Marsipulami
09-04-16, 00:10
Haagse bluf
De Standaard
Het was een Brusselse Griek die in deze vreselijke week de meest treffende woorden sprak. Dimitris Avramopoulos, Eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken en Migratie, vatte het donderdag gruwelijk eenvoudig samen: ‘De verschrikkelijke aanslagen kunnen niet voor eeuwig wake-upcalls blijven.’ Het klonk als een snoeihard j’accuse. Niet alleen de woorden van de Eurocommissaris waren opmerkelijk, ook diegene voor wie ze bestemd waren: ze waren namelijk niet gericht tegen België, maar tegen Europa.
Niet dat de man geen goede redenen heeft om uit te halen naar de Belgische inlichtingen-, politie- en justitiediensten. Het blijft ontstellend hoe weinig ze weten over het doen en laten van radicaliserende jongeren, hoe krakkemikkig en onderbemand sommige diensten functioneren, hoe versnipperd de bevoegdheden zijn, welke informatie weer niet is uitgewisseld, welke steken (‘fuckups’, ‘lijken uit de kast’, ‘stront aan de knikker’) er weer zijn gevallen. België werd in een deel van de wereldpers, niet ten onrechte, weer afgeschilderd als een land van misdadige knoeiers (The Times, donderdag op zijn voorpagina: ‘Blunders by Belgium let bomber slip through the net’).
Het j’accuse van Avramopoulos betrof heel terecht zijn ‘eigen’ Europa. Donderdag hebben de EU-lidstaten elkaar namelijk opnieuw betere samenwerking beloofd bij de bestrijding van terreur. Opnieuw. Dat deden ze al na ‘Madrid’ en opnieuw na ‘Londen’ en opnieuw na ‘Charlie Hebdo’ en opnieuw na ‘Parijs’.
Maar nu dus écht opnieuw.
Wat daarbij opvalt: de Europese ministers stelden donderdag vast dat er voor die betere samenwerking niet eens nieuwe plannen nodig zijn. Er is bijvoorbeeld een Counter Terrorist Group, waarin nationale veiligheidsdiensten informatie kunnen delen en Europol kreeg een European Counter Terrorism Center, dat terreurbestrijding onder politiediensten moet coördineren. De structuren die het blinde terrorisme moeten bestrijden staan er dus.
Alleen, zo besloten de ministers donderdag, moeten we nu ‘dringend’ doen wat we hebben afgesproken na ‘Parijs’. Want de beloofde experts voor Europol zijn er niet, in de Europese database staat nauwelijks de helft van de namen die nationaal wel bekend zijn en we beloven wel dat we gegevens zullen uitwisselen, maar we doen het gewoonweg niet. Uit nationale overwegingen, uit wantrouwen tegen minder capabele of zelfs corrupte zusterdiensten. ‘Direct na een aanslag zijn we allemaal vóór, daarna treedt de huiver weer in’, gaf de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Mazière donderdag toe.
Mij viel intussen de uit nationale grenzen gebeitelde arrogantie op in het land dat ik al ruim vijf jaar het mijne mag noemen. ‘De Nederlandse samenleving is stukken beter georganiseerd dan de Belgische’, was deze week te horen, ook uit de mond van de directeur van het Centrum Terrorisme en Contraterrorisme van de universiteit van Leiden. ‘Wijkagenten weten wat zich afspeelt in buurten en gemeenten.’ Nederlanders hebben het graag over de ‘haarvaten’ van de samenleving waarin de ‘wijkpolitie’ alles lijkt te horen en te zien, waardoor de kans op een aanslag miniem zou zijn.
O ja, amper twee maanden geleden werd een nieuwe politiebaas aangesteld. Hij krijgt, zo titelde NRC toen, ‘de taak de chaos bij de politie op te lossen’. Al jaren probeert men de 26 politieregio’s tot één nationaal korps om te vormen (iets wat in Belgische oren een belletje doet rinkelen). Het project, blijkt nu, gaat drie jaar langer duren dan voorzien en 250 miljoen euro meer kosten.
Intussen vermoorden criminele bendes elkaar in Amsterdam op klaarlichte dag (waarbij ze onlangs nog een afgesneden hoofd op de stoep achterlieten), heeft de overheid helemaal geen pak op de cannabismaffia in Brabant en wordt het ministerie van Justitie en Veiligheid geteisterd door het ene schandaal na het andere. Maar voor het overige is de Nederlandse samenleving dus ‘stukken beter’ georganiseerd dan de Belgische en is de kans op een aanslag hier volgens velen daarom zoveel kleiner.
Wat mijn hele punt is: zelfs in het geval dat Nederland elke Syriëganger helder in het vizier zou hebben (quod non) en elke mogelijke binnenlandse terreurdaad op tijd kan voorkomen (quod non), helpt die grens geen zier. De terroristen die op 13 november drie uur naar het zuiden reden, kunnen de volgende keer twee uur naar het noorden rijden. Salah Abdeslam is vorig jaar in Nederland gesignaleerd. El Bakraoui mocht op 14 juli 2015 op Schiphol doorlopen.
Ik hoop, voor een keer en uit de grond van mijn hart, dat de feiten mij ongelijk geven. En dat in Nederland straks niet ook mensen sterven aan de gevolgen van politieke en bureaucratische onwil en incompetentie. Of die nu een Haags dan wel een Brussels etiket dragen.
