Giuseppe
22-10-15, 18:55
'De lucht boven Jeruzalem is doortrokken van dromen en gebeden', schreef de dichter Yehuda Amichai - en ze pakken zich samen tot een storm op de Tempelberg, waar de belangrijkste heiligdommen van de wereldgodsdiensten verzameld zijn.
Net als vijftien jaar geleden lijkt (de status van) de Tempelberg de aanleiding voor de nieuwe golf van geweld. Hoewel de aanwezigheid van heilige plaatsen het geweld een godsdienstig karakter geven, heeft het Palestijns-Israëlisch conflict vooral de kenmerken van een koloniaal conflict.
De dagelijkse zionistische praktijk met wat we mild uitgedrukt de voorkeursbehandeling noemen van Joden boven de Palestijnen nodigt uit tot een vergelijking met de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. Het is dan ook niet vreemd dat veel Palestijnen de Joodse aanwezigheid op de Westoever als een verlate manifestatie van het Europese kolonialisme zien - en de positie van de Palestijnen in de bezette gebieden geeft daar nog steeds alle aanleiding toe.
Dat we anno 2015 het nog altijd hebben over nederzettingen en kolonisten is al merkwaardig genoeg. In plaats van inspanningen voor duurzame vrede is er de afgelopen decennia vooral geïnvesteerd in duurzame bezetting. Zo is de bureaucratische en legalistische wurggreep inmiddels een doolhof waar elke Palestijnse ambtenaar, boer, ondernemer, of zelfs maar iemand die zijn familie in een naburig dorp of stadsdeel wil bezoeken, in verstrikt raakt.
No-go-areas
Op de Westelijke Jordaanoever zijn duizenden Palestijnse woningen verwoest of afgebroken. Ze hebben moeten plaatsmaken voor ongeveer 150 duizend woningen in ruim tweehonderd nederzettingen. Tussen en rond de nederzettingen ligt een netwerk van militaire zones en zones die als industriegebieden of natuurgebieden zijn aangemerkt, stuk voor stuk no-go-areas voor de Palestijnse bevolking. Waterbronnen en gebieden rijk aan grondstoffen vallen onder Israëlische controle.
Als deksel op de pot dient de Muur, langer dan 700 kilometer en nog altijd groeiend volgens een grillig patroon. Ten slotte heb je het fysieke geweld om de controle te handhaven: vernederingen, fysieke intimidatie bij checkpoints, detentie zonder vorm van proces, martelpraktijken, liquidaties, bruut geweld van kolonisten, collectieve strafexpedities en de inzet van spionnen en collaborateurs.
Een vergelijking met een gevangeniscomplex is niet zo gek, waar je met een gecalculeerd minimum aan bewakers, in bezit van de sleutels en van de controletorens, een overgrote meerderheid van gedetineerden in verschillende cellen in bedwang kunt houden. Elke poging tot een levensvatbare Palestijnse staat wordt daarmee feitelijk onmogelijk gemaakt. Dat het tot frustratie leidt bij de Palestijnen en op een gegeven moment tot uitbarsting komt, is daarom geen verrassing te noemen.
Onzinnige discussie
De afgelopen weken zijn journalisten druk bezig met de vraag of de huidige opstand in de Palestijnse gebieden wel of niet een 'intifada' genoemd moet worden. In mijn ogen een onzinnige discussie. Het is al bijna veertig jaar een intifada. Als 'kind' van de Tweede Intifada ben ik ondertussen zo cynisch geworden dat ik me afvraag of een Palestijnse volksopstand wel zin heeft. Het lijkt een herhaling van zetten; een escalatie van geweld met veel doden tot gevolg (met name aan Palestijnse zijde), terreuracties die de Palestijnse zaak in diskrediet brengen en een tandeloze internationale gemeenschap, die overigens de handen vol heeft aan de Syrische burgeroorlog en de daaruit voortvloeiende vluchtelingenstroom. Israël zal, net als voorgaande jaren, straffeloos zijn gang gaan. Net wanneer de Palestijnen denken dat het niet erger kan, wórdt het erger.
De tweestatenoplossing is in theorie én praktijk verder weg dan ooit. Misschien moeten de Palestijnen serieus nadenken over een eenstaatoplossing. Wijlen Edward Said, tot zijn dood voorvechter van de Palestijnse zaak, heeft al langer gepleit voor een eenstaatoplossing met als argument dat burgerrechten belangrijker zijn dan een eigen staat. Eén staat waar beide volkeren vreedzaam samenleven als gelijke burgers. Voorwaarde: accepteer de geschiedenis zoals die is, erken elkaars lijden en probeer naast elkaar te leven zonder haat en angst.
Er moet een einde komen aan de Israëlische apartheidspolitiek. Moet er dan niet een Palestijnse Mandela opstaan, hoor ik u denken. Misschien. Maar misschien is het belangrijker dat er een Israëlische De Klerk op de voorgrond treedt.
'Jeruzalem, Jeruzalem, stad van gebed, ik bid', zong de Libanese zangeres Fairouz. Ik bid mee. Voor vrede.
