Bekijk Volledige Versie : Egypte terug bij af
door Ralph Dekkers
CAÏRO - Shaimaa al-Sabbagh wordt al de ’rozenmartelaar’ genoemd. De jonge moeder wilde afgelopen weekeinde bloemen leggen ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Egyptische revolutie. Maar op weg naar het met tanks en prikkeldraad afgezette Tahrirplein werd ze op brute wijze doodgeschoten door de politie.
Egypte is letterlijk terug bij af. Vier jaar na de revolutie is het land een militaire dictatuur, waar bij de viering van die historische gebeurtenis ruim twintig mensen omkomen. Er vonden geen officiële festiviteiten pleit vanwege rouw om de dood van de Saudische koning, de grootste tegenstander van wat eens de Arabische Lente heette.
President Al-Sisi wordt in het Westen geprezen om zijn pleidooi voor een revolutie binnen de islam. De Verenigde Staten leveren hem gevechtshelikopters om moslimextremisten aan te pakken. Maar ondertussen zit het vijfjarige zoontje van Shaimaa thuis zonder moeder.
De hoop op ’brood, vrijheid en sociale rechtvaardigheid’, de leus van de revolutie, is definitief de grond ingeboord. Ondanks miljardensteun uit de golfstaten staat het land nog steeds aan de economische afgrond, de vrijheden zijn sinds de legercoup op alle mogelijke manieren ingeperkt, terwijl van rechtvaardigheid geen enkele sprake is.
Mubarak
Dat laatste wordt nog het best geïllustreerd door de vrijlating maandag van de twee zonen van Hosni Mubarak, de oud-president, die mogelijk zelf ook op vrije voeten komt. Tienduizenden aanhangers van de Moslimbroederschap zitten momenteel op dubieuze aanklachten in verschrikkelijke cellen, van wie er honderden wachten op de voltrekking van de doodstraf. Maar Alaa en Gamal Mubarak kunnen een nieuw corruptieproces thuis in alle luxe afwachten.
De Egyptische bevolking is echter murw geslagen door de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Schijnprocessen, slaafse media, bloedbaden onder moslimextremisten: het merendeel haalt er zijn schouders over op. Zij willen vooral rust en stabiliteit, terwijl de laatst overgebleven voorvechters van democratie wel twee keer nadenken voordat ze de straat opgaan. Zij hebben ook de video gezien van de stervende Shaimaa, die doordrenkt van het bloed wordt weggedragen. Haar man schreeuwt nog om hulp, maar niemand steekt ook maar een vinger uit.
(Bron: Telegraaf)
Ligt eraan van welke kant je het bekijkt.
Kan me voorstellen dat ze in Irak en Syrie nog wel eens terugdenken aan betere stabielere tijden. In Egypte hebben ze de geest weer (even?) terug in de fles gestopt.
Een ronde van kruiperig applaus voor Sisi
U weet wel, het World Economic Forum in Davos, dat trekt elk jaar de belangrijkste mensen ter wereld. Je bent eigenlijk niet echt belangrijk als je er nooit bent geweest. Hoe dan ook, dit jaar was de Egyptische president Abdel-Fattah Sisi er. En hoe.
Ik was er natuurlijk niet bij (totaal onbelangrijk) maar ik las in kranten en op Twitter dat zijn optreden een wild succes was. Dat Sisi naar Davos ging, was vanzelfsprekend: hij is belangrijk, én er was de lokkende aanwezigheid van een enorm aantal potentiële investeerders. Egypte wordt op het ogenblik op de been gehouden door miljardensteun uit Saoedi-Arabië en andere rijke Golflanden, en die kunnen met die lage olieprijzen hun geld ook goed thuis gebruiken.
Onlangs heeft Sisi de islamitische geestelijkheid opgeroepen tot een „religieuze revolutie” om de „gesel van het terrorisme” te elimineren. In Davos herhaalde hij dat „,niemand de waarheid kan monopoliseren”, waarmee hij de extremisten bedoelde. Dat horen we graag van een vrome moslim als Sisi.
