Revisor
13-11-13, 13:33
['Zwak moord op kind niet af als gezinsdrama']
OPINIE - Natasha Gerson − 13/11/13, 12:12
http://static1.volkskrant.nl/static/photo/2013/0/10/2/20131113111020/media_xl_1945847.jpg
© anp. De woning en de rode auto van de 47-jarige vader die hier zijn drie zoontjes en daarna zichzelf van het leven beroofde op het bungalowpark Boerhaarsveld in het Drentse plaatsje Schoonloo.
Het doden van een kind als pure revanche op de partner is eigenlijk een soort seculiere eerwraak, betoogt Natasha Gerson.
Allerlei vormen van doodslag, of incidenten met dodelijke afloop worden in de media, wél gewoon als moord betiteld, behalve deze
Alweer zestien jaar geleden pleitte hoogleraar klinische psychologie Wim Wolters voor terughoudendheid in de berichtgeving bij kinderdoding door ouders. Een dergelijk pleidooi is tegenwoordig niet meer houdbaar: op de mate van berichtgeving valt geen invloed meer uit te oefenen. Maar op de gebruikte terminologie valt nog wel af te dingen. Bij elk zogenoemd 'familiedrama' of tegenwoordig 'gezinsdrama', erger ik me meer aan deze klakkeloze, afdekkende woorden.
Allerlei vormen van doodslag, of incidenten met dodelijke afloop worden in de media, wél gewoon als moord betiteld, behalve deze. Iemand die honderden kilometers rijdt op zoek naar een zo obscuur mogelijke plek om zijn zoontjes te verstikken en te dumpen, zijn daad vooraf uiteenzet in een ellenlang egocentrisch epistel of met een kogelvrij vest, een uzi en een handgranaat naar het huis van zijn schoonouders rijdt, handelt niet in een opwelling met een waas voor ogen. Sterker nog, de drie meest recente gezinsdrama's hebben alle kenmerken van lang doorgeplande wraakexercities. En lang doorgeplande wraakexercities met dodelijk resultaat, daar is een woord voor en dat woord is moord.
Bovendien heeft gebruik van het woord 'drama' iets excuserends. Niet alleen de dader heeft het gedaan, de impliciete boodschap is dat het dode kind, of kinderen, slachtoffer zijn geworden van een wisselwerking tussen de ouders, alsof de andere ouder, de al gestrafte, op een of andere manier medeverantwoordelijkheid delijke moord.
Nevenschade
Al ben je nog zo tot op het bot getergd, al stinkt het onrecht nog zo ten hemel, er is geen excuus om je kind te doden. Ook niet als je daarna zelfmoord pleegt. Door het als 'wanhoopsdaad' te betitelen maak je het kind, of de kinderen, tot bijzaak, een soort nevenschade bij de zelfmoord. Maar dat is de zaak omkeren. Er is éérst een moord, daarna een laffe vlucht voor de consequenties door middel van zelfmoord.
Afgezien van het feit dat de term dus een extra belasting is voor achterblijvende partner en familie, denk ik dat hij gevaarlijk is. Het maakt het makkelijker voor potentiële daders (mannen die geen 'nee' of 'voorbij' accepteren en met het rudiment voor dit soort scenario's in hun hoofd lopen) zichzelf in dat scenario als een slachtoffer, rebel of zelfs soort held te gaan zien. Het maakt het makkelijker voor ze om het voor zichzelf zo te draaien: dat hij het kind behoedt voor de verschrikkingen van het leven zonder hem, of zoiets. Alsof het familiedrama in feite een afwending van een nog veel groter familiedrama is.
Hij hield zo vreselijk veel van zijn gezin, maar ja, dat viel uiteen en alles eindigt dus nu in een drama. Het gruwelijk inkijkje, via zijn afscheidsmail, in het geestesleven van de man die in september zijn zoontjes ombracht in een vakantiehuisje in Schoonloo, toont aan hoe egomaan de gedachten van zo iemand zijn. In anderhalf kantje komt maar liefst vijftig keer het woord 'ik' of 'mij' voor, terwijl de kinderen die hij vermoord heeft alleen een soort figurantjes zijn, en dan nog figurantjes die zijn bezit zijn, een verlengstuk: 'mijn mannen'.
