Marsipulami
25-04-14, 13:41
In Nederland opgegeven, in België wel behandeld
Jeroen de Vreede 19-4-14 - 20:30 bron: AD
Mensen wordt mogelijk levensreddende operatie onthouden
'U gaat dood,' zeiden de Nederlandse artsen tegen Nol van Bekhoven (62), nadat ze bij hem vergevorderde slokdarmkanker constateerden. In België wilden specialisten hem wél behandelen. Met succes, al wilde niet iedereen dat geloven. 'Nol is aan het overlijden, snap dat nou eens.'
'Zie je nou wel klojo, zei ik in gedachten tegen die arts in Rotterdam'
'Het is einde verhaal, ik geef u maximaal 10 maanden,' zegt de arts tegen Nol van Bekhoven. 'Als u de krokussen haalt, is het een wonder.' Nol heeft slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever. Maanden al voelt Nol van Bekhoven zich niet goed. De geboren Schiedammer peinst er niet over om naar de dokter te gaan. Nol heeft een eigen bedrijf in de metaalrecycling en kan het zich niet permitteren ziek thuis te zitten, redeneert hij.
Afspraak
Zijn vrouw Anja (52) en zijn kinderen maken zich grote zorgen. In amper een halfjaar is hij 20 kilo afgevallen. Nol: 'Ik kreeg steeds meer moeite met eten en drinken. Ik wist dat het niet goed zat, maar ik was eigenwijs. Ik was nooit ziek. Ik slikte nog geen aspirientje.' Anja: 'Al weken riep ik dat hij naar de dokter moest. Ik had al vier keer een afspraak gemaakt. Nol zegde elke keer weer af. Ik maakte ruzie met hem, smeekte hem.'
Nol: 'Uiteindelijk heb ik bloed laten prikken. Daarop kreeg ik een oproep voor een endoscopie. Op het scherm zag ik het zelfs: dit is foute boel. Mijn slokdarm was volledig afgesloten, op een klein gaatje na. Daardoor werd meteen een slangetje gehaald, een sonde voor voedsel. De arts wachtte niet eens de definitieve uitslagen af. Hij keek me aan en zei: 'Dit is een kwaadaardige'.'
Anja: 'Ook al zou het niets worden, we gaan strijdend ten onder. Het leek wel alsof ze daar op mijn telefoontje hadden gewacht, zo'n prettig gesprek was het. De secretaresse luisterde aandachtig en ik voelde me gelijk gerustgesteld.'De volgende ochtend al belde dokter Varin me terug. Hij vroeg me het dossier van mijn man op te halen bij het Erasmus MC en dat bij hem thuis te brengen. Zodat ik niet helemaal naar Gent hoefde. Zo vriendelijk.'
Twijfelen
Ondertussen belde onze huisarts op. Hij twijfelde opeens. Hij had voor ons een verwijsbrief geschreven voor het ziekenhuis in Gent, maar de arts van het Erasmus MC was het daar niet mee eens.'Nol: 'Ik ging daarna ook even twijfelen. Maar: als ze me ook in Gent niet zouden kunnen helpen, had ik in elk geval alles geprobeerd. Dan had niemand me wat kunnen verwijten. Dokter Varin had een hoopvolle boodschap voor me. 'Je maakt wel degelijk een kans', zei hij. Ik moest naar Gent komen, hij wilde me persoonlijk zien, hij wilde zien of het kansrijk was, of ik nog fit genoeg oogde.'
Anja: 'En dus stapten we - Nol 21 kilo onder zijn normale gewicht en doodziek - in de auto naar Gent. Het regende, Nol was kapot toen we aankwamen.' Nol: 'Het was nu echt alles of niets. Heel heftig. Hij onderzocht me, woog me. Dokter Patijn was er ook bij.' Anja: 'Ook zo'n schatje.'
