mark61
29-03-15, 18:01
Sentiment op z’n Amsterdams: nu ineens, volkomen onverwacht, bekend is dat Willem Holleeder geen gezellige boef is maar een gevaarlijke psychopaat, speelt men hier en daar de vermoorde onschuld. Hadden we dat geweten! De organisator van de Holleeder-tour, die in de Jordaan langs het geboortehuis, de school en de stamkroeg van de crimineel voert, heeft de lucratieve attractie per direct stopgezet. Hij „kan de tour echt niet meer verkopen nu we weten dat Holleeder kinderen heeft bedreigd”.
Principes gaan voor.
Ook Twan Huys die de Amsterdamse crimineel in zijn College Tour een podium gaf waarop eerder Madeleine Albright en bisschop Tutu hadden gezeten, werd het doelwit van verontwaardiging. Zo publiceerde de Volkskrant een „brief van de dag” waarin geëist werd dat Huys het Nederlandse volk zijn excuses zou aanbieden. Hij had de 1,3 miljoen mensen die gretig naar zijn gesprek met Holleeder hadden gekeken dit nooit mogen aandoen.
„Ik ben een bekende Nederlander, ik laat me door niemand uitkafferen”, schreeuwt Holleeder op een bandopname tegen zijn zus („kankerhoer!”). Dat raakt onbedoeld de kern, want zijn faam heeft hij aan anderen te danken – aan de journalisten die maar over hem bleven schrijven, aan de kranten die hem en zijn scooter tot icoon maakten, aan alle kletsprogramma’s die hem jarenlang over het paard tilden. Dus wie werd er hier eigenlijk ontmaskerd, de „psychopaat” Willem Holleeder of de samenleving die hem jarenlang tegen beter weten in mythologiseerde en sentimentaliseerde?
Er is niks briljants aan Willem Holleeder, niks dat onwillekeurig bewondering oproept wegens uitzonderlijke slimheid of ingenieuze misdadigheid. Zijn bekendste misdaad, de Heineken-ontvoering, stamt uit 1983 en hing van knulligheid aan elkaar. De rest bestaat uit afpersen en afrekenen.
In dat opzicht is hij een echte Hollandse held – je kunt constant met hem bezig zijn, zonder dat je tegen hem op hoeft te kijken.
Niet toevallig valt de „ontmaskering” van Holleeder samen met de totale afbladdering van Bram Moszkowicz, die man die twintig jaar lang zijn advocaat was. Toen Moszkowicz in 2007 de verdediging van Holleeder moest neerleggen, werd er nog net geen extra Journaal ingelast. In de jaren erna waren de media verslaafd aan hem, zodat berichten over wangedrag en dubieuze praktijken als louter spelbederf werden gezien. Als Holleeder een bekende Nederlander was, wat was Bram Moszkowicz dan wel niet? Hij was alomtegenwoordig, niet alleen in de boulevardbladen. Bij Pauw en Witteman zat hij zo vaak aan tafel, schreef ik in die tijd, dat niet duidelijk was wie wie had uitgenodigd.
Op hetzelfde moment dat we via Holleeder op tape konden vernemen dat de relatie tussen de Neus en de Mosk niet helemaal was wat de media er indertijd van maakten („De laatste Jood die mij mijn geld afgepakt heeft, en iedereen in de maling heeft genomen, is Moszkowicz.”), berichtte De Telegraaf dat de op alle fronten failliete Moszkowicz een nieuwe auto heeft: een Maserati Ghibli – een tweedehandsje, voor slechts 79.000 euro. Volgens de gewezen topadvocaat is de auto „aan hem ter beschikking gesteld.” En kijk, in de reacties onder het Facebook-bericht van de dealer niets van de gebruikelijke volkse rancune tegen graaiers en zakkenvullers: „Good for you, Bram!” en „Laat ze maar kletsen.” Het zullen afkickverschijnselen zijn – van een verslaving ben je niet zomaar af.
Nu zowel de Neus als de Mosk maatschappelijk op weg naar de uitgang is, zou een socioloog eens op zoek moeten naar de oorzaak van de publieke verheerlijking van types met een onmiskenbare narcistische stoornis. Iedereen kon het van mijlenver zien. Holleeder had „psychopaat” op zijn voorhoofd staan. Je hoeft geen psycholoog te zijn om in Moszkowicz een behoeftige narcist te zien. Het heeft het jarenlange circus niet in de weg gezeten. Misschien slaan we bluf en intimidatie veel hoger aan dan we toegeven.
Zijn we er nu klaar mee? Het Parool meldt dat een neef van Moszkowicz bezig is aan een documentaire over zijn vader, die eveneens advocaat was en al in 2006 van het tableau werd geschrapt wegens hetzelfde soort misstappen. Het Parool: „De jonge telg uit het bekende geslacht probeert antwoord te geven op de vraag waarom Moszkowiczen zulke hoge pieken en diepe dalen beleven: zijn ze destructief of hebben ze gewoon intense persoonlijkheden?”
