Arabische dictators. Waarom moesten ze weg?

[super ick]

Arabische dictators. Waarom moesten ze weg?

10 december 2014 Sicarius Buitenland, Economie, Godsdienst & Levensbeschouwing, Oorlog, Politiek



In 2011 begon de zogenaamde Arabische Lente. De westerse media bejubelden de demonstranten die de straat opgingen en betitelden hen als vrijheidsstrijders. De regimes van Mubarak, Khadaffi en Assad moesten ten koste wat het kost de kop ingedrukt worden. Anno 2014 weten we wel beter, van een Lente is al lang geen sprake meer. Het verdwijnen van deze dictators heeft geleid tot massale chaos, moordpartijen en een toenemende invloed van radicale islamitische groepen in meerdere landen. Er zijn weinig lessen getrokken uit het verwijderen van Saddam Hoessein, het land Irak heeft geen stabiliteit meer gekend sinds de Amerikaanse invasie in 2003 en is sindsdien verwikkeld in een burgeroorlog. De heren Hoessein, Mubarak, Khadaffi en Assad waren overduidelijk dictators die ongetwijfeld mensenrechtenschennis op hun naam hadden staan. Toch garandeerden zij in zekere zin stabiliteit. Ook zijn de partijen die na hen kwamen vele malen gevaarlijker, ook voor de westerse wereld. Waarom moesten deze dictators perse uit de weg geruimd worden?


Egypte

Na Tunesië en Algerije sloeg de Arabische Lente over op Egypte, waar Hosni Mubarak al 30 jaar president was. Mubarak kwam aan de macht in 1981, nadat zijn voorganger Anwar Sadat vermoord werd door radicale moslims. Mubarak was in zekere zin seculier en reageerde met ijzeren vuist. Ook wist hij het radicale islamisme onder de duim te houden. Verder had het land onder zijn leiderschap ook vanuit economisch perspectief vooruitgang geboekt, vooral omdat hij er in slaagde de toerismesector te moderniseren. Mubarak onderhield goede relaties met o.a. de Verenigde Staten en speelde een leidende rol in de vredesonderhandelingen tussen Israel en de Palestijnen. Toen de demonstraties in Egypte begonnen, werden deze hard neergeslagen. De westerse media kozen onmiddellijk de kant van de protestanten. Er vielen veel doden in confrontaties tussen de politie en de demonstranten. Niet veel later werd Mubarak gedwongen om af te treden. De door het westen zo gewenste vrije verkiezingen konden eindelijk gehouden worden. Helaas waren de resultaten minder wenselijk, toen bleek dat de verkiezingen waren gewonnen door de radicaalislamitische Moslimbroederschap o.l.v. Mohammed Morsi. De nieuwbenoemde president begon onmiddellijk regeringsfunctionarissen te vervangen en wetten te wijzigen om de islamitische invloed op het dagelijks leven te vergroten. Lang zou zijn regeertermijn niet duren, want na ruim een jaar werd hij afgezet in een militaire coup o.l.v. Generaal Sisi.

De Arabische Lente heeft desastreuze gevolgen gehad voor Egypte. Vooral de toerismesector heeft zware klappen gekregen; door het vele geweld laten toeristen het land links liggen. De Egyptische Sinaï woestijn ten zuiden van Israel is tegenwoordig een broedplaats voor terrorisme. Dit betekent ook dat Israel zijn enige relatief veilige grensgebied verloren heeft. De westerse media heeft een grote rol gespeeld in het demoniseren van Mubarak. Tot slot hoeft het westen al helemaal niet meer te rekenen op een pro-westerse- en seculiere president als Mubarak.

Libië

In Libië was Muammar Khadaffi al aan de macht sinds 1969. Hoewel ook hij een onbetwiste dictator was, heeft hij het leven van de Libische bevolking aanzienlijk kunnen verbeteren. In vergelijking met andere Afrikaanse landen had Libië een enorm hoge levensstandaard. De verkrijgbaarheid van schoon drinkwater was vergroot en ook de gezondheidszorg was sterk verbeterd. De levensverwachting was ongeveer even groot als die van westerse landen. Ook was Khadaffi bevriend met verschillende Europese staatshoofden, zoals Tony Blair en Silvio Berlusconi. Europese landen als Italië, maar ook organisaties als de EU sloten deals met Khadaffi om illegale Afrikaanse immigranten op weg naar Europa tegen te houden. Toen de Arabische Lente oversloeg op Libië was het wederom de westerse media die de kant koos van de demonstranten. Ook Khadaffi “schoot op de eigen bevolking” en verloor plotseling zijn vrienden in westerse staten, waar hij enkele maanden eerder nog goede relaties mee had. Niet veel later besloot de NAVO Libië te bombarderen en maakten daarmee de weg vrij voor islamitische terroristen om het land over te nemen. Khadaffi zelf werd door tegenstanders gevangen genomen en gelyncht.

