Marsipulami
19-05-14, 13:09
Weg met het lentefeest! - Tom De Cock
ma 19/05/2014 - 10:49 Tom De Cock
“Ook kindjes die géén ballon hebben, horen erbij!” Kabeng, daar hadden we niet van terug. De volgepakte turnzaal van de lokale lagere school slikte de zedenles als koek, en daar was een goeie reden voor. Ze kwam namelijk uit de mond van een meute zesjarige rakkers die eruit zagen om op te vreten, zo schattig. Het was mijn allereerste lentefeest, afgelopen weekend.
Vriendschap, diversiteit en groen bewustzijn
Na afloop stak ik gealarmeerd mijn licht op bij verschillende kennissen, en mijn vrees werd bewaarheid. Het betreft hier inderdaad in alle windstreken van het land dezelfde nogal zielloze vertoning: kinderen van zes of twaalf die, bijgestaan door geëngageerde en goed bedoelende leerkrachten zedenleer, een toneelstukje opvoeren met als rode draad vriendschap, diversiteit en groen bewustzijn. De kwaliteit van het oeuvre varieert van dorp tot dorp. Een kwartier later gloeit de barbecue, vloeit de cava rijkelijk en verwisselen My Little Pony’s van eigenaar.
Tradities van plastic
Mijn grootmoeder overleed vorig jaar. Ik probeerde de plechtigheid niet-religieus maar toch memorabel te maken. Ik kon door het verdriet niet zelf de honneurs waarnemen; noodgedwongen kwamen we uit bij een vrijwilligster van de lokale parochie. Een engel van een vrouw die als dienst aan de maatschappij een alternatief afscheid in elkaar bokst voor elke familie die daar nood aan heeft. Een volstrekte vreemde, die mijn grootmoeder in een kunstmatig, traditieloos amalgaam van improvisatie en teksten van Toon Hermans naar haar graf begeleidde. Het was beter dan helemaal niks, en daar waren we oprecht dankbaar voor, maar emotionele voldoening schonk dat hele gebeuren niet.
Ach, laat ons niet flauw doen, we kennen allemaal diezelfde angstige zoektocht. We hebben het doopsel (gelukkig maar) overboord gegooid, maar ik had mijn beide petekinderen toch graag bij een kampvuur voor de hele stam in de lucht gestoken: “Dit is vanaf nu mijn bloed, en ik zal er zonder verpinken een aanstormende trein voor opvangen”. Het blijft tegenwoordig in het beste geval bij een toast op de babyborrel.
We willen niet dat een priester ons huwelijk inzegent, dus moeten we aan de slag met dichtbundels, Google en wat oppervlakkige Disneysongs. Niet iedereen is daar goed in, en dat is vaak de enige reden waarom we toch nog voor het altaar terecht komen. Er is geen alternatief.
We kokhalzen bij de idee aan een katholieke begrafenis, maar we weten niet hoe we dan wél in collectief verband afscheid moeten nemen van zij die ons lief zijn. Dus doen we maar iets van ijskoud plastic.
De slavernij van de vrije keuze
Zijn we, in onze beeldenstorm tegen alles wat ruikt naar religieuze regelneverij, niet de essentie uit het oog verloren? We hebben een maatschappij gecreëerd waarin de markering van elke levensfase is overgeleverd aan die zenuwslopende ocean van vrije keuze, die de generatie van onze ouders voor ons geschapen heeft. Stilaan ontstaat bij de kinderen van de eighties en nineties een consensus: die perverse overload aan keuzevrijheid is een slavenketting die ons plat drukt. En dat zie je het best op onze meest kwetsbare momenten. Volwassenheidsrituelen als het lentefeest bestaan al duizenden jaren, maar ze zijn nog nooit zo hol en betekenisloos geweest als vandaag. We delen dezelfde normen en waarden nog wel, maar we komen elkaar er nergens meer in tegen.
Back to the future, aub!
We zijn van God en andere zuilen af, en ik hoop voor altijd. Maar wat hebben wij, met al onze vers gewonnen vrijheid, nog te bieden als houvast of leidraad? Zou het zo verkeerd zijn als er bij onze geboorte terug één en ander vastligt, in plaats van de desolate woestenij van doe-het-zelverij die ons is opgedrongen? Wordt het geen tijd dat we onze belachelijke angst voor verwachtingspatronen opbergen, en samen op zoek gaan naar nieuwe, frisse rituelen en tradities? We hebben ze duidelijk nodig: moderne manieren om ons op cruciale momenten opnieuw bij elkaar te brengen. Rond een kind, rond een koppel, rond een kist.
Een open vraag, waarop ik zelf het antwoord schuldig moet blijven. En tot het zover is schuif ook ik met veel plezier aan de feestdis. Prettige lentefeesten! Of zoiets.
