Marsipulami
19-10-02, 12:56
Tanks, bulldozers en vernedering
In de week dat de Arabische staten een vredesplan voor het Midden-Oosten presenteerden, verklaart de regering Sharon het Palestijnse volk de oorlog. Met tanks en bulldozers trok Israël de Palestijnse gebieden in, een spoor van doden, gewonden en vernielingen achterlatend.
Al voor de Israëlische inval was de situatie in de Palestijnse gebieden onhoudbaar. De economie is ingestort. Het inkomen per hoofd van de bevolking is gezakt tot ongeveer achthonderd dollar. (In Israël 18.000 dollar). Zestig procent van de mensen leeft onder de officiële armoedegrens van twee dollar per dag. De gezondheidssituatie van de bevolking is ernstig verslechterd en er zijn zo veel kinderen niet meer gevaccineerd dat deskundigen nog deze lente allerlei epidemieën verwachten. De economische crisis is het gevolg van de maatregelen die door Israël genomen zijn als antwoord op het uitbreken van de huidige (tweede) intifada.
Palestijnse arbeiders konden niet meer in Israël werken, en de lokale economie is onder andere door transport problemen ( 220 checkpoints) en de schade aan de infrastructuur vrijwel tot stilstand gekomen. Er werden alleen al driehonderdduizend bomen – waaronder veel voor de Palestijnse economie onmisbare Olijfbomen - omgehakt (om het leger een beter zicht te geven) en in de afgelopen dertig jaar heeft Israël duizenden huizen afgebroken.
Wanhoop
Maar misschien nog belangrijker dan de materiële ellende is de vernedering die de Palestijnen dagelijks moeten ondergaan. Elke Israëli kan gaan en staan waar hij wil maar een Palestijn kan nooit besluiten om in Israël te gaan wonen. Als hij er voor kiest om in Gaza of de Westelijke Jordaanoever te gaan leven verliest hij zijn verblijfsvergunning voor Jeruzalem. Sinds 1991 bestaat er een ‘pasjeswet’ zoals die ooit in Zuid-Afrika bestond. De bewoners van de Westelijke Jordaanoever zitten vaak dagenlang opgesloten in hun huizen omdat het Israëlische leger met tanks aan het schieten is. Over de hele Westelijke Jordaanoever ligt een net van wegen dat alleen maar toegankelijk is voor Israëli’s. Door de talloze wegblokkades is het voor de Palestijnen steeds moeilijker om zich te verplaatsen. Het afleggen van korte afstanden kost uren.
De meeste Palestijnen zijn getraumatiseerd door het geweld en de vernederingen die ze sinds 1948 hebben moeten doormaken. Artsen zonder Grenzen constateerde voordat de huidige acties begonnen dat ondervoeding bij Palestijnse kinderen niet zozeer veroorzaakt wordt door een gebrek aan voeding, maar een gevolg is van de doorlopende stress, de maatschappelijke ontwrichting, die band tussen moeder en kind ernstig verstoort.
Verzet weer organiseren
Wie deze realiteit bekijkt snapt ook waarom het vredesproces mislukt is. De Palestijnse bevolking kan en wil niet langer op deze manier leven. De groeiende invloed van de radicale islamitische organisaties als Hamas en islamitische Jihad is daar een uitdrukking van. Maar ook gematigder leiders stellen zich strijdbaarder op.
De onlangs gearresteerde Marwan Barghouti wordt nu door de Israëlische pers omschreven als een van de belangrijkste organisatoren van de terreuraanvallen van de laatste maanden. Dat moet nog maar bewezen worden. Maar als het zo is, dan is dat veelzeggend genoeg. Barghouti was een voorstander van de Oslo-accoorden. Hij was bij de Palestijnse bevolking geliefd door zijn strijd tegen corruptie binnen de Palestijnse autoriteit. Barghouti sprak vloeiend Hebreeuws en was uitstekende op de hoogte van de Israëlische politiek.
