vitalis
17-07-14, 19:18
'Tragiek van de Palestijnen zit in hun gestoorde zelfbeeld' OPINIE - Dirk Jan van Baar − 17/07/14, 10:17
http://static2.volkskrant.nl/static/photo/2014/18/15/11/20140717100723/media_xl_2375816.jpg
© afp.
opinie Hun aanhoudende slachtoffergedrag maakt het de Palestijnen onmogelijk op eigen benen te staan, schrijft Dirk Jan van Baar.
Israël ligt weer eens onder vuur. Niet alleen van raketten uit Gaza, vaste prik sinds de eenzijdige ontruiming in 2005 door Ariel Sharon, maar ook in de propagandaoorlog die in de internationale media wordt uitgevochten. Met de operatie Protective Edge tegen de terreurorganisatie Hamas, die onder de Palestijnen in de dichtbevolkte Gazastrook veel burgerslachtoffers maakt, wordt de Joodse staat weer disproportioneel gebruik van geweld verweten.
Volgens Esther Voet, directeur van het CIDI (O & D, 11 juli), kan Israël deze oorlog nooit winnen. In haar woorden klinkt wanhoop door over de berichtgeving van het conflict met de Palestijnen. Die vertwijfeling proefde ik eerder deze maand al tijdens een journalistenreis naar het Heilige Land. Israël voelt zich verkeerd begrepen, hoewel we tijdens die reis (door het CIDI georganiseerd) een keur van sprekers ontmoetten die de fouten bij de Joodse staat zelf zochten. Het is niet overdreven te stellen dat Israël aan de bezetting van de Palestijnse gebieden lijdt en die het liefst ongedaan zou maken (wat in Gaza, waar nu Hamas regeert, tot rampen leidde).
Nederzettingen
Natuurlijk zijn er ook Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Wij bezochten een kolonistenfamilie van Nederlandse afkomst in Shilo, diep in bezet gebied, die bij een tweestatenoplossing zal moeten vertrekken. Die 'logica' wordt in Israël, behalve door militante groepen, breed aanvaard. Al zie ik niet in waarom een toekomstige Palestijnse staat judenrein zou moeten zijn, terwijl er in Israël anderhalf miljoen Palestijnse Arabieren wonen die burgerrechten genieten. De EU, die van Israël concessies eist, zou van de Palestijnen mogen eisen dat er (religieuze) Joden in Hebron kunnen wonen zonder voor hun leven te moeten vrezen. Zou een goede lakmoesproef zijn. Maar dat doet Europa niet. Wel gaat de EU mee met de 'narrative' van de Palestijnen dat de Israëlische bezetting de bron van alle ellende is.
Was het maar zo simpel. Ik vrees dat het veel erger is en dat de bezetting en afgrendeling van de Palestijnse gebieden zijn uitgegroeid tot een permanent noodverband voor een wond die eindeloos zweert. Hun aanhoudende slachtoffergedrag heeft het de Palestijnen onmogelijk gemaakt om nog op eigen benen te staan. Of dat wel of niet door de bezetting komt, doet er niet meer toe. Niet Israël is ziek (al moet de florerende Joodse staat uitkijken zich niet gek te laten maken), maar het zijn de Palestijnen die onder een gestoord zelfbeeld lijden en elk realiteitsbesef ontberen. Daardoor kan er geen klare wijn worden geschonken, een absolute voorwaarde voor een duurzaam vredesakkoord.
Zelfbeklag
Als er iets duidelijk werd tijdens het bezoek aan het Heilige Land, dan is dat het grote verschil in beoordelingsvermogen tussen Israëli's en Palestijnen. Alle Joden blonken uit in zelfkritiek en het vermogen om de situatie van verschillende kanten te bezien. Iedere Israëli, in de Knesset en daarbuiten, had zijn eigen vredesplan. Bij de Palestijnen was het enkel zelfbeklag. Alles was de schuld van Israël, ook bij Hanan Ashrawi, een deftige dame uit een rijke christelijke Arabische familie in Jeruzalem en sinds jaar en dag het 'redelijke gezicht' van de Palestijnen. Tijdens een gesprek in het PLO-kantoor in Ramallah vond zij het heel normaal dat haar kinderen in Amerika studeren. Tegelijk klaagde ze over het Westen en gebrek aan bewegingsvrijheid.
