PDA

Bekijk Volledige Versie : Steve Stevaert



mark61
02-04-15, 19:10
Wat een drama. Ik vroeg me juist af waar hij was gebleven.

Marsipulami
02-04-15, 22:24
Hij was een politiek genie en een ongelooflijk goed mens. Ik ben er trots op dat ik hem persoonlijk heb gekend. Ik kan het niet geloven.

Marsipulami
02-04-15, 23:56
Steve Stevaert verliet de politiek met een klap, en nu ook het leven

Belga - do 02/04/2015 - 18:32 Fabian Lefevere

Stevaert is God, de kop in een Vlaamse krant na Stevaerts eclatante verkiezingssucces van 2003 was jubelend. Té jubelend wellicht, maar Stevaert was wél een kind van de goden, die niet in de wieg was gelegd voor anonimiteit en altijd dreigde zijn vleugels te verbranden. Hij verliet de politiek met een klap; nu verlaat hij ook het leven met een klap. Op 60-jarige leeftijd is Steve Stunt niet meer.

Steve Stevaert, Robert van geboorte, met alle voor- en tegenstanders die hij had, was één van de meest markante politici die ons land de voorbije decennia heeft voortgebracht. Eén van die charismatische figuren die er met een welgemikte oneliner in slaagde om de kiezers te amuseren, enthousiasmeren of zelfs botweg te ergeren, maar ze nooit onverschillig liet.

Boven de korenmaat

Niet dat hij altijd een stemmenkanon was, geheel tegen de gangbare overlevering in. De allereerste keer dat hij zich kandidaat stelde, haalde hij 800 stemmen, de tweede keer amper 1.200. Maar gaandeweg transformeerde hij in één van die zeldzame politici die zijn partij eigenhandig boven de korenmaat uittilt. Leo Tindemans. Misschien Guy Verhofstadt, zeer zeker Yves Leterme en uiteraard Bart De Wever.

Ook Stevaert, cafébaas met koksdiploma en in de politiek gehaald door Willy Claes, hoort zeer zeker thuis in dat korte rijtje. In zijn boerenjaar 2003 – toen zijn partij 23 met hem als de opper-Teletubby 23 procent haalde – scoorde hij zelf ook 600.000 stemmen.

De "populist" die niemand koud liet

Stevaert was de man die het socialisme gezellig maakte. En het openbaar vervoer gratis – “vroeger vervoerden de bussen lucht, nu vervoeren ze mensen”. Zo kwam het dat hij zijn volk overtuigde om links te stemmen, dwars tegen de grondstroom in, en zelfs stemmen bij het Vlaams Blok ging halen. Hij, die vond dat je het gat in de haag – de partij van Dewinter, zeg maar – alleen maar groter maakt door het te snoeien.

Van zijn uitzonderlijke positie was Stevaert zich altijd goed bewust, onbescheiden als hij kon zijn. Ik herinner me een vrij lang gesprek met hem kort na de jongste verkiezingen. Hij lamenteerde over de teloorgang van zijn partij, en plaatste zichzelf in de traditie van de allergrootsten. “Leterme heeft de stroom verbreed, maar ik heb hem omgebogen.” Waarbij hij zeer trots was dat hij dat tegen de rechtse onderstroom in Vlaanderen in deed. En dan, met een mengeling van bewondering en afschuw, “De Wever heeft hem zelfs verplaatst”.

Terug naar de heimat

Stevaert liet de politiek nooit helemaal los. Hij bleef die uitademen, zelfs al was hij er op dat moment al vele jaren uit weg. En de manier waarop hij vertrok uit de Wetstraat was onvergetelijk. Met een luide klap, zoals wel vaker in de carrière van Steve Stevaert. Plots, in 2005, was hij weg naar Limburg, om er gouverneur te worden.

Achteraf bekeken hield dat steek. Ook al waren er alle mogelijke verhalen over de vaandelvlucht van Stevaert – die nog harder gingen gonzen toen hij na vier jaar het gouverneurschap alweer inruilde voor het zakenleven en nog vaker in Cuba en Vietnam verbleef of Ethias bestierde.

Hier had je de oer-Limburger die naar zijn heimat terugkeerde. Die, zonder dat iemand het ooit geloofde, al een paar keer geopperd had dat hij niet tot zijn pensioen in de toppolitiek wilde blijven. Op zijn inhuldiging in het Hasseltse provinciehuis als gouverneur, met zijn oude vader aan zijn zij, zag Stevaert er best wel gelukkig uit.

