PDA

Bekijk Volledige Versie : Over religieuze ouders en geïndoctrineerde kinderen



Marsipulami
29-12-16, 11:45
Over religieuze ouders en geïndoctrineerde kinderen

Jaap de Wit 13 maart 2015

In een interview met The Irish Times stelde Richard Dawkins vorige maand dat de staat kinderen moet beschermen tegen de religieuze opvattingen van hun ouders. De beroepsatheïst vindt dat gelovige ouders hun kinderen afschermen van kennis en wetenschap. Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat Dawkins een denkbeeldige vijand bestrijdt. Ouders die stevig geworteld zijn in een religieuze traditie, zullen hun kinderen vaak opvoeden met een liefde voor wetenschap.

Toen ik zelf nog een kind was, dacht ik dat de wereld uit twee soorten mensen bestond: goede en slechte mensen. De laatste categorie kon je makkelijk herkennen, want ze droegen een gestreept boevenpak en een maskertje. Naïef? Jazeker, maar een wereld die bestaat uit slimme, wetenschappelijke atheïsten en domme, onwetenschappelijke gelovigen, is net zo simplistisch. Alleen kinderen en niet al te snuggere volwassenen kunnen in zo’n sprookje volharden.

Het is dan ook eigenaardig dat Dawkins zijn uitspraken deed tijdens een bezoek aan Trinity College in Dublin in het kader van een wetenschappelijk project. Deze universiteit is niet geheel per toeval genoemd naar de Heilige Drie-eenheid. Ondanks de vreselijke indoctrinatie van hun ouders heeft het Anglicaanse Trinity College veel opmerkelijk pientere studenten gehad.

Zo waren bijvoorbeeld schrijvers als Oscar Wilde en Bram Stoker niet de meest bekrompen geesten. Filosofen als George Berkeley en Edmund Burke bleken goed in staat om voor zichzelf na te denken. De katholiek E.T. Whittaker kreeg onderscheidingen voor zijn bijdragen aan wiskunde en astronomie en werd lid van de Pauselijke Academie voor de Wetenschappen. En Edward Walton slaagde erin om, ondanks zijn methodistische opvoeding en zijn grote liefde voor God, een Nobelprijs te winnen voor zijn baanbrekende werk in de nucleaire wetenschappen. Hij was de eerste die een atoom splitste.

We zouden Dawkins’ fabeltje van de antiwetenschappelijke gelovige dus weg kunnen honen. Einde verhaal. Maar is dat zo? Dawkins zegt dat we het effect van de indoctrinatie van kinderen niet mogen onderschatten, en stelt voor dat we jonge mensen overtuigen om bijgeloof te vermijden. Laten we even over het hoofd zien dat hij wederom toont dat hij het onderscheid tussen geloof en bijgeloof niet kent en niet wilt kennen. Dan blijven er nog steeds een aantal problemen met zijn uitspraken over.

Ten eerste ziet hij een seculier wereldbeeld ten onrechte als een neutrale positie en religie als iets extra’s, een hobby die het beste past in de privésfeer. In werkelijkheid zullen zowel seculiere als religieuze mensen bepaalde veronderstellingen doen die van invloed zijn op hoe we als samenleving met elkaar omgaan. Geen van beide wereldbeelden is dus neutraal. Dawkins meet dan ook met twee maten. Wanneer gelovigen hun kinderen opvoeden, is het indoctrinatie, maar wanneer hij zijn antireligieuze denkbeelden spuwt, dan heet het ‘jonge mensen overtuigen’. In feite is er geen verschil. Niemand ontkomt eraan om zijn kinderen volgens een zekere overtuiging op te voeden.

Ten tweede stelt Dawkins voor dat de staat een positie tegen religie inneemt. Dat zou gevaarlijk zijn en totalitair. Samenlevingen bloeien wanneer ze religieuze vrijheid kennen, terwijl ze benauwend en gewelddadig worden wanneer één wereldbeeld tot verplichte staatsideologie wordt verheven. De geschiedenis kent genoeg voorbeelden van zowel religieuze als seculiere dictaturen. Het laatste dat we dus willen, is dat de staat gaat bepalen met welke religieuze visie (of gebrek daaraan) ouders hun kinderen moeten opvoeden.

