mark61
23-03-14, 11:33
Minder, minder, minder: de Haagse meute in het zaaltje van de PVV scandeerde de woorden voor hun leider afgelopen woensdag nog met alle enthousiasme van een bierhal-putsch, maar in Nederland brak in de dagen erna alvast het feest van de Bevrijding los. Ineens was niemand meer bang voor Geert Wilders. Het monster had zichzelf verslagen, enkel door zijn ware gezicht te laten zien. De beelden uit Den Haag waren dodelijk. De oorlog leek plotseling voorbij.
En iedereen, dat was een feestelijke ontdekking, had in het verzet gezeten. De vlag kon uit, maar er moesten eerst nog wat straatjes worden schoongeveegd. Politici die zich jarenlang in bochten hadden gewrongen om Wilders te accommoderen, onze minister president voorop, konden nu zonder gevaar voor hun politieke leven afstand van hun nemesis nemen. Eindelijk kon de dode taal over Wilders die mensen „wegzet” en „tegen elkaar opzet”, mensen die „hier iets van hun leven proberen te maken” worden ingeruild voor iets stevigers – er was een grens overschreden! Beschouwers die een decennium lang hadden gezwolgen in de „botsing der culturen” en zich hadden laten meeslepen in de heroďsche strijd tegen het „islamofascisme”, legden nu haastig uit dat je een groep niet mag verwarren met een enkeling. PVV-Kamerlid Van Vliet, die een paar maanden terug repte over asielzoekers die hij eigenhandig het land uit wilde stampen, verliet de PVV omdat Wilders zich op „een glijdende schaal” bevond. „Het voelt als een bevrijding”, zei hij.
Dat was het ook! Marokkaanse Nederlanders werden de afgelopen dagen massaal gekoesterd, geknuffeld, geaaid – en opnieuw bevoogd en betutteld met de allerbeste Hollandse bedoelingen. De Telegraaf riep zelfs lezers op om hun lievelings-Marokkaan te komen showen. Terwijl diezelfde krant jarenlang, dag in, dag uit… – agressie en sentiment zijn twee kanten van dezelfde medaille, Jung zei het al.
En ja, dat was jammer, agressie was er ook. Geen Bevrijding zonder bijltjesdag. In de sociale media werden de eerste collaborateurs al kaalgeschoren. Verzetsstrijders ruzieden onderling over wie de ware PVV-bestrijder was geweest. Mensen die nu beweerden dat ze goed waren, dat moest gemeld worden, waren eigenlijk heel fout.
Te midden van de golf van verontwaardiging en sentiment de ontlading: met zijn hetze heeft Wilders politiek zelfmoord gepleegd. Het ging al niet goed met hem – in de peilingen was hij nog altijd de vluchtheuvel van kiezers die de gevestigde politiek van zich vervreemd heeft, maar de glans is er al een tijd af. Ten tijde van de film Fitna droomden ook de mensen die hem haten van hem – die tijd is allang voorbij. Wilders’ uitzinnige provocaties, die hem, zodra de gehate gevestigde orde verontwaardigd reageerde, nieuwe zuurstof verschafte, sorteerden minder en minder effect – Fitna 2 nooit gemaakt, Polenmeldpunt mislukt, anti-islamstickeractie totaal mislukt. Intussen bleek zijn beweging een tikkende tijdbom, deserterende Kamerleden, angstcultuur in de fractie, een eindeloze stroom gelekte e-mails. Wilders’ mails over zijn Marokkanen-actie zullen ongetwijfeld binnenkort in deze krant te lezen zijn.
Na vier jaar deed de PVV bij de verkiezingen opnieuw mee in slechts twee gemeenten. In beide verloor Wilders stemmen: in Almere 16,6 procent, in Den Haag zelfs 19 procent. Er is geen sprake van een opmars. De smerige provocatie richting Marokkanen was een noodsprong; Wilders heeft verzuimd een organisatie op te bouwen en is niet in staat gebleken de noodzakelijke stap naar gematigdheid te maken. Volgens deze krant roept zijn Marokkanen-hetze de sfeer van deportaties op – als hij het zou willen, zou hij het niet kunnen. Nu loopt iedereen weg. Het breiwerk glijdt van de pennen.
Het Vlaams Belang heeft Wilders’ Marokkanen-hetze toegejuicht; Filip Dewinter hoopt dat hij zijn haatpraat als gastspreker op het congres van zijn partij deze zondag zal herhalen. Maar ook het Vlaams Belang hangt electoraal in de touwen.
Het is de radicalisering van een auto die gas geeft in een doodlopende straat. Veel hangt af van de Europese verkiezingen. Wanneer Wilders er dan niet in slaagt met zijn nieuwe extreem-rechtse vrienden op de golf van het anti-Europese sentiment – aangemoedigd door Vladimir Poetin – een oogverblindende overwinning te halen, is het gedaan voor hem. Dan wacht ons een nieuw drama, maar dat zal persoonlijk zijn, niet langer politiek.