Het is een houding die je overal aantreft in Ramallah, waar de Fatah-elite een luxebestaan leidt en doet alsof zij nog steeds de ontberingen van de nakba uit 1948 ondergaat. Een woordvoerder sprak van 'genocide', terwijl de Palestijnse bevolking sindsdien is verzesvoudigd. Bij het graf van Yasser Arafat, martelaar van het Palestijnse volk, kreeg ik op de vraag naar zijn geboorteplaats 'Jeruzalem' (in plaats van Caïro) als antwoord. Anders dan de mythe wil, is Arafat niet vergiftigd, maar stierf hij gewoon in een Frans ziekenhuisbed. Dan hebben we het nog niet over het 'vluchtelingenkamp' al-Amari, in werkelijkheid een door de VN onderhouden woonwijk met winkels, auto's, taxi's en muurschilderingen die oproepen tot de gewapende strijd.
Het tragische is dat de Palestijnen met al hun propaganda en verdraaiingen zichzelf bij de neus nemen. Dat is minder onschuldig dan het lijkt. Respect krijg je niet, dat moet je verdienen. Niet door raketten af te schieten, maar door te laten zien dat je tot verantwoord zelfbestuur in staat bent. Daarbij kunnen de Palestijnen een voorbeeld nemen aan de Iraakse Koerden, die evenmin een eigen staat hebben, maar wél op weg zijn. Nationale onafhankelijkheid is geen natuurrecht, ook dat moet je eerst verdienen. Helaas falen de Palestijnen op dat gebied - tot schade en schande van Israël.
Dirk Jan van Baar is historicus.
http://static2.volkskrant.nl/static/photo/2014/18/15/11/20140717100723/media_xl_2375816.jpg
© afp.
opinie Hun aanhoudende slachtoffergedrag maakt het de Palestijnen onmogelijk op eigen benen te staan, schrijft Dirk Jan van Baar.
Israël ligt weer eens onder vuur. Niet alleen van raketten uit Gaza, vaste prik sinds de eenzijdige ontruiming in 2005 door Ariel Sharon, maar ook in de propagandaoorlog die in de internationale media wordt uitgevochten. Met de operatie Protective Edge tegen de terreurorganisatie Hamas, die onder de Palestijnen in de dichtbevolkte Gazastrook veel burgerslachtoffers maakt, wordt de Joodse staat weer disproportioneel gebruik van geweld verweten.
Volgens Esther Voet, directeur van het CIDI (O & D, 11 juli), kan Israël deze oorlog nooit winnen. In haar woorden klinkt wanhoop door over de berichtgeving van het conflict met de Palestijnen. Die vertwijfeling proefde ik eerder deze maand al tijdens een journalistenreis naar het Heilige Land. Israël voelt zich verkeerd begrepen, hoewel we tijdens die reis (door het CIDI georganiseerd) een keur van sprekers ontmoetten die de fouten bij de Joodse staat zelf zochten. Het is niet overdreven te stellen dat Israël aan de bezetting van de Palestijnse gebieden lijdt en die het liefst ongedaan zou maken (wat in Gaza, waar nu Hamas regeert, tot rampen leidde).