Klojo
Nol: 'Allebei kwamen ze tot de conclusie dat ik inderdaad nog een kans maakte. Ik had geen 2 weken later moeten komen. Ze benadrukten dat ze me natuurlijk geen 100 procent garantie konden geven. Dat snapte ik. Ik beurde helemaal op. Je ziet opeens weer een streepje licht aan het eind van de tunnel.' Anja: 'Zie je nou wel klojo, zei ik in gedachten tegen de arts in Rotterdam.'
Na een lange weg en de uiteindelijke zenuwslopende operatie afgelopen februari gaat het nu goed met Nol. Nol is inmiddels alweer weken thuis. Hij oogt helder, fit, gezien zijn omstandigheden. In de kleine woonkamer staat zijn bed. Hij is al een paar keer naar buiten geweest. Het goede nieuws is, hij kan weer normaal eten. Het beste nieuws: Nol lijkt voorlopig vrij van kanker.
Andere gedachten
Anja: 'Wat ons zo heeft gestoord, is dat ze in Nederland een standaard richtlijn hebben, dat ze zomaar kunnen bepalen om te stoppen, terwijl nu blijkt dat andere artsen en andere landen er héél anders over denken. De keuze is dus niet zwart-wit. En ik ben erg geschrokken van de tegenwerking die je krijgt als je wél verder wilt vechten. Alsof dat niet mág. Ik heb soms echt ruzie moeten maken hier in Nederland om dingen voor elkaar te krijgen.'
Nol: 'Ik voel me niet schuldig dat ik niet eerder naar de dokter ben gegaan. Het had ook weinig verschil gemaakt, zeiden de artsen. Slokdarmkanker merk je eigenlijk pas als te laat is. Het is een sluipmoordenaar, maar eentje die ik dankzij de artsen in België misschien wel heb verslagen.'
Stapje voor stapje sterkt Nol aan. Eind deze maand volgt zijn laatste chemokuur, dan eindigt zijn nabehandeling. Half mei is de definitieve scan. Er is nog een lange weg te gaan, maar Nol is er nog.Anja: 'Voorlopig gaat alles goed. Bij de onderzoeken was alles in orde. Volgende maand weten we het zeker...'
Jeroen de Vreede 19-4-14 - 20:30 bron: AD
Mensen wordt mogelijk levensreddende operatie onthouden
'U gaat dood,' zeiden de Nederlandse artsen tegen Nol van Bekhoven (62), nadat ze bij hem vergevorderde slokdarmkanker constateerden. In België wilden specialisten hem wél behandelen. Met succes, al wilde niet iedereen dat geloven. 'Nol is aan het overlijden, snap dat nou eens.'
'Zie je nou wel klojo, zei ik in gedachten tegen die arts in Rotterdam'
'Het is einde verhaal, ik geef u maximaal 10 maanden,' zegt de arts tegen Nol van Bekhoven. 'Als u de krokussen haalt, is het een wonder.' Nol heeft slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever. Maanden al voelt Nol van Bekhoven zich niet goed. De geboren Schiedammer peinst er niet over om naar de dokter te gaan. Nol heeft een eigen bedrijf in de metaalrecycling en kan het zich niet permitteren ziek thuis te zitten, redeneert hij.
Afspraak
Zijn vrouw Anja (52) en zijn kinderen maken zich grote zorgen. In amper een halfjaar is hij 20 kilo afgevallen. Nol: 'Ik kreeg steeds meer moeite met eten en drinken. Ik wist dat het niet goed zat, maar ik was eigenwijs. Ik was nooit ziek. Ik slikte nog geen aspirientje.' Anja: 'Al weken riep ik dat hij naar de dokter moest. Ik had al vier keer een afspraak gemaakt. Nol zegde elke keer weer af. Ik maakte ruzie met hem, smeekte hem.'
Nol: 'Uiteindelijk heb ik bloed laten prikken. Daarop kreeg ik een oproep voor een endoscopie. Op het scherm zag ik het zelfs: dit is foute boel. Mijn slokdarm was volledig afgesloten, op een klein gaatje na. Daardoor werd meteen een slangetje gehaald, een sonde voor voedsel. De arts wachtte niet eens de definitieve uitslagen af. Hij keek me aan en zei: 'Dit is een kwaadaardige'.'