Iederéén die de Wetstraat een beetje volgt, weet welke hondenstiel die van partijvoorzitter is. Maar zijn vertrek hield ook steek omdat Stevaert nooit meer dat succes had kunnen evenaren als hij in de politiek gebleven was. En wellicht was zijn ego te groot om dat te kunnen aanvaarden.

Een vat vol tegenstellingen

Die hele episode toonde ook aan hoe boordevol tegenstellingen Stevaert stak. De toppoliticus die op het hoogtepunt van zijn roem de politiek verliet. Of: de toppoliticus die voor een gezellig socialisme pleitte, maar intern een bikkelharde en brute machtspoliticus was, die tegenstanders zonder veel schroom opzijschoof. Of dat toch probeerde.

Of: het gauce caviar dat flirtte met het Cubaanse Castrismo. Nog één: de populist annex ex-cafébaas – eigenlijk een ondernemer die cafés opkocht, rendabel maakte en weer doorverkocht - die graag mocht inhakken op intellectuelen. Maar tegelijkertijd was kunstcollectionneur Stevaert een veel grotere intellectueel en was hij veel belezener dan hij ooit liet uitschijnen. Toch schreef hij liever een kookboek - Koken met Steve - dan een politiek manifest.

De fragiele mens

VIER

Steve Stevaert, vorige week in "Heylen en de herkomst" op Vier

Misschien is de belangrijkste tegenstelling wel deze: onder dat aura van vrolijke onaantastbaarheid ging ook een kwetsbaar persoon schuil. Zeker sinds het annus horribilis 2011. Nadat eerder al zijn moeder en schoonbroer gestorven waren, pleegde dat jaar zijn broer Tony zelfmoord en stierf zijn vader. Bovendien raakte hij in opspraak in een afpersingszaak rondom sekstapes – waarin de minister van Staat overigens helemaal vrijgepleit was.

Dat jaar zat Stevaert diep, erg diep. Dat hij toen inktzwarte gedachten had, verstopte hij ook niet echt. Alsof hij even helemaal alleen op de wereld was, zo voelde hij zich toen. Niet voor niets trok hij zich aan het einde van dat jaar terug uit al zijn mandaten. “Om privé weer wat quality time te zoeken.” In Heylen en de Herkomst, vorige week op vier, zag hij er een fragiele, oudere man uit. Maar niemand die kon verwachten dat Steve Stevaert op deze tragische manier aan zijn einde zou komen.

- 12 april 1954: Steve Robert Jos Stevaert wordt geboren in het Limburgse dorp Rijkhoven.

- in 1972 wordt hij cafébaas. Hij start het Roodhuis op, en zou nog een tiental muziekcafés kopen en verkopen.

- tussen 1982 en 1989 is hij provincieraadslid in Limburg.

- tussen 1989 en 1995 is hij gedeputeerde in zijn thuisprovincie.

- Tussen 1995 en 2005 is hij ook Hasselts burgemeester.

- In 1998 wordt hij Vlaams minister van Mobiliteit, en lanceert hij zijn gratispolitiek.

- In 2003 wordt hij partijvoorzitter, en loodst hij zijn partij naar een eclatante 23 procent. Tegelijkertijd blijft hij Vlaams volksvertegenwoordiger.

- Tussen 2005 en 2009 is hij gouverneur van "zijn" Limburg.

- In de laatste jaren oefende hij verschillende mandaten in de privé uit, onder andere bij Ethias.

Mocht u met vragen zitten rond zelfdoding, neem dan contact op met de zelfmoordlijn, op het telefoonnummer 1813.


Steve Stevaert (1954-2015) (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/2.38314?eid=1.2291619)

mark61
03-04-15, 00:18
een ongelooflijk goed mens.

Na ja, het is dat dat proces nu niet meer doorgaat...

Marsipulami
03-04-15, 00:38
https://youtu.be/nKtrfM_rmss

Marsipulami
03-04-15, 01:21
Na ja, het is dat dat proces nu niet meer doorgaat...

Ach... er zal wel ergens iets gebeurd zijn... hoge bomen vangen veel wind... het slachtoffer diende klacht in 3 jaar na de feiten... ook onze voormalige premier Di Rupo werd ooit beschuldigd van seks met minderjarigen na flinterdun bewijs... een publieke beschuldiging van zedenfeiten kan nooit meer uitgewist worden ook niet in geval van juridische vrijspraak..

super ick
03-04-15, 09:59
Ach... er zal wel ergens iets gebeurd zijn... hoge bomen vangen veel wind... het slachtoffer diende klacht in 3 jaar na de feiten... ook onze voormalige premier Di Rupo werd ooit beschuldigd van seks met minderjarigen na flinterdun bewijs... een publieke beschuldiging van zedenfeiten kan nooit meer uitgewist worden ook niet in geval van juridische vrijspraak..