Afschuw voor dit soort daden én daders, door ze te presenteren als wat ze zijn kan volgens mij helpen ze te voorkomen
Seculiere eerwraak
De kinderdoding als pure revanche op de ex-partner, gepresenteerd als wanhoop, is eigenlijk een soort seculiere eerwraak. Die term dekt de lading nog beter dan 'gezinsdrama'. Het naar buiten toe geprojecteerde plaatje van het perfecte gezinnetje is al onherstelbaar aangetast, dan moet er maar een soort tabula rasa plaatsvinden ook.
Dit soort karakters is zeer vatbaar voor de gedachte hoe ze herinnerd zullen worden. Het woord 'gezinsdrama' kan ze sterken in het waanidee dat er met verdriet en spijt aan ze teruggedacht zal worden, met de gedachte 'hadden we maar ingezien hoe hij leed...'. De reguliere onvolwassen zelfmoordfantasie gekoppeld aan de walgelijkste vorm van zelfzuchtige controlfreakerij over je graf heen.
Afschuw voor dit soort daden én daders, door ze te presenteren als wat ze zijn kan volgens mij helpen ze te voorkomen. Als het duidelijk is dat je door zoiets te doen de geschiedenis in zult gaan als waardeloze egoïst die het predikaat 'ouder' nooit waard geweest is. Een moordenaar. Iemand die met zijn daad bewijst, dat zijn kinderen inderdaad niet veilig bij hem waren. Al zou er maar één zijn die daardoor tijdig bij zinnen komt, dan is het dat al waard.
Natasha Gerson is journalist.
'Zwak moord op kind niet af als gezinsdrama' - opinie - VK (http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3543994/2013/11/13/Zwak-moord-op-kind-niet-af-als-gezinsdrama.dhtml)
OPINIE - Natasha Gerson − 13/11/13, 12:12
http://static1.volkskrant.nl/static/photo/2013/0/10/2/20131113111020/media_xl_1945847.jpg
© anp. De woning en de rode auto van de 47-jarige vader die hier zijn drie zoontjes en daarna zichzelf van het leven beroofde op het bungalowpark Boerhaarsveld in het Drentse plaatsje Schoonloo.
Het doden van een kind als pure revanche op de partner is eigenlijk een soort seculiere eerwraak, betoogt Natasha Gerson.
Allerlei vormen van doodslag, of incidenten met dodelijke afloop worden in de media, wél gewoon als moord betiteld, behalve deze
Alweer zestien jaar geleden pleitte hoogleraar klinische psychologie Wim Wolters voor terughoudendheid in de berichtgeving bij kinderdoding door ouders. Een dergelijk pleidooi is tegenwoordig niet meer houdbaar: op de mate van berichtgeving valt geen invloed meer uit te oefenen. Maar op de gebruikte terminologie valt nog wel af te dingen. Bij elk zogenoemd 'familiedrama' of tegenwoordig 'gezinsdrama', erger ik me meer aan deze klakkeloze, afdekkende woorden.
Allerlei vormen van doodslag, of incidenten met dodelijke afloop worden in de media, wél gewoon als moord betiteld, behalve deze. Iemand die honderden kilometers rijdt op zoek naar een zo obscuur mogelijke plek om zijn zoontjes te verstikken en te dumpen, zijn daad vooraf uiteenzet in een ellenlang egocentrisch epistel of met een kogelvrij vest, een uzi en een handgranaat naar het huis van zijn schoonouders rijdt, handelt niet in een opwelling met een waas voor ogen. Sterker nog, de drie meest recente gezinsdrama's hebben alle kenmerken van lang doorgeplande wraakexercities. En lang doorgeplande wraakexercities met dodelijk resultaat, daar is een woord voor en dat woord is moord.