Nederzettingen
Natuurlijk zijn er ook Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Wij bezochten een kolonistenfamilie van Nederlandse afkomst in Shilo, diep in bezet gebied, die bij een tweestatenoplossing zal moeten vertrekken. Die 'logica' wordt in Israël, behalve door militante groepen, breed aanvaard. Al zie ik niet in waarom een toekomstige Palestijnse staat judenrein zou moeten zijn, terwijl er in Israël anderhalf miljoen Palestijnse Arabieren wonen die burgerrechten genieten. De EU, die van Israël concessies eist, zou van de Palestijnen mogen eisen dat er (religieuze) Joden in Hebron kunnen wonen zonder voor hun leven te moeten vrezen. Zou een goede lakmoesproef zijn. Maar dat doet Europa niet. Wel gaat de EU mee met de 'narrative' van de Palestijnen dat de Israëlische bezetting de bron van alle ellende is.
Was het maar zo simpel. Ik vrees dat het veel erger is en dat de bezetting en afgrendeling van de Palestijnse gebieden zijn uitgegroeid tot een permanent noodverband voor een wond die eindeloos zweert. Hun aanhoudende slachtoffergedrag heeft het de Palestijnen onmogelijk gemaakt om nog op eigen benen te staan. Of dat wel of niet door de bezetting komt, doet er niet meer toe. Niet Israël is ziek (al moet de florerende Joodse staat uitkijken zich niet gek te laten maken), maar het zijn de Palestijnen die onder een gestoord zelfbeeld lijden en elk realiteitsbesef ontberen. Daardoor kan er geen klare wijn worden geschonken, een absolute voorwaarde voor een duurzaam vredesakkoord.
Zelfbeklag
Als er iets duidelijk werd tijdens het bezoek aan het Heilige Land, dan is dat het grote verschil in beoordelingsvermogen tussen Israëli's en Palestijnen. Alle Joden blonken uit in zelfkritiek en het vermogen om de situatie van verschillende kanten te bezien. Iedere Israëli, in de Knesset en daarbuiten, had zijn eigen vredesplan. Bij de Palestijnen was het enkel zelfbeklag. Alles was de schuld van Israël, ook bij Hanan Ashrawi, een deftige dame uit een rijke christelijke Arabische familie in Jeruzalem en sinds jaar en dag het 'redelijke gezicht' van de Palestijnen. Tijdens een gesprek in het PLO-kantoor in Ramallah vond zij het heel normaal dat haar kinderen in Amerika studeren. Tegelijk klaagde ze over het Westen en gebrek aan bewegingsvrijheid.
Het is een houding die je overal aantreft in Ramallah, waar de Fatah-elite een luxebestaan leidt en doet alsof zij nog steeds de ontberingen van de nakba uit 1948 ondergaat. Een woordvoerder sprak van 'genocide', terwijl de Palestijnse bevolking sindsdien is verzesvoudigd. Bij het graf van Yasser Arafat, martelaar van het Palestijnse volk, kreeg ik op de vraag naar zijn geboorteplaats 'Jeruzalem' (in plaats van Caïro) als antwoord. Anders dan de mythe wil, is Arafat niet vergiftigd, maar stierf hij gewoon in een Frans ziekenhuisbed. Dan hebben we het nog niet over het 'vluchtelingenkamp' al-Amari, in werkelijkheid een door de VN onderhouden woonwijk met winkels, auto's, taxi's en muurschilderingen die oproepen tot de gewapende strijd.
Het tragische is dat de Palestijnen met al hun propaganda en verdraaiingen zichzelf bij de neus nemen. Dat is minder onschuldig dan het lijkt. Respect krijg je niet, dat moet je verdienen. Niet door raketten af te schieten, maar door te laten zien dat je tot verantwoord zelfbestuur in staat bent. Daarbij kunnen de Palestijnen een voorbeeld nemen aan de Iraakse Koerden, die evenmin een eigen staat hebben, maar wél op weg zijn. Nationale onafhankelijkheid is geen natuurrecht, ook dat moet je eerst verdienen. Helaas falen de Palestijnen op dat gebied - tot schade en schande van Israël.
Dirk Jan van Baar is historicus.