PDA

Bekijk Volledige Versie : Was ik maar een vluchteling



Marsipulami
01-09-15, 09:45
Was ik maar een vluchteling

Deze bijdrage van Willem Groeneveld verscheen eerder op Sikkom.nl

31 augustus 2015

Was ik maar een vluchteling. Nu moet ik hard werken om te leven. Elke dag minimaal acht uur. En thuis soms ook nog. Dan ook nog het huishouden, jaren wachten op een sociale huurwoning en ook al twee jaar amper vakantie gehad door drukte.

Nee, dan vluchtelingen. Wat een leven. Na een spannende roadtrip, wandelend langs kilometers donker spoor in een uitgestrekt Balkan-landschap, gezellig uren met tientallen lotgenoten in een donkere laadcabine van een vrachtwagen vertoeven en een bijzonder avontuur met een klein bootje op de Middellandse zee, wacht de beloning, waar wij Nederlanders kennelijk alleen maar van kunnen dromen.

Onderweg is het een survival of the fittest. Natuurlijke selectie. Maar dat drukt de pret niet. Maakt niet uit of je zusje het overleeft. Of je moeder achter moet blijven omdat ze uitgedroogd is en de volgende stap niet meer kan zetten. Het is een mooi reisje naar de ultieme, betaalde vakantiebestemming.

Waarom ga ik niet vluchten. Dan hoef ik nooit meer aan het werk. Dan kom ik in een gespreid bedje terecht. Enkeltje naar Macedonië en gewoon aansluiten bij de stroom. Onderweg kinderen zien sterven en ouderen zien omvallen. Maar hé, wel dadelijk alles wat mijn hartje begeert en lekker expres het geluk van anderen afpakken.

Er zijn maar weinigen in Nederland die het beter hebben dan die verdomde gelukszoekers. Ik wacht al jaren op mijn sociale huurhuisje in de stad. Zij krijgen er direct een. Ik moet werken voor mijn geld en zorgverzekering betalen. Zij krijgen geld en de zorg is gratis. Waarom, ik ben toch eigen volk?

Dit verhaal hing ik op toen mij op Noorderzon werd gevraagd wat ik het liefste wilde zijn. De stemming sloeg pardoes om. Ogen staarden mij vol ongeloof aan, zelfs die van mijn meest 'rechtse' vrienden. Dit kon ik toch niet menen.

Ik meen het ook niet. Maar het is wel de tendens die leeft bij veel te veel Nederlanders, als je reacties leest onder elk willekeurig bericht over vluchtelingen.

Waar halen die veelal volgevreten, en op een wolk van welvaart levende, Nederlanders het gore lef vandaan om zo te oordelen over mensen die op de vlucht zijn voor bommen, door onze F16's geworpen. Voor honger, voor dorst, voor ISIS, op zoek naar waarden die elk mens zoekt in zijn leven: voedsel, veiligheid, een dak en kansen.

Hoe ziek is de samenleving aan het worden, dat elk greintje empathie is ingeruild voor angst om onze welvaart te verliezen.

Welvaart die potdomme voor een deel gestoeld is op het leegroven van de landen, waarvan de bevolking nu geen kant meer op kan, behalve letterlijk het spoor naar 'veiligheid' volgen. Niets menselijks is hun vreemd. In tegenstelling tot de menselijkheid in Nederland, die steeds verder wegzakt in het moeras van xenofobie.

Ik ben banger voor het hatelijke, totaal empathieloze sentiment in Nederland, dan een Middellandse Zee vol met vluchtelingen, op zoek naar wat wij allemaal zoeken.

Gruwelijke foto's komen vannacht voorbij op sociale media. Dood aangespoelde kinderen op de stranden van Europa. Niet één, maar tientallen. Tijdens het borrelen zie ik ze op mijn telefoon. Ik vloek. Ik krijg tranen in mijn ogen. Kippenvel op mijn armen. Om mij heen dansen mensen. Nippen ze vrolijk hun drankje.

Groter kan het contrast met de macabere foto's niet zijn.

Tegen beter weten in lees ik reacties onder de mensonterende beelden. Moet ik niet doen. Want ik word alleen maar verdrietiger van best veel mensen, die bij verschrikkelijke foto's durven te stellen dat het goed is.

Tientallen kinderen, ontheemd van alles, die op zoek waren naar menselijkheid, spoelen dood aan op onze vakantiestranden. Zeventig lijken in een vrachtwagen op de Oostenrijkse snelweg, in de hoop een veilig leven te bereiken.

En wat zegt 'men': "Dan pakken ze in ieder geval niet onze welvaart af."

Ik smacht naar de mensheid die pal staat voor menselijkheid in plaats van 'ons geld'.