Mensen als hij hebben de afgelopen jaren de conclusie moeten trekken dat de Oslo-akkoorden de Palestijnen niet meer bieden dan een Palestijns thuisland in het Israëlisch apartheidssysteem. Mensen als hij realiseren zich dat als de PLO daarvoor verantwoordelijk wordt, ze steeds meer gecorrumpeerd zou raken. Hen restte daarom niets anders dan het verzet tegen de bezetter opnieuw te organiseren.
De plannen van Sharon.
Wat wil Sharon met zijn politiek bereiken? Het doel van de huidige acties is drievoudig. Ten eerste moet de bevolking door middel van militaire aanvallen, politieke repressie, omsingeling en uithongering compleet onderworpen worden.
Ten tweede moet er afgerekend worden met de infrastructuur: waterleidingen, elektriciteit en scholen en de structuren van de Palestijnse autoriteit. De levensomstandigheden in de bezette gebieden moeten zo ondraaglijk worden dat grote aantallen mensen er weg zullen trekken.
Ten derde moet Arafat politiek uitgeschakeld worden zodat men kan onderhandelen met lokale leiders. Hun taak zou zijn om de overblijvende bevolking te besturen op de manier waarop dat gebeurde in de Zuid-Afrikaanse thuislanden.
Over deze plannen bestaat concensus binnen de Israëlische politiek. Het is niet zo dat de Arbeiderspartij een wezenlijk andere politiek voorstaat ten aanzien van de Palestijnen dan de Likoedpartij. De Arbeiderspartij is alleen realistischer, ze realiseert dat Israël militair en in ieder geval economisch afhankelijk is van steun van de VS. En traditioneel loopt die steun gevaar als Israël door zijn provocerende optreden de stabiliteit in het Midden-Oosten bedreigt. Likoed heeft meer de neiging om de eigen militaire macht van Israël te benutten. Maar sinds 11 september weten beide partijen dat de VS nauwelijks op de rem zullen gaan staan bij de strijd tegen “het Palestijnse terrorisme.” Daarom loopt de samenwerking tussen Likoed en de Arbeiderspartij op dit moment ook zo redelijk.
Bestaansrecht
Hoe komt het dat terwijl Israël een dergelijke politiek voert - die we moeilijk anders dan als een politiek van ‘etnische zuiveringen’ kunnen kwalificeren - velen in Nederland zich blijven identificeren met Israël, of op zijn best een houding aannemen van ‘waar twee vechten, hebben er twee schuld.’ Het antwoord op die vraag moet gezocht worden in het feit dat veel Nederlanders het Palestijnse volk nog steeds niet kunnen zien als een volk met een onafhankelijk bestaanrecht. Palestijnen worden slechts gezien als tegenpool van de Israëlische joden, de overlevenden van de holocaust en hun nabestaanden.
De schrijfster Anja Meulenbelt wijst er op dat ze vreselijk veel moeite heeft om fondsen te werven voor een organisatie die zich inzet voor gehandicapten in de Gazastrook. Men vindt het vreemd dat ze zich inzet voor ‘eenzijdige’ hulp aan Palestijnen. Daarentegen is het gemakkelijk om fondsen te werven voor ‘samenwerkings- en ontmoetingsprojecten’ tussen Palestijnen en Israëli’s. Dat illustreert het onvermogen de situatie te beoordelen op de daadwerkelijk machtsverhoudingen. Palestijnen mogen slechts gesteund worden als ze zij aan zij staan met de bevolking van Israël, niet als ze de strijd aan gaan. Het proces dat de Palestijnen tot paria's in hun eigen land en tot berooide vluchtelingen in het buitenland maakt, wordt niet waargenomen.
