PDA

Bekijk Volledige Versie : Italië trekt bijna miljard uit voor cultuur in de strijd tegen IS



Marsipulami
29-11-15, 14:52
Italië trekt bijna miljard uit voor cultuur in de strijd tegen IS




26-11-15, 13.14u - Door: Arno Van Hauwermeiren - Bron: The Independent


Voor elke euro die gaat naar veiligheid, trekt de Italiaanse premier Matteo Renzi een euro uit voor cultuur. Op die manier wil Italië een antwoord bieden op de terreur van IS, die vaak gericht is tegen cultuur. In totaal trekt Renzi 940 miljoen euro uit voor veiligheid, en dus ook voor cultuur.

Renzi liet gisteren weten dat de helft van het extra cultuurbudget naar de in verval geraakte buitenwijken van grote steden. Daarnaast krijgen alle 18-jarige Italianen een 'cultuurkaart' waarmee ze voor 500 euro musea, theaters en archeologische sites kunnen bezoeken.

"Zij willen terreur, we antwoorden met cultuur, die sterker is dan onwetendheid. We zullen ons nooit overgeven en nooit onze levensstijl en identiteit veranderen.

Eergisteren zei Paolo Gentiloni, de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken al dat Italië niet zou deelnemen aan de luchtaanvallen tegen IS.

Marsipulami
29-11-15, 22:40
"Zij willen terreur, wij antwoorden met cultuur, die sterker is dan onwetendheid. We zullen ons nooit overgeven."

Mooi toch ?

Al Brahiri
01-12-15, 22:16
Mooi toch ? Ja, inderdaad beter je eigen cultuur benadrukken, dan proberen andermans cultuur kapot te maken.

Bofko
01-12-15, 22:43
Ja, inderdaad beter je eigen cultuur benadrukken, dan proberen andermans cultuur kapot te maken.

Ik snap ook helemaal niks van Marsiplami , hoor al Brahiri.
Marsipulami wordt al gestoord van zjn eigen ironie. Die hij helemaal niet eens beheerst....Hij schijnt hier te anticiperen op zijn eigen opponenten. Hij reageert op zijn eigen tekst. ...... Hoe zielepiet kun je zijn ?

Marsipulami
01-12-15, 23:22
Ik snap ook helemaal niks van Marsiplami. Hij reageert op zijn eigen tekst. ......?

Ik reageerde niet op mijn eigen tekst, maar op een bericht dat ik hoger heb gepost uit de krant De Morgen, een bericht dat werd bewerkt door Arno Van Hauwermeiren dewelke zichzelf baseerde op een bericht uit The Independent. Met onbeheersbare ironie heeft dit niets te maken. Het bevorderen van cultuur als antwoord op oorlogsretoriek vind ik een mooie gedachte en dat is niet ironisch bedoeld.

super ick
02-12-15, 07:58
Ik reageerde niet op mijn eigen tekst, maar op een bericht dat ik hoger heb gepost uit de krant De Morgen, een bericht dat werd bewerkt door Arno Van Hauwermeiren dewelke zichzelf baseerde op een bericht uit The Independent. Met onbeheersbare ironie heeft dit niets te maken. Het bevorderen van cultuur als antwoord op oorlogsretoriek vind ik een mooie gedachte en dat is niet ironisch bedoeld.


Een museumkaart. Dat zal ze leren!
Waren ze er in 1939 maar opgekomen dan waren de Nazies er nooit aan begonnen. Veel te veel onder de indruk van museumbezoek.

Umarvlie
02-12-15, 08:57
Meer geld voor Bunga Bunga?

Marsipulami
02-12-15, 09:39
Ons belangrijkste wapen tegen de ongrijpbare vijand is cultuur

Wij zijn de culturele blauwhelmen

Paul Dujardin is CEO van BOZAR. Hij werd gisteren benoemd tot ridder in de Orde van de Kunsten en de Letteren op de Franse ambassade.

02 december 2015

Het was een akelig gevoel, vorige week. Het Paleis voor Schone Kunsten was, net zoals het gros van de Brusselse cultuurhuizen, dagenlang gesloten. Tientallen activiteiten werden afgelast, duizenden bezoekers die een ticket hadden gekocht stonden voor een gesloten deur. Soldaten hielden de wacht. Tijdens zulk een culturele black-out voel je pas hoe belangrijk kunstenaars zijn voor een gezonde samenleving. We voelden ons machteloos. We hadden graag onze deuren opengehouden. Mijn collega's en ik zijn ervan overtuigd dat cultuur een krachtig wapen is om de huidige dreiging het hoofd te bieden. De Italiaanse premier Matteo Renzi noemt ons niet voor niks 'culturele blauwhelmen'.

