Marsipulami
10-10-15, 22:17
Turkije langs alle kanten onder vuur
Belga - za 10/10/2015 - 19:31 Jos De Greef
De bomaanslagen op de betoging in de Turkse hoofdstad Ankara vormen de zwaarste terreuraanslag ooit in het toch al woelige land. Dat lijkt steeds meer weg te zinken in een reeks van conflicten, binnen- en buitenlands.
Minstens 97 doden en mogelijk zelfs meer. Dat is de trieste balans van twee bomexplosies op wat een vredesbetoging van de Turks-Koerdische partij HDP had moeten zijn.
Die manifestatie was dan weer een protest tegen het alsmaar toenemende geweld in het zuidoosten van het land, niet enkel dat tussen het Turkse leger en de Koerdische afscheidingsbeweging PKK, maar ook van etnisch-Turkse betogers tegen kantoren van de Koerdische partij HDP, die nochtans legaal is in Turkije en één van de grote fracties in het parlement vormt.
Nochtans was er de voorbije twee jaar een bestand van kracht tussen Turkije en de PKK. Op 20 juli werd dat echter bloedig aan flarden gescheurd door een zware bomaanslag die 33 doden maakte in Suruc, een grensstad vlakbij Syrië. Een steunmanifestatie van vooral Koerden voor de Syrisch-Koerdische YPG die de terreurgroep IS had verjaagd uit de stad Kobane, was daarbij het doelwit. De PKK gaf de Turkse regering de schuld en die begon meteen met luchtbombardementen op de PKK in Syrië en Noord-Irak.
Oorlog uit Syrië slaat over naar Turkije
Sindsdien bombarderen Turkse gevechtsvliegtuigen niet enkel de Turks-Koerdische PKK-strijders in Noord-Irak, maar ook stellingen van de Syrische-Koerdische YPG, die in Syrië vecht tegen de intussen beruchte terreurgroep IS. Laat het nu het die Koerdische strijders zijn die als enige op het terrein echte successen boeken tegen IS en dan begrijpt u uit dat het verwijt niet van de lucht is dat de Turkse regering van de moslimpresident Tayyip Erdogan IS steunt, of die tenminste weinig in de weg legt.
Hoe dan ook lijkt Turkije alsmaar meer meegezogen te worden in het steeds meer complexe kluwen van oorlogen in buurland Syrië. Dat is al langer zo: Ankara speelt al jaren graag zijn steun voor volksprotest in de Arabische wereld en nam daarbij het voortouw in Libië en Syrië.
Erdogan is een uitgesproken vijand van de Syrische president Bashar al-Assad. Diens regime leek onlangs te verkruimelen onder de druk van terreurgroepen zoals IS en Nusrat (Syrische versie van Al Qaeda) en een amalgaam van allerlei rebellengroepen, maar sinds een week of zo hebben Russische gevechtsvliegtuigen zich met bombardementen aan de kant van het leger van Assad geschaard.
Dat heeft dan weer tot een paar schendingen van het Turkse luchtruim geleid door Russische jagers en "dog fights" tussen Turkse en Russische straaljagers langsheen de grens. Voeg daarbij dat westerse en Arabische Golfstaten vanuit Turkije bombardementen uitvoeren op IS in Syrië en Irak en er is dus niet veel nodig om de zaken fors uit de hand te laten lopen, zeker nu de relaties tussen Ankara en Moskou op een erg laag pitje staan.
Politieke instabiliteit in Turkije
Alsof dat allemaal nog niet vervelend genoeg is, zit Turkije bovendien al maandenlang in een politieke impasse. Bij de vorige verkiezingen net voor de zomer is de moslimpartij AKP van president Erdogan voor het eerst in twaalf jaar haar absolute meerderheid kwijtgeraakt, onder meer aan de nu zo verketterde Koerdische partij HDP.
Pogingen om een coalitie te smeden, zijn mislukt, ook al omdat weinig partijen zich geroepen voelen om "de AKP als machtspartij te depanneren". Op 1 november zijn er dus nieuwe verkiezingen, maar niets garandeert dat die meer duidelijkheid gaan brengen.
Erdogan zou zich -tegen de achtergrond van de huidige spanningen- kunnen opwerpen als man van de stabiliteit, maar dat neemt niet weg dat veel Turken hem na al die jaren beu zijn. Ook was de populariteit van Erdogan al die tijd gekoppeld aan forse economische groei en zit Turkije -net als andere groeilanden- nu al een tijdje economisch in slechte papieren.
Als die verkiezingen geen duidelijkheid brengen, dan is een herhaling van het volksprotest zoals op het Taksimplein in Istanbul twee jaar geleden, niet uitgesloten. Erdogan krijgt dan het -door hem zo gewenste Arabische volksprotest- thuis besteld en dat was zeker niet zijn bedoeling.
Allemaal ver van uw bed, of toch niet: Turkije is een lid van de NAVO en de andere lidstaten hebben dus de verplichting dat land militair te verdedigen als het wordt aangevallen.