Een andere, minder bekende theorie is dat Khadaffi’s intenties om de Gouden Dinar in te voeren hem fataal zijn geworden. Khadaffi wilde samen met andere Afrikaanse- en islamitische landen de Gouden Dinar invoeren om met de Euro en de Dollar te kunnen concurreren. Grondstoffen zoals aardolie zouden alleen nog in Gouden Dinars betaald kunnen worden. Hoewel het moeilijk te bewijzen is dat dit de reden is voor zijn ondergang, is de samenloop van omstandigheden erg verdacht. Kort voor de NAVO interventie riep hij verschillende naties op bijeen te komen om de Gouden Dinar te realiseren. Een paar maanden later was hij dood.

Vandaag de dag wordt Libië verscheurd door een burgeroorlog. Vreemd genoeg besteedt de westerse media zeer weinig aandacht aan de situatie. Verschillende partijen strijden om de macht, waaronder terroristische groeperingen gelieerd aan Al-Qaida en de Islamitische Staat. Ook het aantal illegale immigranten uit Afrika is toegenomen, omdat deze niet langer worden tegengehouden door Khadaffi. De moord op Khadaffi heeft op geen enkele manier een positieve uitwerking gehad op Libië noch de westerse wereld. Illegale immigranten uit Afrika hoeven geen bufferzone meer te passeren om Europa te bereiken. Bovendien lijken radicaal islamitische groeperingen in Noord-Afrika sterker te zijn dan ooit.

Syrië

President Assad van Syrië had waarschijnlijk een groot voordeel dat zijn collega’s in Egypte en Libië niet hadden: tijd. Assad besefte dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat de Arabische Lente Syrië zou bereiken, waarschijnlijk is tijdwinst de reden dat hij nog steeds delen van Syrië controleert. Vrijwel exact het zelfde scenario vond plaats in Syrië. Opstanden tegen het regime van Assad braken uit, die vervolgens omsloegen in geweld en uiteindelijk in burgeroorlog. Westerse leiders, zoals de Britse premier Cameron, verklaarden openlijk dat Assad moest verdwijnen. Ook koos de westerse media wederom de kant van de opstandelingen en hadden vooral een voorliefde voor het zgn. Vrije Syrische Leger. Dit Vrije Syrische Leger, dat volgens de media uit gematigde rebellen bestond, moest steun krijgen van westerse naties. Hoewel landen als de Verenigde Staten beweren de rebellen alleen te steunen met “niet-dodelijke” middelen, is het algemeen bekend dat westerse geheime diensten de rebellen ondersteunen met wapens en training.







Na verloop van tijd werd het duidelijk dat steeds meer strijders van het Vrije Syrische Leger overliepen naar radicaal islamitische groeperingen. Vandaag de dag is het Vrije Syrische Leger vrijwel verdwenen en daarmee is de gematigde Syrische rebel een mythe geworden. De westerse staten hebben in feite indirect radicale moslimstrijders gesteund. Doordat Assad de controle verloor over grote delen van Syrië, gaf dit de mogelijkheid aan terreurorganisaties als Islamitische Staat explosief te groeien. Het gebied dat de Islamitische Staat controleert bevat ondertussen ook grote delen van Irak. Dit betekent ook dat de Amerikaanse interventie, die van 2003 tot 2011 duurde, voor niets is geweest. Duizenden Amerikaanse soldaten zijn hun leven voor niets verloren.

Ondertussen is het westen tot inkeer gekomen en is begonnen met het bombarderen van terroristische organisaties in Syrië en Irak. In feite bewijzen ze Assad hiermee een dienst. Het bewapenen van rebellen in Syrië is uitgelopen op een drama. Hoewel ook Assad ongetwijfeld een dictator was, zorgde hij wel voor stabiliteit. Religieuze minderheden werden niet vermoord en westerse journalisten werden niet onthoofd. Bovendien bewijst Assad het westen een dienst, door de betreffende terroristische groeperingen met nietsontziend geweld aan te pakken.