We voelden ons gesterkt door de uitspraken van EU-Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker tijdens de Brusselse Dagen bij BOZAR. Die vonden plaats na de aanslagen in Parijs, maar net voor de lockdown van vorig weekeinde. "Cultuur," zo zei Juncker, "is cruciaal in het uitdragen van onze waarden: vrijheid, waardigheid van de persoon en solidariteit."

Kunst en cultuur kunnen een 'zachte kracht' zijn die meer slagkracht heeft dan de 'hard power' van kanonnen en geweren

Hoe is het mogelijk dat jongeren zich tegen de samenleving keren waarin ze zijn geboren, opgegroeid en opgeleid? "De terroristen komen lang niet allemaal uit den vreemde", zei Juncker. "Ze komen uit ons nest." In deze bange dagen is solidariteit meer dan ooit aan de orde.

Tijdens diezelfde Brusselse Dagen wisselden jongeren uit heel het land van gedachten met politici en kunstenaars over de toekomst van Europa. De nieuwe generatie Europeanen snakt ook naar een nieuw Europees verhaal. Frappant was de tussenkomst van de jonge moslim Karim Neemrani uit Molenbeek die, na een warm pleidooi voor Europa door Herman Van Rompuy, met kracht affirmeerde dat hij zich thuis voelt in Molenbeek en dat hij zijn stad en zijn geloof niet herkent in de karikatuur die de politiek en de pers er vandaag van maken.

Kunst en cultuur kunnen een 'zachte kracht' zijn die meer slagkracht heeft dan de 'hard power' van kanonnen en geweren. Kunst en cultuur kunnen een bindmiddel zijn tussen landen en continenten die politiek of economisch uit elkaar drijven. Laten we zoeken naar wat ons bindt en niet naar wat ons scheidt. "De taal van de muziek is universeel", zei Paavo Järvi van het Orchestre de Paris, toen hij daags na de aanslagen 'La Valse Triste' opdroeg aan de slachtoffers in 'zijn' Parijs. Hij stond er in die bange uren op om het concert in Brussel niet af te gelasten.

De strenge veiligheidsmaatregelen die dezer dagen worden getroffen om drukke publieke plaatsen te beveiligen, kosten geld. Veel geld. Er is sprake van vele tientallen miljoenen. Het zou een kapitale fout zijn om de (ongetwijfeld legitieme) meerkosten voor politie, justitie en het leger te verhalen op de zogenaamde 'zachte' departementen zoals onderwijs, cultuur en de sociale sectoren.

Hopelijk neemt Europa een voorbeeld aan Italië. Daar besliste premier Renzi om voor elke euro die geïnvesteerd wordt in de bestrijding van terrorisme er ook een in cultuur en innovatie te steken. De geplande verlaging van de vennootschapsbelasting wordt een jaar uitgesteld om dat te financieren.

Er komen extra studiebeurzen, jongeren krijgen een cultuurpas van 150 euro en de burgers kunnen 2 procent van hun belastinggeld zelf toekennen aan een culturele instelling of organisatie. Het voorstel van Renzi heeft een krachtige symbolische betekenis. "Zij vernielen standbeelden, wij willen culturele blauwhelmen. Zij verbranden boeken, wij bouwen bibliotheken. Zij zaaien terreur, wij antwoorden met cultuur."

Wij hopen dat we de deuren van cultuurhuizen nooit meer hoeven te sluiten. Want ons belangrijkste wapen tegen de ongrijpbare vijand is cultuur. Er rust een grote verantwoordelijkheid op onze schouders. Hoe kan de kunst- en cultuursector helpen om van onze wijken en steden opnieuw een warm nest te maken in plaats van bewaakte no-gozones?

Laten we samen met kunstenaars, wetenschappers, intellectuelen, ondernemers, politici, leerkrachten, straathoekwerkers, vrijwilligers én jongeren munitie aandragen die niet vernietigt maar heelt. Laten we het debat voor een Europese islam grondig voeren. Dat dit niet evident is blijkt dezer dagen opnieuw. Het debat bij BOZAR op 5 december tussen de islamoloog Tariq Ramadan en Johan Leman, voorzitter van het integratiecentrum Foyer in Molenbeek, is volgens sommigen niet opportuun. We kregen 'goede raad' om het af te blazen. Dat doen we dus niet. Het democratische debat hoort vrij te zijn. Laten we als culturele blauwhelmen met open vizier de strijd aanbinden tegen de kiemen van terreur.

Marsipulami
02-12-15, 09:57
https://youtu.be/Ct0Sr1HeI58


De beroemde pianist en zijn gevaarlijke reis naar Europa

Hij werd wereldberoemd met zijn spel tussen het puin van zijn verwoeste woonplaats, nu is ook hij op de vlucht voor IS

Drie jaren van oorlog, hongersnood en constante bombardementen op het vluchtelingenkamp in Damascus braken Aeham al-Ahmad niet. De pianist werd wereldberoemd nadat een filmpje, waarin hij tussen het puin van geruïneerde straten en huizen piano speelde, de wereld over ging. Het was een simpel, maar prachtig beeld van een man die te midden van alle verwoestingen en ellende hoop koesterde. Maar die hoop stierf nadat jihadisten Aehams piano voor zijn ogen in brand staken. Nu is hij een van de vele vluchtelingen voor het geweld in Syrië.

