knots71karel
05-05-14, 19:40
Allochtone ouders zien vaak angst van hun kind nietDoor: Charlotte Huisman − 05/05/14, 05:30
http://static1.volkskrant.nl/static/photo/2014/9/8/9/20140505052319/media_xl_2242104.jpg
© ANP.
Marokkaanse ouders merken het minder vaak op dan Nederlandse ouders als hun tienerkinderen piekeren. Het is een van de redenen waarom Marokkaans-Nederlandse jongeren ondervertegenwoordigd zijn in de geestelijke gezondheidszorg.
Dit blijkt uit onderzoek van sociale wetenschapper Esmée Verhulp, die binnenkort promoveert aan de Universiteit Utrecht. 'Als ouders emotionele problemen niet opmerken, is er voor hen ook geen reden hulp te zoeken bij bijvoorbeeld een psycholoog. Bovendien willen Marokkaanse en Turkse ouders liever dan Nederlandse ouders de problemen op een passieve manier oplossen: je moet er zo min mogelijk aan denken, dan gaat het wel over.'
Het aandeel Turkse en Marokkaanse jongeren (13-18 jaar) in de geestelijke gezondheidszorg is ongeveer de helft van wat je mag verwachten, concludeerde de Gezondheidsraad in 2012. In de forensische psychiatrie, waar strafrechtelijk veroordeelden terechtkomen, zijn Marokkaanse en Antilliaanse jongeren juist sterk oververtegenwoordigd.
Worsteling
Ongeveer 5 procent van alle jongeren in Nederland heeft zulke ernstige emotionele problemen dat deze hun leven ontregelen. Juist het vroegtijdig signaleren van psychische problemen is volgens de Gezondheidsraad belangrijk om te voorkomen dat deze zich tot een stoornis ontwikkelen. Deze jongeren - meer meisjes dan jongens - voelen zich somber en angstig en trekken zich terug in zichzelf. Hun worsteling is minder zichtbaar dan die van jongeren met gedragsproblemen, die bijvoorbeeld agressief zijn.
Ook Surinaamse en Turkse ouders zien minder vaak dan Nederlandse ouders dat hun kind emotionele problemen heeft, blijkt uit het onderzoek. Jongeren met een Turkse of Surinaamse achtergrond ontvangen daarom eveneens minder professionele hulp dan Nederlandse jongeren. Maar de Marokkaanse ouders merken het minst vaak de problemen op.
Sommige Marokkaanse en Surinaamse ouders zijn bang gebruik te maken van de geestelijke gezondheidszorg
Barrières
Verhulp: 'Mogelijk kennen veel Marokkaanse ouders de westerse psychologische concepten niet en lijkt de drempel voor hen hoger om gedrag als abnormaal te beschouwen; dit geldt in mindere mate ook voor Turkse ouders. Bovendien blijkt dat sommige Marokkaanse en Surinaamse ouders bang zijn gebruik te maken van de geestelijke gezondheidszorg.'
In het onderzoek zeggen Marokkaanse leerlingen minder steun te krijgen van hun leraren dan Nederlandse leerlingen. Leraren zeggen dat ze meer conflicten hebben met Marokkaanse leerlingen dan met Nederlandse leerlingen. Verhulp: 'Er zijn duidelijke barrières, de toegang tot de zorg moet voor deze jongeren worden verbeterd.'
De jeugd-GGZ is zich bewust van het probleem, zegt directeur Paul van Rooij van GGZ Nederland. 'Dit onderzoek leert ons dat allochtone jongeren extra aandacht verdienen en dat we ons ook op de ouders moeten richten.' In veel grote steden probeert de jeugd-GGZ volgens de brancheorganisatie al meer allochtonen te bereiken, door zich bijvoorbeeld actief te presenteren in de gekleurde wijken.
http://static1.volkskrant.nl/static/photo/2014/9/8/9/20140505052319/media_xl_2242104.jpg
© ANP.
Marokkaanse ouders merken het minder vaak op dan Nederlandse ouders als hun tienerkinderen piekeren. Het is een van de redenen waarom Marokkaans-Nederlandse jongeren ondervertegenwoordigd zijn in de geestelijke gezondheidszorg.
Dit blijkt uit onderzoek van sociale wetenschapper Esmée Verhulp, die binnenkort promoveert aan de Universiteit Utrecht. 'Als ouders emotionele problemen niet opmerken, is er voor hen ook geen reden hulp te zoeken bij bijvoorbeeld een psycholoog. Bovendien willen Marokkaanse en Turkse ouders liever dan Nederlandse ouders de problemen op een passieve manier oplossen: je moet er zo min mogelijk aan denken, dan gaat het wel over.'
Het aandeel Turkse en Marokkaanse jongeren (13-18 jaar) in de geestelijke gezondheidszorg is ongeveer de helft van wat je mag verwachten, concludeerde de Gezondheidsraad in 2012. In de forensische psychiatrie, waar strafrechtelijk veroordeelden terechtkomen, zijn Marokkaanse en Antilliaanse jongeren juist sterk oververtegenwoordigd.
Worsteling
Ongeveer 5 procent van alle jongeren in Nederland heeft zulke ernstige emotionele problemen dat deze hun leven ontregelen. Juist het vroegtijdig signaleren van psychische problemen is volgens de Gezondheidsraad belangrijk om te voorkomen dat deze zich tot een stoornis ontwikkelen. Deze jongeren - meer meisjes dan jongens - voelen zich somber en angstig en trekken zich terug in zichzelf. Hun worsteling is minder zichtbaar dan die van jongeren met gedragsproblemen, die bijvoorbeeld agressief zijn.
Ook Surinaamse en Turkse ouders zien minder vaak dan Nederlandse ouders dat hun kind emotionele problemen heeft, blijkt uit het onderzoek. Jongeren met een Turkse of Surinaamse achtergrond ontvangen daarom eveneens minder professionele hulp dan Nederlandse jongeren. Maar de Marokkaanse ouders merken het minst vaak de problemen op.
Sommige Marokkaanse en Surinaamse ouders zijn bang gebruik te maken van de geestelijke gezondheidszorg
Barrières
Verhulp: 'Mogelijk kennen veel Marokkaanse ouders de westerse psychologische concepten niet en lijkt de drempel voor hen hoger om gedrag als abnormaal te beschouwen; dit geldt in mindere mate ook voor Turkse ouders. Bovendien blijkt dat sommige Marokkaanse en Surinaamse ouders bang zijn gebruik te maken van de geestelijke gezondheidszorg.'
In het onderzoek zeggen Marokkaanse leerlingen minder steun te krijgen van hun leraren dan Nederlandse leerlingen. Leraren zeggen dat ze meer conflicten hebben met Marokkaanse leerlingen dan met Nederlandse leerlingen. Verhulp: 'Er zijn duidelijke barrières, de toegang tot de zorg moet voor deze jongeren worden verbeterd.'
De jeugd-GGZ is zich bewust van het probleem, zegt directeur Paul van Rooij van GGZ Nederland. 'Dit onderzoek leert ons dat allochtone jongeren extra aandacht verdienen en dat we ons ook op de ouders moeten richten.' In veel grote steden probeert de jeugd-GGZ volgens de brancheorganisatie al meer allochtonen te bereiken, door zich bijvoorbeeld actief te presenteren in de gekleurde wijken.