Verder vertelde hij dat de miljoenen die in Parijs betoogden na de aanslag op Charlie Hebdo onderdeel waren van dezelfde beweging als de miljoenen Egyptenaren die in 2013 demonstreerden tegen de toen nog regerende Moslimbroederschap en die hem aan de macht brachten. Hij zei er niet bij dat zijn leger vervolgens bijna duizend Moslimbroeders had doodgeschoten bij de ontruiming van hun protestkamp.
Hij zei een heleboel meer niet. Dat zijn gevangenissen nu voller zitten met journalisten en andere vermeende tegenstanders dan die van zijn voorganger Mubarak. Dat homoseksuelen en iedereen die als iets anders wordt beschouwd worden opgesloten. Niet alleen in Saoedi-Arabië is atheïsme uit den boze – dáár kun je dat verwachten, vindt u niet? – maar ook in Sisi’s Egypte, waar volgens de grondwet toch de vrijheid van godsdienst absoluut is. Deze maand werd in dit kader een student tot drie jaar gevangenis veroordeeld wegens belediging van de islam. Afgelopen weekeinde vielen nog achttien doden bij politiegeweld tegen betogers. Ik kan een hele tijd doorgaan. Wat ik zo aardig vond, waren tweets van Gideon Rachman van de Financial Times: „Generaal Al-Sisi geïntroduceerd in Davos – een ronde van kruiperig applaus breekt los.” En vervolgens: „Interviewer in Davos zegt tegen Al-Sisi, ‘de Davos-gemeenschap rekent op uw leiderschap’. Meer applaus.”
Mensenrechten kwamen niet aan de orde. Ik sprak vorige week ergens in het land over de toestand in het Midden-Oosten rond het kalifaat. Diverse aanwezigen zeiden dat de mensen daar nog niet aan democratie toe zijn. Dat de Saddams en Assads dus beter voor hen zijn.
En Sisi. Maar op het gevaar af dat ik nu als een softe mensenrechtenfreak te boek kom te staan: repressie werkt een tijd, mensen, maar uiteindelijk produceert het een heel akelig extremisme. Dus geen applaus voor Sisi alstublieft.
Een ronde van kruiperig applaus voor Sisi - nrc.nl (http://www.nrc.nl/carolien/2015/01/28/een-ronde-van-kruiperig-applaus-voor-sisi/)
Laten we het er maar op houden dat het voorlopig verre van ideaal is. De oude machthebbers niet, wat er voor in de plaats is gekomen, Arabische 'lente' ook niet.
Zie Irak en Syrie nu. De diversiteit, belangen, cultuur, machtswellust, etc, etc speelt direct op als de leiding haarscheurtjes begint te vertonen. Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat de 'oude regimes' zaligmakend waren/zijn.
Misschien is een kalifaat wel goed. Kunnen gelijkgestemden bij elkaar wonen. Al denk ik dat het kalifaat wat IS betreft alleen een drogreden is voor machtsverwerving.
Zou een sjiiet uit Irak zich in eerste plaats Sjiiet voelen dan zou hij wellicht liever met de Syrische Sjiiet wonen dan de Iraakse Soenniet. Kan dat 'stuivertje wisselen' niet zonder oorlog?
Laten we het er maar op houden dat het voorlopig verre van ideaal is. De oude machthebbers niet, wat er voor in de plaats is gekomen, Arabische 'lente' ook niet.
Zie Irak en Syrie nu. De diversiteit, belangen, cultuur, machtswellust, etc, etc speelt direct op als de leiding haarscheurtjes begint te vertonen. Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat de 'oude regimes' zaligmakend waren/zijn.
Misschien is een kalifaat wel goed. Kunnen gelijkgestemden bij elkaar wonen. Al denk ik dat het kalifaat wat IS betreft alleen een drogreden is voor machtsverwerving.
