PDA

Bekijk Volledige Versie : Nieuwjaarsbrief van Dyab Abou Jahjah



Marsipulami
01-01-14, 10:41
Nieuwjaarsbrief: Dyab Abou Jahjah

Gisteren om 03:00 door Dyab Abou Jahjah


‘Je wagen controleren op explosieven voor je je kind naar school brengt, rustgevend is het niet.’ Foto: Jimmy Kets

Omdat Libanon te onveilig was geworden, is Dyab Abou Jahjah teruggekeerd naar zijn tweede land. Maar ook hier wil hij blijven doen wat hij al die tijd gedaan heeft: opkomen voor de zwakken, taboes en heilige koeien bestrijden en zoeken naar betere ideeën.

Dyab Abou Jahjah is de oprichter van de AEL en schrijver. Vanaf vrijdag 10 januari schrijft hij wekelijks een column voor De Standaard.

Beste Mohamed,

Ik heb de laatste tijd de neiging om je te bellen, om in een café ergens een shisha te gaan roken. Misschien aan de corniche van Sidon, of in Beiroet na het werk.

Maar dan besef ik dat dat niet meer kan. Ik ben weer vertrokken, en jij zit nog steeds in Libanon. Ik heb begrepen dat je binnenkort ook terug naar Chicago gaat, waar je ook decennialang hebt gewoond. Je vroeg je af, de laatste keer dat ik je zag voor mijn vertrek, of we elkaar nog zouden zien voor we zo oud geworden zijn dat we elkaar niet meer herkennen. We zijn moderne nomaden blijkbaar, en het houdt niet op. We kennen elkaar nu 31 jaar, en zijn ondertussen wat ouder aan het worden, maar steeds dragen we die kinderlijke passie voor het leven en voor alles wat we doen in onze harten. En we houden beiden te veel van Libanon voor twee mensen die zolang in andere landen hebben gewoond.

Vandaag nog zag ik op tv dat er een aanslag werd gepleegd in downtown Beiroet… daar waar we zovele keren zaten te chillen, waar ik vaak mijn familie mee naartoe nam om te ontspannen, waar mijn dochtertjes speelden met andere kinderen in Beirut Souks. Daar is de bom ontploft en daar zijn onschuldige burgers gedood.

Het is triest om te vertrekken, maar het moet wel, want het is niet meer veilig in Libanon. Jij hebt me dat doen inzien. Je vond me altijd nonchalant met mijn veiligheid, zei je, in een land waar ik nu bijna geen vrienden meer heb behalve jou en een paar kameraden. Ik heb er geen vrienden omdat ik het spel van sektarisme en haat niet meespeel, en omdat ik weiger mij te schikken naar de wensen van machthebbers, vooral als die corrupt en onderdrukkend zijn. Na mijn steun aan de Syrische revolutie zijn zelfs mijn voormalige bondgenoten in Libanon vijanden geworden, een deel van mijn familie spreekt zelfs niet meer met mij; ik ben in hun ogen een verrader omdat ik niet achter een regime kan staan dat zijn volk uitmoordt. De andere kant moet mij ook niet, want ik blijf mij uitspreken tegen collaboratie met Israël en met de Navo en ik verfoei banden met achterlijke regimes zoals dat van Saudi-Arabië en ik weiger legitimiteit te schenken aan terroristische moordgroepen als Al-Qaeda.

Toch wou ik blijven, maar het zijn jouw woorden en die van mijn ouders die me van mening hebben doen veranderen: ‘Als je die keuze maakt voor jezelf, mag je ze niet voor je kinderen maken’, zei je. En gelijk heb je. Elke dag wakker worden en de onderkant van je wagen controleren op explosieven, is niet het meest rustgevende gevoel net voor je je kind naar school brengt.