Het was niet alleen de 27-jarige Aeham zelf die troost putte uit de klanken van zijn piano. Yarmouk, het Palestijnse vluchtelingenkamp aan de rand van Damascus, werd bewoond door 150.000 Palestijnen en Syriërs. Het was er levendig, het ging goed met de mensen daar. In 2013 maakte de oorlog er een einde aan. Mensen kwamen om, of sloegen op de vlucht. Amper twee jaar later waren er slechts 18.000 over. Aehams muziek was een welkome afwisseling van de dagelijkse tragiek van Yarmouk. Zijn spel, vastgelegd op video, werd het afgelopen jaar een ware sensatie op de sociale media. Aeham werd een symbool van hoop en liet de mensen van Yarmouk, vooral de kinderen, voor even vergeten dat er een niets ontziende oorlog woedde.

‘De dagen dat ik me het meest machteloos voelde, waren de dagen dat ik wel geld had, maar geen melk kon krijgen voor mijn jaar-oude zoontje Kinan, of wanneer mijn oudere zoon Ahmad om iets te eten vroeg,’ zegt Aeham, die desondanks het vertrouwen hield in betere tijden.

Dat veranderde in april, toen militanten van Islamitische Staat het kamp aanvielen.

Hij zat in een pick-up truck, in een poging zijn piano te verhuizen naar het nabij gelegen plaatsje Yalda, waar zijn vrouw en kinderen woonden, toen hij staande werd gehouden bij een jihadistisch checkpoint. Of hij niet wist dat muziek haram is, verboden in de islam, vroeg een zwaar bewapende man hem. Even later moest Aeham toekijken hoe de man zijn piano voor zijn ogen afbrandde. Tot dat moment was hij vastbesloten geweest in Yarmouk te blijven. Nu zijn gebutste, maar geliefde piano in vlammen opging besloot ook hij te vertrekken.

Het plan was om naar Duitsland te gaan. Vanuit daar zou hij zijn vrouw en kinderen over laten komen. En zo begon voor Aeham de gevaarlijke reis vanuit Damascus, waar de mortieren om hem heen insloegen, naar het noorden. Hij trok door Homs, Hama en Idlib, tot hij uiteindelijk de Turkse grens bereikte. ‘Ik kon geen stap zetten zonder te worden aangesproken door een mensensmokkelaar, een handelaar in mensenvlees,’ zegt Aeham.

Met behulp van smokkelaars wist hij de steeds alerter wordende Turkse veiligheidstroepen te omzeilen. Hij wurmde zich door hekken van prikkeldraad en sliep verstopt in donkere bossen. Samen met andere Syrische mannen, vrouwen en kinderen stak hij bergachtig terrein over en bereikte uiteindelijk de Turkse kust. ‘Eenmaal hadden we 24 uur lang niets te eten. De kinderen konden niet stoppen met huilen door de honger, het was verschrikkelijk.’

Eenmaal aangekomen in de Turkse havenstad Izmir, schrok Aeham van het aantal vluchtelingen dat op straat sliep omdat ze zich geen kamer konden veroorloven. Een van de smokkelaars regelde onderdak voor Aeham, ‘vol ratten en insecten.’ Kort daarop werd hij samen met zo’n zeventig anderen in een klein busje gepropt en naar de kust gereden, waar zij in het holst van de nacht met z’n allen in een klein, gammel bootje stapten. Bestemming: het Griekse eiland Lesbos. Hij betaalde 1.250 euro, net als vele anderen hadden gedaan, in de wetenschap dat ze de tocht mogelijk niet zouden overleven.

Bij het aanbreken van de dageraad bevond Aeham zich op een Grieks strand. Vanuit daar trok hij naar Macedonië, vervolgens naar Servië. Op weg naar Zagreb, ‘als ze me toelaten’.

‘Het is een non-stop reis,’ zegt Aeham. ‘Ik heb al drie dagen niet geslapen en ik ben uitgeput. Ik hoop gauw mijn eindbestemming te bereiken.’ Die eindbestemming is Berlijn, waar Aehem in de straten hoopt te spelen zoals hij nog maar kort geleden deed in Yarmouk. Maar hij droomt groter dan dat. ‘Ik hoop een plek te bemachtigen in een beroemd orkest, de wereld over te gaan en aandacht te kunnen vragen voor hen die nog altijd belegerd worden, in Yarmouk en in heel Syrië.’