Marsipulami
03-01-17, 10:34
‘Armen zijn vaak te kieskeurig’
chris snick*
De Standaard
Het Mechelse Voedselbank*verdeelpunt S.O.S. Hulpbetoon stopt ermee. ‘Meer en meer voeding wordt geweigerd of zelfs weggegooid.’ Ook andere verdeelpunten kampen met het probleem.
Eind dit jaar geeft de Mechelse organisatie S.O.S. Hulpbetoon er de brui aan. ‘We moeten uit ons pand’, zegt voorzitter Patrick Nolf. ‘Dat we niet op zoek zijn gegaan naar een nieuwe locatie, heeft te maken met het feit dat de vrijwilligers zich nog moeilijk kunnen opladen. Ze voelen zich gekwetst door de mentaliteitsverandering bij onze cliënten. De kieskeurigheid neemt toe. Basisproducten zoals rijst of pudding vinden sommigen te gewoontjes. Een deel weigert het met de nodige discussies, anderen gooien het zelfs weg. Als je dat als vrijwilliger ziet, doet dat pijn.’
‘We doen hard ons best om iedereen tevreden te stellen. Aan moslims geven we geen varkensvlees en ook met groenten zoals witloof stellen we ons makkelijk op. Niet iedereen lust het. Maar voor de rest bepalen wij wat we in het pakket stoppen, anders is er geen beginnen meer aan.’
Mechelen is geen alleenstaand voorbeeld. Ook aan het verdeelpunt De Vaart in Kortrijk werden tot voor kort producten weggegooid. ‘In het water naast ons gebouw zagen we geregeld iets dobberen’, zegt verantwoordelijke Wim Debonne. ‘Terwijl we aan de uitgang nochtans een bak plaatsten voor producten die mensen niet wilden. Ik begrijp dat de mensen in Mechelen daar ongelukkig van werden. Hier was dat niet anders.’
Ook hij ziet dat zijn cliënten kieskeuriger worden. ‘Maar zijn we dat niet allemaal geworden, als het over eten gaat? Het is niet omdat je in armoede leeft, dat je dan een ander mens bent. Die mensen hebben ook hun waardigheid en willen kiezen wat ze eten. Jij koopt toch ook geen zak linzen, als je daar niet van houdt?’
Supermarktprincipe
De Vaart ging op zoek naar een oplossing. ‘Die vonden we in andere centra, waar ze voor een stuk als supermarkt werken’, zegt Debonne. ‘Sinds twee weken hanteren we nu ook het principe dat mensen mogen kiezen uit de rekken. Al zijn er natuurlijk beperkingen. Van koffie mag je bijvoorbeeld maar bepaalde hoeveelheden meenemen. Maar het werkt. Er dobbert voorlopig niets meer in het water en de vrijwilligers houden er ook een beter gevoel aan over.’
Alfons De Vadder, gedelegeerd bestuurder van de Belgische Federatie van Voedselbanken, vraagt om niet iedereen over dezelfde kam te scheren. ‘Een groot deel van de mensen is maar wat tevreden dat ze bij ons terechtkunnen. Ze hebben het ook nodig. Maar weet je, er zijn mensen die van nature altijd dankbaar zijn en er zijn er die altijd knorren en reclameren. Zulke voorbeelden vind je in alle lagen van de maatschappij, waarom zouden ze er dus niet zijn bij minderbedeelden?’
chris snick*
De Standaard
Het Mechelse Voedselbank*verdeelpunt S.O.S. Hulpbetoon stopt ermee. ‘Meer en meer voeding wordt geweigerd of zelfs weggegooid.’ Ook andere verdeelpunten kampen met het probleem.
Eind dit jaar geeft de Mechelse organisatie S.O.S. Hulpbetoon er de brui aan. ‘We moeten uit ons pand’, zegt voorzitter Patrick Nolf. ‘Dat we niet op zoek zijn gegaan naar een nieuwe locatie, heeft te maken met het feit dat de vrijwilligers zich nog moeilijk kunnen opladen. Ze voelen zich gekwetst door de mentaliteitsverandering bij onze cliënten. De kieskeurigheid neemt toe. Basisproducten zoals rijst of pudding vinden sommigen te gewoontjes. Een deel weigert het met de nodige discussies, anderen gooien het zelfs weg. Als je dat als vrijwilliger ziet, doet dat pijn.’
‘We doen hard ons best om iedereen tevreden te stellen. Aan moslims geven we geen varkensvlees en ook met groenten zoals witloof stellen we ons makkelijk op. Niet iedereen lust het. Maar voor de rest bepalen wij wat we in het pakket stoppen, anders is er geen beginnen meer aan.’
Mechelen is geen alleenstaand voorbeeld. Ook aan het verdeelpunt De Vaart in Kortrijk werden tot voor kort producten weggegooid. ‘In het water naast ons gebouw zagen we geregeld iets dobberen’, zegt verantwoordelijke Wim Debonne. ‘Terwijl we aan de uitgang nochtans een bak plaatsten voor producten die mensen niet wilden. Ik begrijp dat de mensen in Mechelen daar ongelukkig van werden. Hier was dat niet anders.’
Ook hij ziet dat zijn cliënten kieskeuriger worden. ‘Maar zijn we dat niet allemaal geworden, als het over eten gaat? Het is niet omdat je in armoede leeft, dat je dan een ander mens bent. Die mensen hebben ook hun waardigheid en willen kiezen wat ze eten. Jij koopt toch ook geen zak linzen, als je daar niet van houdt?’
Supermarktprincipe
De Vaart ging op zoek naar een oplossing. ‘Die vonden we in andere centra, waar ze voor een stuk als supermarkt werken’, zegt Debonne. ‘Sinds twee weken hanteren we nu ook het principe dat mensen mogen kiezen uit de rekken. Al zijn er natuurlijk beperkingen. Van koffie mag je bijvoorbeeld maar bepaalde hoeveelheden meenemen. Maar het werkt. Er dobbert voorlopig niets meer in het water en de vrijwilligers houden er ook een beter gevoel aan over.’
Alfons De Vadder, gedelegeerd bestuurder van de Belgische Federatie van Voedselbanken, vraagt om niet iedereen over dezelfde kam te scheren. ‘Een groot deel van de mensen is maar wat tevreden dat ze bij ons terechtkunnen. Ze hebben het ook nodig. Maar weet je, er zijn mensen die van nature altijd dankbaar zijn en er zijn er die altijd knorren en reclameren. Zulke voorbeelden vind je in alle lagen van de maatschappij, waarom zouden ze er dus niet zijn bij minderbedeelden?’