Artikel1
26-12-19, 14:13
Voor zakenman Trump is een bondgenoot die niet betaalt, geen goede bondgenoot
Was Blokker
2 uur geleden
Zal de Zuid-Koreaanse president Moon met een gerust hart Kerstmis zijn ingegaan? In zijn achterhoofd moet toch het verhulde dreigement van Noord-Korea zijn blijven klinken, eerder deze maand, dat de Amerikaanse regering mag „kiezen welk kerstgeschenk het wil”? Aan de frontlinie met Noord-Korea is zo’n aankondiging verontrustender dan aan de andere kant van de oceaan. Denkt Moon dan: gelukkig heb ik altijd nog mijn „in bloed gesmede band” met de Verenigde Staten?Dat is zeer de vraag. Want onder president Trump huldigen de VS hun duurzame banden niet langer. Bondgenoten moeten betalen, anders zijn ze geen goede bondgenoten. En als bondgenoten niet doen wat de VS wil, worden ze bestraft met sancties; zie de maatregelen die de VS afgelopen week hebben genomen tegen de partijen die betrokken zijn bij de aanleg van gasleiding Nord Stream 2.Kasboek
De diplomatie van de allianties is in Washington vervangen door het kasboek van ‘voor wat, hoort wat’. Alles wordt bijgehouden op de balans van een president die tot in zijn diepste wezen zakenman is gebleven, zoals werd beschreven tijdens een van de Oekraïne-verhoren in het Huis van Afgevaardigden. Diplomaat Bill Taylor vertelde dat een collega die regelmatig contact heeft met de president, Trump omschreef als iemand die „pas een cheque uitschrijft aan iemand die bij hem in het krijt staat, als diegene vooraf betaalt”.Trump vindt dat Zuid-Korea bij de VS in het krijt staat. In het boek Fear tekende journalist Bob Woodward vorig jaar op dat Trump tegen zijn adviseurs uitvoer over een hightech Amerikaans antiraketsysteem op Zuid-Koreaanse bodem. Hij was toch al boos over het handelstekort met Zuid-Korea ter waarde van zo’n 18 miljard dollar, en nu kwam dit 10 miljard kostende defensiesysteem er nog bij. „Hebben ze er al voor betaald”, vroeg hij aan een van z’n adviseurs. „Wij hebben ervoor betaald”, zei de adviseur. Toen die probeerde uit te leggen waarom dit strategisch juist een goede deal was voor de Amerikanen, zei de president: „Fuck it. Haal het daar weg en zet het in Portland.”Dat was een knauw in het vertrouwen van de Zuid-Koreanen in hun bondgenoot. In juli, toen hij nog de nationale veiligheidsadviseur was, reisde John Bolton door Azië en eiste namens Trump hogere bijdragen van Zuid-Korea (vijf keer hoger dan afgesproken) en Japan (vier keer hoger) (https://foreignpolicy.com/2019/11/15/trump-asks-tokyo-quadruple-payments-us-troops-japan/) aan de gezamenlijke defensie. Hetzelfde gebeurt met de NAVO, en met succes: de meeste NAVO-landen hebben hun defensie-bijdrage verhoogd. Zuid-Korea heeft de onderhandelingen met de VS vorige maand afgebroken. In Zuid-Koreaanse kranten werd de houding van de VS vergeleken (https://www.washingtontimes.com/news/2019/dec/2/donald-trump-rattles-us-allies-defense-payment-dem/) met een „buurtbullebak die een winkelier afperst in ruil voor bescherming”. Eenzijdige eisen
Dat Trump geen liefhebber was van de multilaterale overeenkomsten waarmee de Verenigde Staten zichzelf door de jaren heen had verbonden met bevriende naties, daar maakte hij al geen geheim van tijdens zijn campagne in 2015 en 2016. In bijna drie jaar presidentschap is duidelijk geworden dat de overeenkomsten die Trump in plaats daarvan nastreeft, ook nauwelijks het predicaat ‘bilateraal’ verdienen. Het zijn eenzijdige eisen aan bondgenoten. Behagen zij de Amerikaanse president niet, dan kunnen sancties volgen.Trump heeft met sancties en straf-tarieven gestrooid of gedreigd. Geopolitieke tegenstanders als Iran, Rusland en Venezuela hebben ermee te maken gekregen, maar ook bondgenoten als Canada en de Europese Unie hebben het gemerkt. Wat de tarieven betreft, die ziet Trump als instrumenten om in zijn ogen oneerlijke handelsverhoudingen bij te buigen. De (dreigingen met) sancties worden gebruikt om een Amerikaanse doelstelling te forceren. Zo moest Mexico onder dreiging van economische sancties extra maatregelen nemen om de toestroom van migranten naar de VS te verminderen. In het geval van de Nord Stream-pijpleiding die Russisch gas naar Europa vervoert, probeert Amerika een voet tussen de deur te krijgen op de gasmarkt, met een verwijzing naar het gevaar dat Europese landen lopen als zij te afhankelijk zouden worden van Russische energie. Geen lange termijn
Alle diplomatie heeft een transactioneel element: partijen moeten voordeel zien bij wat ze afspreken. Voor sommige Amerikaanse presidenten kon dat voordeel ook in een immaterieel domein liggen. Zo legde George W. Bush bijvoorbeeld sancties op aan Wit-Rusland wegens schending van de mensenrechten. Ook voor een Realpolitiker als Richard Nixon kon het Amerikaanse voordeel buiten de onmiddellijke tegenwaarde van een overeenkomst liggen, zoals hij met zijn befaamde reis naar China de Sovjet-Unie een politiek-strategische slag toebracht. Het verschil tussen Nixon en Trump is dat de laatste geen samenwerking over een langere termijn koestert, maar direct na de transactie de rekening wil kunnen opmaken – zelfs als die rekening op de langere termijn in het nadeel van de VS zou kunnen omslaan. Hier verraadt zich de vastgoedhandelaar op de „tough market” (Trumps woorden) die New York is. Daar kan je zakenpartner van de ene deal een tegenstander zijn bij de volgende.