Daar gaan we weer.
Vermoorde onschuld - nrc.nl (http://www.nrc.nl/heijne/2015/03/29/vermoorde-onschuld/)
Ik heb die verheerlijking van misdadigers en hun louche vriendjes nooit begrepen. Echt helemaal nooit.
Principes gaan voor.
Ook Twan Huys die de Amsterdamse crimineel in zijn College Tour een podium gaf waarop eerder Madeleine Albright en bisschop Tutu hadden gezeten, werd het doelwit van verontwaardiging. Zo publiceerde de Volkskrant een „brief van de dag” waarin geëist werd dat Huys het Nederlandse volk zijn excuses zou aanbieden. Hij had de 1,3 miljoen mensen die gretig naar zijn gesprek met Holleeder hadden gekeken dit nooit mogen aandoen.
„Ik ben een bekende Nederlander, ik laat me door niemand uitkafferen”, schreeuwt Holleeder op een bandopname tegen zijn zus („kankerhoer!”). Dat raakt onbedoeld de kern, want zijn faam heeft hij aan anderen te danken – aan de journalisten die maar over hem bleven schrijven, aan de kranten die hem en zijn scooter tot icoon maakten, aan alle kletsprogramma’s die hem jarenlang over het paard tilden. Dus wie werd er hier eigenlijk ontmaskerd, de „psychopaat” Willem Holleeder of de samenleving die hem jarenlang tegen beter weten in mythologiseerde en sentimentaliseerde?
Er is niks briljants aan Willem Holleeder, niks dat onwillekeurig bewondering oproept wegens uitzonderlijke slimheid of ingenieuze misdadigheid. Zijn bekendste misdaad, de Heineken-ontvoering, stamt uit 1983 en hing van knulligheid aan elkaar. De rest bestaat uit afpersen en afrekenen.
In dat opzicht is hij een echte Hollandse held – je kunt constant met hem bezig zijn, zonder dat je tegen hem op hoeft te kijken.
Niet toevallig valt de „ontmaskering” van Holleeder samen met de totale afbladdering van Bram Moszkowicz, die man die twintig jaar lang zijn advocaat was. Toen Moszkowicz in 2007 de verdediging van Holleeder moest neerleggen, werd er nog net geen extra Journaal ingelast. In de jaren erna waren de media verslaafd aan hem, zodat berichten over wangedrag en dubieuze praktijken als louter spelbederf werden gezien. Als Holleeder een bekende Nederlander was, wat was Bram Moszkowicz dan wel niet? Hij was alomtegenwoordig, niet alleen in de boulevardbladen. Bij Pauw en Witteman zat hij zo vaak aan tafel, schreef ik in die tijd, dat niet duidelijk was wie wie had uitgenodigd.
Op hetzelfde moment dat we via Holleeder op tape konden vernemen dat de relatie tussen de Neus en de Mosk niet helemaal was wat de media er indertijd van maakten („De laatste Jood die mij mijn geld afgepakt heeft, en iedereen in de maling heeft genomen, is Moszkowicz.”), berichtte De Telegraaf dat de op alle fronten failliete Moszkowicz een nieuwe auto heeft: een Maserati Ghibli – een tweedehandsje, voor slechts 79.000 euro. Volgens de gewezen topadvocaat is de auto „aan hem ter beschikking gesteld.” En kijk, in de reacties onder het Facebook-bericht van de dealer niets van de gebruikelijke volkse rancune tegen graaiers en zakkenvullers: „Good for you, Bram!” en „Laat ze maar kletsen.” Het zullen afkickverschijnselen zijn – van een verslaving ben je niet zomaar af.
Nu zowel de Neus als de Mosk maatschappelijk op weg naar de uitgang is, zou een socioloog eens op zoek moeten naar de oorzaak van de publieke verheerlijking van types met een onmiskenbare narcistische stoornis. Iedereen kon het van mijlenver zien. Holleeder had „psychopaat” op zijn voorhoofd staan. Je hoeft geen psycholoog te zijn om in Moszkowicz een behoeftige narcist te zien. Het heeft het jarenlange circus niet in de weg gezeten. Misschien slaan we bluf en intimidatie veel hoger aan dan we toegeven.
Zijn we er nu klaar mee? Het Parool meldt dat een neef van Moszkowicz bezig is aan een documentaire over zijn vader, die eveneens advocaat was en al in 2006 van het tableau werd geschrapt wegens hetzelfde soort misstappen. Het Parool: „De jonge telg uit het bekende geslacht probeert antwoord te geven op de vraag waarom Moszkowiczen zulke hoge pieken en diepe dalen beleven: zijn ze destructief of hebben ze gewoon intense persoonlijkheden?”
Daar gaan we weer.
Vermoorde onschuld - nrc.nl (http://www.nrc.nl/heijne/2015/03/29/vermoorde-onschuld/)
Ik heb die verheerlijking van misdadigers en hun louche vriendjes nooit begrepen. Echt helemaal nooit.