Het steunen van rebellengroeperingen gedurende de Arabische Lente heeft grote chaos gecreëerd in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Terroristengroeperingen als de Islamitische Staat en Al-Qaida zijn sterker dan ooit en controleren grote gebieden. Het is duidelijk dat bepaalde islamitische landen een sterke man nodig hebben om de orde te handhaven. Het verwijderen van (seculiere) dictators in de Arabische wereld heeft alleen maar geleid tot de groei van radicaal islamitische organisaties en de toename van onrust en geweld. Het steunen van rebellengroeperingen heeft ook als gevolg dat miljoenen mensen op de vlucht zijn geslagen. Veel van hen zouden het liefst naar Europa trekken, daarom is de Arabische Lente sterk verbonden met de toename van illegale immigratie richting Europa. Ook is het belangrijk te erkennen dat gematigde moslimrebellen vrijwel niet bestaan. De enige gematigde partijen die bestaan zijn het leger van Assad en de Egyptische regering onder leiding van Generaal Sisi. Ook zijn er geen lessen getrokken uit de gebeurtenissen in Irak, Egypte en Libië: de kans is zeer groot dat radicale moslims de macht overnemen nadat een seculiere dictator wordt verwijderd. Ook westerse staten moeten dit beseffen. Vreemd genoeg blijven zij keer op keer rebellengroeperingen steunen. Betekent dit dat er een geheime agenda is waar wij niks van af weten?

[super ick]

Vasthouden aan de naïeve gedachte dat na verdrijving van een dictator er een periode van democratie aanbreekt waarin al het goede welig tiert.

het ziet er naár uit dat er twee keuzes zijn. Islamisten of seculiere dictators. Geen basis voor democratie.

Een groot deel van de ellende is te danken aan de bijna kinderlijke gedachte dat onze samenlevingen zomaar 1 op 1 elders gekopieerd kunnen worden.

[Giuseppe]

Die absolute monarchen in Europa. Waarom moesten zij eigenlijk weg?

[Olive Yao]

.



Die absolute monarchen in Europa. Waarom moesten zij eigenlijk weg?

Kon de burgerij de macht overnemen. Wie zijn de burgerij?

[super ick]

Die absolute monarchen in Europa. Waarom moesten zij eigenlijk weg?

Burgers hadden het niet zo op machthebbers die in weelde leefden terwijl zij bijna van de honger omkwamen. Toen werden slechte bestuurders nog gewoon naar buiten getrokken en op het dorpsplein onthoofd. Zouden ze nu ook moeten doen. Je komt er nu namelijk niet meer van af. Het maakt niet of een directeur van een uitkeringsinstantie het kersenhout uit zijn kantoor laat slopen en laat vervangen door een dure soort natuursteen ter waarde van ettelijke miljoenen terwijl de uitkeringstrekkers op een houtje bijten. Die bestuurder krijgt gewoon weer binnen een paar weken ergens anders een topfunctie. 'Wij' accepteren het dus verdienen we niet beter. Hoe meer wij accepteren, hoe hondsbrutaler de elite worden.

[mark61]

.


Kon de burgerij de macht overnemen. Wie zijn de burgerij?

Het spectaculaire verschil tussen Europa en de rest van de wereld is het ontbreken, daar, van een burgerij in de zin van een klasse met economische, en daardoor politieke macht.

Dat werd mij gewaar toen ik met mijn doctoraalscriptie bezig was.

Hoe dat komt is een minder eenvoudig te beantwoorden vraag. Het verklaart wel waarom zoveel landen dictaturen zijn.

Voor sub-Sahara Afrika is de vraag wel iets eenvoudiger te beantwoorden. In tegenstelling tot Europa en het Midden-Oosten was handel daar het prerogatief van de 'koning' en de adel. Terwijl in het christendom en de islam handel traditioneel als iets slechts, verdorvens werd gezien. Immers, handelaars kopen in, en verkopen dan voor een hogere prijs, 'terwijl ze er niets voor doen', de oplichters :hihi:

De overeenkomsten in de Middeleeuwse christelijke, en islamitische 'politieke theorie' zijn frappant. De maatschappij werd gezien in een onveranderlijke standen/klassenindeling, onderaan de handelaars, dan de boeren, dan de handwerkslieden, dan de geestelijkheid, dan de adel, en bovenaan de koning, en boven hem alleen god.