Zionisme door de ogen van de Palestijnen
De bron van het conflict tussen de Palestijnen en de Israëli’s is nooit zozeer de vestiging van joden in Palestina geweest, maar het streven om een aparte joodse maatschappij naast de Palestijnse te vestigen. Want dat streven zou bekroond moeten worden met de vestiging van een Joodse staat ten koste van de Palestijnse bevolking. Dat gebeurde inderdaad in 1948. Tijdens de oorlog die er op volgde werden achthonderdduizend Palestijnen door het Israëlische leger gedwongen Palestina te ontvluchten. Zij en hun afstammelingen mogen tot op de dag van vandaag niet terugkeren in Israël, zelfs niet voor een kort familiebezoek.
Hun bezit werd door de Joodse staat onteigend. Sinds die tijd is de staat Israël wel in staat geweest om miljoenen joodse immigranten uit alle delen van de hele wereld op te nemen.
Een belangrijk deel van die vluchtelingen is na 1948 terecht gekomen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Na de oorlog van 1967 kwamen deze mensen opnieuw onder Israëlische heerschappij. Toen was de vijandschap ten aanzien van de Israëli’s in de bezette gebieden niet eens zo groot, zoals bijvoorbeeld blijkt uit Renate Rubinsteins voortreffelijke boek Jood in Arabië, Goi in Israël. Dat deze inmiddels tot onmetelijke hoogte is opgelopen zegt vooral iets over de cynische Israëlische politiek in de afgelopen vijfendertig jaar.
Wie stopt Sharon?
Het heeft op dit moment geen zin om verwachtingen te hebben dat de VS of de EU uit zichzelf actie ondernemen tegen Israël. Om diverse redenen heeft Sharon van de VS het groene licht om te doen en laten wat hij wil met de Palestijnen. De EU is verdeeld. En zolang de EU niets doet, heeft Israël, dat bij het zwaard leeft, alleen maar minachting voor de mooie idealen van Europa. Maar Europa is ook bang voor een oorlog in het Midden-Oosten. Het Israëlisch-Palestijnse conflict maakt veel emoties losmaakt bij joden en Arabieren in Europa. Die emoties hebben hun eigen politieke dynamiek en niemand weet waar dat toe leidt.
Arthur Bruls
http://www.grenzeloos.org/artikel/viewartikel.php/id/380.html
In de week dat de Arabische staten een vredesplan voor het Midden-Oosten presenteerden, verklaart de regering Sharon het Palestijnse volk de oorlog. Met tanks en bulldozers trok Israël de Palestijnse gebieden in, een spoor van doden, gewonden en vernielingen achterlatend.
Al voor de Israëlische inval was de situatie in de Palestijnse gebieden onhoudbaar. De economie is ingestort. Het inkomen per hoofd van de bevolking is gezakt tot ongeveer achthonderd dollar. (In Israël 18.000 dollar). Zestig procent van de mensen leeft onder de officiële armoedegrens van twee dollar per dag. De gezondheidssituatie van de bevolking is ernstig verslechterd en er zijn zo veel kinderen niet meer gevaccineerd dat deskundigen nog deze lente allerlei epidemieën verwachten. De economische crisis is het gevolg van de maatregelen die door Israël genomen zijn als antwoord op het uitbreken van de huidige (tweede) intifada.
Palestijnse arbeiders konden niet meer in Israël werken, en de lokale economie is onder andere door transport problemen ( 220 checkpoints) en de schade aan de infrastructuur vrijwel tot stilstand gekomen. Er werden alleen al driehonderdduizend bomen – waaronder veel voor de Palestijnse economie onmisbare Olijfbomen - omgehakt (om het leger een beter zicht te geven) en in de afgelopen dertig jaar heeft Israël duizenden huizen afgebroken.
Wanhoop
Maar misschien nog belangrijker dan de materiële ellende is de vernedering die de Palestijnen dagelijks moeten ondergaan. Elke Israëli kan gaan en staan waar hij wil maar een Palestijn kan nooit besluiten om in Israël te gaan wonen. Als hij er voor kiest om in Gaza of de Westelijke Jordaanoever te gaan leven verliest hij zijn verblijfsvergunning voor Jeruzalem. Sinds 1991 bestaat er een ‘pasjeswet’ zoals die ooit in Zuid-Afrika bestond. De bewoners van de Westelijke Jordaanoever zitten vaak dagenlang opgesloten in hun huizen omdat het Israëlische leger met tanks aan het schieten is. Over de hele Westelijke Jordaanoever ligt een net van wegen dat alleen maar toegankelijk is voor Israëli’s. Door de talloze wegblokkades is het voor de Palestijnen steeds moeilijker om zich te verplaatsen. Het afleggen van korte afstanden kost uren.