Bron. (http://www.volkskrant.nl/opinie/een-palestijnse-staat-is-verder-weg-dan-ooit~a4167371/)
Net als vijftien jaar geleden lijkt (de status van) de Tempelberg de aanleiding voor de nieuwe golf van geweld. Hoewel de aanwezigheid van heilige plaatsen het geweld een godsdienstig karakter geven, heeft het Palestijns-Israëlisch conflict vooral de kenmerken van een koloniaal conflict.
De dagelijkse zionistische praktijk met wat we mild uitgedrukt de voorkeursbehandeling noemen van Joden boven de Palestijnen nodigt uit tot een vergelijking met de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. Het is dan ook niet vreemd dat veel Palestijnen de Joodse aanwezigheid op de Westoever als een verlate manifestatie van het Europese kolonialisme zien - en de positie van de Palestijnen in de bezette gebieden geeft daar nog steeds alle aanleiding toe.
Dat we anno 2015 het nog altijd hebben over nederzettingen en kolonisten is al merkwaardig genoeg. In plaats van inspanningen voor duurzame vrede is er de afgelopen decennia vooral geïnvesteerd in duurzame bezetting. Zo is de bureaucratische en legalistische wurggreep inmiddels een doolhof waar elke Palestijnse ambtenaar, boer, ondernemer, of zelfs maar iemand die zijn familie in een naburig dorp of stadsdeel wil bezoeken, in verstrikt raakt.
No-go-areas
Op de Westelijke Jordaanoever zijn duizenden Palestijnse woningen verwoest of afgebroken. Ze hebben moeten plaatsmaken voor ongeveer 150 duizend woningen in ruim tweehonderd nederzettingen. Tussen en rond de nederzettingen ligt een netwerk van militaire zones en zones die als industriegebieden of natuurgebieden zijn aangemerkt, stuk voor stuk no-go-areas voor de Palestijnse bevolking. Waterbronnen en gebieden rijk aan grondstoffen vallen onder Israëlische controle.
Als deksel op de pot dient de Muur, langer dan 700 kilometer en nog altijd groeiend volgens een grillig patroon. Ten slotte heb je het fysieke geweld om de controle te handhaven: vernederingen, fysieke intimidatie bij checkpoints, detentie zonder vorm van proces, martelpraktijken, liquidaties, bruut geweld van kolonisten, collectieve strafexpedities en de inzet van spionnen en collaborateurs.
Een vergelijking met een gevangeniscomplex is niet zo gek, waar je met een gecalculeerd minimum aan bewakers, in bezit van de sleutels en van de controletorens, een overgrote meerderheid van gedetineerden in verschillende cellen in bedwang kunt houden. Elke poging tot een levensvatbare Palestijnse staat wordt daarmee feitelijk onmogelijk gemaakt. Dat het tot frustratie leidt bij de Palestijnen en op een gegeven moment tot uitbarsting komt, is daarom geen verrassing te noemen.
Onzinnige discussie
De afgelopen weken zijn journalisten druk bezig met de vraag of de huidige opstand in de Palestijnse gebieden wel of niet een 'intifada' genoemd moet worden. In mijn ogen een onzinnige discussie. Het is al bijna veertig jaar een intifada. Als 'kind' van de Tweede Intifada ben ik ondertussen zo cynisch geworden dat ik me afvraag of een Palestijnse volksopstand wel zin heeft. Het lijkt een herhaling van zetten; een escalatie van geweld met veel doden tot gevolg (met name aan Palestijnse zijde), terreuracties die de Palestijnse zaak in diskrediet brengen en een tandeloze internationale gemeenschap, die overigens de handen vol heeft aan de Syrische burgeroorlog en de daaruit voortvloeiende vluchtelingenstroom. Israël zal, net als voorgaande jaren, straffeloos zijn gang gaan. Net wanneer de Palestijnen denken dat het niet erger kan, wórdt het erger.
De tweestatenoplossing is in theorie én praktijk verder weg dan ooit. Misschien moeten de Palestijnen serieus nadenken over een eenstaatoplossing. Wijlen Edward Said, tot zijn dood voorvechter van de Palestijnse zaak, heeft al langer gepleit voor een eenstaatoplossing met als argument dat burgerrechten belangrijker zijn dan een eigen staat. Eén staat waar beide volkeren vreedzaam samenleven als gelijke burgers. Voorwaarde: accepteer de geschiedenis zoals die is, erken elkaars lijden en probeer naast elkaar te leven zonder haat en angst.
Er moet een einde komen aan de Israëlische apartheidspolitiek. Moet er dan niet een Palestijnse Mandela opstaan, hoor ik u denken. Misschien. Maar misschien is het belangrijker dat er een Israëlische De Klerk op de voorgrond treedt.
'Jeruzalem, Jeruzalem, stad van gebed, ik bid', zong de Libanese zangeres Fairouz. Ik bid mee. Voor vrede.
Bron. (http://www.volkskrant.nl/opinie/een-palestijnse-staat-is-verder-weg-dan-ooit~a4167371/)