Ten derde kun je je afvragen waar Dawkins zich zo druk over maakt. Volgens zijn geliefde darwinistische principes is het heel goed te verklaren waarom religieuze mensen hun kinderen zouden willen indoctrineren. Ze zijn zelf het product van generaties gelovige mensen, dus zal religie wel evolutionaire voordelen hebben die ze graag willen doorgeven aan hun kinderen. Niets mis mee, toch?

Dawkins vindt van wel, en ik neem aan dat dat komt omdat hij belang hecht aan de waarheid en graag ziet dat de mensheid steeds meer leert en daardoor vreedzamer en gelukkiger wordt. Heel bewonderenswaardig, maar het zijn wel christelijke idealen. Zijn morele verontwaardiging tegen religie is gebaseerd op een christelijke moraal, en dat is meteen de achilleshiel van zijn seculiere demagogie. Zijn eigen wereldbeeld heeft namelijk geen moraal, dus kan het ook niet verontwaardigd zijn.

Ik wil hiermee zeker niet beweren dat atheïsten geen morele mensen zijn. Integendeel, dankzij een westerse samenleving die gevormd is door tweeduizend jaar christendom, zijn het voorbeeldige mensen die keurig hun belastingpapieren invullen. Desondanks heeft hun wereldbeeld geen moreel fundament, waardoor we als maatschappij ook steeds verder op een hellend vlak terechtkomen. Utilitarisme wint het steeds vaker van de christelijke idee dat elk mens een waardig persoon is en elk leven, hoe klein en breekbaar ook, waardevol is.

Overigens hebben christenen deze fout zelf ooit ook gemaakt. Zij vonden met de beste bedoelingen dat ze beter één volhardende ketter konden vermoorden als zij daarmee het zielenheil zouden beschermen van vele onschuldige mensen die anders overtuigd zouden raken van een ketterij. Met dit utilitaristische principe zondigden ze aantoonbaar tegen de christelijke moraal. Gelukkig krijgen zelfs christenen kinderen die kritische vragen stellen, alle indoctrinatie ten spijt. De generaties die erop volgden hebben het hun voorouders dan ook kwalijk genomen, niet omdat zij het geloof afzworen, maar juist omdat ze dezelfde morele en religieuze traditie deelden.

In de huidige samenleving vindt men met de beste bedoelingen dat men beter een ongeboren kind kan vermoorden als daarmee de economische vrijheid van zijn ouders kan worden beschermd. Ook dat is een zonde tegen de christelijke moraal. Iedereen moet natuurlijk zelf weten of hij gelovig is, maar hoe meer men religie uit het openbare leven verbant, hoe meer de waardigheid van het menselijk bestaan een bijgeloof dreigt te worden. Seculiere ideeën kunnen immers niet verklaren waarom het leven heilig is.

Ik denk niet dat Richard Dawkins in onschuldige sprookjes over schurken in gestreepte boevenpakken gelooft. Hij draait op gevaarlijke wijze de waarheid om. Als de staat überhaupt kinderen zou moeten beschermen, dan moet zij hen beschermen tegen degenen die de maatschappij van haar religieuze wortels willen ontdoen. Zonder deze wortels heeft de generatie van morgen geen basis meer om moreel verontwaardigd te zijn over de wandaden van vandaag.

Over religieuze ouders en geïndoctrineerde kinderen - Broodje Paap (http://broodjepaap.nl/2015/03/13/over-religieuze-ouders-en-geindoctrineerde-kinderen/)

The_Grand_Wazoo
29-12-16, 12:10
Wat een warrige redeneringen van deze meneer.

Waarom is trouwens het leven 'heilig'? Wat bedoelt hij daarmee? Wat is 'heilig' zijn en wat betekent het wanneer iets 'heilig' is?

knuppeltje
29-12-16, 12:44
Over religieuze ouders en geïndoctrineerde kinderen

Jaap de Wit 13 maart 2015

In een interview met The Irish Times stelde Richard Dawkins vorige maand dat de staat kinderen moet beschermen tegen de religieuze opvattingen van hun ouders. De beroepsatheïst vindt dat gelovige ouders hun kinderen afschermen van kennis en wetenschap. Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat Dawkins een denkbeeldige vijand bestrijdt. Ouders die stevig geworteld zijn in een religieuze traditie, zullen hun kinderen vaak opvoeden met een liefde voor wetenschap.