Belga - za 10/10/2015 - 19:31 Jos De Greef
De bomaanslagen op de betoging in de Turkse hoofdstad Ankara vormen de zwaarste terreuraanslag ooit in het toch al woelige land. Dat lijkt steeds meer weg te zinken in een reeks van conflicten, binnen- en buitenlands.
Minstens 97 doden en mogelijk zelfs meer. Dat is de trieste balans van twee bomexplosies op wat een vredesbetoging van de Turks-Koerdische partij HDP had moeten zijn.
Die manifestatie was dan weer een protest tegen het alsmaar toenemende geweld in het zuidoosten van het land, niet enkel dat tussen het Turkse leger en de Koerdische afscheidingsbeweging PKK, maar ook van etnisch-Turkse betogers tegen kantoren van de Koerdische partij HDP, die nochtans legaal is in Turkije en één van de grote fracties in het parlement vormt.
Nochtans was er de voorbije twee jaar een bestand van kracht tussen Turkije en de PKK. Op 20 juli werd dat echter bloedig aan flarden gescheurd door een zware bomaanslag die 33 doden maakte in Suruc, een grensstad vlakbij Syrië. Een steunmanifestatie van vooral Koerden voor de Syrisch-Koerdische YPG die de terreurgroep IS had verjaagd uit de stad Kobane, was daarbij het doelwit. De PKK gaf de Turkse regering de schuld en die begon meteen met luchtbombardementen op de PKK in Syrië en Noord-Irak.
Oorlog uit Syrië slaat over naar Turkije
Sindsdien bombarderen Turkse gevechtsvliegtuigen niet enkel de Turks-Koerdische PKK-strijders in Noord-Irak, maar ook stellingen van de Syrische-Koerdische YPG, die in Syrië vecht tegen de intussen beruchte terreurgroep IS. Laat het nu het die Koerdische strijders zijn die als enige op het terrein echte successen boeken tegen IS en dan begrijpt u uit dat het verwijt niet van de lucht is dat de Turkse regering van de moslimpresident Tayyip Erdogan IS steunt, of die tenminste weinig in de weg legt.
Hoe dan ook lijkt Turkije alsmaar meer meegezogen te worden in het steeds meer complexe kluwen van oorlogen in buurland Syrië. Dat is al langer zo: Ankara speelt al jaren graag zijn steun voor volksprotest in de Arabische wereld en nam daarbij het voortouw in Libië en Syrië.
Erdogan is een uitgesproken vijand van de Syrische president Bashar al-Assad. Diens regime leek onlangs te verkruimelen onder de druk van terreurgroepen zoals IS en Nusrat (Syrische versie van Al Qaeda) en een amalgaam van allerlei rebellengroepen, maar sinds een week of zo hebben Russische gevechtsvliegtuigen zich met bombardementen aan de kant van het leger van Assad geschaard.
Dat heeft dan weer tot een paar schendingen van het Turkse luchtruim geleid door Russische jagers en "dog fights" tussen Turkse en Russische straaljagers langsheen de grens. Voeg daarbij dat westerse en Arabische Golfstaten vanuit Turkije bombardementen uitvoeren op IS in Syrië en Irak en er is dus niet veel nodig om de zaken fors uit de hand te laten lopen, zeker nu de relaties tussen Ankara en Moskou op een erg laag pitje staan.
Politieke instabiliteit in Turkije
Alsof dat allemaal nog niet vervelend genoeg is, zit Turkije bovendien al maandenlang in een politieke impasse. Bij de vorige verkiezingen net voor de zomer is de moslimpartij AKP van president Erdogan voor het eerst in twaalf jaar haar absolute meerderheid kwijtgeraakt, onder meer aan de nu zo verketterde Koerdische partij HDP.
Pogingen om een coalitie te smeden, zijn mislukt, ook al omdat weinig partijen zich geroepen voelen om "de AKP als machtspartij te depanneren". Op 1 november zijn er dus nieuwe verkiezingen, maar niets garandeert dat die meer duidelijkheid gaan brengen.
Erdogan zou zich -tegen de achtergrond van de huidige spanningen- kunnen opwerpen als man van de stabiliteit, maar dat neemt niet weg dat veel Turken hem na al die jaren beu zijn. Ook was de populariteit van Erdogan al die tijd gekoppeld aan forse economische groei en zit Turkije -net als andere groeilanden- nu al een tijdje economisch in slechte papieren.
Als die verkiezingen geen duidelijkheid brengen, dan is een herhaling van het volksprotest zoals op het Taksimplein in Istanbul twee jaar geleden, niet uitgesloten. Erdogan krijgt dan het -door hem zo gewenste Arabische volksprotest- thuis besteld en dat was zeker niet zijn bedoeling.
Allemaal ver van uw bed, of toch niet: Turkije is een lid van de NAVO en de andere lidstaten hebben dus de verplichting dat land militair te verdedigen als het wordt aangevallen.