PDA

Bekijk Volledige Versie : Burgemeester Galmaarden verbiedt toespraak uitgeprocedeerde minderjarige vluchteling



Marsipulami
16-11-13, 15:51
Burgemeester Galmaarden verbiedt toespraak Amir

Vandaag om 06:10 door Yves Delepeleire


De uitgewezen Afghaanse familie Jafari was in de gemeentelijke basisschool van Tollembeek uitgenodigd om over kinderrechten te praten. De burgemeester van Galmaarden, Pierre Deneyer (CD&V), stak daar echter een stokje voor.

Amir Mohammad Jafari (12) begon donderdag met zijn oudere broer Amir Hussein (15) en hun vader aan een stille mars, van hun woonplaats Geraardsbergen naar Brussel. Onderweg is het de bedoeling om in scholen over kinderrechten te spreken. Eerste halte was gisteren de gemeentelijke basisschool De Knipoog in Tollembeek (Galmaarden).

Christine De Taeye, directrice van De Knipoog, gaf toestemming voor de toespraak: ‘Ook voor mij ging het duidelijk over kinderrechten. Maar deze ochtend (vrijdag, red.) kreeg ik een telefoontje van de burgemeester Deneyer. Hij zag de actie liever niet doorgaan. De gemeente is het schoolbestuur. Ik moet die beslissing respecteren. Maar als ik wat meer tijd had gehad, had ik de burgemeester zeker kunnen overtuigen.’

‘Tot donderdagavond was ik niet van deze actie op de hoogte’, reageert Deneyer gepikeerd. ‘Zelfs de schepen van onderwijs wist er niets van! We hadden dit moeten weten, zoals we over elke actie op de school moeten worden ingelicht. Het gaat om het principe.’

De burgemeester geeft echter toe dat hij de toespraak ook niet had laten doorgaan als hij wel was geïnformeerd: ‘Ik heb niets tegen kinderrechten, ik heb zelf drie kinderen. Maar dit zou sowieso op een politieke actie zijn uitgedraaid. En dat kan ik niet verdedigen. Dit gaat om een gezin dat uitgewezen is en op geen enkele manier in ons land mag blijven. Ik heb veel bewondering voor mevrouw De Block en wil niet doorgaan als de burgemeester die tegen haar beslissingen zou ingaan.’

Marsipulami
16-11-13, 15:56
Geachte mevrouw De Block en alle inwoners van dit land,

Ik ben Amir Mohammad Jafari, 12 jaar. Ik ben de stem van alle kinderen en jongeren zonder papieren. Ik volg sinds dit schooljaar de richting Latijn. Mijn oudere broer Amir Hussein (15 jaar) zit in het tweede jaar Moderne Wetenschappen. Hij wil later heel graag architect worden. Mijn jongere zus Mohadisa (8 jaar) droomt ervan lerares te worden.

Mijn broer, zus en ik werden geboren in Afghanistan, een land in oorlog. In dit vreselijke land stierven gedurende 7 maanden 3.000 mensen.

Mijn jongste broertje, Amir Ali, werd een jaar geleden in België geboren, een land waar hij vele kansen en een mooie toekomst heeft. Ook in België was er ooit oorlog, een keer 4 en een keer 5 jaar. Wat deden de mensen toen? Ze verspreidden zich naar andere, veilige landen.

Wel, wij deden net hetzelfde. Maar in ons land heerst er wel al 40 jaar oorlog! We vluchtten en moesten veel mensen achterlaten, ons moederland. De weg hiernaartoe was met heel veel problemen. Maar wat zegt u nu?! U zegt dat Afghanistan veilig is. Ik vind dat een grote leugen. Ik vind het allesbehalve waarheid dat u dit zegt.

Wat is er dan met Aref gebeurd (DS 16 oktober)? Waarom zouden duizenden anderen Afghanistan ontvluchten als het daar toch zo veilig is? En wie wel teruggegaan is, heeft er alleen maar spijt van en vreest dagelijks voor zijn leven. Maar ja, één dode asielzoeker… laat ons niet overdrijven!

Een mens is een mens, uit een ander land of van hier, zwart, rood, geel... Mevrouw De Block, zou u met uw kinderen ooit naar een land als Afghanistan gaan, als u weet dat er elke dag minstens 40 mensen sterven of gemarteld worden?!

Asielzoekers zouden hun kinderen als chantage gebruiken. Dat is niet waar! Onze ouders mogen niet gaan werken, kunnen geen Nederlandse les volgen. Hoe krijgen ze dan de kans om zich te integreren? Dan mogen wij, als kinderen, wel optreden als tolk in contacten met het OCMW, de school, de dokter, de dienst voor integratie, enzovoort.

Maar als we als kind onze eigen stem laten horen, worden we niet meer gehoord. Zo kreeg ik maar enkele seconden de tijd om bij de Raad van State mijn verhaal te doen, terwijl dit wel over MIJN leven gaat. Voor u was dit een gewone werkdag, maar voor mij was dit van LEVENSbelang voor mijn toekomst.

Inwoners van dit land, mevrouw De Block, eigenlijk wil ik maar één ding: MEE-LEVEN. Graag nodig ik u uit om

één dag in mijn schoenen te staan.

één dag in een vreemde taal naar school te gaan,

één dag in de wenende ogen van mijn mama te kijken,

één dag niet zeker te zijn of je die dag iets te eten zal hebben,

één dag schrik te hebben dat de politie je uit het huis zal zetten,

één dag de afschuwelijke beelden uit ons thuisland op tv te zien,

één dag het gevoel te hebben dat niemand naar je luistert,

één dag mijn nachtmerries te hebben,

één dag je post niet eens te willen lezen,

één dag de enige te zijn die het slechte nieuws aan je ouders kan vertellen,

één dag illegaal genoemd te worden.

Maar ook

één dag HIER gelukkig te mogen zijn.


Eén dag in mijn schoenen - De Standaard (http://www.standaard.be/cnt/dmf20131114_00838848)