Trump kijkt niet naar de lange termijn, maar wil meteen de rekening kunnen opmaken.
Huurling
Het duidelijkste voorbeeld is zijn opstelling in het Midden-Oosten. Een jaar geleden kondigde Trump onverwachts en eenzijdig terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Syrië en Afghanistan aan. Het bracht zijn toenmalige minister van Defensie, oud-generaal Jim Mattis, tot een ontslagbrief waarin hij de lof zong van de waarde van bondgenootschappen, om tot de conclusie te komen dat president Trump er de waarde niet van inzag.In oktober dit jaar trok Trump de Amerikaanse troepen daadwerkelijk uit Noord-Syrië terug en bleven de Koerdische bondgenoten zonder bescherming achter. Turkse troepen namen meteen daarop een corridor in ten koste van diezelfde Koerden. Trump verdedigde zijn handelwijze door te zeggen dat de VS de Koerdische bondgenoten daar lang en duur genoeg had bijgestaan. Diezelfde maand stuurde Trump ineens extra troepen naar het Midden-Oosten, naar Saoedi-Arabië, om het land te helpen zijin olievelden te verdedigen tegen raketaanvallen. „Hou je vast”, zei Trump tegen de aanwezige journalisten. Saoedi-Arabië „heeft beloofd alles wat wij voor hen doen terug te betalen”. Daarmee is de immateriële ruil van het bondgenootschap vervangen door de geldelijke transactie van een huurling.
https://www.msn.com/nl-nl/nieuws/buitenland/voor-zakenman-trump-is-een-bondgenoot-die-niet-betaalt-geen-goede-bondgenoot/ar-BBYmmC1?ocid=spartanntp
Was Blokker
2 uur geleden
Zal de Zuid-Koreaanse president Moon met een gerust hart Kerstmis zijn ingegaan? In zijn achterhoofd moet toch het verhulde dreigement van Noord-Korea zijn blijven klinken, eerder deze maand, dat de Amerikaanse regering mag „kiezen welk kerstgeschenk het wil”? Aan de frontlinie met Noord-Korea is zo’n aankondiging verontrustender dan aan de andere kant van de oceaan. Denkt Moon dan: gelukkig heb ik altijd nog mijn „in bloed gesmede band” met de Verenigde Staten?Dat is zeer de vraag. Want onder president Trump huldigen de VS hun duurzame banden niet langer. Bondgenoten moeten betalen, anders zijn ze geen goede bondgenoten. En als bondgenoten niet doen wat de VS wil, worden ze bestraft met sancties; zie de maatregelen die de VS afgelopen week hebben genomen tegen de partijen die betrokken zijn bij de aanleg van gasleiding Nord Stream 2.Kasboek
De diplomatie van de allianties is in Washington vervangen door het kasboek van ‘voor wat, hoort wat’. Alles wordt bijgehouden op de balans van een president die tot in zijn diepste wezen zakenman is gebleven, zoals werd beschreven tijdens een van de Oekraïne-verhoren in het Huis van Afgevaardigden. Diplomaat Bill Taylor vertelde dat een collega die regelmatig contact heeft met de president, Trump omschreef als iemand die „pas een cheque uitschrijft aan iemand die bij hem in het krijt staat, als diegene vooraf betaalt”.Trump vindt dat Zuid-Korea bij de VS in het krijt staat. In het boek Fear tekende journalist Bob Woodward vorig jaar op dat Trump tegen zijn adviseurs uitvoer over een hightech Amerikaans antiraketsysteem op Zuid-Koreaanse bodem. Hij was toch al boos over het handelstekort met Zuid-Korea ter waarde van zo’n 18 miljard dollar, en nu kwam dit 10 miljard kostende defensiesysteem er nog bij. „Hebben ze er al voor betaald”, vroeg hij aan een van z’n adviseurs. „Wij hebben ervoor betaald”, zei de adviseur. Toen die probeerde uit te leggen waarom dit strategisch juist een goede deal was voor de Amerikanen, zei de president: „Fuck it. Haal het daar weg en zet het in Portland.”Dat was een knauw in het vertrouwen van de Zuid-Koreanen in hun bondgenoot. In juli, toen hij nog de nationale veiligheidsadviseur was, reisde John Bolton door Azië en eiste namens Trump hogere bijdragen van Zuid-Korea (vijf keer hoger dan afgesproken) en Japan (vier keer hoger) (https://foreignpolicy.com/2019/11/15/trump-asks-tokyo-quadruple-payments-us-troops-japan/) aan de gezamenlijke defensie. Hetzelfde gebeurt met de NAVO, en met succes: de meeste NAVO-landen hebben hun defensie-bijdrage verhoogd. Zuid-Korea heeft de onderhandelingen met de VS vorige maand afgebroken. In Zuid-Koreaanse kranten werd de houding van de VS vergeleken (https://www.washingtontimes.com/news/2019/dec/2/donald-trump-rattles-us-allies-defense-payment-dem/) met een „buurtbullebak die een winkelier afperst in ruil voor bescherming”. Eenzijdige eisen