[mark61]

Burgers hadden het niet zo op machthebbers die in weelde leefden terwijl zij bijna van de honger omkwamen.

Nou nee. Die burgers waren juist rijk, emancipeerden en eisten rechten op. De notie 'no taxation without representation', een Amerikaanse kreet dacht ik, gold in Europa al in de Middeleeuwen. Denk aan de Hanze, denk aan de opstand in de Nederlanden. Die ging, begrijp ik, vooral over de extra belastingen die de Spanjaarden oplegden, waar de betalers niets voor terug zagen.

De armen waren arm, hielden zich, een paar boerenopstanden daargelaten, koest, en werden zowel door de koning / adel als door de burgers eronder gehouden.

[Ibrah1234]

De olieprijzen zullen denk ik structureel dalen. De VS is over enige tijd energie onafhankelijk en niet meer afhankelijk van olie uit het Midden-Oosten. Nieuwe ontwikkelingen en technieken rondom het rendabel uit de grond halen van schalie-olie- en gas zijn daar mede verantwoordelijk voor.

Landen binnen de Opec beginnen zich al te roeren en Rusland ziet haar inkomsten ook substantieel terugvallen.

De in de toekomst hieruit voortvloeiende sociale onvrede is denk ik de voornaamste voedingsbodem in het Midden-Oosten voor het opstaan van allerhande dictatoren en andere ongure lieden in de nabije toekomst.

Het is mij nog steeds onbegrijpelijk waarom de oceaan van schalie-olie vrijwel exclusief uit de VS moet komen en de consumenten aldaar ook onmiddellijk geconfronteerd wordt met beduidend lagere energieprijzen.

Onze welvaart is immers voor een zeer groot deel afhankelijk van de prijzen van energie.

E.e.a. is dan weer een problematiek van geheel andere orde maar een causaal verband tussen sociale onvrede en dictatoren is niet geheel ondenkbaar?

[super ick]

Het spectaculaire verschil tussen Europa en de rest van de wereld is het ontbreken, daar, van een burgerij in de zin van een klasse met economische, en daardoor politieke macht.

Dat werd mij gewaar toen ik met mijn doctoraalscriptie bezig was.

Hoe dat komt is een minder eenvoudig te beantwoorden vraag. Het verklaart wel waarom zoveel landen dictaturen zijn.

Voor sub-Sahara Afrika is de vraag wel iets eenvoudiger te beantwoorden. In tegenstelling tot Europa en het Midden-Oosten was handel daar het prerogatief van de 'koning' en de adel. Terwijl in het christendom en de islam handel traditioneel als iets slechts, verdorvens werd gezien. Immers, handelaars kopen in, en verkopen dan voor een hogere prijs, 'terwijl ze er niets voor doen', de oplichters :hihi:

De overeenkomsten in de Middeleeuwse christelijke, en islamitische 'politieke theorie' zijn frappant. De maatschappij werd gezien in een onveranderlijke standen/klassenindeling, onderaan de handelaars, dan de boeren, dan de handwerkslieden, dan de geestelijkheid, dan de adel, en bovenaan de koning, en boven hem alleen god.

Gisterenavond nog een voorbeeld gezien van hoe dat tegenwoordig gaat in een rijk Arabisch olieland.
Een bouwer van dure hardhouten speedboten wilde daar een vestiging. Die moet dan voor 51% in handen zijn van een local. Die andere 49% is voor de betreffende expat. Uiteraard is de betreffende local een vriendje van de sjeik/prins. Die komt zo eens per kwartaal eens een uurtje door de zaak lopen. Zijn gevolg geeft een eventuele boodschap door aan de expat. Uiteraard wordt er verder niets gedaan voor die 51%.
Zo blijft de handel dus in handen van de rijken en krijgt niemand een kans zonder dat zij er meer dan de helft van inpikken. Bevalt iets niet dan gebruiken ze die 51% meerderheid om per direct de stekker eruit te trekken.

[Marsipulami]

Arabische dictators. Waarom moesten ze weg?



Het artikeltje vergeet de evolutie in Tunesië te schetsen.

[super ick]

Het artikeltje vergeet de evolutie in Tunesië te schetsen.

Dreiging van uitsterven van de zwarte neushoorn is ook vergeten.

