopoliet en weiger me te schikken naar die dorpsmentaliteit. De wereld is mijn thuis. Antwerpen lijdt aan sociale hypochondrie, en ik wil niet besmet worden.
Kan het mij kwalijk worden genomen dat ik niets gemeen wil hebben met een mentaliteit waarin uitspraken als: "Wordt het niet stilaan tijd voor een (atoom?)bommetje op Mekka? Kwestie van iedereen zijn plaats te wijzen", weinig verontwaardiging uitlokken.
Geen rechtsstaat
Waarom zou ik deel willen uitmaken van 'een mainstream' die geen aanstoot neemt aan de karikatuur van een rechtsstaat. Een moord in de doofpot stoppen, frauderende diamantairs met de mantel der gerechtelijke liefde bedekken, maar o wee als een Marokkaan met een mooie auto rijdt. Dan is hij niet onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Enkele jaren geleden werd ik tegengehouden voor een pascontrole toen ik op de Meir wandelde. Toen de politieagent mijn identiteitskaart teruggaf zei hij: "Goed nieuws, je staat niet geseind." Dat verwonderde de jonge agent. Eigenlijk had ik toen moeten antwoorden: "Een jonge Marokkaan die niet geseind staat? Check nog eens! Want af en toe steek ik over bij rood licht." Waarschijnlijk neemt die agent verlof als hij toevallig met een Marokkaan moet patrouilleren.
Deze maatschappij tolereert excessen waar ik niets mee te maken wil hebben. Daarom wil ik mij niet integreren. Ik wil zelf de criteria bepalen waaraan ik moet voldoen om een volwaardig mens te zijn. Ik hoef niet gekeurd te worden door een maatschappij die mij criteria oplegt waaraan ik moet voldoen om 'geïntegreerd' te zijn. Het huidige integratiediscours wordt gekenmerkt door één eigenschap: het gebrek aan keuzevrijheid. Take it, or leave (it).
Samenleven
Ongetwijfeld zullen sommigen deze brief zien als een racistische aanklacht op deze samenleving. Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat de eerste Marokkanen arriveerden om zich hier kapot te werken. Wegvluchtend van de armoede en een dictatuur waren ze blij een kans op een nieuw leven te krijgen. Toen stelden onderzoekers geen vragen of die generatie het terrorisme goedkeurde.
Maar na de golden sixties kwam de recessie in de jaren zeventig. In zulke tijden gedijen extreem rechtse ideeën goed. In 1978 ontstond het Vlaams Blok. Migranten waren kop van Jut, ondanks hun harde werk en weinig geklaag.
Daarna kreeg een heel nieuwe generatie het racisme over zich heen. Het discours ging over vreemdelingen die - een contradictie vanjewelste - zowel te lui waren om te werken en tegelijkertijd de jobs stalen van de brave Vlamingen. Dat discours zorgde voor een ware vervreemding bij de kinderen van die Marokkaanse migranten, die moeilijk migranten genoemd kunnen worden.
In het onderwijs kregen ze weinig kansen. Het latente racisme maakte van hen 'rotjochies'. Ze werden buiten die maatschappij gezet, en je kunt bezwaarlijk stellen dat ze die maatschappij verwierpen. Er bestaan genoeg verhalen over de knokploegen van het Vlaams Blok die er straffeloos op los sloegen in Borgerhout.
De maatschappij is selectief in het verwerpen van fenomenen die ze beschouwt als verwerpelijk. Zolang die selectiviteit bestaat, zolang die dubbele standaard wordt gehanteerd, is mijn doel niet het conformeren aan die maatschappij, maar het veranderen ervan. En dat doen we samen. Vandaar het woord: samenleven. In zo'n maatschappij ben ik wel geïntegreerd.
demorgen.be (http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1625362/2013/05/02/Brieven-uit-Antwerpen-Waarom-ik-mij-nog-niet-wil-integreren.dhtml)