Zou een sjiiet uit Irak zich in eerste plaats Sjiiet voelen dan zou hij wellicht liever met de Syrische Sjiiet wonen dan de Iraakse Soenniet. Kan dat 'stuivertje wisselen' niet zonder oorlog?
Echte democratie zou ideaal zijn, wegens minst beroerde systeem, maar dat wordt zelden geprobeerd. Alleen in Tunesië werkt het naar behoren. Dan nog zijn daar gewelddadige elementen, maar die vormen een te kleine minderheid om de boel te versjteren.
Het ging in Syrië mis toen de 'demonstranten' het geweld van Assad beantwoordden met geweld. Hadden ze dat niet gedaan, dan denk ik dat hij op den duur had moeten aftreden. Zelfs daar kan je niet straffeloos tienduizenden ongewapende burgers vermoorden. Maar afijn, van tevoren heeft niemand zin om tienduizenden levens op te offeren voor vrijheid / democratie. Achteraf was dat een lagere 'prijs' geweest dan wat je nu hebt. In mijn persoonlijke analyse dan, voor wat dat waard is.
In Irak neemt de voorheen onderliggende groep nu wraak, alleen raken ze daarbij vooral onschuldigen, zoals gewoonlijk. Een bijltjesdag die zich tot de hoogste functionarissen van Saddam's regime had beperkt was beter geweest natuurlijk.
Dat kalifaat gaat inderdaad nergens over, behalve macht dan. Maar het teert op terechte eh onlustgevoelens.
Het punt is dat groepen nooit netjes van elkaar gescheiden leven, of die groepen nou 'nationaal' of 'religieus' worden gedefinieerd. Het punt is dus dat je verschillen moet accepteren en iedereen gelijk moet zijn, want een betere oplossing is er niet. Maar als een x percentage van mensen elkaar niet als gelijken kan zien krijg je dit. Eigenlijk zou het grote onderscheid moeten zijn tussen mensen die bereid zijn geweld te gebruiken om hun zin door te drijven, en mensen die conflicten geweldloos willen oplossen. Die eerste groep moet je gewoon verdrijven / opsluiten / genezen.
Met de Arabische Lente heeft de situatie Irak niets te maken. Er was weliswaar even een Iraakse 'afdeling', maar die heeft nooit enige invloed gehad, vzv. ik weet.
Ik denk dat het in Egypte ook nooit zo'n zooitje was geworden als de buitenwacht, vooral SA en de Golfstaten, zich er niet zo mee bemoeid hadden. Er is natuurlijk een hoop aan te merken op Morsi, maar wat mij betreft hebben we nooit het definitieve oordeel kunnen vellen. Dat was wat mij betreft pas mogelijk geweest als de eerstvolgende verkiezingen onder Morsi niet democratisch waren verlopen. Maar zoals bekend hebben die nooit plaatsgevonden.
Uiteindelijk denk ik dat de Arabische wereld onderhand ver achterloopt op de hele rest van de wereld. Zelfs in Subsahara Afrika is de tendens duidelijk naar democratie en 'acccountability'. Het is, denk ik, in de eerste plaats een sociaal probleem: de verrotte, antieke machtsverhoudingen in die maatschappijen. Zolang macht louter uit de loop van een geweer komt (ook op micro-niveau, in het gezin en op de werkvloer) kan je niks anders verwachten. Arabische landen hebben geen middenklasse, qua (economische) macht. Er is geen concept overleg, machtsdeling, beslechten van conflicten zonder hormonen en machogedoe. Dat reken ik vooral de vrouwen aan :ego:
Het is de baas en zijn entourage versus een ongeorganiseerde massa.
Mag ik het in het woordje 'hopeloos' samen vatten?
Hier en daar niet helemaal mee eens ( voor wat dat waard is :hihi: ) maar over het algemeen goede analyse. Ik vermoed dat er na vier jaar Morsi niets meer van enige vorm van democratie over was geweest. Kortom hij niet meer democratisch weggestemd had kunnen worden. Al zie ik dat met Sisi ook niet gebeuren. Dus ook op dat vlak zijn zij elkaars gelijke.
die mensen zijn niet klaar of geschikt voor democratie, beter dan dit wordt het niet.
dan iig iemand die nog het westen niet teveel aanvalt.