[Marsipulami]

Dreiging van uitsterven van de zwarte neushoorn is ook vergeten.

Zal wel, maar ik bedoelde dat de Arabische lente in Tunesië wel een kentering ten goede heeft gebracht.

[Ibrah1234]

Zal wel, maar ik bedoelde dat de Arabische lente in Tunesië wel een kentering ten goede heeft gebracht.

Denk ut nie. Aanleiding was dat goed opgeleide jongeren betaalde banen eisten. Sowieso al een zinloze onderneming je dan tot de overheid te wenden. Creatie van werk en banen zal toch moeten komen vanuit de bevolking zelf en investeerders.

De hoge werkeloosheid is er nog steeds.

[super ick]

Zal wel, maar ik bedoelde dat de Arabische lente in Tunesië wel een kentering ten goede heeft gebracht.

Ten goede?

Kan je dat uitleggen?

[Marsipulami]

Ten goede?

Kan je dat uitleggen?



'Tunesië heeft bewezen dat Arabische landen geen dictatuur nodig hebben'

Wided Bouchrika - Redacteur Knack.be

30/10/2014 om 15:28 - Bijgewerkt op 31/10/2014 om 08:48

Bij de tweede democratische verkiezingen in Tunesië wonnen de seculieren van Nidaa Tounes. 'Democratie vraagt tijd en elk land heeft zijn ritme', zegt Olivier Pierre-Louveaux van de Verenigde Naties over de Arabische Lente. 'Maar Tunesië heeft bewezen dat de regio geen autoritair regime nodig heeft.'

Na de eerste democratische verkiezingen in 2011 was Tunesië erg ambitieus. Een interim-regering zou op één jaar tijd het land door een democratiseringsproces leiden. Een weinig realistische termijn voor opdrachten zoals het schrijven van een nieuwe grondwet. 'Democratie vraagt tijd', beaamt de Belg Olivier Pierre-Louveaux, die in opdracht van de Verenigde Naties Tunesië adviseert in het democratiseringsproces. 'Maar het is Tunesië gelukt: 200 van de 217 parlementsleden keurden de nieuwe grondwet goed en nu worden er democratische verkiezingen gehouden. Dat is een bemoedigend signaal voor de regio.'

IS-strijders en Libische chaos

De nieuwe, nog te vormen, regering heeft echter grote uitdagingen voor de boeg, meent Pierre-Louveaux. 'De grondwet moet tastbaar worden gemaakt voor de bevolking. Een opdracht die wel 20 keer zo zwaar is als het schrijven ervan', zegt hij.

Er zijn ook andere moeilijkheden. In het binnenland zorgt de uitstroom en terugkeer van strijders van de Islamitische Staat (IS) nog meer dan in Europa voor problemen. Vanuit het buitenland hebben Italië en Griekenland een slechte invloed op de Tunesische economie en op vlak van veiligheid is er de insijpelende chaos vanuit buurland Libië.

'De Arabische Lente was in alle landen verschillend', legt Pierre-Louveaux uit. 'Terwijl de instellingen in Tunesië ondanks de revolutie bleven werken, kon Libië niet op die continuïteit rekenen. Dat land, met een resem aan tribale stammen, moest de prijs betalen voor 40 jaar zonder zulke instellingen.'

Voor Tunesië kan het vertrouwen in die instellingen echter een verschil maken. 'De verkiezingen waren alvast een positief teken', zegt Pierre-Louveaux. En ondanks de 'lage opkomst' bij die democratische verkiezingen - 69 procent van het electoraat bracht zijn stem uit - lijken de burgers volgens de VN-adviseur over het algemeen tevreden en trots op hun land.

'De regering verrichtte ongelooflijk werk'

De parlementsverkiezingen werden gewonnen door het seculiere en modernistische Nidaa Tounes, een nieuwe partij die in 2011 nog niet meedong tijdens de eerste democratische verkiezingen. 'In 2011 was het politiek landschap nieuw en jong. Er waren veel nieuwe en nog onbekende partijen', zegt Pierre-Louveaux. Daardoor zouden veel stemmen verloren kunnen zijn gegaan. Bovendien was Ennahda wel georganiseerd, de partij kende het moderne politiek systeem en dat uitte zich in de resultaten. 'Maar tijdens de transitieperiode heeft het politieke landschap zich aangepast. Nu kwam Nidaa Tounes naar voren als alternatief voor de islamisten.'