Toen ik zelf nog een kind was, dacht ik dat de wereld uit twee soorten mensen bestond: goede en slechte mensen. De laatste categorie kon je makkelijk herkennen, want ze droegen een gestreept boevenpak en een maskertje. Naïef? Jazeker, maar een wereld die bestaat uit slimme, wetenschappelijke atheïsten en domme, onwetenschappelijke gelovigen, is net zo simplistisch. Alleen kinderen en niet al te snuggere volwassenen kunnen in zo’n sprookje volharden.

Het is dan ook eigenaardig dat Dawkins zijn uitspraken deed tijdens een bezoek aan Trinity College in Dublin in het kader van een wetenschappelijk project. Deze universiteit is niet geheel per toeval genoemd naar de Heilige Drie-eenheid. Ondanks de vreselijke indoctrinatie van hun ouders heeft het Anglicaanse Trinity College veel opmerkelijk pientere studenten gehad.

Zo waren bijvoorbeeld schrijvers als Oscar Wilde en Bram Stoker niet de meest bekrompen geesten. Filosofen als George Berkeley en Edmund Burke bleken goed in staat om voor zichzelf na te denken. De katholiek E.T. Whittaker kreeg onderscheidingen voor zijn bijdragen aan wiskunde en astronomie en werd lid van de Pauselijke Academie voor de Wetenschappen. En Edward Walton slaagde erin om, ondanks zijn methodistische opvoeding en zijn grote liefde voor God, een Nobelprijs te winnen voor zijn baanbrekende werk in de nucleaire wetenschappen. Hij was de eerste die een atoom splitste.

We zouden Dawkins’ fabeltje van de antiwetenschappelijke gelovige dus weg kunnen honen. Einde verhaal. Maar is dat zo? Dawkins zegt dat we het effect van de indoctrinatie van kinderen niet mogen onderschatten, en stelt voor dat we jonge mensen overtuigen om bijgeloof te vermijden. Laten we even over het hoofd zien dat hij wederom toont dat hij het onderscheid tussen geloof en bijgeloof niet kent en niet wilt kennen. Dan blijven er nog steeds een aantal problemen met zijn uitspraken over.

Ten eerste ziet hij een seculier wereldbeeld ten onrechte als een neutrale positie en religie als iets extra’s, een hobby die het beste past in de privésfeer. In werkelijkheid zullen zowel seculiere als religieuze mensen bepaalde veronderstellingen doen die van invloed zijn op hoe we als samenleving met elkaar omgaan. Geen van beide wereldbeelden is dus neutraal. Dawkins meet dan ook met twee maten. Wanneer gelovigen hun kinderen opvoeden, is het indoctrinatie, maar wanneer hij zijn antireligieuze denkbeelden spuwt, dan heet het ‘jonge mensen overtuigen’. In feite is er geen verschil. Niemand ontkomt eraan om zijn kinderen volgens een zekere overtuiging op te voeden.

Ten tweede stelt Dawkins voor dat de staat een positie tegen religie inneemt. Dat zou gevaarlijk zijn en totalitair. Samenlevingen bloeien wanneer ze religieuze vrijheid kennen, terwijl ze benauwend en gewelddadig worden wanneer één wereldbeeld tot verplichte staatsideologie wordt verheven. De geschiedenis kent genoeg voorbeelden van zowel religieuze als seculiere dictaturen. Het laatste dat we dus willen, is dat de staat gaat bepalen met welke religieuze visie (of gebrek daaraan) ouders hun kinderen moeten opvoeden.

Ten derde kun je je afvragen waar Dawkins zich zo druk over maakt. Volgens zijn geliefde darwinistische principes is het heel goed te verklaren waarom religieuze mensen hun kinderen zouden willen indoctrineren. Ze zijn zelf het product van generaties gelovige mensen, dus zal religie wel evolutionaire voordelen hebben die ze graag willen doorgeven aan hun kinderen. Niets mis mee, toch?