De meeste Palestijnen zijn getraumatiseerd door het geweld en de vernederingen die ze sinds 1948 hebben moeten doormaken. Artsen zonder Grenzen constateerde voordat de huidige acties begonnen dat ondervoeding bij Palestijnse kinderen niet zozeer veroorzaakt wordt door een gebrek aan voeding, maar een gevolg is van de doorlopende stress, de maatschappelijke ontwrichting, die band tussen moeder en kind ernstig verstoort.
Verzet weer organiseren
Wie deze realiteit bekijkt snapt ook waarom het vredesproces mislukt is. De Palestijnse bevolking kan en wil niet langer op deze manier leven. De groeiende invloed van de radicale islamitische organisaties als Hamas en islamitische Jihad is daar een uitdrukking van. Maar ook gematigder leiders stellen zich strijdbaarder op.
De onlangs gearresteerde Marwan Barghouti wordt nu door de Israëlische pers omschreven als een van de belangrijkste organisatoren van de terreuraanvallen van de laatste maanden. Dat moet nog maar bewezen worden. Maar als het zo is, dan is dat veelzeggend genoeg. Barghouti was een voorstander van de Oslo-accoorden. Hij was bij de Palestijnse bevolking geliefd door zijn strijd tegen corruptie binnen de Palestijnse autoriteit. Barghouti sprak vloeiend Hebreeuws en was uitstekende op de hoogte van de Israëlische politiek.
Mensen als hij hebben de afgelopen jaren de conclusie moeten trekken dat de Oslo-akkoorden de Palestijnen niet meer bieden dan een Palestijns thuisland in het Israëlisch apartheidssysteem. Mensen als hij realiseren zich dat als de PLO daarvoor verantwoordelijk wordt, ze steeds meer gecorrumpeerd zou raken. Hen restte daarom niets anders dan het verzet tegen de bezetter opnieuw te organiseren.
De plannen van Sharon.
Wat wil Sharon met zijn politiek bereiken? Het doel van de huidige acties is drievoudig. Ten eerste moet de bevolking door middel van militaire aanvallen, politieke repressie, omsingeling en uithongering compleet onderworpen worden.
Ten tweede moet er afgerekend worden met de infrastructuur: waterleidingen, elektriciteit en scholen en de structuren van de Palestijnse autoriteit. De levensomstandigheden in de bezette gebieden moeten zo ondraaglijk worden dat grote aantallen mensen er weg zullen trekken.
Ten derde moet Arafat politiek uitgeschakeld worden zodat men kan onderhandelen met lokale leiders. Hun taak zou zijn om de overblijvende bevolking te besturen op de manier waarop dat gebeurde in de Zuid-Afrikaanse thuislanden.
Over deze plannen bestaat concensus binnen de Israëlische politiek. Het is niet zo dat de Arbeiderspartij een wezenlijk andere politiek voorstaat ten aanzien van de Palestijnen dan de Likoedpartij. De Arbeiderspartij is alleen realistischer, ze realiseert dat Israël militair en in ieder geval economisch afhankelijk is van steun van de VS. En traditioneel loopt die steun gevaar als Israël door zijn provocerende optreden de stabiliteit in het Midden-Oosten bedreigt. Likoed heeft meer de neiging om de eigen militaire macht van Israël te benutten. Maar sinds 11 september weten beide partijen dat de VS nauwelijks op de rem zullen gaan staan bij de strijd tegen “het Palestijnse terrorisme.” Daarom loopt de samenwerking tussen Likoed en de Arbeiderspartij op dit moment ook zo redelijk.