Zo hebben ze ook de katholieke kerk gedemoniseerd terwijl die kinderen het zelf uitgedaagd hebben.

mark61
03-04-15, 19:33
Ach... er zal wel ergens iets gebeurd zijn... hoge bomen vangen veel wind... het slachtoffer diende klacht in 3 jaar na de feiten... ook onze voormalige premier Di Rupo werd ooit beschuldigd van seks met minderjarigen na flinterdun bewijs... een publieke beschuldiging van zedenfeiten kan nooit meer uitgewist worden ook niet in geval van juridische vrijspraak..

Hij kan ook een ordinaire verkrachter zijn. We zullen het nu nooit weten. In geval van een proces wellicht ook niet, overigens. Dus dat was het dan.

Marsipulami
04-04-15, 01:56
Hij kan ook een ordinaire verkrachter zijn.

Of hij een verkrachter was dat zullen we wellicht nooit meer te weten komen, maar ordinair was hij zeker niet.

Marsipulami
04-04-15, 02:04
Zo hebben ze ook de katholieke kerk gedemoniseerd terwijl die kinderen het zelf uitgedaagd hebben.

Je kan jezelf altijd aanmelden bij het dichtstbijzijnde meldpunt voor seksueel misbruik binnen de RKK. Ook als de dader overleden is, de feiten verjaard en de dader nooit voor een tegensprekelijke juridische procedure werd opgeroepen, je maakt dan toch nog altijd een goeie kans op een schadevergoeding. Gewoon doen, zou ik zeggen.

mark61
04-04-15, 10:21
Of hij een verkrachter was dat zullen we wellicht nooit meer te weten komen, maar ordinair was hij zeker niet.

Misschien ben je niet bekend met de uitdrukking.

Hij was een verheven, doorluchtige verkrachter?

super ick
04-04-15, 10:32
Je kan jezelf altijd aanmelden bij het dichtstbijzijnde meldpunt voor seksueel misbruik binnen de RKK. Ook als de dader overleden is, de feiten verjaard en de dader nooit voor een tegensprekelijke juridische procedure werd opgeroepen, je maakt dan toch nog altijd een goeie kans op een schadevergoeding. Gewoon doen, zou ik zeggen.

Mijn ouders waren gelukkig niet naïef en hebben hun kinderen ver weg gehouden van dat tuig.

Wellicht heb jij last van een soort Stockholmsyndroom of heb je er zelfs van genoten bij de paters.

Marsipulami
08-04-15, 11:18
Heerlijk heldere taal over Steve Stevaert

VRT- wo 08/04/2015 - 10:04 Walter Van Steenbrugge

Afgelopen week kreeg Jan Hautekiet in het Vlaams Parlement zijn finale voor drie maanden ‘Heerlijk Helder’. Herman De Croo suggereerde meteen een nieuw werkwoord: ‘hautekieten’, als synoniem voor duidelijk communiceren. Er ging in ‘Heerlijk Helder’ niet enkel veel aandacht naar de vorm van het taalgebruik, maar ook naar de inhoud, de informatieoverdracht. En laat nu net deze wake-upcall zich feestelijk verpakken tijdens een week waarin het drama rond Steve Stevaert zich voltrok. Hoe groot en cynisch toeval wel kan zijn. Of hoe een onduidelijke communicatie van Justitie Stevaert afhield van een fatsoenlijk verweer en hoe over basisrechten wordt gesproken, en vooral niet wordt gesproken. Enige uitleg en duiding is op zijn plaats, en best in klare taal. Ik doe alvast een poging.

De rol van de raadkamer

Als je in een strafrechtelijk onderzoek wordt betrokken, hetzij als mogelijk slachtoffer, hetzij als verdachte, krijg je op het einde van het onderzoek een brief. Deze brief kan u toegezonden worden door de Procureur des Konings, het hoofd van het Openbaar Ministerie, of door de griffier –een soort secretaris– van de Raadkamer. De Raadkamer is een rechtscollege dat achter gesloten deuren zetelt en dat bevoegd is om te beslissen wat het verder vervolg is van het gevoerde onderzoek. Ofwel is het onderzoek klaar en heeft het bezwaren opgeleverd ten laste van een persoon zodat een rechtbank –we noemen dit de bodemrechtbank– dient te oordelen over de schuld of de onschuld van een persoon, en in het geval van schuld welke straf die persoon dient te krijgen. De Raadkamer kan ook beslissen dat er aan de verdachte persoon, althans volgens het Strafwetboek, helemaal niets te verwijten valt, waarna de geviseerde persoon eenvoudigweg buiten iedere vervolging wordt gesteld. Een derde hypothese is dat het onderzoek best nog verdergezet wordt, omdat volgens die Raadkamer nog niet voldoende werd gespeurd naar eventuele elementen van schuld.