Anja: 'Ook al zou het niets worden, we gaan strijdend ten onder. Het leek wel alsof ze daar op mijn telefoontje hadden gewacht, zo'n prettig gesprek was het. De secretaresse luisterde aandachtig en ik voelde me gelijk gerustgesteld.'De volgende ochtend al belde dokter Varin me terug. Hij vroeg me het dossier van mijn man op te halen bij het Erasmus MC en dat bij hem thuis te brengen. Zodat ik niet helemaal naar Gent hoefde. Zo vriendelijk.'
Twijfelen
Ondertussen belde onze huisarts op. Hij twijfelde opeens. Hij had voor ons een verwijsbrief geschreven voor het ziekenhuis in Gent, maar de arts van het Erasmus MC was het daar niet mee eens.'Nol: 'Ik ging daarna ook even twijfelen. Maar: als ze me ook in Gent niet zouden kunnen helpen, had ik in elk geval alles geprobeerd. Dan had niemand me wat kunnen verwijten. Dokter Varin had een hoopvolle boodschap voor me. 'Je maakt wel degelijk een kans', zei hij. Ik moest naar Gent komen, hij wilde me persoonlijk zien, hij wilde zien of het kansrijk was, of ik nog fit genoeg oogde.'
Anja: 'En dus stapten we - Nol 21 kilo onder zijn normale gewicht en doodziek - in de auto naar Gent. Het regende, Nol was kapot toen we aankwamen.' Nol: 'Het was nu echt alles of niets. Heel heftig. Hij onderzocht me, woog me. Dokter Patijn was er ook bij.' Anja: 'Ook zo'n schatje.'
Klojo
Nol: 'Allebei kwamen ze tot de conclusie dat ik inderdaad nog een kans maakte. Ik had geen 2 weken later moeten komen. Ze benadrukten dat ze me natuurlijk geen 100 procent garantie konden geven. Dat snapte ik. Ik beurde helemaal op. Je ziet opeens weer een streepje licht aan het eind van de tunnel.' Anja: 'Zie je nou wel klojo, zei ik in gedachten tegen de arts in Rotterdam.'
Na een lange weg en de uiteindelijke zenuwslopende operatie afgelopen februari gaat het nu goed met Nol. Nol is inmiddels alweer weken thuis. Hij oogt helder, fit, gezien zijn omstandigheden. In de kleine woonkamer staat zijn bed. Hij is al een paar keer naar buiten geweest. Het goede nieuws is, hij kan weer normaal eten. Het beste nieuws: Nol lijkt voorlopig vrij van kanker.
Andere gedachten
Anja: 'Wat ons zo heeft gestoord, is dat ze in Nederland een standaard richtlijn hebben, dat ze zomaar kunnen bepalen om te stoppen, terwijl nu blijkt dat andere artsen en andere landen er héél anders over denken. De keuze is dus niet zwart-wit. En ik ben erg geschrokken van de tegenwerking die je krijgt als je wél verder wilt vechten. Alsof dat niet mág. Ik heb soms echt ruzie moeten maken hier in Nederland om dingen voor elkaar te krijgen.'
Nol: 'Ik voel me niet schuldig dat ik niet eerder naar de dokter ben gegaan. Het had ook weinig verschil gemaakt, zeiden de artsen. Slokdarmkanker merk je eigenlijk pas als te laat is. Het is een sluipmoordenaar, maar eentje die ik dankzij de artsen in België misschien wel heb verslagen.'
Stapje voor stapje sterkt Nol aan. Eind deze maand volgt zijn laatste chemokuur, dan eindigt zijn nabehandeling. Half mei is de definitieve scan. Er is nog een lange weg te gaan, maar Nol is er nog.Anja: 'Voorlopig gaat alles goed. Bij de onderzoeken was alles in orde. Volgende maand weten we het zeker...'