Doet het er toe? De sentimenten achter Wilders uitglijder zijn springlevend – in grote delen van Europa, en niet te vergeten, Rusland. Die strijd begint pas.
Zelfmoord - nrc.nl (http://www.nrc.nl/heijne/2014/03/23/zelfmoord/?utm_campaign=rss&utm_source=syndication)
En iedereen, dat was een feestelijke ontdekking, had in het verzet gezeten. De vlag kon uit, maar er moesten eerst nog wat straatjes worden schoongeveegd. Politici die zich jarenlang in bochten hadden gewrongen om Wilders te accommoderen, onze minister president voorop, konden nu zonder gevaar voor hun politieke leven afstand van hun nemesis nemen. Eindelijk kon de dode taal over Wilders die mensen „wegzet” en „tegen elkaar opzet”, mensen die „hier iets van hun leven proberen te maken” worden ingeruild voor iets stevigers – er was een grens overschreden! Beschouwers die een decennium lang hadden gezwolgen in de „botsing der culturen” en zich hadden laten meeslepen in de heroďsche strijd tegen het „islamofascisme”, legden nu haastig uit dat je een groep niet mag verwarren met een enkeling. PVV-Kamerlid Van Vliet, die een paar maanden terug repte over asielzoekers die hij eigenhandig het land uit wilde stampen, verliet de PVV omdat Wilders zich op „een glijdende schaal” bevond. „Het voelt als een bevrijding”, zei hij.
Dat was het ook! Marokkaanse Nederlanders werden de afgelopen dagen massaal gekoesterd, geknuffeld, geaaid – en opnieuw bevoogd en betutteld met de allerbeste Hollandse bedoelingen. De Telegraaf riep zelfs lezers op om hun lievelings-Marokkaan te komen showen. Terwijl diezelfde krant jarenlang, dag in, dag uit… – agressie en sentiment zijn twee kanten van dezelfde medaille, Jung zei het al.
En ja, dat was jammer, agressie was er ook. Geen Bevrijding zonder bijltjesdag. In de sociale media werden de eerste collaborateurs al kaalgeschoren. Verzetsstrijders ruzieden onderling over wie de ware PVV-bestrijder was geweest. Mensen die nu beweerden dat ze goed waren, dat moest gemeld worden, waren eigenlijk heel fout.
Te midden van de golf van verontwaardiging en sentiment de ontlading: met zijn hetze heeft Wilders politiek zelfmoord gepleegd. Het ging al niet goed met hem – in de peilingen was hij nog altijd de vluchtheuvel van kiezers die de gevestigde politiek van zich vervreemd heeft, maar de glans is er al een tijd af. Ten tijde van de film Fitna droomden ook de mensen die hem haten van hem – die tijd is allang voorbij. Wilders’ uitzinnige provocaties, die hem, zodra de gehate gevestigde orde verontwaardigd reageerde, nieuwe zuurstof verschafte, sorteerden minder en minder effect – Fitna 2 nooit gemaakt, Polenmeldpunt mislukt, anti-islamstickeractie totaal mislukt. Intussen bleek zijn beweging een tikkende tijdbom, deserterende Kamerleden, angstcultuur in de fractie, een eindeloze stroom gelekte e-mails. Wilders’ mails over zijn Marokkanen-actie zullen ongetwijfeld binnenkort in deze krant te lezen zijn.
Na vier jaar deed de PVV bij de verkiezingen opnieuw mee in slechts twee gemeenten. In beide verloor Wilders stemmen: in Almere 16,6 procent, in Den Haag zelfs 19 procent. Er is geen sprake van een opmars. De smerige provocatie richting Marokkanen was een noodsprong; Wilders heeft verzuimd een organisatie op te bouwen en is niet in staat gebleken de noodzakelijke stap naar gematigdheid te maken. Volgens deze krant roept zijn Marokkanen-hetze de sfeer van deportaties op – als hij het zou willen, zou hij het niet kunnen. Nu loopt iedereen weg. Het breiwerk glijdt van de pennen.
Het Vlaams Belang heeft Wilders’ Marokkanen-hetze toegejuicht; Filip Dewinter hoopt dat hij zijn haatpraat als gastspreker op het congres van zijn partij deze zondag zal herhalen. Maar ook het Vlaams Belang hangt electoraal in de touwen.
Het is de radicalisering van een auto die gas geeft in een doodlopende straat. Veel hangt af van de Europese verkiezingen. Wanneer Wilders er dan niet in slaagt met zijn nieuwe extreem-rechtse vrienden op de golf van het anti-Europese sentiment – aangemoedigd door Vladimir Poetin – een oogverblindende overwinning te halen, is het gedaan voor hem. Dan wacht ons een nieuw drama, maar dat zal persoonlijk zijn, niet langer politiek.
Doet het er toe? De sentimenten achter Wilders uitglijder zijn springlevend – in grote delen van Europa, en niet te vergeten, Rusland. Die strijd begint pas.
Zelfmoord - nrc.nl (http://www.nrc.nl/heijne/2014/03/23/zelfmoord/?utm_campaign=rss&utm_source=syndication)