De Standaard
Het was een Brusselse Griek die in deze vreselijke week de meest treffende woorden sprak. Dimitris Avramopoulos, Eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken en Migratie, vatte het donderdag gruwelijk eenvoudig samen: ‘De verschrikkelijke aanslagen kunnen niet voor eeuwig wake-upcalls blijven.’ Het klonk als een snoeihard j’accuse. Niet alleen de woorden van de Eurocommissaris waren opmerkelijk, ook diegene voor wie ze bestemd waren: ze waren namelijk niet gericht tegen België, maar tegen Europa.
Niet dat de man geen goede redenen heeft om uit te halen naar de Belgische inlichtingen-, politie- en justitiediensten. Het blijft ontstellend hoe weinig ze weten over het doen en laten van radicaliserende jongeren, hoe krakkemikkig en onderbemand sommige diensten functioneren, hoe versnipperd de bevoegdheden zijn, welke informatie weer niet is uitgewisseld, welke steken (‘fuckups’, ‘lijken uit de kast’, ‘stront aan de knikker’) er weer zijn gevallen. België werd in een deel van de wereldpers, niet ten onrechte, weer afgeschilderd als een land van misdadige knoeiers (The Times, donderdag op zijn voorpagina: ‘Blunders by Belgium let bomber slip through the net’).
Het j’accuse van Avramopoulos betrof heel terecht zijn ‘eigen’ Europa. Donderdag hebben de EU-lidstaten elkaar namelijk opnieuw betere samenwerking beloofd bij de bestrijding van terreur. Opnieuw. Dat deden ze al na ‘Madrid’ en opnieuw na ‘Londen’ en opnieuw na ‘Charlie Hebdo’ en opnieuw na ‘Parijs’.
Maar nu dus écht opnieuw.
Wat daarbij opvalt: de Europese ministers stelden donderdag vast dat er voor die betere samenwerking niet eens nieuwe plannen nodig zijn. Er is bijvoorbeeld een Counter Terrorist Group, waarin nationale veiligheidsdiensten informatie kunnen delen en Europol kreeg een European Counter Terrorism Center, dat terreurbestrijding onder politiediensten moet coördineren. De structuren die het blinde terrorisme moeten bestrijden staan er dus.
Alleen, zo besloten de ministers donderdag, moeten we nu ‘dringend’ doen wat we hebben afgesproken na ‘Parijs’. Want de beloofde experts voor Europol zijn er niet, in de Europese database staat nauwelijks de helft van de namen die nationaal wel bekend zijn en we beloven wel dat we gegevens zullen uitwisselen, maar we doen het gewoonweg niet. Uit nationale overwegingen, uit wantrouwen tegen minder capabele of zelfs corrupte zusterdiensten. ‘Direct na een aanslag zijn we allemaal vóór, daarna treedt de huiver weer in’, gaf de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Mazière donderdag toe.
Mij viel intussen de uit nationale grenzen gebeitelde arrogantie op in het land dat ik al ruim vijf jaar het mijne mag noemen. ‘De Nederlandse samenleving is stukken beter georganiseerd dan de Belgische’, was deze week te horen, ook uit de mond van de directeur van het Centrum Terrorisme en Contraterrorisme van de universiteit van Leiden. ‘Wijkagenten weten wat zich afspeelt in buurten en gemeenten.’ Nederlanders hebben het graag over de ‘haarvaten’ van de samenleving waarin de ‘wijkpolitie’ alles lijkt te horen en te zien, waardoor de kans op een aanslag miniem zou zijn.
O ja, amper twee maanden geleden werd een nieuwe politiebaas aangesteld. Hij krijgt, zo titelde NRC toen, ‘de taak de chaos bij de politie op te lossen’. Al jaren probeert men de 26 politieregio’s tot één nationaal korps om te vormen (iets wat in Belgische oren een belletje doet rinkelen). Het project, blijkt nu, gaat drie jaar langer duren dan voorzien en 250 miljoen euro meer kosten.
Intussen vermoorden criminele bendes elkaar in Amsterdam op klaarlichte dag (waarbij ze onlangs nog een afgesneden hoofd op de stoep achterlieten), heeft de overheid helemaal geen pak op de cannabismaffia in Brabant en wordt het ministerie van Justitie en Veiligheid geteisterd door het ene schandaal na het andere. Maar voor het overige is de Nederlandse samenleving dus ‘stukken beter’ georganiseerd dan de Belgische en is de kans op een aanslag hier volgens velen daarom zoveel kleiner.
Wat mijn hele punt is: zelfs in het geval dat Nederland elke Syriëganger helder in het vizier zou hebben (quod non) en elke mogelijke binnenlandse terreurdaad op tijd kan voorkomen (quod non), helpt die grens geen zier. De terroristen die op 13 november drie uur naar het zuiden reden, kunnen de volgende keer twee uur naar het noorden rijden. Salah Abdeslam is vorig jaar in Nederland gesignaleerd. El Bakraoui mocht op 14 juli 2015 op Schiphol doorlopen.
Ik hoop, voor een keer en uit de grond van mijn hart, dat de feiten mij ongelijk geven. En dat in Nederland straks niet ook mensen sterven aan de gevolgen van politieke en bureaucratische onwil en incompetentie. Of die nu een Haags dan wel een Brussels etiket dragen.