(Tom De Cock is DJ bij MNM.)
ma 19/05/2014 - 10:49 Tom De Cock
“Ook kindjes die géén ballon hebben, horen erbij!” Kabeng, daar hadden we niet van terug. De volgepakte turnzaal van de lokale lagere school slikte de zedenles als koek, en daar was een goeie reden voor. Ze kwam namelijk uit de mond van een meute zesjarige rakkers die eruit zagen om op te vreten, zo schattig. Het was mijn allereerste lentefeest, afgelopen weekend.
Vriendschap, diversiteit en groen bewustzijn
Na afloop stak ik gealarmeerd mijn licht op bij verschillende kennissen, en mijn vrees werd bewaarheid. Het betreft hier inderdaad in alle windstreken van het land dezelfde nogal zielloze vertoning: kinderen van zes of twaalf die, bijgestaan door geëngageerde en goed bedoelende leerkrachten zedenleer, een toneelstukje opvoeren met als rode draad vriendschap, diversiteit en groen bewustzijn. De kwaliteit van het oeuvre varieert van dorp tot dorp. Een kwartier later gloeit de barbecue, vloeit de cava rijkelijk en verwisselen My Little Pony’s van eigenaar.
Tradities van plastic
Mijn grootmoeder overleed vorig jaar. Ik probeerde de plechtigheid niet-religieus maar toch memorabel te maken. Ik kon door het verdriet niet zelf de honneurs waarnemen; noodgedwongen kwamen we uit bij een vrijwilligster van de lokale parochie. Een engel van een vrouw die als dienst aan de maatschappij een alternatief afscheid in elkaar bokst voor elke familie die daar nood aan heeft. Een volstrekte vreemde, die mijn grootmoeder in een kunstmatig, traditieloos amalgaam van improvisatie en teksten van Toon Hermans naar haar graf begeleidde. Het was beter dan helemaal niks, en daar waren we oprecht dankbaar voor, maar emotionele voldoening schonk dat hele gebeuren niet.
Ach, laat ons niet flauw doen, we kennen allemaal diezelfde angstige zoektocht. We hebben het doopsel (gelukkig maar) overboord gegooid, maar ik had mijn beide petekinderen toch graag bij een kampvuur voor de hele stam in de lucht gestoken: “Dit is vanaf nu mijn bloed, en ik zal er zonder verpinken een aanstormende trein voor opvangen”. Het blijft tegenwoordig in het beste geval bij een toast op de babyborrel.
We willen niet dat een priester ons huwelijk inzegent, dus moeten we aan de slag met dichtbundels, Google en wat oppervlakkige Disneysongs. Niet iedereen is daar goed in, en dat is vaak de enige reden waarom we toch nog voor het altaar terecht komen. Er is geen alternatief.
We kokhalzen bij de idee aan een katholieke begrafenis, maar we weten niet hoe we dan wél in collectief verband afscheid moeten nemen van zij die ons lief zijn. Dus doen we maar iets van ijskoud plastic.
De slavernij van de vrije keuze
Zijn we, in onze beeldenstorm tegen alles wat ruikt naar religieuze regelneverij, niet de essentie uit het oog verloren? We hebben een maatschappij gecreëerd waarin de markering van elke levensfase is overgeleverd aan die zenuwslopende ocean van vrije keuze, die de generatie van onze ouders voor ons geschapen heeft. Stilaan ontstaat bij de kinderen van de eighties en nineties een consensus: die perverse overload aan keuzevrijheid is een slavenketting die ons plat drukt. En dat zie je het best op onze meest kwetsbare momenten. Volwassenheidsrituelen als het lentefeest bestaan al duizenden jaren, maar ze zijn nog nooit zo hol en betekenisloos geweest als vandaag. We delen dezelfde normen en waarden nog wel, maar we komen elkaar er nergens meer in tegen.
Back to the future, aub!
We zijn van God en andere zuilen af, en ik hoop voor altijd. Maar wat hebben wij, met al onze vers gewonnen vrijheid, nog te bieden als houvast of leidraad? Zou het zo verkeerd zijn als er bij onze geboorte terug één en ander vastligt, in plaats van de desolate woestenij van doe-het-zelverij die ons is opgedrongen? Wordt het geen tijd dat we onze belachelijke angst voor verwachtingspatronen opbergen, en samen op zoek gaan naar nieuwe, frisse rituelen en tradities? We hebben ze duidelijk nodig: moderne manieren om ons op cruciale momenten opnieuw bij elkaar te brengen. Rond een kind, rond een koppel, rond een kist.
Een open vraag, waarop ik zelf het antwoord schuldig moet blijven. En tot het zover is schuif ook ik met veel plezier aan de feestdis. Prettige lentefeesten! Of zoiets.
(Tom De Cock is DJ bij MNM.)