Dawkins vindt van wel, en ik neem aan dat dat komt omdat hij belang hecht aan de waarheid en graag ziet dat de mensheid steeds meer leert en daardoor vreedzamer en gelukkiger wordt. Heel bewonderenswaardig, maar het zijn wel christelijke idealen. Zijn morele verontwaardiging tegen religie is gebaseerd op een christelijke moraal, en dat is meteen de achilleshiel van zijn seculiere demagogie. Zijn eigen wereldbeeld heeft namelijk geen moraal, dus kan het ook niet verontwaardigd zijn.

Ik wil hiermee zeker niet beweren dat atheïsten geen morele mensen zijn. Integendeel, dankzij een westerse samenleving die gevormd is door tweeduizend jaar christendom, zijn het voorbeeldige mensen die keurig hun belastingpapieren invullen. Desondanks heeft hun wereldbeeld geen moreel fundament, waardoor we als maatschappij ook steeds verder op een hellend vlak terechtkomen. Utilitarisme wint het steeds vaker van de christelijke idee dat elk mens een waardig persoon is en elk leven, hoe klein en breekbaar ook, waardevol is.

Overigens hebben christenen deze fout zelf ooit ook gemaakt. Zij vonden met de beste bedoelingen dat ze beter één volhardende ketter konden vermoorden als zij daarmee het zielenheil zouden beschermen van vele onschuldige mensen die anders overtuigd zouden raken van een ketterij. Met dit utilitaristische principe zondigden ze aantoonbaar tegen de christelijke moraal. Gelukkig krijgen zelfs christenen kinderen die kritische vragen stellen, alle indoctrinatie ten spijt. De generaties die erop volgden hebben het hun voorouders dan ook kwalijk genomen, niet omdat zij het geloof afzworen, maar juist omdat ze dezelfde morele en religieuze traditie deelden.

In de huidige samenleving vindt men met de beste bedoelingen dat men beter een ongeboren kind kan vermoorden als daarmee de economische vrijheid van zijn ouders kan worden beschermd. Ook dat is een zonde tegen de christelijke moraal. Iedereen moet natuurlijk zelf weten of hij gelovig is, maar hoe meer men religie uit het openbare leven verbant, hoe meer de waardigheid van het menselijk bestaan een bijgeloof dreigt te worden. Seculiere ideeën kunnen immers niet verklaren waarom het leven heilig is.

Ik denk niet dat Richard Dawkins in onschuldige sprookjes over schurken in gestreepte boevenpakken gelooft. Hij draait op gevaarlijke wijze de waarheid om. Als de staat überhaupt kinderen zou moeten beschermen, dan moet zij hen beschermen tegen degenen die de maatschappij van haar religieuze wortels willen ontdoen. Zonder deze wortels heeft de generatie van morgen geen basis meer om moreel verontwaardigd te zijn over de wandaden van vandaag.

Over religieuze ouders en geïndoctrineerde kinderen - Broodje Paap (http://broodjepaap.nl/2015/03/13/over-religieuze-ouders-en-geindoctrineerde-kinderen/)

Wel een beetje een dwaallicht die De Wit. Eerst wel katholiek, daarna een zelfverklaard atheïst en nu acoliet en kerkzanger. Wat wordt het hierna?

Maar goed, als hij wil zeggen dat atheïsten net zo goed kunnen indoctrineren als gelovigen, dan heeft hij groot gelijk, maar daar heeft hij dan wel een heel lang verhaal voor nodig.

Hij vermeldt gemakshalve ook niet dat destijds kinderen door hun ouders naar een kostschool werden gestuurd en beslisten die ouders naar welke kostschool. Dat ging voor, zonder en over die kinderhoofdjes heen.
Ongetwijfeld speelde de reputatie van die kostscholen ook hun rol. Die reputatie kon verschillende grondslagen berusten.
Maar ook de beste kostscholen konden van zwakke leerlingen geen genieën maken.
Wild en anderen hadden het misschien op ander kostscholen nog veel beter gedaan.
Verder weten we ondertussen wel hoe er het een en ander op kostscholen, ook op Engelse, naar toeging.

Maar wat van De Wit ronduit schandalig is, is dat hij humane gedragsregels claimt als juist christelijke idealen. Dat is ronduit een gotspe.

Daarbij heeft de kerk door de eeuwen heen heel wat gruwelijke misdaden tegen haar eigen zo beleden christelijke idealen begaan. Zelf nu nog zijn niet alle mensen gelijk voor de kerk.

Echt een broodjeaapverhaal van De wit.