Bestaansrecht
Hoe komt het dat terwijl Israël een dergelijke politiek voert - die we moeilijk anders dan als een politiek van ‘etnische zuiveringen’ kunnen kwalificeren - velen in Nederland zich blijven identificeren met Israël, of op zijn best een houding aannemen van ‘waar twee vechten, hebben er twee schuld.’ Het antwoord op die vraag moet gezocht worden in het feit dat veel Nederlanders het Palestijnse volk nog steeds niet kunnen zien als een volk met een onafhankelijk bestaanrecht. Palestijnen worden slechts gezien als tegenpool van de Israëlische joden, de overlevenden van de holocaust en hun nabestaanden.
De schrijfster Anja Meulenbelt wijst er op dat ze vreselijk veel moeite heeft om fondsen te werven voor een organisatie die zich inzet voor gehandicapten in de Gazastrook. Men vindt het vreemd dat ze zich inzet voor ‘eenzijdige’ hulp aan Palestijnen. Daarentegen is het gemakkelijk om fondsen te werven voor ‘samenwerkings- en ontmoetingsprojecten’ tussen Palestijnen en Israëli’s. Dat illustreert het onvermogen de situatie te beoordelen op de daadwerkelijk machtsverhoudingen. Palestijnen mogen slechts gesteund worden als ze zij aan zij staan met de bevolking van Israël, niet als ze de strijd aan gaan. Het proces dat de Palestijnen tot paria's in hun eigen land en tot berooide vluchtelingen in het buitenland maakt, wordt niet waargenomen.
Zionisme door de ogen van de Palestijnen
De bron van het conflict tussen de Palestijnen en de Israëli’s is nooit zozeer de vestiging van joden in Palestina geweest, maar het streven om een aparte joodse maatschappij naast de Palestijnse te vestigen. Want dat streven zou bekroond moeten worden met de vestiging van een Joodse staat ten koste van de Palestijnse bevolking. Dat gebeurde inderdaad in 1948. Tijdens de oorlog die er op volgde werden achthonderdduizend Palestijnen door het Israëlische leger gedwongen Palestina te ontvluchten. Zij en hun afstammelingen mogen tot op de dag van vandaag niet terugkeren in Israël, zelfs niet voor een kort familiebezoek.
Hun bezit werd door de Joodse staat onteigend. Sinds die tijd is de staat Israël wel in staat geweest om miljoenen joodse immigranten uit alle delen van de hele wereld op te nemen.
Een belangrijk deel van die vluchtelingen is na 1948 terecht gekomen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. Na de oorlog van 1967 kwamen deze mensen opnieuw onder Israëlische heerschappij. Toen was de vijandschap ten aanzien van de Israëli’s in de bezette gebieden niet eens zo groot, zoals bijvoorbeeld blijkt uit Renate Rubinsteins voortreffelijke boek Jood in Arabië, Goi in Israël. Dat deze inmiddels tot onmetelijke hoogte is opgelopen zegt vooral iets over de cynische Israëlische politiek in de afgelopen vijfendertig jaar.
Wie stopt Sharon?
Het heeft op dit moment geen zin om verwachtingen te hebben dat de VS of de EU uit zichzelf actie ondernemen tegen Israël. Om diverse redenen heeft Sharon van de VS het groene licht om te doen en laten wat hij wil met de Palestijnen. De EU is verdeeld. En zolang de EU niets doet, heeft Israël, dat bij het zwaard leeft, alleen maar minachting voor de mooie idealen van Europa. Maar Europa is ook bang voor een oorlog in het Midden-Oosten. Het Israëlisch-Palestijnse conflict maakt veel emoties losmaakt bij joden en Arabieren in Europa. Die emoties hebben hun eigen politieke dynamiek en niemand weet waar dat toe leidt.
Arthur Bruls
http://www.grenzeloos.org/artikel/viewartikel.php/id/380.html