De raadkamer en het vermoeden van onschuld

De Raadkamer zetelt achter gesloten deuren, dus buiten iedere openbaarheid, precies om de privacy van de betrokkene(n) te beschermen en omdat op dat ogenblik nog alles in een onderzoeksfase zit en er nog geen proces rond schuld wordt gevoerd. Juristen noemen dit een logisch omhulsel van het vermoeden van onschuld. Je bent immers vrij van iedere strafrechtelijke schuld zolang je niet definitief door een bevoegde bodemrechter werd veroordeeld.

De bedoeling hiervan is dat mensen die het voorwerp uitmaken van een strafrechtelijk onderzoek beschermd worden tegen vooroordelen, tegen een tè vroege besluitvorming dat een persoon zich effectief en bewezen schuldig zou gemaakt hebben aan een strafbaar feit.

Een onderzoek dient enkel om bewijzen te verzamelen, terwijl het alleen een rechtbank toekomt om te beslissen of deze bewijzen boven ieder redelijke twijfel volstaan om het misdrijf bewezen te achten en de verdachte te veroordelen en dus een sanctie op te leggen.

De mogelijkheid van opschorting van straf

Er is slechts één geval waarin de Raadkamer zich ook kan uitspreken over schuld, en dit is als de openbaarheid die dergelijke zaak later zou krijgen voor de rechtbank, de reclassering van de verdachte al te zeer zou aantasten. Het klassieke voorbeeld van deze laatste hypothese is de laatstejaarsstudent ‘rechten’ die zich schuldig heeft gemaakt aan een misdrijf en die in het geval hij voor de rechtbank zou moeten verschijnen, precies door die openbaarheid een te grote en bijkomende schade zou ondervinden. De rechtenstudent zou immers door de publieke terechtstelling in zijn later beroepsleven te veel problemen rond geloofwaardigheid en integriteit kunnen ondervinden.

Tegen die specifieke achtergrond kan de Raadkamer een opschorting van straf uitspreken, wat wil zeggen dat het misdrijf bewezen wordt verklaard, doch dat de betrokkene voor een bepaalde periode op proef wordt gesteld. Is deze persoon van onberispelijk gedrag tijdens die proefperiode dan wordt geen sanctie opgelegd.

Maar telkenmale wordt binnen de beslotenheid van de Raadkamer een debat gevoerd, dit wil zeggen alle partijen (het Openbaar Ministerie, het slachtoffer en de verdachte) krijgen het woord waarna de voorzitter van de Raadkamer als alleen zetelend rechter dient te beslissen. Tot hier de theorie.

De theorie en de praktijk

Als het onderzoek wordt beëindigd, zou je er dus van mogen uitgaan dat je in heldere taal wordt gemeld wat er verder staat te gebeuren en wordt er best ook in diezelfde klare communicatie uitgelegd waarvan je exact wordt beschuldigd. En hier knelt meteen voor een eerste keer het schoentje.

In geen enkele oproepingsbrief in dit land wordt op begrijpelijke wijze duidelijk gemaakt wat er precies aan de hand is na de afsluiting van een gerechtelijk onderzoek. Gebruikte juridische termen krijgen geen enkele toelichting, en bovenal weet je niet over welke strafrechtelijke feiten, gesitueerd naar tijd en ruimte, het gaat. De feiten worden niet vermeld en de juridische verstaanbare vertaling volgt evenmin. Enkel het nietszeggend dossiernummer en een handvol, voor de modale burger niet te verstane, technische begrippen, sieren de oproepingsbrief.

Het mag geen verwondering wekken als zou Steve Stevaert bij de ontvangst van de brief van de Brusselse Justitie geen kennis hebben gehad van de draagwijdte van die brief. Hij zal er mogelijk van uitgegaan zijn dat hij voor de Raadkamer werd opgeroepen ter afsluiting van die andere zaak, waarin hij al zou hebben vernomen dat hij volgens het Openbaar Ministerie buiten verdere vervolging zou kunnen gesteld worden. En dus niet wist dat datzelfde Openbaar Ministerie ook nog zijn verwijzing naar de rechtbank zou vragen, voor totaal andere feiten.