2013 was een moeilijk jaar. Veel desillusies en een moeilijke transitie die nog bezig is. Maar ik heb wel de luxe om een tweede land te hebben. Een land waar ik als 19-jarige naartoe ben gekomen, en waar ik een man ben geworden. Hier in Brussel voel ik me ook thuis. Misschien een tikkeltje minder dan in Beiroet, maar net genoeg om geen vreemdeling te zijn. In dit land ben ik een burger en net zoals in Libanon weiger ik om in een hoek geduwd te worden en een label op mijn voorhoofd te laten kleven. Ook hier is mijn relatie met de machthebbers heel slecht, en zolang er uitsluiting en onrechtvaardigheid bestaan, zal die niet verbeteren. Sommigen ontvangen mij nu met open armen en denken dat ik een tweede kans verdien; dat brengt me aan het lachen, mijn vriend. Zoals ik het zie, geef ik veel mensen nu een tweede kans en niet andersom. Maar toch, veel mensen willen echt verzoening en samenwerking, en die opening is volgens mij een resultaat van de strijd die de AEL heeft geleverd in deze maatschappij. Met die mensen wil ik zeker samenwerken en samenleven.

Ik zal, anno 2014, in België doen wat ik in Libanon de voorbije zeven jaar deed, dus blijven opkomen voor de zwakken, de gemarginaliseerden en de uitgeslotenen, zonder belang te hechten aan de gevolgen. De grenzen van het groepsdenken blijven opzoeken, gevestigde begrippen uitdagen, en naar betere ideeën blijven zoeken. Mijn strijd tegen taboes en heilige koeien zal worden voortgezet, maar ook verfoei ik het te gemakkelijke compromis dat vaak gesloten wordt in het kleurloze midden van een comfortzone, een soort cognitieve ‘black hole’ waar alles niks wordt. Mijn woord zal altijd een kleur en een smaak hebben, en zal mensen niet onverschillig laten.

Sommige van mijn vrienden vrezen dat ik gerecupereerd zal worden. Dat kan niet, omdat ik me er zeer bewust van ben dat we een opening hebben geforceerd, niet om deel uit te maken van een onrechtvaardig systeem, maar juist om eraan te sleutelen. Niets werd mij gegund in dit land, mijn vriend, ik heb geen geschenken gekregen. Ik heb moeten knokken voor de meest elementaire rechten, en ik kom van een positie van paria en volksvijand die mij onterecht werd gegeven, om vandaag mijn plaats op te eisen. Toch koester ik geen wrok en ben ik bereid om met iedereen in dialoog te gaan, om tot een betere maatschappij te komen. Ik heb er alle belang bij, omdat ik hier kinderen heb en omdat iedereen het allerbeste wil voor zijn kinderen. Maar ik ben altijd bereid om opnieuw de paria te worden als de andere optie is: de parvenu zijn. En ik zal altijd liever een controverse veroorzaken dan mee te doen aan het creëren van platitudes.

Dus wees gerust, mijn vriend. Mij zal je altijd goed blijven herkennen.


Nieuwjaarsbrief: Dyab Abou Jahjah - De Standaard (http://www.standaard.be/cnt/dmf20131230_00907874)

mark61
01-01-14, 11:57
"Sommigen ontvangen mij nu met open armen en denken dat ik een tweede kans verdien; dat brengt me aan het lachen, mijn vriend. Zoals ik het zie, geef ik veel mensen nu een tweede kans en niet andersom."

Arrogant baasje. Mislukt in België, mislukt in Libanon, wat ook geen verbazing mag wekken. Wat heeft ie daar eigenlijk gedaan? Libanon heeft een burgerbeweging nodig die alle geweld en sektarisme afwijst, maar daar heeft ie blijkbaar geen trek in.

Het is één betoog van platitudes. België met Libanon vergelijken is al helemaal lachwekkend.

Ik ben benieuwd hoe ie S4B vindt. Zouden ze al kennis gemaakt hebben?

super ick
01-01-14, 15:12
Maar toch, veel mensen willen echt verzoening en samenwerking, en die opening is volgens mij een resultaat van de strijd die de AEL heeft geleverd in deze maatschappij.

Belachelijk. Alsof alles en iedereen tegen, ja...tegen wat eigenlijk... waren en dat zonder de strijd, ja...welke strijd eigenlijk... onmogelijk zou zijn geweest.

Mijnheer Jahjah moet oppassen dat hij zelf geen probleem wordt ipv een oplossing.