Een alternatief, want Ennahda verloor wat van haar geloofwaardigheid door economische en veiligheidsproblemen, zoals de moord op politici van het linkse Front Populaire. Het volk kwam in opstand en er werd een regering van technocraten aangesteld. Ennahda heeft zo compromissen gesloten. Toch ziet de bevolking vooral de mislukkingen van een overheid. In de periode tussen 2013 en 2014 leverde de regering eigenlijk goed werk, maar dat ging haast onopgemerkt voorbij. En ook dat uitte zich in de resultaten.

Dilemma voor islamisten

Toch heeft Nidaa Tounes geen absolute meerderheid en zal er sowieso een coalitie gevormd moeten worden. Omdat er geen precedent is, is het moeilijk om voorspellingen te maken. Maar twee mogelijke allianties worden naar voren geschoven: Nidaa Tounes kan een coalitie tegen Ennahda vormen door andere modernisten zoals Afek Tounes (liberaal, progressief) te verenigen. Maar een grote rechtse coalitie met Ennahda is evengoed mogelijk.

In het geval van die laatste coalitie, zou Nidaa Tounes zich kunnen verzekeren van de brede steun van het volk, wat het ook eenvoudiger maakt om aan de grondwet te werken. Ennahda komt echter voor een dilemma te staan.

Door met een seculiere partij in zee te gaan, zou Ennahda de steun van haar radicale vleugel kunnen verliezen. Maar ook als de partij niet in de regering belandt, zouden radicale aanhangers zich kunnen afkeren. Bij velen onder hen draait het namelijk puur om macht en als zij dat niet op een democratische manier kunnen bereiken, dan zullen ze een democratisch Tunesië misschien toch niet meer ideaal vinden.

De groep zwevende kiezers - waarvan het belang nog niet kan worden aangetoond - kan een mogelijk gevaar voor Nidaa Tounes inhouden. Zij die in 2011 op Ennahda stemden, maar nu voor de seculieren kozen zouden misschien niet kunnen verkroppen dat Nidaa Tounes met Ennahda in de regering stapt.

Geen presidentskandidaat voor Ennahda

De presidentsverkiezingen op 23 november zullen misschien meer duidelijkheid scheppen. Binnen Nidaa Tounes wordt topman Béji Caïd Essebsi als favoriet naar voren geschoven. Nog 26 andere kandidaten dingen mee naar die ene titel. Maar daar is niemand van Ennahda bij. 'Ennahda zegt de dictatuur volledig te verwerpen en wil dan ook vermijden dat iemand weer misbruik zou maken van zijn machtspositie. Daarom ijverde de partij om een president te laten aanstellen door de partijen in het parlement. Ennahda ging niet akkoord met de presidentsverkiezingen, maar bond in. Om consequent te blijven, schuift de partij nu geen presidentskandidaat naar voren.'

Maar de partij kan een belangrijke rol spelen bij de verkiezingen eind november door een kandidaat van een andere partij te steunen. In het geval van een akkoord met Nidaa Tounes, is het goed mogelijk dat Ennahda de presidentskandidaat van Nidaa Tounes steunt in ruil voor meer macht in het parlement bijvoorbeeld.

Een nieuw gegeven voor Tunesië is dat de regering gecontroleerd zal kunnen worden. Aan de ene kant door andere partijen, met de oppositie die in de aanval kan gaan. Aan de andere kant zal de uitvoerende macht verantwoording moeten afleggen bij het parlement en dus onrechtstreeks het volk.

'Ja, het is mogelijk'

'We kunnen optimistisch zijn over Tunesië', besluit Pierre-Louveaux. 'Wat het resultaat ook wordt op vlak van coalitievorming of presidentskeuze en zelfs als het land onderweg nog problemen ondervindt: Tunesië is het beste voorbeeld voor de regio. Het land heeft bewezen dat er geen autoritair regime nodig is om de regio onder controle te houden. Ook met iedereen rond de tafel kunnen hervormingen bereikt worden. Al lijkt de Arabische Lente in vele landen gefaald te hebben, elk land heeft zijn eigen ritme en Tunesië kan nu een symbolisch voorbeeld stellen: ja, het is mogelijk.'

[super ick]

Ben na de eerste zinnen waarin gesteld wordt dat het een voorbeeld is voor de regio maar gestopt.