Mag ik het in het woordje 'hopeloos' samen vatten?
Hier en daar niet helemaal mee eens ( voor wat dat waard is :hihi: ) maar over het algemeen goede analyse. Ik vermoed dat er na vier jaar Morsi niets meer van enige vorm van democratie over was geweest. Kortom hij niet meer democratisch weggestemd had kunnen worden. Al zie ik dat met Sisi ook niet gebeuren. Dus ook op dat vlak zijn zij elkaars gelijke.
Ik denk dus van wel. In elk geval zullen we het nu nooit weten, en als 'men' had gewacht tot die verkiezingen, had men nu een sterk argument in handen tegen 'islamitische democratie', of hoe je dat ook wilt noemen. Al laat Tunesië dus zien dat islamisme en democratie wel samen kunnen gaan. Het is geen zwart-wit verhaal met een vooraf bekende uitkomst.
Ik denk dat jij en vele anderen veel te veel onderschatten, of gewoon niet weten, hoe Morsi vanaf dag één al werd tegengewerkt door het 'ancien regime'. De, hoe zal ik het noemen, 'autoritair militair-bureaucratische kliek' zat nog overal in het systeem en werkte hem op alle fronten tegen. In ministeries, regionale machtscentra, leger, polite met name, noem maar op.
De politie en het leger bijvoorbeeld lieten zich expres niet meer zien bij wanordelijkheden die na Morsi's aantreden plaatsvonden. Die brandstichtende en plunderende bendes konden zo mooi dienen om Morsi af te serveren, ongeacht wat hij ervan vond of eraan wou doen. En nog zo wat.
Maar nou zullen we het dus nooit meer weten.
Ik denk dus van wel. In elk geval zullen we het nu nooit weten, en als 'men' had gewacht tot die verkiezingen, had men nu een sterk argument in handen tegen 'islamitische democratie', of hoe je dat ook wilt noemen. Al laat Tunesië dus zien dat islamisme en democratie wel samen kunnen gaan. Het is geen zwart-wit verhaal met een vooraf bekende uitkomst.
Ik denk dat jij en vele anderen veel te veel onderschatten, of gewoon niet weten, hoe Morsi vanaf dag één al werd tegengewerkt door het 'ancien regime'. De, hoe zal ik het noemen, 'autoritair militair-bureaucratische kliek' zat nog overal in het systeem en werkte hem op alle fronten tegen. In ministeries, regionale machtscentra, leger, polite met name, noem maar op.
De politie en het leger bijvoorbeeld lieten zich expres niet meer zien bij wanordelijkheden die na Morsi's aantreden plaatsvonden. Die brandstichtende en plunderende bendes konden zo mooi dienen om Morsi af te serveren, ongeacht wat hij ervan vond of eraan wou doen. En nog zo wat.
Maar nou zullen we het dus nooit meer weten.
Je vergeet zijn vijfjarenplan om Egypte om te vormen tot islamitische staat, compleet met sharia, stokslagen, zweepslagen en hakken. Zijn eigen woorden. Toen kreeg hij veel stemmers, die eerst voor verandering waren en dachten dat de soep noet zo heet gegeten werd, tegen hem. Vooral veel vrouwen. Dat is wat ik gehoord heb van vrienden uit Egypte die eerst voor hem stemden en later tegen hem demonstreerden.
die mensen zijn niet klaar of geschikt voor democratie, beter dan dit wordt het niet.
dan iig iemand die nog het westen niet teveel aanvalt.
Hoe word je daar klaar of geschikt voor? Wanneer was NL er 'klaar' voor? Toevallig toen het ook werd ingevoerd? Op grond van welke criteria was dat?
Lollige racistische praat.