Dat Trump geen liefhebber was van de multilaterale overeenkomsten waarmee de Verenigde Staten zichzelf door de jaren heen had verbonden met bevriende naties, daar maakte hij al geen geheim van tijdens zijn campagne in 2015 en 2016. In bijna drie jaar presidentschap is duidelijk geworden dat de overeenkomsten die Trump in plaats daarvan nastreeft, ook nauwelijks het predicaat ‘bilateraal’ verdienen. Het zijn eenzijdige eisen aan bondgenoten. Behagen zij de Amerikaanse president niet, dan kunnen sancties volgen.Trump heeft met sancties en straf-tarieven gestrooid of gedreigd. Geopolitieke tegenstanders als Iran, Rusland en Venezuela hebben ermee te maken gekregen, maar ook bondgenoten als Canada en de Europese Unie hebben het gemerkt. Wat de tarieven betreft, die ziet Trump als instrumenten om in zijn ogen oneerlijke handelsverhoudingen bij te buigen. De (dreigingen met) sancties worden gebruikt om een Amerikaanse doelstelling te forceren. Zo moest Mexico onder dreiging van economische sancties extra maatregelen nemen om de toestroom van migranten naar de VS te verminderen. In het geval van de Nord Stream-pijpleiding die Russisch gas naar Europa vervoert, probeert Amerika een voet tussen de deur te krijgen op de gasmarkt, met een verwijzing naar het gevaar dat Europese landen lopen als zij te afhankelijk zouden worden van Russische energie. Geen lange termijn
Alle diplomatie heeft een transactioneel element: partijen moeten voordeel zien bij wat ze afspreken. Voor sommige Amerikaanse presidenten kon dat voordeel ook in een immaterieel domein liggen. Zo legde George W. Bush bijvoorbeeld sancties op aan Wit-Rusland wegens schending van de mensenrechten. Ook voor een Realpolitiker als Richard Nixon kon het Amerikaanse voordeel buiten de onmiddellijke tegenwaarde van een overeenkomst liggen, zoals hij met zijn befaamde reis naar China de Sovjet-Unie een politiek-strategische slag toebracht. Het verschil tussen Nixon en Trump is dat de laatste geen samenwerking over een langere termijn koestert, maar direct na de transactie de rekening wil kunnen opmaken – zelfs als die rekening op de langere termijn in het nadeel van de VS zou kunnen omslaan. Hier verraadt zich de vastgoedhandelaar op de „tough market” (Trumps woorden) die New York is. Daar kan je zakenpartner van de ene deal een tegenstander zijn bij de volgende.
Trump kijkt niet naar de lange termijn, maar wil meteen de rekening kunnen opmaken.
Huurling
Het duidelijkste voorbeeld is zijn opstelling in het Midden-Oosten. Een jaar geleden kondigde Trump onverwachts en eenzijdig terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Syrië en Afghanistan aan. Het bracht zijn toenmalige minister van Defensie, oud-generaal Jim Mattis, tot een ontslagbrief waarin hij de lof zong van de waarde van bondgenootschappen, om tot de conclusie te komen dat president Trump er de waarde niet van inzag.In oktober dit jaar trok Trump de Amerikaanse troepen daadwerkelijk uit Noord-Syrië terug en bleven de Koerdische bondgenoten zonder bescherming achter. Turkse troepen namen meteen daarop een corridor in ten koste van diezelfde Koerden. Trump verdedigde zijn handelwijze door te zeggen dat de VS de Koerdische bondgenoten daar lang en duur genoeg had bijgestaan. Diezelfde maand stuurde Trump ineens extra troepen naar het Midden-Oosten, naar Saoedi-Arabië, om het land te helpen zijin olievelden te verdedigen tegen raketaanvallen. „Hou je vast”, zei Trump tegen de aanwezige journalisten. Saoedi-Arabië „heeft beloofd alles wat wij voor hen doen terug te betalen”. Daarmee is de immateriële ruil van het bondgenootschap vervangen door de geldelijke transactie van een huurling.
https://www.msn.com/nl-nl/nieuws/buitenland/voor-zakenman-trump-is-een-bondgenoot-die-niet-betaalt-geen-goede-bondgenoot/ar-BBYmmC1?ocid=spartanntp