Dit is wellicht ook de reden geweest waarom zijn raadsman al evenzeer in de onwetendheid was over een ‘tweede’ zaak.

Zonder tegenspraak, zonder verdediging

Het verdere vervolg is nog dramatischer. Want blijkbaar verscheen de advocaat van Stevaert op de zitting van de Raadkamer, doch enkel voor die ene zaak waarin het Openbaar Ministerie geen verdere klachten meer opperde ten aanzien van Stevaert en bleef deze laatste zonder enig verweer wanneer de vermeende verkrachtingszaak werd opgeroepen.

En dus werd, als slotsom, Stevaert zonder enige vorm van tegenspraak naar de rechtbank verwezen. Als je weet dat in België het onderzoek, in tegenstelling tot het Angelsaksische recht, zowat volledig zonder tegenspraak kan verlopen, dan mag je besluiten dat Stevaert zonder enige verdediging naar de rechtbank werd doorgestuurd. En al evenmin de kans kreeg om binnen de beslotenheid van de Raadkamer de opproefstelling (de opschorting) te vragen.

Tot wat een onwaarschijnlijk slechte communicatie wel kan leiden. Temeer als je hoorde hoe de media in de ochtend van die weinig witte, zeg maar zwarte, donderdag, berichtte over de zaak van Stevaert. Net alsof hij reeds voor verkrachting veroordeeld was.

En het geheim van het onderzoek?

Maar er was nog meer. Een onderzoek is immers geheim. Wat betekent dat ter bescherming van de betrokken partijen (het slachtoffer en de verdachte) geen informatie aan het publiek mag worden verstrekt, tenzij mits toestemming van de onderzoeksrechter.

Deze laatste moet er als leider van het onderzoek over waken dat enerzijds zijn onderzoek wordt gevrijwaard, maar dat er anderzijds bij het publiek best geen speculaties ontstaan en men mogelijks toch beter iets kan communiceren, maar wel mits voldoende afscherming van de identiteit van de betrokkenen. Soms is dit een heel moeilijk evenwicht, maar vandaag is in België ieder evenwicht zoek.

De pers ligt voortdurend op de loer om als eerste, en liefst als meest sensationele en bloedigste, het geheim van het onderzoek te schenden want dat levert een prijs op van de redactie, pas dan ben je een goed onderzoeksjournalist. Niet de juiste menselijke accenten worden in artikels geprezen, maar de scoop, de flosh, als was informatiegaring een rit op de mallemolen.

Dat het doorzeven van het geheim van het onderzoek met aantasting van de fysieke of morele integriteit van de in het dossier genoemde persoon, strafbaar is met een gevangenisstraf van 8 dagen tot één jaar, daar zijn weinig journalisten bekommerd om. Het bronnengeheim van de Belgische journalist is in Europa het meest beschermd en dient als perfect schild voor onderzoeken die op zoek gaan naar het lek dat de journalist toeliet de informatiekraan al te vroeg en soms misdadig open te draaien.

Geen faire verdediging

Wie strafbare handelingen niet gesanctioneerd ziet doet vaak voort. Dat verklaart het gestaag en ongebreideld verhalen over de inhoud van geheime dossiers.

En dat gebeurde nu ook in de zaak Stevaert, zelfs nog nadat zijn verdronken lichaam uit het Albertkanaal was gehesen. Over de inhoud van het geheime dossier werd na de vondst van het lijk nog zonder veel verpinken verhaald in de radio- en tv-berichtgeving.

Nooit werd erbij gezegd dat Stevaert geen enkel verweer had gevoerd. Misschien was dit te moeilijk geweest om uit te leggen. Maar het is meer waarschijnlijk dat een van de meeste belangrijke basisrechten in de rechtstaat, namelijk het recht op een faire verdediging, niet belangrijk werd geacht. Ook pers-ombudsman Naegels rept hier met geen woord over.

Het was uitgerekend een reclameboy, Guillaume Van der Stighelen, die enkele maanden geleden in ‘De zevende dag’ ervoor pleitte om op de schoolbanken de rechten en vrijheden van de mens uit te leggen als alternatief voor de ster van Bethlehem of voor de vele gaven van de profeet Mohammed.

In de zaak Stevaert werd de drek verkozen boven de toedracht. Ook het Brusselse parket duidde niet en beperkte zich tot de loutere en koude melding dat Stevaert wel degelijk een brief had gekregen. Hun formele opdracht was vervuld, Justitie was en is dikwijls tevreden met enkel vorm.

(Walter Van Steenbrugge is strafpleiter.)