Bovendien heeft gebruik van het woord 'drama' iets excuserends. Niet alleen de dader heeft het gedaan, de impliciete boodschap is dat het dode kind, of kinderen, slachtoffer zijn geworden van een wisselwerking tussen de ouders, alsof de andere ouder, de al gestrafte, op een of andere manier medeverantwoordelijkheid delijke moord.
Nevenschade
Al ben je nog zo tot op het bot getergd, al stinkt het onrecht nog zo ten hemel, er is geen excuus om je kind te doden. Ook niet als je daarna zelfmoord pleegt. Door het als 'wanhoopsdaad' te betitelen maak je het kind, of de kinderen, tot bijzaak, een soort nevenschade bij de zelfmoord. Maar dat is de zaak omkeren. Er is éérst een moord, daarna een laffe vlucht voor de consequenties door middel van zelfmoord.
Afgezien van het feit dat de term dus een extra belasting is voor achterblijvende partner en familie, denk ik dat hij gevaarlijk is. Het maakt het makkelijker voor potentiële daders (mannen die geen 'nee' of 'voorbij' accepteren en met het rudiment voor dit soort scenario's in hun hoofd lopen) zichzelf in dat scenario als een slachtoffer, rebel of zelfs soort held te gaan zien. Het maakt het makkelijker voor ze om het voor zichzelf zo te draaien: dat hij het kind behoedt voor de verschrikkingen van het leven zonder hem, of zoiets. Alsof het familiedrama in feite een afwending van een nog veel groter familiedrama is.
Hij hield zo vreselijk veel van zijn gezin, maar ja, dat viel uiteen en alles eindigt dus nu in een drama. Het gruwelijk inkijkje, via zijn afscheidsmail, in het geestesleven van de man die in september zijn zoontjes ombracht in een vakantiehuisje in Schoonloo, toont aan hoe egomaan de gedachten van zo iemand zijn. In anderhalf kantje komt maar liefst vijftig keer het woord 'ik' of 'mij' voor, terwijl de kinderen die hij vermoord heeft alleen een soort figurantjes zijn, en dan nog figurantjes die zijn bezit zijn, een verlengstuk: 'mijn mannen'.
Afschuw voor dit soort daden én daders, door ze te presenteren als wat ze zijn kan volgens mij helpen ze te voorkomen
Seculiere eerwraak
De kinderdoding als pure revanche op de ex-partner, gepresenteerd als wanhoop, is eigenlijk een soort seculiere eerwraak. Die term dekt de lading nog beter dan 'gezinsdrama'. Het naar buiten toe geprojecteerde plaatje van het perfecte gezinnetje is al onherstelbaar aangetast, dan moet er maar een soort tabula rasa plaatsvinden ook.
Dit soort karakters is zeer vatbaar voor de gedachte hoe ze herinnerd zullen worden. Het woord 'gezinsdrama' kan ze sterken in het waanidee dat er met verdriet en spijt aan ze teruggedacht zal worden, met de gedachte 'hadden we maar ingezien hoe hij leed...'. De reguliere onvolwassen zelfmoordfantasie gekoppeld aan de walgelijkste vorm van zelfzuchtige controlfreakerij over je graf heen.
Afschuw voor dit soort daden én daders, door ze te presenteren als wat ze zijn kan volgens mij helpen ze te voorkomen. Als het duidelijk is dat je door zoiets te doen de geschiedenis in zult gaan als waardeloze egoïst die het predikaat 'ouder' nooit waard geweest is. Een moordenaar. Iemand die met zijn daad bewijst, dat zijn kinderen inderdaad niet veilig bij hem waren. Al zou er maar één zijn die daardoor tijdig bij zinnen komt, dan is het dat al waard.
Natasha Gerson is journalist.
'Zwak moord op kind niet af als gezinsdrama' - opinie - VK (http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3543994/2013/11/13/Zwak-moord-op-kind-niet-af-als-gezinsdrama.dhtml)